Η ερωτική ζωή της σαρδέλας του Ατλαντικού (Πυρηναία, Χώρα Βάσκων και ολίγον Άλπεις)

[road spirit]

Αντικειμενικά δεν πρόκειται για το υψηλότερο πάσο, μιας και ως πάσο θα ορίζαμε ένα δρόμο που βγαίνει σε αυχένα ορεινού όγκου, προκειμένου ανεβαίνοντας να περάσεις από τη μια πλευρά στην άλλη και να συνεχίσεις με κατάβαση.

Φωτό: το πραγματικό Col de la Bonette βρίσκεται στα 2715 μ. κατατάσσοντας το 4ο, πίσω από το Col de Iseran, το Passo Stelvio και το Col Agnel. Είναι ο δρόμος που βγαίνει από δεξιά στην φωτό. Αυτό που πήγαν και έκαναν, ήταν να στρώσουν μια διαδρομή που κυκλώνει τη κορυφή του βουνού (Cime de la Bonette) που φαίνεται πίσω αριστερά. Το κομμάτι του ασφαλτοστρωμένου δρόμου που κάνει τη λούπα ανεβαίνει μέχρι τα 2803 μ. και είναι ο 2oς υψηλότερος ασφαλτοστρωμένος, ελεύθερος σε κυκλοφορία, δρόμος στην Ευρώπη, αλλά δεν λογίζεται ως «πάσο».

[road spirit]

more paso-mania tips:
o ψηλότερος ασφαλτοστρωμένος δρόμος, ελεύθερος σε κυκλοφορία, στη Ευρώπη είναι ένα αδιέξοδο στην Αυστρία, ο Ötztal Glacier Road (2830 μ). Υπάρχει ακόμα υψηλότερος δρόμος, το αδιέξοδο Pico de Veleta (~ 3400) στο βουνό mulhacen, Νότια Ισπανία. Ο δρόμος όμως μετά τα 2500 δεν είναι προσβάσιμος (μπάρα, στρατιωτικό φυλάκιο).

Weather tip:
Λίγο μετά τη Barcelonete η θερμοκρασία ήταν γύρω στους 27 . Εκεί πάνω φτάσαμε στις 3 το μεσημέρι με το θερμόμετρο να δείχνει 10.

Φωτό: το μενίρ σηματοδοτεί το col de la bonette και γράφει ιστορικά στοιχεία για τη χάραξη αυτών των δρόμων επι Ναπολέοντα για καθαρά στρατιωτικούς σκοπούς (όπως τα περισσότερα πάσα άλλωστε στις Άλπεις)

[road spirit]

Αναχωρήσαμε προς νότο, για το Saint Etienne de Tinee

[road spirit]

Tip:
Όλη η κατάβαση προς το Saint Etienne de Tinee είναι πολύ όμορφη με χαρακτηριστικά στοιχεία τα εγκαταλειμμένα πολυβολεία από το Β’ ΠΠ εκατέρωθεν του δρόμου και ένα έντονο ροζ/μωβ/βυσσινί χρώμα των πετρωμάτων στο βουνό.
Αφού πλέον το υψόμετρο πέσει αρκετά, ο δρόμος κινείται μέσα σε φαράγγι και το πράσινο απλά οργιάζει. Το ίδιο ισχύει και για τον δρόμο D2205 από Saint Sauveur sur Tinee νότια μέχρι το τέλος του (εκεί που διασταυρώνεται πλέον με τον D6202) όπου επιπλέον το στροφιλίκι αποκτά και σοβαρό στριφτερό ενδιαφέρον.

Φωτό: τελευταίο καμπινγκ σε γαλλικό έδαφος, στο Saint Sauveur sur Tinee

[road spirit]

Αν μπορούσα να πω ότι υπάρχει ένας πυρήνας για το ταξίδι, αισθανόμουν ότι αυτός ολοκληρώθηκε με την τελευταία διανυκτέρευση στη Γαλλία. Σκεφτόμουν τις επόμενες 3 μέρες ως χρόνο που απλά πρέπει να περάσει. Αφιερώσαμε μιάμιση μέρα στην όμορφη Σιέννα για ξεκούραση ...

to be continued ...

