Η ερωτική ζωή της σαρδέλας του Ατλαντικού (Πυρηναία, Χώρα Βάσκων και ολίγον Άλπεις)

[h_m_akis]

Αρχικά δημιουργήθηκε από harris_x

Πωλείται Daytona 675 ή ανταλλάσσεται με κάτι τουριστικό

περιμενεεεεεεεε!!! απο ιουνη...μετα το μογγΕλο


ρε Βασκοι ειστε και πολυ μαγκες ρε παιδια
ελπιζω next time να σας τιμησω κιολας...εχω προηγουμενα κι επομενα μ'αυτη την κwλοχωρα!!!!!
αλλα θελω μαζι και τον trooper!!!! :rotflmao: :rotflmao: :rotflmao:

[VALES]

[dimzab]

Μπράβο παίδες!!!!

Ζηλεύω όσο δεν πάει... (δε γμτ όμως, 8 μηνάκια ακόμα... και βγαίνω κι εγώ!!!)

Γιαννη, καταπληκτικές οι φωτό!

[kalesin]

ολα ειναι δρομος...

[sonik]

Αρχικά δημιουργήθηκε από npat
Για εμένα πάντως το ταξίδι άρχισε λίγο διαφορετικά (και αρκετά πιο επεισοδιακά).

Μετά τη καταπληκτική αφήγηση του πνευματώδης τύπου ,
που πραγματικά ξανάζησα το οδοιπορικό για άλλη μια φορά,
ας καταθέσω και εγώ το ξεκίνημα του ταξιδιού.

Άφιξη του καραβιού από Ηράκλειο στο λιμάνι του Πειραιά και προορισμός το πατρικό μου, για να περάσει η ώρα και να ετοιμαστώ για την μεγάλη αναχώρηση.
Φτάνοντας σπίτι, αφήνω την καλή μου φορτωμένη με τα μπαγκάζια της στο γκαράζ.
Βάζω το κλειδί στην εξώπορτα το γυρνάω αριστερά - το γυρνάω δεξιά….τζίφος η πόρτα δεν άνοιγε…
Ο λόγος: κομμένος αφαλός = παραβίαση = κάποιος μπήκε σπίτι χωρίς να έχει κλειδί
‘’Και τώρα τι γίνεται?’’
‘’Βρίσκονται μέσα?’’
Πολλοί προβληματισμοί - δύσκολη ώρα (05:30 ξημερώματα)
Άντε να έρθει η αστυνομία …..
Άντε να βρεις κλειδαρά τέτοια ώρα, που οι περισσότεροι (όπως διαπίστωσα) έχουν μαγαζί στον Πειραιά, αλλά μένουν Μαρούσι – Γλυφάδα – Ίλιον κλπ. (εδώ διπλά δηλαδή).
Τέλος πάντων, ευτυχώς μικρό το κακό και οι απώλειες.
Ετοιμασία στο φτερό και αναχώρηση για το περίπτερο
Καταφθάνουν εντωμεταξύ και οι γερμανοί (road spirit & MikeG) Αρχίσει ο gcrook και μας λέει για τον npat!!!

Αλληλοκοιταζόμασταν με απορία: ¨Ρε, μήπως μας κάνει πλακά?¨ σκεφτόμασταν.

Αφού ήρθε και o npat, όπου τελικά διαπιστώσαμε ότι δεν μας έκανε πλακά ο gcrook, κάναμε μια γρήγορη διάγνωση – επέμβαση στο Honda, και ξεκινήσαμε για την Χωρά των Βάσκων.

Ομολογουμένως, ξεκίνησα με τις «καλύτερες» εντυπώσεις για αυτό το παρθενικό μου ταξίδι στο εξωτερικό.

Ευτυχώς όλα πήγαν καλά.

Thanks guys για αυτήν την εμπειρία…

[spyro]

Αρχικά δημιουργήθηκε από dimzab


Ζηλεύω όσο δεν πάει...

+1

[harris_x]

Αρχικά δημιουργήθηκε από h_m_akis
περιμενεεεεεεεε!!! απο ιουνη...μετα το μογγΕλο

σα να 'χεις δίκιο, sorry, παρασούρθηκα!

[fournas]

αυτες ειναι διακοπες!

μπραβο παιδια,στα επομενα και παντα ορθιοι!

