Είχε έρθει η ώρα για την πεζοπορία μας στα βουνά του Υψηλού Άτλαντα. Αφού είδαμε τους εντυπωσιακούς καταρράκτες του Ouzoud κάναμε μια πανέμορφη διαδρομή μέσω της Κοιλάδας Aït Bougomez κι αφήσαμε τις μοτοσυκλέτες μας σε κάποιον ξενώνα της Κοιλάδας Aït Bououli. Τη δεύτερη μέρα χάσαμε το μονοπάτι και σκαρφαλώσαμε τις βουνοκορφές για να βγούμε εκεί που έπρεπε. Για ‘μένα δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, αλλά η Χριστίνα πήγαινε πολύ αργά κι είχε εξαντληθεί μετά από εννιά ώρες πεζοπορίας. Προκειμένου να φτάσουμε σε κάποιο χωριό πριν νυχτώσει, έκανε ελάχιστα διαλλείματα. Δεν κουβαλούσαμε εξοπλισμό κατασκήνωσης, μαγειρέματος και φαγητά, οπότε κοιμόμασταν κάθε βράδυ σε σπίτια, όπου είχε χωριό. Ανεβαίνοντας το Πέρασμα Rougoult, στα 2.860 μ. υψόμετρο, δεν είχε κουράγιο ούτε να μιλήσει. Λέει πως ήταν η πιο δύσκολη μέρα της ζωής της…
Οι χωρικοί που άνοιξαν μια αποθήκη για να κοιμηθεί η Χριστίνα και την έσωσαν, αφού ήταν πτώμα μετά από εννιά ώρες αδιάκοπης πεζοπορίας.
Μετά από έναν καλό ύπνο, ήταν και πάλι έτοιμη ν’ απολαύσει το υπέροχο ορεινό τοπίο που αντικρίσαμε στην άλλη μεριά του περάσματος! Όλη η διαδρομή δίπλα στο ποτάμι ήταν μέσα από εύφορες, καταπράσινες εκτάσεις, που έρχονταν σε αντίθεση με τις καφετί πλαγιές του φαραγγιού στο οποίο περπατούσαμε. Σε κάποια κομμάτια είχε δέντρα με κιτρινισμένα φύλλα και το τοπίο ήταν φθινοπωρινό. Αρκετοί χωρικοί κινούνταν με τα φορτωμένα γαϊδουράκια τους και στο φαράγγι αντηχούσαν τα τραγούδια των κοριτσιών. Τα χωράφια ήταν γεμάτα οικογένειες που ασχολούνταν με τις αγροτικές εργασίες. Το μεσημέρι μαγείρευαν επιτόπου κι έτρωγαν εκεί όλοι μαζί.
Πλησιάζοντας το χωριό Ichbbakene κατά τη διάρκεια της πεζοπορίας μας στα βουνά του Υψηλού Άτλαντα.
Μετά από τέσσερις μέρες πεζοπορίας, βγήκαμε και πάλι στην άσφαλτο. Πήραμε διάφορα από αυτά τα φορτηγάκια που έχουν μετατρέψει σε μικρά λεωφορεία, για να επιστρέψουμε στο χωριό όπου είχαμε αφήσει τις μοτοσυκλέτες μας. Το βράδυ ξεμείναμε στην Κοιλάδα Aït Blel, όπου μας βρήκε ο Χασν, ένας φοιτητής της αγγλικής φιλολογίας, και μας πήρε να περάσουμε τη νύχτα στο σπίτι της οικογένειάς του. Την επόμενη μέρα κάναμε ωτοστόπ κι επιτέλους φτάσαμε εκεί απ’ όπου είχαμε ξεκινήσει την πεζοπορία. Πήραμε και πάλι τις μοτοσυκλέτες μας και θυμηθήκαμε πόσο σπουδαία είναι η ελευθερία που μας προσφέρει το δικό μας όχημα.
Ατενίζοντας με αισιοδοξία το μέλλον!