Με τη τσίμπλα στο μάτι βλέπω το ηλεκτρονικό ρολόι στα δεξιά μου…Λίγο πριν καταλάβω ότι δείχνει 08:17, η Βιολέτα έχει φτάσει στο πρόσωπό μου, ρουθουνίζει και με γλύφει τη μύτη. Δεν ήθελα να της φωνάξω διότι θα ξυπνούσε η σύζυγος, η οποία συνέχιζε ατάραχη τον ύπνο της. Σηκώνομαι με μια αποφασιστική κίνηση αφού υπάρχει πίεση χρόνου. Γιατί; Διότι αποφασίστηκε να μαγειρέψουμε σήμερα το μπριαμ… μιαμ μιαμ μιαμ…Βγάζω τις μελιτζάνες, τις κόκκινες πιπεριές, τα κολοκυθάκια, και τον μαϊντανό από το ψυγείο, ενώ διαλέγω 4 πατάτες, 4 κρεμμύδια και σκόρδο, που είναι όλα κάτω από το τραπέζι. Στο μεταξύ πετάγομαι να ανοίξω τη τιβι, να μπω στο κλίμα. Είναι πλέον 08: 34. Βάζω σκαϊ και πετυχαίνω διαφήμιση 0-300…. «εδώ είμαστε» είπα. Η σκέψη μου ήταν απλή. Από το να σηκωθεί η γυναίκα κατά τις 9:15 και μετά από λίγο να με φωνάζει να ξεκινήσουμε το φαγητό, καλύτερα να το ξεκινήσω εγώ και να είμαι ήσυχος. Ξεκινάω λοιπόν και μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα όλα είναι έτοιμος για να κινήσω το φαγητό. Και επειδή βαριέμαι να κόψω τα κρεμμύδια και το σκόρδο, τα βάζω στο βζουν και γίνονται λιώμα στο πι και φι….
Όλα έτοιμα λοιπόν, και εκείνη τη στιγμή σκάει μύτη η σύζυγος. Αφού καλημεριζόμαστε (παραλείπω τις κραυγές που προηγήθηκαν 30’’ νωρίτερα με τις οποίες με εκλιπαρούσε να απομακρύνω τη Βιολέτα από τη μούρη της καθώς δε γουστάρει γλειψίματα κ.α) ανοίγει το ψυγείο και εγώ…παγώνω. Όχι λόγω του ψύχους που έβγαινε από το ψυγείο αλλά διότι είδα το φως στο εσωτερικό σβηστό… Πηγαίνω στο πίνακα, όλα σβηστά…Πάει…δεν έχουμε ρεύμα. Πανικός, νεύρα, πανικός, νεύρα, πανικός, νεύρα. Μέσα σε λίγα λεπτά τα νεύρα μεγαλώνουν και ο πανικός το ίδιο. Διαπιστώνω ότι στη κολώνα της Δεής που είναι κάτω από το σπίτι υπάρχει ανακοίνωση με την οποία η συγκεκριμένη δημόσια υπηρεσία με προειδοποιούσε ότι θα υπάρχει διακοπή ρεύματος από τις 8:30 μέχρι τις 11:30. Με πνίγει ένα ανάμεικτο συναίσθημα. Ταυτόχρονα είχα:
Νευριάσει με τη Δεή που έκοψε το ρεύμα
Νευριάσει με μένα που δεν πρόσεξα τη προειδοποίηση
Νευριάσει με τη σύζυγο που φωνάζει «αν με περίμενες δε θα το ξεκινούσαμε το φαγητό. Τώρα πότε θα το κάνουμε; Τι θα κάνουμε; Αμαν πια με τις πρωτοβουλιες σου, σε σκέφτεσαι καθόλου; Καλά κάθε μερα περνάς από τη κολώνα, δε το είδες; μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα»
Νευριάσει που ξεκίνησα να δω τον αγώνα στο Μοτέγκι και δεν μπορώ
Όποιος με αυτά τα νεύρα και κυρίως με γυναικομουρμούρα μπορεί να σκεφτεί με καθαρό μυαλό, τον συγχαίρω, τον επαινώ και τον προτρέπω να γράψει βιβλίο με τίτλο «Κάνε το μυαλό σου να λειτουργεί κάτω από ασφυκτική πίεση» και θα αποστηθίσω.