[npat]

Άλλo ένα σφηνάκι σε στυλ "φλας μπακ". Γραμμένο και αυτό πριν διαβάσω το ταξιδιωτικό του Γιάννη, οπότε σόρυ για τις επαναλήψεις...

[npat]

Gure Bazterrak (*)

(*) "Τα μέρη μας", στη γλώσσα των Βάσκων.

Maite ditut maite
gure bazterrak, lanbroak
izkutztzen dizkidanean
Zer izkutatzen duen
ez didanean ikusten uzten
orduan hasten bainaiz
izkutukoa...
nere barruan bizten diren
bazter miresgarriak ikusten.

http://www.youtube.com/watch?v=tBrebmUVQ6I

(Λένε τα παραπάνω στιχάκια του Mikel Laboa, στο πολύ περίπου: Λατρεύω τα μέρη μας όταν η ομίχλη τα κρύβει, όταν δεν μ' αφήνει να δω αυτό που σκεπάζει, γιατί είναι τότε που αλήθεια αρχίζω να βλέπω τα κρυφά μέρη που παίρνουν ζωή μέσα μου.)

Αυτά τα λόγια θα ήταν κανονικά παραπάνω κι από αρκετά για να περιγράψουν τις μέρες που περάσαμε στο San Sebastian και στα γύρω χωριουδάκια, στα παράλια του Ατλαντικού. Έλα όμως που το κοινό θέλει σεξ, βία και επικές αποδράσεις. Ποιος είμαι εγώ που θα του τα αρνηθώ?

Να 'μαι, λοιπόν, κάποια πολύ μικρή ώρα του πρωινού, κάτω από ένα υπόστεγο, στο κάμπινγκ που είχαμε στήσει, λίγο έξω απ' το San Sebastian, να τραβάω βαθιές, αργές, ρουφηξιές απ' το τσιγάρο και να μην πιστεύω ότι αυτό είναι μια αυγουστιάτικη νύχτα. Ομίχλη έχει σκεπάσει τα πάντα και τα φώτα στα δρομάκια φαίνονται αχνά μέσα στη Θολούρα. Ρίχνει καρέκλες. Ποταμάκια έχουν σχηματιστεί παντού και μέχρι να φτάσω στα λουτρά (όπου και το υπόστεγο) είχα γίνει μούσκεμα.

Δύο Γάλλοι πιτσιρικάδες (βία δεκαοχτάρηδες) με πλησιάζουν και ζητάνε τσιγάρο. Είναι τύφλα και βρίζουν τον καιρό. Μισά γαλλικά, μισά αγγλικά, μισά τρικλίσματα μου πιάνουν την κουβέντα. Είναι απ´ τη Βρετάνη και έχουν έρθει εδώ για καλοκαιρινές διακοπές. Εντυπωσιάζονται όταν μαθαίνουν ότι ήρθαμε απ' την Ελλάδα με τα μηχανάκια. Ο ένας πιστεύει ότι είμαστε μισότρελοι, ο άλλος γουστάρει τα μηχανάκια και καταλαβαίνει. Έχει και αυτός μηχανάκι, ένα Suzuki Van Van. Μπορεί να ήρθα μέχρι την άκρη της Ευρώπης αλλά βρήκα τον τύπο που πήρε αυτή τη μαλακία---άλλος δεν πρέπει να υπάρχει. Αναγκάζομαι να τους υποσχεθώ ότι του χρόνου θα πάμε στη Βρετάνη για να με αφήσουν ήσυχο. Φεύγουν, συνεχίζοντας να βρίζουν τον καιρό καθώς απομακρύνονται. Εγώ παραμένω στον κόσμο μου.

Μέχρι τώρα ο καιρός μας έχει φερθεί πολύ με το μαλακό. Λιακάδες, δροσούλες, άντε που-και-που λίγες συννεφιές. Αν εξαιρέσει κανείς, δηλαδή, το ανυπόφορο καμίνι μεταξύ Huesca και Pamplona που μας έδειξε μια και καλή ότι "εδώ είναι Ισπανία και αυτά που ξέρατε να τα ξεχάσατε". Ένα καμίνι που έκανε τις ατέλειωτες ευθείες με τα διάσπαρτα χωριουδάκια και τα κόκκινα βράχια, δεξιά και αριστερά του δρόμου, να αντηχούν σαν νότες του Μορικόνε σε ταινία του Λεόνε και να περιμένεις όπου να 'ναι να δεις κάκτους και κοράκια να πετάνε από πάνω σου. "Ποιοι είστε εσείς, μωρέ, που θα περάσετε μεσημέρι από δω? Σαν πολύ θράσος δεν έχετε?". Αν εξαιρέσει κανείς αυτό το μικρό διάλειμμα πραγματικότητας οι συνθήκες ήταν ειδυλλιακά μοτοσυκλετιστικές, βαρετά μεσογειακές, απρόσμενα καλόβολες.