[al_tzamp]

....κάλα που σταμάτησες γιατι με βλέπω να ξενυχτουσαμε μαζί!
Πολύ ομορφες φοτο, τρομερά τοπία!!!!!!!!
αντε να δω αν κοιμηθώ τωρα με αυτα που είδα!!
:a025: :a025:

[epp1640]

Αρχικά δημιουργήθηκε από road spirit
αφήσαμε τα σημάδια μας oeo moto.gr

το concept δεν ήταν ρε να τα κολλάτε σε γυναίκες?

[echoplex]

Ωραίο ταξιδιωτικό και πολύ ωραίες φωτογραφίες! Μπραβο!

[McZab]

Έχω μείνει άφωνος...Εύχομαι να έχετε πάντα τα ίδια κουράγια για τον γύρο του κόσμου και στον εαυτό μου να καταφέρω κάποια στιγμή να κάνω κάτι παρόμοιο.

Είσαι φοβερή "πένα" φίλε...Συν τις εξαιρετικές φωτογραφίες που μεταδίδουν όλη την ατμόσφαιρα (και το full frame είναι όλα τα λεφτά)!

[sober]

Παντα τετοια ρε παιδες!!!!!!!!!!!!

απειρες....!!

[harris_x]

Αρρώστησα...































Πωλείται Daytona 675 ή ανταλλάσσεται με κάτι τουριστικό

[road spirit]

Αρχικά δημιουργήθηκε από road spirit
to be continued ...

το οποίο αφορά τους υπόλοιπους της παρέας βασικά, και όχι απαραίτητα σαν συνέχεια απο το σημείο που το άφησα, ε ?

προσωπικά δεν έχω να γράψω κάτι περισσότερο, ίσως προσθέσω τίποτα ψιλά αργότερα ή αν μου έρθει κάτι σαν φλαςμπακ ...

[npat]

Αρχικά δημιουργήθηκε από road spirit
"The MUST Do" tip!

Oκ, το προηγούμενο ήταν ορεκτικό. Γιατί ακολούθησε το επικό κομμάτι, ο N116 από Mont Luis μέχρι Prades …Ήταν το δώρο που μας έγινε, αυτό που μας βγήκε σε καλό για να περιμένουμε τον Dakarόπληκτο.

Απίστευτο! Στρίψε! Στρίψε! ξανά και ξανά! από αργό πολύ τεχνικό κατηφορικό κομμάτι με αμέτρητες φουρκέτες (που αμα τις ξέρεις τις παίρνεις τάπα, όπως ο τύπος με το Benelli TNT που μας πέρασε ξαπλωμένος), μέχρι ένα παραλήρημα συνεχόμενων S, σε φλατ δρόμο που αμα δεν έχει κίνηση μπορείς ναι μεν να τα κόψεις όλα ευθεία αλλά γιατί να το κάνεις αυτό το μεγάλο ατόπημα? Μιλάμε ότι οι εναλλαγές κλίσεων χτυπούσαν κόκκινα, γρήγορα σαν τις μπάλες των φλίππερ όταν βρίσκουν σε εκείνα τα πλευρικά λάστιχα και εκσφενδονίζονται από τη μια πλευρά στην άλλη αλύπητα! Μιλάμε για ένα κομμάτι δρόμου, μήκους ~ 35 χλμ όπου η μηχανή μένει όρθια για το ελάχιστο δυνατό. Αν δεν είχε κίνηση σε επιμέρους σημεία, τότε θα μιλάγαμε για tilt!

Να πως είδα εγώ αυτό το κομμάτι του ταξιδιού (μια και δεν το κάναμε παρέα). Το κειμενάκι αυτό το είχα γράψει πριν διαβάσω το ταξιδιωτικό του Γιάννη και το παραθέτω αυτούσιο. Όπως θα δείτε συμφωνούμε απόλυτα.