Ώρα Ελλάδος 08: 49….Τα λεπτά κυλούν και οι ερωτήσεις της συζύγου πέφτουν σε ρυθμούς ασύλληπτους. «Τι θα κάνεις; Θα πας να δεις τον αγώνα; Να έρθω; Το φαγητό; Πάμε για καφέ; Δε βαριέσαι να φεύγεις να ψάξεις να δεις τον αγώνα; Εγώ τι να κάνω; Το σκυλί θα το βγάλεις βόλτα;» αυτές είναι που θυμάμαι στα πρώτα μιλισεκοντς που ακολούθησαν…Χωρίς να το καταλάβω, είχα ντυθεί και ξεκινούσα για το έτερο σπίτι που έχω στη Θεσσαλονίκη (δε μένει κανείς) προκειμένου να δω τον αγώνα. Το σπίτι είναι περιοχή Βούλγαρη και φεύγω καρφί για περιφερειακό. Το αποτέλεσμα βιασύνης, θολούρας και νεύρων με κάνουν να είμαι στον περιφερειακό με αρκετά χλμ – βάσει του V-Strom 650 που έχω – και να σκέφτομαι «πάμε, πάμε, πάμε να προλάβεις την εκκίνηση…να δουμε αν το δεδομένο λάθος του Ρόσι θα το εκμεταλλευτεί ο Στόνερ… πότε θα κάνω το φαγητό; τι θα κάνει ο Λορένθο;» Δεν προλαβαίνω να περάσω τη στροφή για τριανδρία και στο βάθος βλέπω αυτοκίνητα με κόκκινα φώτα από πίσω….Όλη η δεξιά πλευρά ενεργοποιείται και πατάω φρένα. Λίγο απότομα καθώς η τρομάρα δεν ήταν μεγάλη αλλά όταν οδηγείς με το μυαλό αλλού γι’ αλλού, είσαι χαμένος. Ένα σκηνικό απίστευτο έχει στηθεί. Καραμπόλα τεσσάρων αυτοκινήτων, και το ένα να είναι στα δεξιά του δρόμου, τουμπαρισμένου.
Η οδηγός του έχει βγει και κλαίει σοκαρισμένη. Χάρηκα. Θα μπορούσε να ήταν στο αυτοκίνητο σφηνωμένη ή σε κανα δέντρο στουκαρισμένη. Σε τέτοιες στιγμές, λογικό είναι να μην εκτιμάς ότι ζεις διότι πάντα το θεωρείς δεδομένο. Για λίγα δευτερόλεπτα άρχισα να σκέφτομαι «Χαλάρωσε ρε. Τι τρέχεις χωρίς να σκέφτεσαι; Βλέπεις; Αϊντε, σοβαρέψου…» Εκείνη τη στιγμή το μυαλό δουλεύει, και θυμάμαι πως στο άλλο το σπίτι στο οποίο πηγαίνω δεν έχει ρεύμα διότι είχε πέσει η ασφάλεια…
Ένιωσα βλάκας, άτυχος, αδικημένος, ματιασμένος, κατατρεγμένος από Θεούς και Δαίμονες. Η ειρωνεία της τύχης. Μόλις κατέβαινα τα σκαλιά του σπιτιού και πριν η σύζυγος κλείσει την πόρτα έφαγα «φλασιά» και θυμήθηκα να πάρω μαζί μου τα κλειδιά του σπιτιού στη Βούλγαρη. «Ευτυχώς», είπα από μέσα μου «βλακεία θα έκανα…που πας ρε Καραμήτρο χωρίς κλειδιά;». Αν είχα ξεχάσει τα κλειδιά θα ήταν καλύτερα… «Και να είχα κλειδιά, δεν έχω ασφάλεια» θα σκεφτόμουν. Τώρα όμως νιώθω ντιπ για ντιπ ………… (συμπληρώστε εσείς τη λέξη κλειδί)