Μέχρι τώρα, δηλαδή. Γιατί τώρα ο καιρός είχε αποφασίσει να δείξει το πραγματικό του πρόσωπο. Η θάλασσα, στα δυο χιλιόμετρα από το κάμπινγκ, δεν ήταν το Αιγαίο, ήταν ο Ατλαντικός ωκεανός. Ωκεανός! Το 'πιασες? Με το που πατήσαμε τις ρόδες μας στο San Sebastian ο ουρανός είχε αρχίσει να κλείνει, τα σύννεφα να γεμίζουν μολύβι και αστραπές να χαρακώνουν που-και-που το γκρίζο στο βάθος, εκεί που ο ορίζοντας συναντά τη θάλασσα. Για δυο μέρες κράτησε, αλλά την τρίτη, αργά το βράδυ, οι βρύσες άνοιξαν. Και άνοιξαν για τα καλά.

Την προηγούμενη και νωρίτερα το απόγευμα, βόλτα στην πόλη. Χαλαρά και ήρεμα. Μηδενικά χιλιόμετρα αυτές τις δύο μέρες. Η Donostia, όπως λένε οι Βάσκοι το San Sebastian, είναι πανέμορφη. Ακόμη περισσότερο γύρω απ' την μεγαλοπρεπή παραλία της και στις παλιές γειτονιές που βγαίνουν στο μικρό ψαράδικο λιμάνι. Ακόμη περισσότερο με αυτόν βαρύ καιρό που τόσο της πάει. Χλιδάτη, κυριλάτη, αρχοντική, αλλά συνάμα και λιγάκι αλήτικη. Ώρες-ώρες αντηχεί, ακόμη και σήμερα, έναν απόηχο από τον αέρα της μπελ επόκ, ανάκατα με μυρωδιές από τις δύσκολες και περίεργες εποχές που ακολούθησαν. Αξίζει τον κόπο να την περπατήσεις, να χωθείς στα σοκάκια, να βολτάρεις στην πλαζ, να δεις τη θάλασσα να τραβιέται διακόσια μέτρα μέσα το απόγευμα και να πνίγει τους μόλους το πρωί, αξίζει να την αράξεις σε ένα από τα ιδιότυπα "ταπάδικα", αξίζει να ανέβεις σε έναν από τους γύρω λόφους και την δεις από ψηλά (είτε με το φως της μέρας, είτε γεμάτη λαμπιόνια τη νύχτα).

Γενικά το San Sebastian το λάτρεψα. Αν σας πάει ο δρόμος προς τα εκεί, να πάτε. Αν δεν σας πάει, πάλι να πάτε (για να μην λέμε και πολλά-πολλά και χάνουμε το νόημα).

Πίσω όμως στο υπόστεγο, με την νεροποντή να συνεχίζει ακάθεκτη. Σβήνω το τσιγάρο και παίρνω τον δρόμο προς την σκηνή μέσα στην ομίχλη του έχει πνίξει τα πάντα. Μέσα στην σκηνή η Γεωργία κοιμάται του καλού καιρού.

Και επειδή αρέσκομαι γενικώς να παρουσιάζω νέους χαρακτήρες απροειδοποίητα, να κάνω εδώ μια παρένθεση λέγοντας ότι το ταξίδι αυτό---πέρα από όλα τ' άλλα---ήταν και το ταξίδι των απίστευτων συναντήσεων: Όταν συναντιέσαι σε ένα χωριουδάκι των Πυρηναίων με ένα μέλος της παρέας (λέγε με thou-vou) που "έτυχε" να βρίσκεται κάπου στην Ιταλική Ριβιέρα και είπε να "πεταχτεί" μέχρι τα σύνορα της Ισπανίας για να κάνετε το υπόλοιπο ταξίδι μαζί και όταν στον San Sebastian καταφθάνει, ουρανοκατέβατη, μια φίλη σου (η Γεωργία, που εμφανίζεται μυστηριωδώς στην παραπάνω αφήγηση να κοιμάται στην σκηνή μου) από τη Βαρκελώνη για να συνεχίσετε μαζί μέχρι την Ανδόρα (και να φύγει από εκεί πάλι πίσω για τη Βαρκελώνη), αυτό σημαίνει ότι η Ευρώπη έχει μάλλον μικρύνει πολύ! Καλό είναι αυτό? Ξέρω 'γω? Μπορεί. Τέλος παρένθεσης.