Νεραϊδότοπος

" ... Η διαδρομή από το Mont Louis μέχρι την Prades είναι κόλαση. Δε σε αφήνει να αγιάσεις ακόμη και αν είσαι καλόγερος, έχεις πάρει όρκο αγνότητας και σε έχουν ευνουχίσει κι από πάνω. Εξήντα χιλιόμετρα σφιχτό, κατηφορικό, χωρίς ανάσα στροφιλίκι, σε δρόμο φαρδύ, με απανωτά πέταλα, φουρκέτες και εσάκια, χωμένο σε πλαγιές και φαράγγια και που-και-που ένα χωριουδάκι παραμυθένιο, λες και βγήκε απ' τις σελίδες γοτθικού μυθιστορήματος. Πάνω απ' όλα, όμως, είναι αυτή η άσφαλτος: Μαύρη-κατράμι, φρεσκοστρωμένη, τραχιά σαν γυαλόχαρτο, να χάνεται βουτώντας κάτω και αριστερά μπροστά σου και να τη βλέπεις μετά τη στροφή, στο βάθος, να φιδογυρίζει ώσπου να ξαναχαθεί πίσω απ' την επόμενη πτυχή του βουνού. Οι λευκές διαχωριστικές γραμμές τέλειες, φωτεινές, αψεγάδιαστες, σαν σημάδια από κιμωλία πάνω σε ολοκάθαρο μαυροπίνακα, να σου λένε: "Μάγκα μου εδώ σε θέλω. Εδώ δεν έχει φοβάμαι, γλιστράω, έχει λακκούβες και άλλες μαλακίες. Αν δεν το στύψεις εδώ, είσαι κότα. Πάει και τέλειωσε! Ελαφρυντικά δεν παίζουν."

Αυτά περίπου σκεφτόμουν αραγμένος στην άκρη του δρόμου, μπροστά από έναν κυκλικό κόμβο, λίγο πριν την Prades. Άναβα τρίτο ή τέταρτο τσιγάρο και η μηχανή πάνω στο πεζοδρόμιο είχε σταματήσει προ πολλού το τσίκι-τσίκι και είχε αρχίσει να κρυώνει. Μπροστά μου μια ταμπέλα δείχνει αριστερά για "Catllar, Mosset, Col de Jau". Στο χάρτη "D14", λευκή γραμμή, λεπτή σαν τρίχα, ανθυποεπαρχιακός.

Το γενικό πλάνο της μέρας είχε κάπως έτσι: Στήσιμο νωρίς, πριν το μεσημέρι, σε κάμπινγκ στο Quillan, μετά μια κυκλική διαδρομή μέχρι το Mont Louis μέσω του Col de Port και πάλι πίσω στο Quillan από άλλο δρόμο. Αυτός ο "άλλος δρόμος" ήταν ανατολικά μέχρι την Prades και μετά βόρεια στον επαρχιακό που περνάει απ' το Col de Jau---τόσο μικρός που μόνο οι πιο αναλυτικοί απ' τους χάρτες που είχαμε μαζί μας τον έδειχναν. Η διαδρομή μέχρι το Mont Louis ήταν η πρώτη μας πραγματική επαφή με τα Πυρηναία και μας είχε αφήσει... μαλάκες! Άρχιζε κατάφυτη ανάμεσα σε σχεδόν-κατακόρυφες πλαγιές και ποτάμια και ανέβαινε απότομα, από σχετικά κακοτράχαλο δρόμο, μέχρι να φτάσει σε αλπικά υψόμετρα όπου η βλάστηση υποχωρούσε για να δώσει τη θέση της σε καταπράσινα λιβάδια. Στο ψηλότερο σημείο μια μικρή λίμνη να αντανακλά τον ουρανό: Βαθύ μπλε και μπαμπακένια συννεφάκια λες και βγήκε απ' τις σελίδες της Χάιντη. Από εκεί και κάτω η ποιότητα του οδοστρώματος συνεχώς βελτιωνόταν, μέχρι το Mont Louis όπου άρχιζε επίσημα "η λύσσα η κακιά".

