Να βάλω κι εγώ άλλο ένα (τελευταίο, το υπόσχομαι) σφηνάκι...
La Bonette
Οροσειρές η Ευρώπη έχει αρκετές, υπέροχους στριφτερούς δρόμους άπειρους, περάσματα από ορεινούς αυχένες πάρα πολλά. Όλα τους είναι όμορφα. Όλα τους είναι είναι η ονείρωξη κάθε μοτοσικλετιστή που σέβεται τον εαυτό του. Ένα όμως, όπως και να το κάνουμε, είναι το ψηλότερο! Όσο οι ρόδες σου πατάνε άσφαλτο και παραμένεις σ' αυτή την ήπειρο, ψηλότερα δεν έχει, πάει και τέλειωσε.
Col de la Bonette, +44° 19' 24.53" βόρεια, +6° 48' 22.33 ανατολικά. Δεν χρειάζεται να το ψάξεις καν στο χάρτη. Οι συντεταγμένες του είναι χτυπημένες στο φέρινγκ όλων των Transalp.
Και να πεις ότι είχαμε σκοπό να πάμε απο 'κει σε τούτο το ταξίδι? Μπα! Την είχαμε αράξει στο Apt και περιδρομιάζαμε σε ένα όμορφο ταβερνάκι στην πλατεία του χωριού. Μεταξύ σαλάτας και καταματωμένης μπριζόλας (ναι ρε, έτσι τη γουστάρω) ανοίγω τους χάρτες. Σκοπός ήταν να την αράξουμε μια μέρα εκεί, χωρίς στίσε-ξέστισε, μια και πλέον μπαίναμε στο τελευταία σκέλος της επιστροφής. Τους χάρτες τους είχα ανοίξει για να δω καμιά διαδρομή εκεί γύρω, πενήντα-εξήντα χιλιόμετρα, όχι παραπάνω, για αύριο το πρωί. Το μάτι μου πέφτει σε ένα χωριουδάκι με το όνομα "Barcelonette". Κάτι μου λέει αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ τι.
- Ρε Γιάννη, τι μου θυμίζει το Barcelonette?
- Γιατί είναι κοντά? (με τρόμο στο βλέμμα)
- Ε, όπως το πάρει κανείς, καμιά κατοπενηνταριά χιλιόμετρα είναι, αλλά τι μου θυμίζει?
- Από εκεί ρε μαλάκα ξεκινάει το Col de La Bonette (δυστακτικά), αλλά ούτε να το σκέφτεσαι. Έχω κουραστεί να στρίβω.
Φυσικά ούτε που το σκέφτηκα! Δεν ήταν ανθρωπίνως δυνατό να περάσω εκατό χιλιόμετρα απ' το "ιερό δισκοπότηρο" των αλπικών περασμάτων και να μην προσπαθήσω, τουλάχιστον, να το ανέβω. Εξηγούμε στον Μιχάλη και στον Νίκο περί τίνος πρόκειται και καταστρώνουμε σχέδιο. Αρχίδια σχέδιο δηλαδή: Ξεκινάμε πρωί, πάμε και το ανεβαίνουμε! Τι άλλο? Ψήσιμο στην πραγματικότητα δεν ήθελε κανένας (μόνο η μπριζόλα, αλλά είπαμε, έτσι μ' αρέσει). Ακόμη και ο Γιάννης, που αρχικά το έπαιζε κουρασμένος, τα μάτια του έλαμψαν, άσχετα με το αν μουρμούριζε "ρε μαλάκες, αυτό δεν είναι ταξίδι, αυτό είναι υπερπαραγωγή" και κάτι τέτοια.