Την πέφτω κι εγώ για ύπνο και συνειδητοποιώ ότι ξαπλώνω σε μια μικρή λίμνη. Εντάξει το να κοιμάσαι στις όχθες μιας λίμνης δεν είναι άσχημο, αλλά να κοιμάσαι μέσα στην λίμνη και όταν μάλιστα αυτή βρίσκεται μέσα στη σκηνή σου δεν είναι και τόσο ρομαντικό, όπως και να το κάνουμε. Και φυσικά η λίμνη περιορίζεται μόνο στη μεριά μου και το ροχαλητό από την άλλη άκρη της σκηνής συνεχίζει εκνευριστικά. Παραδόξως τίποτα από αυτά δεν είναι αρκετό να μου χαλάσει τη διάθεση. Κάνω μερικά πρόχειρα αντιπλημμυρικά έργα και σε λίγα λεπτά αρχίζω να παίρνω κι εγώ μέρος στο ρεσιτάλ.

To επόμενο πρωί, μετά από κάποιες κινήσεις αποκατάστασης των συνεπειών της βραδινής νεροποντής (στέγνωμα των υπνόσακων, μια καινούρια σκηνή της προκοπής που να μην μπάζει, κ.λπ) ξεκινάμε για μια βόλτα στα παράλια δυτικά του San Sebastian. Εγώ δικάβαλος με τη Γεωργία, ο thou-vou και ο έτερος Νίκος. Ο Γιάννης και ο Μάικ είχαν πάει να πλύνουν το κινητό του Γιάννη στον Ωκεανό (γιατί, ποτέ δεν κατάλαβα). Η διαδρομή αυτή απλά δεν περιγράφεται με λόγια: Φανταστείτε τα λιμανάκια της δικής μας παραλιακής, για πολλά περισσότερα χιλιόμετρα, με άσφαλτο πίστας, στα δεξιά σου θάλασσα τσαμπουκαλεμένη, καιρό βαρύ κι ασήκωτο και που και που λίγη βροχή. Ο δρόμος είναι βρεγμένος, αλλά κρατάει τρελά. Ούτε λευκές διαχωριστικές σε ενοχλούν ούτε τίποτα. Αν και δικάβαλος συνεχώς ανεβάζω ρυθμό. Έχω τον thou-vou πίσω μου και τον χρησιμοποιώ σαν "reality check" (βρήκα άνθρωπο θα μου πείτε, αλλά τι να κάνουμε). Αν δεν μακραίνει, σημαίνει ότι πάει και πιο γρήγορα, μάλλον δε θα πέσουμε. Γκάζι πιο άφοβα σε βρεγμένο δρόμο δεν έχω ανοίξει ποτέ μου, το ομολογώ. Φτάνουμε στο Mutriku και κατεβαίνουμε στο μικρό ψαράδικο λιμάνι. Στην είσοδο του χωριού μια ταμπέλα σε καλωσορίζει σε διάφορες γλώσσες. Το καλωσόρισμα στα Ισπανικά είναι σβησμένο με μαύρο σπρέι. Την αράζουμε σε ένα μικρό ταβερνάκι στην άκρη της προκυμαίας που σερβίρει αποκλειστικά σαρδέλες στα κάρβουνα, σκουμπρί μαγειρευτό και κοτόπουλα στη σούβλα. Αντί για τραπέζια έχει μεγάλους πάγκους και είναι γεμάτο ντόπιους. Τρώμε καλά.

