giatros Λοιπόν..
Φτάσαμε Δευτέρα βράδυ, με την ελπίδα να μπούμε στην πίστα μετά το Ducati Weekend , μαζί με τους εκπαιδευτές της σχολής. Αυτό δεν έγινε, και χάσαμε τζάμπα μια μέρα.
Το πρωί της Τρίτης γραφτήκαμε και άρχισε η σχολή.
Ήταν ο Kevin, η Marnie , διευθύντρια του σχολείου και 5-6 εκπαιδευτές. Χωριστήκαμε σε 2 γκρουπ, και το κάθε γκρουπ σε 3 ομάδες. Στα πιτ υπήρχαν 3 διάδρομοι με κορύνες, ένας για κάθε ομάδα. Πήγαινες στην ομάδα σου, ερχόταν ο εκπαιδευτής , έπαιρνε 2-3-4 άτομα, και έφευγε. Κατά την διάρκεια του session, το άλλο γκρουπ έκανε θεωρία.
Στην αρχή της ευθείας αλλάζαμε κάθε φορά θέση πίσω από τον εκπαιδευτή. Τις περισσότερες φορές αυτός έστελνε κάποιον μπροστά για να τον δει για 1-2 γύρους. Τα γκρουπ προσπερνάγανε μόνο στην ευθεία, και έτσι μπορεί να καθόσουν ένα γύρο κοιμισμένος πίσω από πιο αργό γκρουπ.
Την πρώτη μέρα υπήρξαν πολλά παράπονα με τις ομάδες. Πολλοί είχαν δηλώσει υπεργρήγοροι και καθυστερούσαν την ομάδα τους, και άλλοι, όπως και εγώ, είχαν δηλώσει σε αργό γκρουπ ώστε να πάρουν προαγωγή σε σωστή ομάδα, και παραπονιόμασταν ότι κοντεύαμε να κοιμηθούμε..
Την δεύτερη μέρα τα πράγματα έγιναν πολύ καλύτερα, και οι περισσότεροι βρέθηκαν σε ομάδες των πραγματικών τους δυνατοτήτων.
Από τους εκπαιδευτές, 2 ήταν πολύ γρήγοροι, ενώ οι υπόλοιποι δεν προλάβαιναν τους πολύ γρήγορους / αγωνιζόμενους μαθητές.
Ο πιο γρήγορος εκπαιδευτής έκανε 1.24 την πρώτη μέρα με 750 και Pilot Power. Ο Kevin έκανε 1.30 στον δεύτερο γύρο του στην πίστα με το 1000. Αυτά κυκλοφόρησαν, δεν ορκίζομαι κιόλας.. Ο Kevin έκανε όλο το πίσω μέρος με 2η ταχύτητα, άλλαζε τρίτη ακριβώς πριν την 16, και έσκαγε την 4η πριν φρενάρει για την 1.
Η Θεωρία
Στα θεωρητικά, η πρώτη κουβέντα ήταν πως θέλανε να οδηγούμε στο 80% των δυνατοτήτων μας. Αν κάποιος έπεφτε, σήμαινε ότι πήγαινε πέρα από τις δυνατότητές του ,αποκλειόταν από το υπόλοιπο σχολείο, και δεν θα έπαιρνε και δίπλωμα.. Αυτό, σε συνδυασμό με τις πρώτες τούμπες, έκανε πολλούς να μαζευτούν.
Η δεύτερη οδηγία ήταν , κοιτάτε μακριά, για να επιβραδύνετε τον ρυθμό που έρχονται τα ερεθίσματα. Πρέπει να προβλέπετε, όχι να αντιδράτε. Αν τα πράγματα συμβαίνουν πιο γρήγορα από όσο μπορείτε να παρακολουθήσετε, κόψτε ρυθμό.
Το τρίτο σημαντικότερο, ΟΜΑΛΗ οδήγηση. Ομαλό γκάζι, ομαλό φρένο, ομαλή μετάπτωση από γκάζι σε φρένο και αντίθετα.
Η στάση του σώματος.
Βγάλτε τον μισό πισινό σας στα φρένα, και ανοίξτε το γόνατο στη στροφή. Σκύψτε μπροστά, και ΜΗ κρεμιέστε περισσότερο από όσο σας επιτρέπει να έχετε χαλαρά τα χέρια. Κρεμασμένοι υπερβολικά έξω έχετε μικρότερη πιθανότητα να ελέγξετε την μηχανή σας σε κάθε γλίστρημα.
