Μέταλλο είναι σου λένε…
Ψυχρό, κρύο, «ελατό και όλκιμο» μας μάθαιναν για τις ιδιότητές του στο μάθημα της Χημείας, μικρή αντίσταση, μεγάλη θερμική αγωγιμότητα…
Πάνω απ’ όλα είναι ένα αντικείμενο, άψυχο.
Πάνω απ’ όλα παράγονται πράγματα από το μέταλλο, σωρηδόν.
- Είναι ίδια αυτά;
- Πανομοιότυπα το ένα με το άλλο, με ακρίβεια μικρομέτρου, υπάρχουν τόρνοι CNC, εργαλεία κοπής με λέιζερ, νέες μέθοδοι συγκόλλησης.
-Σίγουρα;
- Ίδια στο γραμμάριο λέμε ρε φίλε. Πάρε δυο κομμάτια μετάλλου από τη γραμμή παραγωγής, δε θα βρεις διαφορές. Μόνο το νούμερο πάνω αλλάζει κι’ αυτό για νομικούς λόγους, για να ξέρουμε τι έχει ο καθένας (και να μας βρίσκουν όπου είμαστε θα έγραφε ο «καιρός γαρ εγγύς» Λιακόπουλος)…
-Τα πλαστικά;
-Κι αυτά ίδια, από καλούπι βγαίνουν, στη σειρά σαν προκηρύξεις του πολυγράφου.
-Μα είναι άνθρακας, οργανική χημεία τη λέγαμε στο σχολείο.
-Είπαμε, άψυχο, όλα τα ίδια είναι, καρμπόν (τι στόκος θεέ μου)
-…
-Και το χρώμα ίδιο;
-Ναι ρε παπάρα! (θα τον βαρέσω) Με κωδικούς βγαίνει, αναμειγνύεται σε μηχανήματα, δε γίνεται λάθος.
Σκύβεις το κεφάλι απορημένος. Η επιστήμη, οι γνώσεις, η λογική το φωνάζουν. Ίδιες είναι οι μηχανές, ίδια μοντέλα, ίδιος κινητήρας, ίδιο χρώμα, ίδιο βάρος,
Τότε;
Τότε γιατί εκείνο δείχνει «ξένο», ψυχρό, ένα αντικείμενο σε δύο ρόδες; Γιατί το «άλλο» το δικό σου, όπως κάθεται παραπονεμένο, παραμελημένο, πληγωμένο με τα σωθικά έξω, μόνο του…γιατί αυτό δε δείχνει άψυχο;
Γιατί ΤΗ νιώθεις να σε κοιτάει; Σε κοιτάει με παράπονο; Όχι, άλλωστε δε ζητάει πολλά, ξέρει…
Ξέρει τι έγινε, ξέρει πως είσαι. Σου ζητάει αξιοπρέπεια, να της δώσεις ένα «τέλος» αντάξιό της. Θέλει να πας μπροστά, όχι να την αφήσεις για ένα «ίδιο».
Γιατί, ναι , φεύγει πρόωρα, άσχημα, άδοξα αλλά και «ένδοξα». Έπεσε στο δρόμο, σε ταξίδι, στο βουνό, με βροχή, ακόμα και το πού μετράει, έπεσε στο Passo Giau και όχι στο Κακοσάλεσι… Δε σε πρόδωσε, δε χάλασε, δεν την έκλεψαν, δεν έμεινε από διακόπτη, άλλος την έκανε τη μπαμπεσιά. Όχι μόνο δε σε πρόδωσε αλλά άντεξε περισσότερο απ’ όσο θα άντεχαν άλλες και, βαριά πληγωμένη και μπανταρισμένη, σε έφερε πίσω, καβάλα στ’ άλογα. Αδιαμαρτύρητα…800 χλμ. Άνετα…. Μόνο εκείνη η τάση που είχε να φεύγει δεξιά μαρτυρούσε ότι υπέφερε… αλλά δεν είπε τίποτα. Ούτε θα έλεγε, ούτε θα ζήταγε, αν εσύ δεν ήθελες να την κάνεις καλά…
Την κοιτάς ξανά… Τα μάτια της μπροστά, πληγωμένα. «Μην το κάνεις, άσε με να φύγω όρθια, όπως μου αξίζει, πήγαινε στο καλύτερο»
Γιατί καβάλησες ένα ίδιο. Ήταν ίδιο απ’ όλες τις πλευρές…Κι όμως δεν ήταν. Θα γινόταν με τον καιρό; Όχι. Δε θα γίνει «δική σου» όπως έγινε εκείνη. Εκείνη που σε πήγε παντού.
15 μήνες κράτησε η σχέση αυτή, αλλά τι μήνες… Ελλάδα, Σκόπια, Κόσοβο, Μαυροβούνιο, Βοσνία, Κροατία, Σλοβενία, Αυστρία, Ιταλία, Γερμανία, Ελβετία, Γαλλία, Μονακό…
50,000 χλμ σχεδόν. Από τα 0 μέτρα της Πρέβεζας, στα 2,760 του Stelvio. Από τη Βεΐκου στην Αutobahn.