Λίγο μετά την Barcelonette, λοιπόν, στο Jausiers, ξεκινάει η ανάβαση η καλή. Σχετικά γρήγορα βγαίνουμε απ' την πυκνή βλάστηση, τα έλατα αραιώνουν και μπαίνουμε στην φαλακρή αλπική ζώνη. Ενώ αυτό συνήθως σημαίνει ότι πλησιάζεις στην κορυφή, εδώ δεν έχουμε ακόμη αρχίσει καλά-καλά να ανεβαίνουμε. Έχουμε άλλα 1200-1300 μέτρα σκαρφάλωμα μέχρι τα 2802 όπου είναι στημένος ο μικρός γρανιτένιος οβελίσκος που σημαδεύει το ψηλότερο σημείο. Ο δρόμος είναι στενός, μία λωρίδα και κάτι και για τις δύο κατευθύνσεις, αλλά άριστα συντηρημένος και με άσφαλτο που σχωρνάει τα πάντα. Το τοπίο εναλλάσσεται μεταξύ αλπικού με χορταριασμένα λιβάδια, πέτρες και βράχια να λούζονται στον ήλιο και σελινιακού με πλαγιές από κατάμαυρο πέτρωμα. Όσο ανεβαίνουμε η θερμοκρασία πέφτει. Τα καρμπυρατέρ διαμαρτύρονται εντόνως για τον πολύ αραιό αέρα. Ο κινητήρας δουλεύει μπουκωμένος. Το μηχανάκι παλεύει στην παρατεταμένη ανηφόρα, με συνεχή κλίση γύρω στο 10% και ανεβάζει θερμοκρασία γρήγορα. Έχω αρχίσει να κρυώνω ενώ η μεταλλική μάζα ανάμεσα στα πόδια μου έχει λουστεί στον ιδρώτα. Αργά εδώ δεν έχει. Ούτε πολύ γρήγορα. Τα πάσο έχει τον δικό του ρυθμό που πρέπει να τον σεβαστείς. Στο υπενθυμίζει με κάθε ευκαιρία. Τα αυτοκίνητα που στριμώχνονται και αγκομαχούν να ανέβουν το καταλαβαίνουν κι αυτά: Με το που δουν μηχανάκι στους καθρέπτες τους κάνουν στην άκρη, βγαίνουν σχεδόν από τον δρόμο, για να σε αφήσουν να περάσεις. Στα 2680 μέτρα έχουμε φτάσει στο Col de Restefond και εκεί αρχίζει η μικρή θηλιά που σε ανεβάζει λίγο παραπάνω μέχρι την κορυφή: Cime de la Bonette, στα 2802 μέτρα. Γύρω μας βλέπουμε εγκαταλελειμμένα στρατιωτικά κτίσματα, πολυβολεία και οχυρά. Κάποτε αυτός ήταν στρατιωτικός μουλαρόδρομος που συνέδεε τις κοιλάδες του Ubaye και του Tinee και επέτρεπε το πέρασμα απ' την Barcelonette στη Νίκαια.
Μπροστά μας τελικά ξεπροβάλει ο μικρός οβελίσκος. Βρισκόμαστε στην μοτοσυκλετιστική κορυφή της Ευρώπης. Ξεκαβαλάμε και ατενίζουμε τις κορυφές ολόγυρα. Βουνά όσο φτάνει το μάτι. Η ατμόσφαιρα πεντακάθαρη. Ορατότητα πολλών χιλιομέτρων, κρύο και αέρας. Όταν ξεκινήσαμε η θερμοκρασία ήταν πάνω από τριάντα βαθμούς. Το μικρό ψηφιακό θερμόμετρο τώρα γράφει γύρω στους δέκα. Βγάζουμε μερικές φωτογραφίες και λέμε ελάχιστες κουβέντες. Δύσκολα μπορώ να πιστέψω ότι είμαστε πράγματι εδώ, η πινακίδα όμως που είναι κολλημένη στο βράχο το λέει καθαρά:
LA BONETTE
Altitude 2802 m
Route de NICE a BRIANCON clasee imperiale
le 18 Aout 1860 par l' Empereur Napoleon III
Η κατάβαση είναι εξίσου όμορφη, ίσως και ομορφότερη καθώς χώνεσαι μέσα την κοιλάδα του Tinee, αλλά το κρεσέντο έχει πια περάσει. Πηγαίνουμε χαλαρά, περνάμε το Saint Etienne Sur Tinee και την Isola (όμορφα χωριουδάκια και τα δύο) και τελικά στήνουμε νωρίς το απόγευμα σε ένα μικρό καμπινγκ στο χωριό Saint-Sauveur-Sur-Tinee. Το ταξίδι έχει ουσιαστικά τελειώσει. Μένουν ακόμη δύο-τρεις μέρες στο δρόμο. Μένει η πανέμορφη Ιταλική Ριβιέρα και η μοναδική Σιένα, αλλά όλοι το ξέρουμε ότι ουσιαστικά το ταξίδι έχει τελείωσει...
Απάντηση με παράθεση
