Η παρέα είχε πλέον δέσει για τα καλά. Τα χιλιόμετρα μπορεί να μην έβγαιναν εύκολα λόγο του άθλιου οδικού δικτύου αλλά το ηθικό ήταν ακμαιότατο και τα χιλιόμετρα αρκετά ευχάριστα!
Λοκομοτιβ!
Και εδώ ο Λένιν… Σαν τον Ατατούρκ στην Τουρκία ένα πράγμα.
Στάση για ξεκούραση από τις βαρετές ευθείες και τον δυνατό αέρα.
Πάλι στάση μιας και η ζελατίνα του βεστρομ παρέδωσε πνεύμα. Από τα πολλά ντάπα ντούπα και την κακή επιλογή τοποθέτησης από την πλευρά μου λόγο βάσης τζιπιες, έσπασε η πλαστική βάση και παραλίγο να έχουμε μετωπική με το κράνος…3-4 Τάι απ και συνεχίσαμε χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα, εκτός της πεσμένης μου ψυχολογίας…
Ανεφοδιαστήκαμε στο συγκεκριμένο εξωτικό βενζινάδικο. Μισή τιμή η βενζίνα στην Ουκρανία!, τι και αν μπορεί να μην βρεις αμόλυβδη…
Το σύστημα, όπως και στις περισσότερες χώρες της ανατολής, ελέγχεται από διακόπτες από έναν υπάλληλο - χειριστή κλειδαμπαρωμένο μέσα στο οίκημα. Αυτόματο στοπ στην αντλία δεν υπάρχει. Φωνάζεις απλά στοπ και το σταματάει. Αν μείνει σταματημένο για περισσότερο από κάποια δευτερόλεπτα, κλειδώνει το σύστημα και απλά ο τύπος σε αρχίζει στα καντήλια. NEXT! Φώναζε από μέσα. Πιτ στοπ γίναμε… Και άντε να γεμίσεις το καταραμένο το αντβέντσουρ που το στόμιο του ντεπόζιτου είναι ουσιαστικά μια πλαστική σωλήνα χωρίς περιθώρια να δεις την στάθμη…
Αντίστοιχο βενζινάδικο είχαν και στους δρόμους της ελιάς.
Κάποια στιγμή φτάσαμε στο Μπιλχοροντ Ντνιστρόβσκι. Ο δρόμος μας δεν πέρναγε από μέσα, αλλά κάποια δύναμη μας τράβηξε προς τα κει.
Διασχίσαμε το πολυσύχναστο κέντρο και κατευθυνθήκαμε προς την Θάλασσα.
Εκεί βρήκαμε και το κάστρο.
Χωρίς να έχουμε την παραμικρή ιδέα που βρισκόμαστε και πως τον λένε τούτο τον τόπο, νιώσαμε ότι θέλουμε θάλασσα, να ξεκουραστούμε λίγο, να ξεκουραστεί λίγο και το μάτι από την εξαντλητική και γεμάτη εμπόδια οδήγηση.
Συνεχίσαμε μετά από λίγο, ενώ η εμμονή μου να βρεθούμε δίπλα από το νερό και να οδηγήσουμε πάνω στην παραλία, μας έβγαλε σε αδιέξοδο.
Μέχρι να γυρίσουμε όλοι τις μηχανές και να ανασυγκροτηθούμε σε γκρουπ, πετυχαίνουμε την παρακάτω φάτσα.
Στρογγυλό κεφάλι, μόνιμο χαμόγελο, τεράστια κοιλιά.
Σαγιονάρα διχαλωτή, έξω κοιλιά…
Πρόμπλεμ; Πρόμπλεμ;
Νο νο…
Ακόμα κοίταζα στο τζιπιες πως σκατά θα βγω παραλία…
Πρόμπλεμ; Μάπα τζιπιες μου λέει…
Νο! Νόου πρόμπλεμ….
Έρχονται και τα παιδιά, βασικά ο Βασίλης που έκανε την σκούπα σε όλο το ταξίδι.
Νο πρόμπλεμ; Άιντε! Βότκα…
Ντα ντα Βότκα! Μας λέει.
Κοιταζόμαστε με το χαζό χαμόγελο μέσα από τα φουλάρια μας και τα κράνη…
Τι λέει αυτός ρε..;
Δεν βαριέσαι. Πάμε!
Στα τριακόσια μέτρα είμαστε μπροστά από το σπίτι του αδερφού Ουκρανού.
Μπαίνει μέσα, βάζει τις φωνές. Ένας ξυπόλυτος πιτσιρικάς όχι περισσότερο από 12 χρονών, με ένα φανελάκι και το σλιπάκι του πετάγεται από την πόρτα του σπιτιού. Από πίσω και η μαμά του σπιτιού.
