Εκεί που οδηγούσα πάνω στο βουνό και όλα ωραία και καλά, πέφτω πάνω σε πυκνή ομίχλη.
Τι να κάνω, μπαίνω μέσα και πηγαίνω αργά αργά με προσοχή, αφού δεν έβλεπα ούτε τη μύτη μου.
Μετά από λίγο, βγαίνω ξαφνικά από την ομίχλη ευτυχώς χωρίς να πάθω κάτι.
Κοιτάζω όμως το χέρι μου και πάνω του έχει ξεφυτρώσει ένα τεράστιο σπυρί...
Ήταν... το πύον στην ομίχλη.