Είχε περάσει κοντά μισή ώρα από τότε που είχα σταματήσει και τα ρεμάλια ακόμη να φανούν. Εντάξει, τόσο κουλάδι δεν μπορεί να είναι κανένας. Τρεις πιθανότητες έπαιζαν: Ή κάπου είχαν πέσει ή με περίμεναν πιο πριν νομίζοντας ότι με έχουν περάσει ή είχαν στρίψει κάπου νωρίτερα. Καβαλάω και γυρίζω πίσω για καμιά εικοσαριά χιλιόμετρα προσέχοντας στις διασταυρώσεις μήπως δω κάποια που θα μπορούσαν να έχουν πάρει. Μπα! Ο Γιάννης και χάρτες έχει και προσανατολισμό που γενικώς δουλεύει. Τόσο λάθος δεν θα έχουν κάνει. Πίσω πάλι στη διασταύρωση. Κινητό αφόρτιστο, οπότε... "you 're on your own, mate".

Παίρνω λοιπόν μόνος μου το δρόμο προς το Col de Jau. Έχει πάει απόγευμα για τα καλά και σύννεφα τσαμπουκαλεμένα έχουν αρχίσει να μαζεύονται προς την γενική κατεύθυνση που κινούμαι. Αφήνω πίσω μου το Catllar και καθώς ανεβαίνω ο δρόμος όλο και στενεύει. Το στροφιλίκι γίνεται όλο και πιο κλειστό και τα σημάδια του πολιτισμού αραιώνουν. Μερικά χιλιόμετρα παρακάτω, στην μέση του πουθενά, θαμμένο μέσα στα δέντρα, ένα πέτρινο σπίτι. Σε μια μικρή ξύλινη αποθήκη δίπλα του βλέπω, απ' την μισάνοιχτη πόρτα, έναν τύπο να γυαλίζει ένα μαύρο εζβί. Περίεργοι άνθρωποι ζουν εδώ, σκέφτομαι, καθώς ένα ρίγος με διαπερνά---μάλλον από την υγρασία που έχει αρχίσει να βαράει κόκκινα. Κίνηση μηδέν. Ούτε αυτοκίνητο, ούτε μηχανάκι, ούτε ποδήλατο, ούτε άνθρωπος, ούτε ζώο. Κινούμαι στο πουθενά. Ο δρόμος στενεύει περισσότερο. Είμαι σίγουρος ότι κάπου έχω χαθεί, αλλά εξίσου σίγουρος είμαι ότι διασταύρωση δεν πέρασα.

Έχω ανέβει αρκετά και ο ουρανός έχει σκοτεινιάσει για τα καλά. Έχει τρελή υγρασία και πλέον κάνει ψύχρα. Μυρίζει βροχή πολύ έντονα. Ο δρόμος πια είναι κάτι λιγότερο από μια λωρίδα, τραχύς, γεμάτος λακκούβες και σαμαράκια. Σε κάθε τυφλή στροφή αναγκάζομαι να κορνάρω για κάνω την παρουσία μου αντιληπτή σε περίπτωση που κάποιος έρχεται απ' την αντίθετη κατεύθυνση (όχι ότι έρχεται κανένας). Περνάω τον αυχένα (στα 1500 περίπου μέτρα---όπως είδα αργότερα) και αρχίζω να κατεβαίνω με τις πρώτες ψιχάλες να πέφτουν στη ζελατίνα του κράνους μου. Η βλάστηση αρχίζει να πυκνώνει και σύντομα βρίσκομαι μέσα σε δάσος. Δάσος πυκνό και άναρχο, υγρό, σκοτεινό και αδιαπέραστο. Χώμα δεν βλέπεις κάτω. Τα ελάχιστα κενά τα έχουν κλείσει ερμητικά φτέρες και βρύα. Νερά παντού, ψιχάλα και ομίχλη. Ο δρόμος είναι στενός σαν μονοπάτι και τα δέντρα τον έχουν σκεπάσει κρύβοντας τον σκοτεινιασμένο ουρανό. Από στιγμή σε στιγμή περιμένω νεράιδες να ξεπροβάλλουν μπροστά μου. Σε κάποιες στροφές είμαι σίγουρος ότι ακούω φωνές, τραγούδια και σφυρίγματα. Η λογική λέει ότι φταίει η ζελατίνα του κράνους---που δεν κλείνει καλά---και το τοπίο που παίζει παιχνίδια με την ψυχολογία μου. Καλού-κακού, πάντως, δε θα 'θελα να με πιάσει βράδυ εδώ πάνω.