Κοιτάτε εκεί που θέλετε να πάτε, και όχι εκεί που φοβάστε μην καταλήξετε.
Προσπαθήστε να έχετε το 50% και πάνω του βάρους σας στα μαρσπιέ. Πατάτε στις μύτες. Το πίσω φρένο ΔΕΝ χρησιμοποιείται.
Η είσοδος στη στροφή γίνεται με πάτημα στο εσωτερικό μαρσπιέ, το γόνατο στο ρεζερβουάρ, και πίεση στο τιμόνι. Είπε ο Kevin χαρακτηριστικά: Άμα θες, δώσε του μια κωλιά να ξαπλώσει...(Jerk your ass to turn it in..)
Μέσα στη στροφή, οι μικροδιορθώσεις της πορείας γίνονται με μικρομετρικές αυξομειώσεις στο γκάζι, και όχι με το τιμόνι.
Στην έξοδο της στροφής, το άνοιγμα του γκαζιού πρέπει να συνοδεύεται πάντα από πίεση στο εξωτερικό μαρσπιέ. Έδωσε παραδείγματα από το dirt track και τo μοτοκρός, που έχει τους αναβάτες να πατάνε πάντα το έξω μαρσπιέ. Αυτός είναι και άλλος ένας λόγος που δεν συστήνει υπερβολικό κρέμασμα, γιατί έτσι δεν μπορείς να πιέσεις το εξωτερικό μαρσπιέ στην έξοδο.
Χρησιμοποιούμε μόνο όση πίστα χρειαζόμαστε. Δεν υπάρχει λόγος να μεγαλώνουμε την απόσταση εξαντλώντας το πλάτος της πίστας. Η γρηγορότερη διαδρομή είναι συνήθως και πιο σύντομη.
Το πρωί της δεύτερης μέρας, ο Kevin μας πήγε βόλτα με τα πόδια. Σκεφτόμουν να την κοπανήσω και να μην πάω, μια που έκανε τρομερή ζέστη , και έτσι κι αλλιώς την είχα περπατήσει στο παρελθόν. Ευτυχώς που πήγα !!..
Σταματούσαμε σε κάθε στροφή, και μας έδειχνε τα πατήματα. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση το πως ήξερε τις λακκούβες και ανωμαλίες των άλλων στροφών, όχι μόνο αυτών που βλέπαμε. Σαν να είχε φωτογραφίσει στο μυαλό του όλη την πίστα..Μερικά πράγματα εγώ τα συνειδητοποιούσα πρώτη φορά, ενώ έχω πάει τόσες φορές στις Σέρρες..
Σε κάθε στροφή , αφού κάναμε την κουβέντα, ερχόταν οι δύο γρήγοροι εκπαιδευτές και κάνανε 2-3 περάσματα για να δούμε και στην πράξη τι γίνεται.
Άλλο ένα πράγμα που δεν είχα ποτέ σκεφτεί να κάνω , ήταν να κοιτάξω τις στροφές από την μεριά της εξόδου να βλέπω δηλ . προς τα πίσω. Φαινόταν έτσι πολύ καθαρά οι μεταβολές στην κλίση, και οι πιο κατάλληλες γραμμές για την έξοδο. Περισσότερη αξία έχει η μελέτη της εξόδου, παρά της εισόδου.
Στο τέλος της πρώτης μέρας μας έκανε το τραπέζι ο Δήμαρχος Σερρών. Το κλίμα ήταν πολύ καλό, και ανακοινώθηκε η μετονομασία της Κ10 σε Kevin Schwantz. Μας είπαν επίσης πως με το που θα τελειώσουν τα τρέχοντα έργα προβλέπεται επιδιόρθωση του τάπητα, και κατόπιν σε δύο στάδια επέκταση της πίστας μέχρι τα 5χιλ. μήκος!!.
Τελικά, άξιζε τον κόπο και το κόστος.. Αν δεν έκανε και τόση ζέστη, που δυσκόλευε τα πράγματα και δημιουργούσε εκνευρισμό, θα ήταν ακόμα καλύτερα….
Φωτογραφίες βγήκαν πάρα πολλές, και κάθε συμμετέχων θα πάρει και DVD , επομένως σιγά –σιγά θα μπαίνουν.
Αυτά για την ώρα.