Καιρό τώρα, διαβάζω για βόλτες, κοντινές ή μακρυνές, και με τρώει η ζήλια μου.
Δυστυχώς το 20ετές Banditάκι μου ήταν σε άθλια κατάσταση και το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν η βασική μεταταφορά μου, χωρίς συνεπιβάτες, μέσα στην Αθήνα.
Δυόμιση χρόνια περίμενα....
Μετά από μία ολοκληρωτική (σχεδόν) ανακατασκευή, την παρέλαβα πριν από δύο εβδομάδες και περίμενα πως και πως την ευκαιρία να μη δουλεύω, να κάνει καλό καιρό και να βρώ και παρέα...
Και σήμερα επιτέλους πήγα την πρώτη μου βόλτα!!!!!
Πήρε στις 12.00 ο κουμπάρος μου τηλέφωνο και μου λέει:
-Ωραία μέρα σήμερα!
-Καλή φαίνεται...
-Πάμε Χαλκίδα;
-Ρε, που να σε προλάβω με το 400άρι; (έχει 1098)
-Πάμε μέσω Πάρνηθας...
-Φύγαμε!
Πριν λίγη ώρα γύρισα. Το χαμόγελό δεν ξέρω πότε θα φύγει από το πρόσωπό μου!
Ήταν υπέροχα! Η αίσθηση που έχεις όταν οδηγείς μεσα στη φύση είναι ανεπανάληπτη!
Σε όλη τη διαδρομή με χαιρετούσαν συνάδελφοι μοτοσυκλέτιστές και εγώ τους χαιρετούσα πίσω...
Παράξενο συναίσθημα... Πάντα θεωρούσα ότι δεν έχει σημασία να ανήκεις κάπου αλλά αυτό ήταν εντελώς διαφορετικό. Χωρίς να χρειάζεται να αποδείξεις κάτι, είσαι ένας από αυτούς, σκέφτηκα...
Τελικά όταν τελείωσε η βόλτα, αυτό που έμεινε είναι η ευχαρίστηση της διαδρομής, οι μυρωδιές και τα χρώματα της φύσης, η συναδελφικότητα των μοτοσυκλετιστών...
Τώρα, ανυπομονώ να έρθει η επόμενη,η οποία ελπίζω να είναι πολύ μεγαλύτερη και το ίδιο όμορφη.
Έχω διαβάσει πολλά στο forum και έπρεπε να το μοιραστώ μαζί σας, έστω και περιληπτικά (Θα μπορούσα να γράψω σελίδες για τη σημερινή μέρα).
Ευχαριστώ!
Απάντηση με παράθεση