Κινούμαι με το τελευταίο φως της μέρας. Παρά τον στενό και κακοτράχαλο δρόμο ανεβάζω ρυθμό. Πάω αρκετά γρήγορα. Έχω την αίσθηση ότι κάτι με ακολουθεί πίσω μου, αλλά κάθε φορά που κοιτάζω στους καθρέπτες βλέπω άδειο δρόμο και ομίχλη. Με την τρίχα κάγκελο βλέπω την βλάστηση να αραιώνει λίγο και ένα χωριό να ξεπροβάλει μέσα στο πουθενά. Μικρό, σιωπηλό, πέτρινο, γκρίζο, έρημο. Σπίτια κλειστά, δρόμοι βρεγμένοι, η πλατεία άδεια. Ένας παππούς κάθεται στο υπόστεγο έξω από ένα σπίτι και μου χαμογελάει περίεργα. Βγαίνω από το χωριό και το δάσος επιβάλει πάλι την κυριαρχία του στο δρόμο πνίγοντάς τον ολόγυρα.

Στους καθρέπτες μου εμφανίζεται ένα κόκκινο Ρενό-5. Ο δρόμος είναι σε κακή κατάσταση: Λακκούβες, σπασιματάκια και πολύ χαλίκι σε κάθε στροφή. Πάω αρκετά γρήγορα, αλλά το Ρενό πίσω μου δεν ξεμακραίνει. Ανοίγω το γκάζι περισσότερο. Σε δυο-τρεις στροφές χάνω το πίσω στο χαλίκι και οι σφυγμοί μου ανεβαίνουν. Το Ρενό έχει αρχίσει να απομακρύνεται αλλά ακόμη παραμένει στους καθρέπτες μου. Ο τύπος με κυνηγάει, δεν εξηγείται αλλιώς! Πάω πλέον όσο πιο γρήγορα μπορώ και με δυσκολία καταφέρνω να χαθώ απ' το οπτικό του πεδίο.

Μερικά χιλιόμετρα παρακάτω το δάσος υποχωρεί και σχεδόν αυτόματα η βροχή σταματάει, η ομίχλη κόβεται μαχαίρι και ο ουρανός αρχίζει να καθαρίζει. Φτάνω στον κεντρικό δρόμο---λίγο πριν το Axat---και η ψυχολογία μου παίρνει τα πάνω της. Κόβω ρυθμό και χαλαρώνω. Κίνηση, αυτοκίνητα, μηχανάκια. Καλώς ήρθατε, ξανά, στον κόσμο των ανθρώπων. Κάνει ζέστη. Το κόκκινο Ρενό με φτάνει και με προσπερνά. Στην θέση του οδηγού μια ξανθιά γυναίκα και, μα το Θεό, μπορεί να με γελούν και τα μάτια μου, αλλά εκείνη τη στιγμή θα έπαιρνα όρκο ότι είδα σουβλερά αυτιά!

Κάνω τα τελευταία είκοσι-τριάντα χιλιόμετρα με χαλαρούς ρυθμούς και φτάνω στο κάμπινγκ στο Quillan. Τα παιδιά έχουν φτάσει πριν από λίγο και με περιμένουν. Που ακριβώς χαθήκαμε, πως, και αν τελικά κάναμε την ίδια διαδρομή, ποτέ δεν κατάλαβα. Μπορεί σε κάποια πονηρή διασταύρωση να έστριψα σε μια παράλληλη διάσταση και να πέρασα ξώφαλτσα απ' την νεραιδοχώρα... δεν ξέρω...

Εγώ πάντως δεν τα πιστεύω αυτά τα πράματα. ... "

[npat]

Για εμένα πάντως το ταξίδι άρχισε λίγο διαφορετικά (και αρκετά πιο επεισοδιακά).

- Κρούκη τι νούμερο κράνος φοράς?
- Medium, γιατί?
- Μου κάνει! Κατάσχεται!