Φτάνω κοντά στο σπίτι και κάνω μεγάλη προσπάθεια να μην κοιτάξω το ρολόι στο V-Strom. Αυτό μου έλειπε, να έχω περισσότερα νεύρα. Ήμουν σίγουρος ότι η εκκίνηση είχε χαθεί. Και από μένα και από τον Ρόσι. Το θεωρούσα δεδομένο. Πηγαίνω σε τρία περίπτερα με τους περιπτεράδες να απαντούν με ένα δακρύβρεκτο «όχι» στην ερώτηση «έχετε μήπως ασφάλεια;». Οι άνθρωποι με κοίταζαν με ένα βλέμμα που έλεγε «πωπω τον καημένο. Θα χαλάσουν τα πράγματα στο ψυγείο…Που θα βρει ασφάλεια κυριακάτικα;» Που να ξέρουν ότι το ψυγείο το έχω χεσμένο…
Τα λεπτά κυλούν…και πρέπει να παρθεί μια απόφαση. Ο εγκέφαλος μου έχει αποδείξει με μια σειρά λάθος αποφάσεων ότι οι πιθανότητες να πάρει σωστή απόφαση είναι όσες έχει ένα τετράχρονο παιδάκι να καταλάβει τι γίνεται στο lost βλέποντας μόνο την περίληψη του 5ου κύκλου.
Έχασα κύριοι, έχασα.
Τέλος, το πήρα απόφαση. Δε θα δω τον αγώνα live…Σιγά – σιγά επιστρέφω σπίτι, όντας απογοητευμένος. Το ξέρω ότι έχασα το πόλεμο χάνοντας όλες τις μάχες σχεδόν μόνος μου. Τα πάντα θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί, ένα προς ένα. Και όμως έγιναν όλα, με τέτοιο τρόπο ώστε να αρχίζεις να σκέφτεσαι το νόμο του Μέρφι, το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον, πτανα Δεη και όλα τα άλλα.
Πηγαίνω σπίτι που λέτε και εκει μέσα σε όλα τα νεύρα, υπάρχει και η γυναίκα μου. Λες και είχε πατήσει pause και ξεκίνησε τις ερωτήσεις από εκεί που σταμάτησε…
Ατάραχος, κλάνω το Κινέζο, μιλάω με τη Βιολέτα και πηγαίνω να ανοίξω το λαπτοπ για να δω τουλάχιστον τι γίνεται στον αγώνα.
Πριν το ανοίξω, θυμάμαι ότι τη τελευταία φορά που το χρησιμοποίησα – τη τετάρτη στο παιχνίδι ΠΑΟΚ – ΑΕΛ για την Α1 στο μπάσκετ - το είχα δουλέψει με τη μπαταριά και δεν το είχα φορτήσει….Αποτέλεσμα; Το λαπτοπ έχει 16 λεπτά ζωής….
Δεν έχω λόγια. Τι να πω; Δεν μπορεί να έχουν συμβεί όλα αυτά μέσα σε λιγότερο από μια ώρα….Δεν γίνεται. Και όμως, την ώρα που εγώ έλεγα από μέσα μου «δε γίνονται αυτά», αυτά είχα ήδη γίνει.
Βλέπω ότι ήδη ο Ρόσι είναι πρώτος, ο Λορένθο δεύτερος και ο Στόνερ 5ος…Τι;;;; ο Πεντρόσα 3ος; Πωτς γκένεν αυτό;;; Τι αγώνα χάνω;;;; Ο Ρόσι δεν έχασε την πολ ποσίζιον, ο Στόνερ δεν έκανε καλή εκκίνηση, ο Πεντρόσα αναστήθηκε. Γιατι ρε παιδιά; Γιατί, τι αμαρτίες πληρώνω;;;;
Κλείνω αμέσως το λαπτοπ για να μπορέσω μετά να δω το αποτέλεσμα. Στις 10:00 ανοίγω και πάλι το λαπτοπ και βλέπω να μαντάτα…
Αυτό ήταν, ο αγώνας τελείωσε…
Απάντηση με παράθεση
:a13:
