Το Μάνα Αυλάκι. Είναι ένα πραγματικό μυστήριο το πώς βγαίνει τόσο νερό από τόσο κοντά στην κορυφή (χωρίς δηλαδή να υπάρχει κάποια λεκάνη απορροής τριγύρω)…
Το Μάνα Αυλάκι. Είναι ένα πραγματικό μυστήριο το πώς βγαίνει τόσο νερό από τόσο κοντά στην κορυφή (χωρίς δηλαδή να υπάρχει κάποια λεκάνη απορροής τριγύρω)…
Γεμίζοντας νερό στο Μάνα Αυλάκι…
Η θέα από ψηλά είναι δύο φορές ωραία…
Δυστυχώς στον γυρισμό στα Άγραφα σκίστηκε το λάστιχο και η σαμπρέλα του Νίκου από μια πέτρα. Το fast σε σκίσιμο όπως υποπτευόμασταν δεν δούλεψε, οπότε με πίτα λάστιχο μέχρι τα Άγραφα και από εκεί με οδική βοήθεια μέχρι το κοντινότερο βουλκανιζατέρ στο Καρπενήσι. Το καλό είναι όμως ότι δεν μας έβγαλε και πολύ έξω από την διαδρομή που υπολογίζαμε, συν ότι η οδική βοήθεια μας κάλυψε και το ξενοδοχείο…
Παρέα με τον Αγραφιώτη…
Την επόμενη ημέρα, στο δρόμο (τον δύσκολο πάντα) για το Μικρό Χωρίο…
Το παλιό Μικρό Χωριό από ψηλά…
Η λίμνη του παλιού Μικρού Χωριού…
Άσφαλτος μετά το Μικρό Χωρίο και βουρ για Προυσσό…
Το Τύπωμα, από όπου υποτίθεται ότι πέρασε η Παναγία…
…και τα Πατήματα, εκεί όπου υπάρχουν κάποια σημάδια επάνω στον βράχο που λέγεται ότι είναι της Παναγίας…
Η Μονή Προυσσού…
Στο δρόμο για Χελιδώνα, ο Νίκος διαπίστωσε ότι το βεντιλατέρ δεν δούλευε και κατεπέκταση δεν ψυχόταν στα δύσκολα ο κινητήρας. Ο λόγος για αυτό ήταν ότι την προηγούμενη ημέρα, όταν φόρτωσε το μηχανάκι η οδική, το έπιασε από τα κάγκελα με αποτέλεσμα με το ζόρι και τις λακούβες και όλα αυτά, να στραβώσει το δεξί κάγκελο λίγο περίεργα και να πατάει συνεπώς η βάση το ανεμιστηράκι. Στο κοντινότερο συνεργείο επομένως και με προσωπική δουλειά του Νίκου, βγάλσιμο το κάγκελο, χτύπημα, αλλαγή και σε μια ασφάλεια που είχε καεί (και είχε το Tenere εφεδρική) και αυτό ήταν όλο…
Γενικά στην Ευρυτανία ο πληθυσμός είναι πολύ θρήσκος. Έχουν άπειρες εκκλησίες, αλλά το να μετατρέπουν και τις στάσεις των λεωφορείων σε εκκλησάκια ήταν κάτι που δεν το περίμενα…
Ο δρόμος για Φιδάκια όνομα και πράγμα…
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση