...Το 1994 κατάλαβα για πρώτη φορά τί σημαίνει μηχανή. Ηταν καλοκαίρι και την είχε φέρει οικογενειακός φίλος 10 χρόνια μεγαλύτερός μου 13 εγώ τότε- και την ειδα απο κοντα. Καθότι μικρή εγώ τότε την είδα έτσι ψηλόφτερη και μου έκανε εντύπωση.
Ήταν ενα DT (λεπτομέρειες δεν θυμάμαι, απο την χρονιά μόνο φαντάζεστε) και την κοίταζα με δεος...
Απλά την κοιταζα..
Ούτε για μία φορά δεν σκέφτηκα πως θα ήταν να την οδηγήσω εγώ ή να μάθαινα κάποια στιγμή στο μέλλον.
Το μόνο που με ένοιαζε ήταν να ανεβαίνω δικάβαλη να πήγαινα καμιά βόλτα.
Έτσι περνούσαν τα χρόνια..
Κάθε καλοκαίρι όπου ερχόταν αυτός ο καλός μας φίλος έβλεπα και μια καινούργια μηχανή (γιατι καθε χρονο σχεδόν αλλαζε).
Κριτήρια του τότε ήταν η μηχανή να είναι όμορφη και μεγάλη.
Τι RF, τι BMW, τι KLX, τι CBR πολλές και καλές πέρναγαν την αυλή μας...
Ώσπου πέρασε ο καιρός και η μικρή ’ρτεμις μεγάλωσε.
Μεγάλωσε...?
Ναι καλά, 18 έφτασα όταν η μαμά πρότεινε «Γιατί δεν παίρνουμε στην κόρη μας ένα σκουτέρακι να κάνει την δουλειά της???» ...κόκαλο εγώ, μέχρι τότε ούτε λόγος για δίτροχο..
Έξαλλος o κατα 6 χρονια μεγαλύτερος αδελφός μου τοτε μαζευε λεφτα για μια Bandit.
-«Θα πάρετε στο μικρό μηχανάκι και εγώ που δεν βγαίνω προκειμένου να μαζέψω τα χρήματα τίποτα...?»
Τελικά πήραν στον αδελφό μου μια ΧΤ ολοκαίνουργια και μια μπαγκαζιέρα δώρο από τον μπαμπά.
Τα δε αυτά η μικρή Αρτεμις και μιλιά δεν έβγαλε..
Απλά είχε φανταστεί τότε, που είχε πει η μαμα της, το σκουτεράκι και πώς θα ήταν αν είχε ένα...
Αλλά σκουτερ...?
«Πάρε ένα χωμάτινο να καταλάβεις τί σημαίνει ρόδα!!!» Γιατι 19 χρονών και street δεν παει. Ήθελα κάτι μικρό κ ελαφρύ.
Την απάντηση την βρήκα στον πιο πάνω φίλο μας. Μου είχε φέρει ενα Serow, μια μέρα, ενός φίλου του (αφού του είχε δανείσει την δικιά του) και άρχισα να κάνω βόλτες. Για δεύτερη φορά τα πήγα πολύ καλά (η πρώτη ήταν με το cbr 400 όπου και έπεσα! Και εκεί σκάλωσα!).
Αυτό ήταν! Ο κύβος ερρίφθη και η απόφαση είχε παρθεί!!! Το Serow 225 ήταν ό,τι πρέπει για ξεκίνημα. Μικρή, ελαφριά και εντουράκι! Για αρχάριους μια χαρά!!
Μόνο που για να πραγματοποιήσω το όνειρό μου έπρεπε να περάσουν άλλα 2 χρόνια και να φτάσω 21 μέχρι να αντικρίσω, να αγγίξω, να χαιδέψω ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΜΗΧΑΝΗ!
Και πώς θα το λεγα στους δικούς μου...? Κανένα πρόβλημα, εδώ η ίδιοι μου προτέινανε σκουτερ τί πρόβλημα να υπάρχει...?
-«Πολυαγαπημένοι μου γονείς σκέφτομαι να παρω μηχανή. Τι θα λέγατε αν...»
-«ΑΥΤΟ ΝΑ ΤΟ ΒΓΑΛΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ!!! ΑΚΟΥΣ ΕΚΕΙ ΜΗΧΑΝΗ!!!»
-??????
Αλλα ήταν πλέον αργά. Την απόφαση την είχα πάρει και τίποτα δεν με κράταγε!!
Έτσι, στις 6 Απριλίου 2002, ενα ελαφάκι με περίμενε κάθε μερα στην πανεπιστημ/λη στου Ζωγράφου.
Κάθε μέρα, μετά απά την δουλειά πήγαινα Ζωγραφου την ξεκλείδωνα (γιατι την άφηνα απέναντι απο το αστυν.τμήμα), την έβαζα μπρος και εκανα βόλτες μέσα στους δρόμους της Πανεπ/λης μέχρι να μάθω...
7 μέρες (7 σύμφωνα με την Π.Διαθήκη εφτιαξε ο Θεός τον κόσμο) χρειάστηκαν μέχρι να ξεπεράσω τον φόβο μου για τα δίτροχα και να μάθω να στέκομαι πάνω σε αυτά!
Έτσι πέρασε η άνοιξη και το καλοκαιρι και ήρθε το φθινόπωρο. Έφυγε και η μηχανή από την περιοχή του Ζωγράφου και μπήκε στο γκαράζ της γειτονιάς μου.
«Ώρα και για το δίπλωμα» σκέφτηκα
«Πού να βρω τώρα εναν αξιόπιστο και κάπως μακριά από το σπίτι δάσκαλο...?»
Η απάντηση βρέθηκε παλι στην παν/λη όταν είχα παει για βόλτα. Με είδε εκεί ο δάσκαλος, μου είπε κάποια πράγματα, πιάσαμε κουβέντα...καλός μου φάνηκε.. «Ας ξεκινήσουμε σε αυτόν και ας είναι και στον Βυρωνα...δεν πειράζει!»
(Κουβέντα μέχρι τότε στους δικούς μου..)
Και να σου μια ’ρτεμις να διαβάζει τα σήματα τα βραδια στο δωμάτιο πίσω από άλλα βιβλία (για να μην με πάρουν πρέφα), τα πρωινά στην δουλειά (όταν είχα λίγο χρόνο), μεσα στα τρενα και τα λεωφορεία (γιατι μεχρι να το παρω δεν κυκλοφορούσα στους δρόμους με την μηχανή)!
.....
Είχε και το χαβαλέ του!
Τον Οκτώβρη είχαν τελειώσει όλα! Τα είχα ολα στα χέρια μου! Δεν μπορούσα να το κρύβω άλλο στους δικούς μου. Έπρεπε καπως να τους το πω. Έψαχνα την κατάλληλη ευκαιρία. Μα δεν ερχόταν.. Τί ευκαιρία δήλαδή... «Και που λέτε ο φίλος μας ο Μάκης άλλαξε παλι μηχανή και τώρα που μιλάμε για μηχανες...»...δεν έλεγε...
Και τους το πα με το λεπτό και διακριτικό τρόπο που με κατέχει: «Μαμά, μπαμπά αφού φαω θα παω μια βόλτα μέχρι το Σούνιο με την μηχανή που αγόρασα τον περασμένο Απρίλη και θα ρθω το βράδυ οκ?».
...
Ακόμα τους καθησυχάζω μα δεν το χω μετανιώσει ούτε στιγμή που έκανα όλο αυτό πίσω από την πλάτη τους. Κάποιοι θα πούνε ότι έχω κότσια, κάποιοι θα το πούνε θάρρος, άλλοι απλά θράσος και επιπολαιότητα (τα χω ακουσει κ αυτά)...όπως και να το πεις όμως εγώ με το ελαφάκι μου έχουμε περάσει πολλά και έχουμε ακομα...
Δεν το καταλαβαίνουν αλλά εγώ, από πέρυσι βρήκα την «ελευθερία» μου και είμαι πολύ χαρούμενη που βρίσκομαι αυτή την στιγμή ανάμεσά σας και υπάρχω
Καλό δρομο σε όλους!
Απάντηση με παράθεση