Από το Mutriku, με τα στομάχια γεμάτα, γυρίζουμε πίσω με σαφώς χαλαρότερους ρυθμούς μέχρι την Zumaia και ανεβαίνουμε στο εκκλησάκι του San Telmo. Η θέα από εκεί στην παραλία Itzurun είναι απίστευτη. Τα απόκρημνα, φαγωμένα απ' το κύμα, βράχια κάνουν χαμηλά στο βάθος λίγο χώρο για μια λεπτή λωρίδα αμμουδιάς. Μερικοί σέρφερ διακρίνονται, μικροί σαν μυρμήγκια, να παίζουν με τα κύματα. Ο καιρός έχει αρχίσει να ανοίγει κάπως. Την αράζουμε για κάνα μισάωρο στην αυλή της εκκλησίας χαζεύοντας τον ατέλειωτο ορίζοντα πάνω απ' τη θάλασσα.

Προσπαθώ να συνειδητοποιήσω από που ξεκίνησα και που έχω φτάσει αλλά δεν το χωράει ο νους μου. Βρισκόμαστε κοντά δέκα μέρες στο δρόμο και τα σημεία αναφοράς αρχίζουν να καταρρέουν. Έχει αρχίσει πια αυτή η περίεργη αίσθηση που με συνοδεύει πάντα στα πολυήμερα μακρινά ταξίδια. Αισθάνομαι χαμένος. Ο ομφάλιος λώρος με το καβούκι μου έχει αρχίσει να κόβεται. Υπάρχει μόνο ο δρόμος, η μηχανή και οι συνταξιδιώτες. Όλα τα άλλα είναι απλά μια ταινία που διαδραματίζεται γύρω μας: Εμείς είμαστε σταθεροί, το τοπίο είναι αυτό που κινείται. Η προστατευτική φούσκα της καθημερινότητας έχει αρχίσει να διαλύεται. Ο χρόνος κυλάει περίεργα και οι εικόνες ανακατεύονται μεταξύ τους. Οι κορυφές των Άλπεων, οι κοιλάδες στα Πυρηναία, το κύμα του Ατλαντικού, τα άπειρα χωριά, οι πόλεις, η σκηνή που έγινε μούσκεμα χθες το βράδυ, οι βαλίτσες στο μηχανάκι κολλημένες με γκάφερ, η πλατεία στο Gap, η λίμνη όπου διανυκτερεύσαμε πλησιάζοντας στην Παμπλόνα, το ποτάμι κοντά στο Massat που στις όχθες του την πέσαμε για ύπνο ένα μεσημέρι, οι πύργοι της Αβινιόν δίπλα στο Ρήνο, η ατέλειωτη λωρίδα της ασφάλτου, όλα ανακατεύονται μεταξύ τους και προσπαθούν να βρουν την δική τους ποιητική σειρά---γιατί μόνο αυτή, τελικά, έχει νόημα: Αυτή η θολούρα, αυτός ο ζαβλαμάς ακριβώς, και τίποτε άλλο, είναι τελικά η αλήθεια---τα άλλα όλα είναι ψευδαισθήσεις.

Μαλακίες, κι εγώ δεν καταλαβαίνω τι γράφω.

Βγαίνω απ το τρυπάκι και τραβάω μια γερή τζούρα απ' τον υγρό ακόμη αέρα. Ο ήλιος έχει βγει για τα καλά και έχει αρχίσει να ζεσταίνει. Τα παιδιά ετοιμάζονται να γυρίσουν πίσω στο κάμπινγκ. Η Γεωργία θέλει να πάμε ανατολικά μέχρι το Biarritz. Και δεν πάμε?

Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...

[tamar]

Πανέμορφη αφήγηση και από τους δύο και υπέροχες φωτογραφίες...
Περιμένουμε τη συνέχεια....

[Kostas NL]

Μπράβο παιδιά, πανέμορφα τα μέρη όπως και η αφήγησή σας.

[DIM.K30]

'Γιατί αυτό το ταξιδιωτικό είναι για την οδήγηση' Και νομιζω πως βρηκε απολυτα το στοχο του!

Και φοβερες φοτο

[sapila racing]

Δεν πρόλαβα ακόμα να το διαβάσω όλο, αλλά θέλω απο τώρα να σας πω οτι με ταξιδέψατε κι εμένα και θα ήθελα πολύ να είμαι κι εγω εκεί.

Μπράβο και του χρόνου ακόμα καλύτερα, αν γίνεται αυτό.

[tai]

298μερες και 14 ωρες ακομα








ΚΟΥΦΑΛΕΕΕΕΣ