Μετά από ένα γερό 8άωρο ξυπνάω για να αντικρύσω μια ηλιόλουστη μέρα. Μετά από μια μικρή βόλτα στην πόλη για να την δω και την μέρα, ξεκινάω για Μόναχο. Το Στρασβούργο είναι πάνω στα σύνορα οπότε σε λίγα λεπτά βρίσκομαι στην Γερμανία. Η διαδρομή που ακολούθησε ήταν η ομορφότερη που έχω διανύσει μέχρι στιγμής.
Δεν πήγα από μεγάλους δρόμους αλλά από μικρούς επαρχιακούς και διάλεγα κατεύθυνση σχεδόν στην τύχη, είχα γενικά μια ιδέα για το προς τα πού θέλω να πάω. Ο δρόμος, αφού διέσχισα μερικά πανέμορφα χωριά, με οδήγησε στο Μαύρο Δάσος. Ένα μέρος που πραγματικά δυσκολεύομαι πολύ να περιγράψω. Ανάβαση σε βουνό με έντονη δροσιά, στροφές 180 μοιρών με την έξοδο να βρίσκεται 2 τουλάχιστον μέτρα πάνω από την είσοδο και ένα παγκάκι πάνω σε κάθε στροφή. Πλησιάζοντας στην κορυφή πέρασα και από ένα κλειστό χιονοδρομικό κέντρο. «Πρέπει να είναι μαγευτικά εδώ με τα πάντα χιονισμένα» σκεφτόμουν ενώ χάζευα την κορυφογραμμή στα αριστερά μου οδηγώντας όρθιος για να μπορέσω να χωρέσω στο οπτικό μου πεδίο όσα περισσότερα μπορούσα. Οι βαθιές εισπνοές του αέρα που με χτύπαγε είχαν μια μεθυστική ιδιότητα και το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν το πόσο γαλήνια ένοιωθα.
Κατά την κατάβαση πέρασα από μερικά ακόμα χωριουδάκια τα οποία φυσικά είχαν το δικό τους «Ευρωπαϊκό» χαρακτήρα. Οι δρόμοι που τα συνέδεαν, ήταν το κάτι άλλο. Βουτώντας λοιπόν στα κλισέ για τους δρόμους της Ευρώπης (τουλάχιστον αυτούς που εννοούμε όταν αναφερόμαστε σε «Ευρωπαϊκούς δρόμους» γιατί δεν είναι μόνο οι Άλπεις Ευρώπη), και αυτοί, είχαν τέλεια χάραξη και τέλεια άσφαλτο. Η κίνηση ήταν ελάχιστη και κατά το μεγαλύτερο μήκος της διαδρομής, στα αριστερά μου είχα πυκνό δάσος και στα δεξιά μου ένα ποταμάκι. Μου ήταν αδύνατο να σταματήσω για να φωτογραφήσω, απλά συνέχιζα να οδηγώ, ακούγοντας την δικύλινδρη καρδιά της Leela να χτυπάει έντονα σαν ένδειξη ενθουσιασμού μπερδεμένη με τους ιδιαίτερους ήχους του Tom Waits, ελπίζοντας η διαδρομή να μην τελειώσει ποτέ. Η μετάβαση από την παραπάνω μαγική εικόνα στην εθνική οδό, ήταν σταδιακή οπότε δεν με ξένισε πολύ.
Κατά την άφιξη στο Μόναχο, χάνομαι λίγο μέσα στην πόλη και τηλεφωνώ στους φίλους για να δω που θα τους συναντήσω. Βρισκόντουσαν στην Allianz Arena οπότε πετάγομαι για να δω και το στάδιο με την ευκαιρία. Ο Κώστας, ο Χρήστος και ο Σπύρος πήραν το καράβι και κατέβηκαν Ιταλία οπού περνώντας το Grossclokner κατέληξαν στο Salzburg και μετά στο Μόναχο.
Από την στιγμή που συνάντησα την παρέα το ταξίδι άλλαξε. Το ταξίδι με παρέα είναι πολύ διαφορετικό. Όχι καλύτερο ή χειρότερο, απλά διαφορετικό. Πόσο μάλιστα όταν η υπόλοιπη παρέα ταξιδεύει με πρόγραμμα και πρέπει να προσαρμοστείς σε αυτό εάν θες να ακολουθήσεις. Τα παιδιά είχαν κλείσει τα δωμάτια τους από την Ελλάδα, έτσι εγώ βρήκα ένα εξαιρετικό hostel με δωρεάν beer tasting κάθε απόγευμα στις 8. Στο Μόναχο κάτσαμε 2 μέρες, επισκευτήκαμε το Μουσείο Τεχνολογίας και το Μουσείο της BMW και απολαύσαμε μπύρες σε στυλ Oktoberfest στο Hofbrauhaus. Εγώ τσίμπησα και μια κλήση για παρκάρισμα την οποία αποφάσισα και να μην πληρώσω μετά από μια συζήτηση στο Αστυνομικό τμήμα της περιοχής όπου μου είπαν «Αν θες να ξαναέρθεις Γερμανία πλήρωσε την, εάν δεν θες μην την πληρώσεις». Δεν γαμιέται, σκέφτηκα, θα αλλάξω πινακίδα άμα είναι, τα 25? είναι σημαντικά σε ένα budget trip. Η επιστροφή περιελάμβανε μια διανυκτέρευση στο Trento και μετά πλοίο από Βενετία για Ηγουμενίτσα.
Απάντηση με παράθεση