Ότι αυτές θα ήταν οι πρώτες μου κουβέντες όταν συναντήθηκα το πρωί με τα παιδιά στο περίπτερο---τη μέρα της αναχώρησης για το ταξίδι στη χώρα των Βάσκων---και να μου το λέγανε δε θα το πίστευα... μα τη μπαναγία! Αλλά ας πιάσουμε τα πράγματα απ' την αρχή, μπας και βγάλετε νόημα (εγώ έχω εγκαταλείψει την προσπάθεια, εδώ και καιρό).

Τα προμηνύματα ξεκίνησαν την προηγούμενη Πέμπτη, μια βδομάδα πριν την αναχώρηση όταν, πίνοντας καφεδάκι στο Τσάο, ο Κρούκης μου λέει:

- Αύριο μετά το ΔΣ, κατά τις 12 (το βράδυ), πάμε μία μέχρι Σούνιο, μια και θα έχω το SV.
- Χαλαρά θα πάμε?
- Ναι ρε, βόλτα, όπως πάντα
- Αν είν' έτσι άσε καλύτερα, έχω ταξίδι την άλλη βδομάδα και δε λέει να πέφτουμε.

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή σκάει μύτη ο Σταύρος (κατά κόσμο Κατάνας) με το καινούριο του μηχανάκι. Ολοκαίνουριο. Ένα GSX-750, αερόψυκτο, χωρίς ίχνος πλαστικού επάνω του, βαμμένο (πριν από καμιά δεκαριά χρόνια) σε τέσσερα διαφορετικά χρώματα, με καλώδια να κρέμονται από παντού και δυο φώτα από αυτοκίνητο (μάλλον από κάποιο παλιό BMW) στερεωμένα με tie-wraps επάνω στην τιμονόπλακα. Να το βλέπεις και να λες: "Αυτό μόλις βγήκε από σετ λόου-μπάτζετ ρημέικ του Μάντ Μαξ."

Τέτοια σημάδια δεν τα αγνοείς, θα μου πείτε---και θα 'χετε δίκιο βουνό---άλλα με είχε συνεπάρει το ένα και τ' άλλο και τότε δεν έδωσα την πρέπουσα σημασία.

Φαστ φόργουαρντ, λοιπόν, στην Τετάρτη 12 Αυγούστου τα χαράματα, με την αφεντιά μου να ρουφάει τις τελευταίες γουλιές του καφέ και να ετοιμάζεται να αναχωρήσει για τη μεγάλη περιπέτεια. Το μηχανάκι έτοιμο και φορτωμένο, πλυμένο και λαδωμένο, να βγαίνει απ' το γκαράζ με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου. Ραντεβού με τα ρεμάλια στο γνωστό περίπτερο.

Χαράματα είναι, Τετάρτη είναι, ας πάμε από κέντρο. Θήρωνος, Κόνωνος, Εργοτίμου, Πρατίνου, ΓΚΑΠ, υπόνομος. Δύο τα προβλήματα: (α) γιατί το πρόσωπό μου είναι κολημμένο σε έναν υπόνομο (ενώ θα έπρεπε να βλέπει, ξέρω γω, το δρόμο παρακάτω) και (β) γιατί το μηχανάκι είναι από πάνω μου, αντί εγώ να είμαι πάνω σε αυτό? Συλλογιζόμενος αυτά τα αιώνια υπαρξιακά ερωτήματα---και ενώ μια σκέψη αρχίζει να σχηματίζεται στο μυαλό μου, το περίγραμμα της οποίας μοιάζει καταπληκτικά με το "την κάτσαμε τη βάρκα"---ένα μοιρολόι μου διακόπτει τον ειρμό.

-"Αχ τι έπαθα, το σκότωσα το παιδί" και τέτοια.
-"Τράβα μωρή το μηχανάκι να σηκωθώ, δεν έπαθα τίποτα, καλά είμαι", λέω στον υπόνομο.
-"Ναι, ναι", απαντάει η μαινάδα και ασκεί με το μικρό της δαχτυλάκι, φαντάζομαι, δύναμη ακριβώς 2.5 κιλών στο μηχανάκι το οποίο (όλως παραδόξως) αρνείται να μετακινηθεί.

