Όχι δεν είναι άλλο ένα κλασικό κράξιμο για τους αγαπητούς κουτάκιδες!
Είμαστε με 2 ακόμα φίλους σε μία καφετέρια στην μέση του τίποτα, χαμένη κάπου μέσα σε ένα δάσος στην Βαυαρία.
Εκεί που βλέπουμε τις δικές μας μηχανές και ακόμα καμία δεκαριά αρχίζουν οι σκέψεις και αναρωτιόμαστε γιατί τελικά πήραμε αυτοκίνητα?
Πόσες φορές άραγε κάποιος έχει πει ,σήμερα θα πάρω το αμάξι μόνος μου και θα γράψω 200-250 χλμ να το χαρώ?
Πόσες φορές έχετε δει κάποιον με αυτοκίνητο να κάθεται μόνος του σε μία καφετέρια στην άκρη του θεού και να το χαζεύει?
Πόσες φορές έχει πιάσει κάποιος κουβέντα με άλλους αυτοκινητάδες επάνω σε ένα ferry boat?
Πόσες φορές θα δεις 10-15 αυτοκίνητα παρέα να πηγαίνουν στον Αλεξίου για καφέ και λουκουμάδες και πάλι επιστροφή.
Πόσες φορές θα δεις παρέα από αυτοκίνητα να σε χαιρετάνε όταν είσαι στο αμάξι?
Πόσες φορές έχει πει κάποιος,γαμώτο δουλεύω το ΣΚ και δεν μπορώ να πάρω το αμάξι να πάω μία βόλτα?
Απάντηση: ποτέ
Τα παραπάνω είναι η καθημερινότητά μας.
Αγαπάμε αυτό που οδηγούμε και το χαιρόμαστε σε κάθε ευκαιρία.
Αυτή είναι η βασική διαφορά των οδηγών μηχανών σε σχέση με τους οδηγούς αυτοκινήτων.
Εμείς χαιρόμαστε το κάθε λεπτό που περνάμε επάνω στην σέλα ενώ το 99% των αυτοκινητιστών βρίζει και καταριέται κάθε λεπτό που περνάει πίσω από το τιμόνι.
Ποτέ δεν θα σε αφήσω μικρή μου γουργουρίτσα.Ότι κουτάκι και να βλέπεις να σου κάνει παρέα στο γκαράζ απλά ρίξε μία ματιά οίκτου γιατί ξέρεις ότι εσύ είσαι η αληθινή απόλαυση μηχανοκίνησης.Εσύ κάνεις την καρδιά μου να χτυπάει γρηγορότερα στύβοντας το γκάζι και εσένα χαϊδεύω όταν γυρνάω σπίτι ακόμα και αν εκείνη την μέρα δεν τα είπαμε.
Μου τα θύμισε σήμερα ένας φίλος.......
Τον Μάιο θα σου έρθω αγορίνα να ξαναπάμε στου διαόλου την μάνα.