[FONT=century gothic]Όλη μου η ζωή,
σε έναν στίχο τυλιγμένη,
γίναμε όλοι ξένοι,
τι θα φέρει το πρωί δεν ξέρω,
κάθε Κυριακή στο αυτοκίνητο κλεισμένοι,
όλοι διψασμένοι για μια αλλιώτικη στιγμή
πιο μαγική...πιο αληθινή.
Θέλω τους φίλους μου να δώ,
να πάμε βόλτα στη πλατεία
όλη τη μέρα αλητία
και το βράδυ για ποτό.
Θέλω τους φίλους μου να δώ,
που έχουν χαθεί με τις δουλειές τους,
με τις γυναίκες τις καλές τους
και έχω μήνες να τους δώ!
Όλη μου η ζωή,
μια κερκίδα φωτισμένη,
κόσμος μπαινοβγαίνει τι θα φέρει το πρωί δεν ξέρω,
κάθε επιλογή μοιάζει καταδικασμένη
όμως ορισμένοι ψάχνουν πάντα μια στιγμή
πιο μαγική...πιο αληθινή.
Θέλω τους φίλους μου να δώ,
να πάμε βόλτα στη πλατεία
όλη τη μέρα αλητία
και το βράδυ για ποτό.
Θέλω τους φίλους μου να δώ,
που έχουν χαθεί με τις δουλειές τους,
με τις γυναίκες τις καλές τους
και έχω μήνες να τους δώ!
[/FONT]
Δεν ξερω για σας ρε παιδια,αλλα εμενα με εκανε και δακρυσα αυτο το τραγουδι!
Μου θυμησε τις καλες εποχες,χωρις αγχος και σκοτουρες,τοτε που γυρναγαμε καμια δεκαρια μηχανακια ολη την Αττικη,και δεν θελαμε να ξημερωσει...
Θα μαζευομαστε εγω και ο Κωστας στο Χαλανδρι,αργοτερα θα περναμε τον Στελιο απο το Ψυχικο και τον Γιαννη απο Γαλατσι.
Μετα στην παρεα θα εμπαινε και ο ξαδελφος του Γιαννη,ο αλλος Γιαννης με το CBR το 400 το ''γρηγορο''
Θα μας περνανε κυνηγι οι ''μπατσοι'' στον καρεα και μετα ν.μακρη για καφε...
Αχ!
Απάντηση με παράθεση
να θυμάσαι
