Επιστροφή για ακόμη ένα βουνό σε μια περιοχή που μοιάζει σαν ένα ξένο σώμα στην Πίνδο. Έχει τη δική της ταυτότητα, τις δικές της ιδιαίτερες εικόνες που μόνο εκεί μπορείς να συναντήσεις. Αυτή είναι η μαγική Βάλια Κάλντα με το χαρακτηριστικό ερυθρό χρώμα του εδάφους της. Αν αφαιρέσεις τα δέντρα μπορείς εύκολα να μπερδέψεις το τοπίο με αυτό του πλανήτη Άρη. Δείχνει απόκοσμο, είναι επικίνδυνο καθώς είναι το τελευταίο μέρος που θα ήθελες να σε πετύχει μια καταιγίδα. Τα αμέτρητα χτυπημένα δέντρα απο κεραυνούς γύρω σου το επιβεβαιώνουν αυτό. Είναι όμως ταυτόχρονα ένα απο τα ομορφότερα ορεινά τοπία που έχει αυτός ο τόπος. Δε θα γράψω άλλα γιατί δε χρειάζονται πολλά λόγια όταν υπάρχουν εικόνες που αποτυπώνουν άριστα το τοπίο.
Οφείλω να πω βέβαια πως ήταν από τις φορές που ήμουν τελείως στον κόσμο μου με παντελή έλλειψη συγκέντρωσης. Προσεγγίζοντας την Κρανιά μέσω Κορυδαλλού τίποτα δεν έμοιαζε να λειτουργεί σωστά. Το καλώδιο του κινητού έδειχνε να μην κάνει καλή επαφή. Σταμάτησα κάπου λίγο πριν το χωριό και εκεί έβαλα το άλλο κινητό που έχω πάντα μαζί για πλοήγηση καθώς το κύριο ήταν στο 50% και δεν έδειχνε πρόθυμο να φορτίσει. 1ο περίεργο σημάδι...
Κοντά στη Μηλιά μπήκα σε χωματόδρομο που περνάει αρχικά απο το όρος Κακοπλεύρι και συνεχίζει μετά απο κάποια km προς την Πυροστιά. Η διαδρομή ήταν φανταστική!
Ο δρόμος που ήθελα να περάσω ήταν παρατημένος για χρόνια και σταμάτησα πολύ νωρίτερα απο εκεί που ήθελα. Βρισκόμουν όμως στις παρυφές της Πυροστιάς απλά απο την άλλη πλευρά. Στο τέλος υπήρχε ένα πεσμένο δέντρο. Κάποιοι χωμάτινοι είχαν βάλει κάποιες πέτρες για να περάσουν τον κορμό αλλά όντας μόνος δε θα το ρίσκαρα σε καμία περίπτωση. Οπότε πήρα την απόφαση να συνεχίσω με τα πόδια απο εδώ.