Τέλος πάντων, να μην τα πολυλογώ, με την βοήθεια περαστικών το μηχανάκι σηκώνεται. Εγώ απομακρύνομαι απ' τον υπόνομο και σκέφτομαι "Πυρηναία ήθελες αγόρι μου? Μέχρι την Πρατίνου και καλά είναι!" παίρνοντας τηλέφωνο το Κρούκη (που θα ερχόταν στο περίπτερο να μας ξεπροβοδήσει) να του δώσω άκυρο, ενώ ταυτόχρονα κατεβάζω καντήλια στην κλαίουσα νεαρά.

Έχοντας εκτονωθεί κάπως και μετά από ένα τσιγαράκι, κάνω μια πρόχειρη αποτίμηση των ζημιών: Γρατσουνιές και ραγίσματα στα πλαστικά, μικρά σπασιματάκια στις βαλίτσες, μανέτα φρένου οφ, ζελατίνα κράνους οφ. Επειδή τα φρένα είναι---ως γνωστό---για τις κότες, το μόνο ουσιαστικό θέμα είναι η ζελατίνα του κράνους. Τηλέφωνο λοιπόν ξανά στον Κρούκη, "απίκο, έρχομαι!" και καρφί για το περίπτερο (επιτυχημένα αυτή τη φορά).

Ξεμπερδέψαμε από τους οιωνούς και το ταξίδι είχε αρχίσει...

Τα υπόλοιπα λίγο-πολύ τα διαβάζετε στις πολύ όμορφες περιγραφές του Γιάννη. Μπορεί να κάνω και κανένα άλλο σχόλιο, σε στυλ φλας-μπακ, αλλά μέχρι τότε σπαμάρετε ελεύθερα.

Υ.Γ. Μανέτα άλλαξα στην Πάτρα---καθαρά για αισθητικούς λόγους, έτσι!

[road spirit]

Αρχικά δημιουργήθηκε από npat
Για εμένα πάντως το ταξίδι άρχισε λίγο διαφορετικά (και αρκετά πιο επεισοδιακά)

Όταν φτάσαμε στο περίπτερο στις 8 το πρωί εγώ και ο μάικ, βρήκαμε τον Γιώργο (gcrook) να κάθεται κάπως σκυθρωπός. Εμείς χαζά παιδιά χαρά γεμάτα "καλημέρα καλημέρα".

Όταν μας είπε ότι είχε μιλήσει λίγο πριν με νπατ για ότι είχε συμβεί, ήμουν 100% σίγουρος ότι είχαν συνεννοηθεί και πως έκαναν πλάκα. Ότι ο νπατ απλά δεν ξύπνησε και το τηλεφώνημα ήταν κάπως έτσι : "Μλκ κρούκη, μόλις άνοιξα το ένα μάτι μου, το άλλο είναι ακόμα στη τσίμπλα... (χασμουρητό)... έπρεπε να ήμουν ήδη εκεί, αλλά πές τους ότι έρχομαι..."

Αφού τεσπά, αντιλήφθηκα ότι μάλλον δε πρόκειται για πλάκα - αν και μέσα μου διατηρούσα μια ισχνή ελπίδα, και ευχόμουν να μετατραπεί σε ξέσπασμα σφαλιάρας στον κρούκη για τη λαχτάρα που μας είχε χαρίσει - ένιωσα φοβερή απογοήτευση. Δεν μπορεί να ξεκινάμε έτσι, δεν μπορεί...

Και όταν αργότερα, ο νπατ έφτασε στο σημείο του ραντεβού μπορώ να πω ότι η χαρά ήταν ανάμεικτη με αγωνία. Τι θα κάνει τελικά? θα έρθει? μπορεί να ταξιδέψει το μηχανάκι? ο νπατ απέδειξε ότι είναι κομμάντο και αυτός και τα Hόnda! Δε μασάμε!


η ταινία γκάφερ έκανε το θαύμα της για άλλη μια φορά, αφού στήριξε και σταθεροποίησε πλαστικά και βαλίτσες. Πάντα μαζί σας σε ταξίδια (διαβάστε τη λίστα !)