Ενω οι προγνώσεις του καιρού έδειχναν μια ''τελειωμένη'' Κυριακή, η μαγική χερσόνησος της Ερμιονίδας μου χάρισε για ακόμα μια φορά μια αξέχαστη εξόρμηση. Το μέρος που επισκέφθηκα κατά την αρχαιότητα, είχε χαρίσει τη ζωή σε χιλιάδες ανθρώπους από ολόκληρη τη Μεσόγειο που επισκέπτονταν το ιερό της Επιδαύρου για να γιατρευτούν στο Ασκληπιείο, το σημαντικότερο θεραπευτικό κέντρο για εκατοντάδες χρόνια.
Το κρύο ήταν πραγματικά τσουχτερό, ο αέρας πολύ ισχυρός, όμως το κίνητρό μου υπερίσχυσε και βρέθηκα να κατεβαίνω τον βρεγμένο δρόμο της Επιδαύρου
Κάποια χρόνια νωρίτερα, στις πρώτες δύο στροφές πιθανότατα θα είχα γυρίσει πίσω καθώς κατέβαινα για συγκεκριμένο σκοπό στην Επίδαυρο ο οποίος με βρεγμένο οδόστρωμα δε θα είχε κανένα νόημα. Βασικά, κατά πάσα πιθανότητα δε θα είχα ξεκινήσει καν, καθώς πάντα το χειμώνα τα σκιερά σημεία κρατάνε υγρασία. Στην πραγματικότητα όμως θα έχανα και το νόημα της εξόρμησης, όπως την ορίζω εδώ και μερικά χρόνια.
Λίγο μετά την Επίδαυρο ανέβηκα την πολύ όμορφη ασφάλτινη διαδρομή που οδηγεί στη Μονή Καλαμίου. Φανταστική θέα και πολύ στενός δρόμος. Θα ήταν ακόμα πιο ωραία αν είχε παραμείνει χωμάτινη η διαδρομή αλλά μην τα θέλουμε και όλα δικά μας!
Το Μοναστήρι χτίστηκε στις αρχές του 17ου αιώνα, βρίσκεται κοντά στο Αδάμι Αργολίδας και αρχικά φιλοξενούσε καλόγερους, μέχρι τη διάλυσή του το 1834. Το όνομά του το πήρε από τον τόπο καταγωγής των μοναχών. «Καλάμιοι» από την Καλαμάτα Μεσσηνίας. Το πιο διαδεδομένο όνομα της Μονής είναι « Η Παναγία στο καλάμι». Από το 1972 το μοναστήρι λειτούργησε ξανά, αλλά αυτή τη φορά φιλοξένησε μέχρι σήμερα γυναικεία αδελφότητα. Στη θέση των ερειπωμένων κελιών χτίστηκε ένα νέο συγκρότημα.