Πετσέτες για τον καθένα μας αν θέλουμε να πάμε τουαλέτα.
Μας έβαλε τις φωνές όταν πήγαμε να πάρουμε τα κράνη και τα τανκ μπαγκς από τις μηχανές.
Νόου πρόμπλεμ μας φώναζε χτυπώντας το στήθος του και δείχνοντας τον εαυτό του.
Σεργκέι γκαράντσια!
Ο Σεργκέι μας δείχνει τον Ελληνικό αμφορέα που διακοσμεί τον κήπο του.
Μέσα σε 5 λεπτά είχε στηθεί το τραπέζι στην αυλή τους!
Αγγουροτομάτα από τον κήπο τους, χοιρινό από το μεσημέρι, κάτι κολοκυθάκια, κάτι μπουρεκάκια με τυρί και άνηθο, με σπανάκι, με κιμά, με λουκάνικο…
Το τσιμπούσι μόλις ξεκινούσε.
Και τι να πεις; Όχι; Αφού πεινάς.
Και αφού το χαίρονται και αυτοί. Άνθρωποι έξω καρδιά.
Ήρθε και η βότκα. Το πρώτο λίτρο από την κατάψυξη.
Θα κοιμηθείτε εδώ σήμερα λέει.
Μα του λέμε… Δεν έχει μα!
Πιείτε ρε!, λέω στα παιδιά, μόνο καλό θα μας κάνει. Που να ‘ξερα…
Και το δεύτερο λίτρο από την κατάψυξη ήρθε.
Στο τρίτο λίτρο ήμασταν σε τέτοια κατάσταση που δεν μας ενοχλούσε καθόλου και που ήταν ζεστή.
Και δώσε τα σφηνάκια και νταβάι και ναζντράβε!
Και άντε γειά μας!
Και να έρχονται και άλλα φαγητά. Και η κουβέντα να ανάβει!
Τι και αν δεν ήξεραν καθόλου Αγγλικά.
Τα λιγοστά Βουλγάρικα μου έκαναν την δουλειά τους. Ποια δουλειά που το αλκοόλ μας είχε κάνει όλους να μιλάμε τα Ρώσικα σαν να ‘ταν η μητρική μας γλώσσα.
Εταιρεία με 70 φορτηγά που ταξιδεύουν σε όλη την Ευρώπη ο Σεργκέι. Δύο γιους.
Και να βάλουμε χέρι γιατί πρέπει. Έλα όμως που έχασε. Μπροστά στα δυο του τα παιδιά και την γυναίκα από πίσω!
Πάμε πάλι. Το δώσαμε και αυτό και το επόμενο βέβαια. Δεν μας έπαιρνε. Έπρεπε να διατηρήσει την αξιοπρέπειά του ο άνθρωπος.
Ποτέ δεν θα ξεχάσω την στιγμή που φωνάζαμε όλοι, Χάσε Μπάμπη, Χάσε μπας και γυρίσουμε αρτιμελείς πίσω στην πατρίδα. Απίστευτες στιγμές.
Και δώσε κι άλλη βότκα.
Ανοίξαμε και ένα δίλιτρο. Συλλεκτικό.
Μετά δεν θυμάμαι και πολλά. Απλά έβγαζα φωτογραφίες και γελούσα. Ήρθε και ένα πέμπτο μπουκάλι. Άγνωστης προελεύσεως και περιεχομένου.
Είχε πάει 23.00 και μεις ακόμα πίναμε. Πήγαμε στο ξενοδοχείο όπως, όπως.
Ο Σεργκέι έβγαλε ένα μάτσο χαρτονομίσματα και δεν δέχθηκε ούτε κουβέντα για να πληρώσουμε. Όταν η ρεσεψιονιστ ζήτησε για διαβατήρια, ο Σεργκέι απλά την αγριοκοίταξε…
Τις μηχανές τις κλειδώσαμε στο πάρκινγκ του Σεργκέι.
Το πρωί 10.30 είχαμε ραντεβού μαζί του! Θα μας περίμενε είπε να συνεχίσουμε…
Εκεί είναι που λες ώχ Θεέ μου…
275κμ εκείνη την ημέρα και το βστρομ συνέχιζε να έχει την μεγαλύτερη κατανάλωση από τις 5 μηχανές της παρέας :rotflmao:
Αρχή ακόμα, στο δεύτερο μπουκάλι υπήρχαν δυσκολίες στην επικοινωνία.
Ο μικρός πρέπει την Δευτέρα να πήγε στο σχολείο 30 πόντους ψηλότερος από την περηφάνια.
Μην ξεχνιέστε. Ο καθένας λέει τα δικά του.
Κανόνες δημοσιεύσεων