Pristina, Dubrovnik, Lienz, Cortina, Domodossola, Luzerne, Crickvenice, Adermatt, St. Anton, Nice, Skopje, Podgoritsa, Nizza Momferatti, Ancona, Cannes, Ferrara, Gras, Geneva, Bayreuth, Milano…
Μπράλος, Γραβιά, Στεμνίτσα, Δημητσάνα, Πρέβεζα, Ηγουμενίτσα, Πάργα, Γιάννενα, Θεσσαλονίκη, Βόλος, Πόρος, Ζάτουνα, 36ωρο…
Bernina, Albula, Julier, Maloja, Oberalp, Plocken, Furka, Susten, Grimsel, Pordoi, Edelweiss… ονόματα που όλα αρχίζουν ή τελειώνουν με τη λέξη pass…
Αλλά και αλλού: Μπρίκι, μπρικάκι, Joker’s, Hoxton, James Joyce, Molly Malone’s, bartessera, Soutsou…εκείνο το βράδυ του Γενάρη, τότε που…”hey you…”
Σε πήγε και στην Ελαφόνησο. Πριν λίγους μήνες…Ξέρεις καλά πότε.
.................................................................................................... .................................................................
Ξανακοιτάς. Τι σκατά είναι αυτό που λέγεται συναίσθημα; Που γκρεμίζει κάθε λογική, κάθε «ορθή» σκέψη;
Alea jacta est.
Υπογράφεις. Παράδοση. Πρέπει ν’ αφήσεις τα κλειδιά, το χέρι με δυσκολία ανοίγει να τα δώσει. Μεταμόσχευση οργάνων, θα βοηθήσει άλλες μηχανές να τρέξουν με τα δικά της κομμάτια.
Ξανακοιτάς.
Ένα τελευταίο άγγιγμα σε εκείνες τις καμπύλες που δε θα νιώσεις ξανά ανάμεσα στα σκέλια σου, ένας μικρός κόμπος στο λαιμό. Όλη η ομορφιά της εκεί ήταν, σ’ εκείνες τις καμπύλες και σ’ εκείνες τις νυχιές. Δεν είχαν όλοι την ίδια γνώμη, αλλά τι μετράει αυτό; Beauty is in the eye of the beholder, είπε (σχεδόν έτσι) εκείνος ο συμπατριώτης της ο Βάρδος του 16ου αιώνα.
Έξω σε περιμένει η καινούρια. Αγγλίδα, δε γίνεται αλλιώς, το Union Jack αυτοκόλλητο θα παραμείνει, τη «θετή» μας πατρίδα δεν την προδίδουμε.
Λαμπερή κι απαστράπτουσα, Τίγρης κι αυτή, πιο αθλητικό και σφριγηλό σώμα, λιγότερες καμπύλες, πιο δυναμική, έντονα βαμμένη. Τόπο στα νιάτα… Όχι, δεν είναι τόσο όμορφη όσο η δικιά σου, ή τουλάχιστον έτσι τη βλέπεις. Όχι δε σου κάνει εκείνο το κλικ, εκείνο το liebe auf ersten blick που ένιωσες πριν 2 χρόνια σχεδόν. Συνοικέσιο είναι, αναγκαστικό. Αλλά έτσι είναι αυτά, το παίρνεις το κορίτσι και στην πορεία θα το αγαπήσεις όπως έγραψε κάποιος…
Δε γυρνάς πίσω να κοιτάξεις τη δικιά σου για να μη μετανιώσεις, «μη περιβλέψης οπίσω σου, και μη σταθής καθ' όλην την περίχωρον», ξέρεις μέσα σου ότι σε κοιτάει με χαμόγελο. Χαίρεται που δεν την απατάς με «μια παλιόγρια σαν κι εμένα».
Δίπλα ένα 955i. Αυτό που δοκίμασες. Φαίνεται τόσο αδιάφορο, τόσο άψυχο, μια μάζα πλαστικού και μετάλλου χωρίς καμία αξία. Είπαμε,«δεν είναι το ίδιο»
Γυρνάς το κλειδί. Πάει η πανδαισία των λευκών οργάνων, που θύμιζε Alfa Romeo GTV quadrifolio verde…Γυρνάει ο δείκτης, λαμπάκια, ψηφιακή ένδειξη. Πατάς, γνώριμο, αλλά πιο άγριο το γρύλισμα από τα 1050 στα σκέλια σου.
Συμπλέκτης, πρώτη, γκάζι, αριστερά στον περιφερειακό, ο αέρας στεγνώνει τα βουρκωμένα μάτια…
Τώρα ξέρεις…
Δεν είναι μόνο μέταλλο…
Απάντηση με παράθεση
