mad about Africa: Ο γύρος της Αφρικής και της Μ. Ανατολής με XR 250

[Black Diamond]

Καλά χιλιόμετρα, αναμένουμε το φωτογραφικό υλικό και όλα τα ζουμερά

[powerphot]

Να και η πρώτη ανταπόκριση του ταξιδιού, η οποία γράφεται στο Αργυρόκαστρο της Αλβανίας! Την Πέμπτη, 18 Ιουλίου, ξεκινήσαμε από τη Θεσσαλονίκη με τις ευχές πολλών συγγενών και φίλων, που ήρθαν στο Λευκό Πύργο να μας αποχαιρετήσουν. Μαζί με τη Χριστίνα κατευθυνθήκαμε προς την Κοζάνη από το μικρό, όμορφο δρόμο που ακολουθεί τον Αλιάκμονα.

Το προηγούμενο βράδυ δεν είχα κοιμηθεί καθόλου, τόσο λόγω της υπερέντασης, όσο και λόγω των ατελείωτων τελευταίων λεπτομερειών που έπρεπε να διευθετήσω και να ελέγξω διπλά. Στο δρόμο προς τη Βέροια, πρώτη φορά έπιασα τον εαυτό μου να κλείνει τα μάτια του πάνω στη μοτοσυκλέτα! Ήταν ιδιαίτερα επικίνδυνο, οπότε σταματήσαμε σ’ ένα ήσυχο παρκάκι να ξαπλώσουμε για καμιά ώρα. Συνεχίσαμε τη διαδρομή μας και κατασκηνώσαμε σ’ ένα οικοπεδάκι ακριβώς μπροστά στα ήρεμα νερά της Λίμνης Πολυφύτου, όπου είχαμε κατασκηνώσει και παλιότερα.


Το Sinicё, ένα ξεχασμένο χωριό στα βουνά της Αλβανίας, που θυμίζει έντονα την Ήπειρο από την άλλη πλευρά των συνόρων.

Την επόμενη μέρα αποχαιρέτησα τη Χριστίνα, αφού έφευγε προς την Κεφαλονιά, ενώ εγώ κατευθυνόμουν προς τα Βαλκάνια. Τώρα θα την ξαναδώ στην Ιταλία, όπου θα έρθει το Σεπτέμβριο με καράβι, για να ταξιδέψουμε μαζί στην Αφρική. Αφού έκανα ένα ευχάριστο διάλειμμα για να δω και ν’ αποχαιρετήσω καλούς φίλους στην Κοζάνη, συνέχισα προς το Γράμμο από τον όμορφο δρόμο που περνά από το Τσοτύλι και το Επταχώρι. Μάλιστα, ο Σάκης από την Κοζάνη μου πρότεινε να κάνω έναν κύκλο μέσω του Αυγερινού, όπου απόλαυσα μια όμορφη, καταπράσινη διαδρομή.

Έφτασα στη συγκέντρωση Rainbow, που γινόταν στο Γράμμο, κοντά στη Λίμνη των Αρένων. Τα βουνά του Γράμμου τα είχα εξερευνήσει και παλιότερα κι είναι από τα αγαπημένα μου! Ειδικά η περιοχή γύρω από τη λίμνη μου θύμιζε κάτι ζωγραφιές με παραμυθένια τοπία, που είχε η γιαγιά μου κρεμασμένες στους τοίχους του σπιτιού της.

Δεν είναι εύκολο να περιγράψει κανείς τι είναι οι συγκεντρώσεις Rainbow, αφού καθένας τις εκλαμβάνει διαφορετικά. Η ιστορία τους ξεκίνησε στις Η.Π.Α. το 1972. Νέοι, γέροι κι οικογένειες με παιδιά απ’ όλο τον κόσμο κατασκηνώνουν για ένα μήνα σε απομονωμένα μέρη, για να επανασυνδεθούν με τη μητέρα φύση και να ζήσουν έστω και για λίγο σε αρμονία με αυτή. Οι περισσότεροι έχουν μια ενδιαφέρουσα προσωπικότητα κι είναι πνευματικοί άνθρωποι. Άλλοι ακολουθούν παραδόσεις των Ινδιάνων, που έχουν ξεχαστεί, ενώ πολλοί πρόσκεινται στον ινδουισμό.


Ευτυχώς που βρήκαμε λάστιχο να πλύνουμε τις μοτοσυκλέτες, γιατί η λάσπη είχε φτάσει μέχρι τη σέλα!

Στις συγκεντρώσεις Rainbow απαγορεύονται τα μηχανοκίνητα οχήματα και οι ηλεκτρονικές συσκευές, αλλά παντού ακούγονται όμορφες μουσικές από εξωτικά μουσικά όργανα, όπως το σιτάρ, το σαντούρι και η άρπα στόματος, ένα μικρό, απλό οργανάκι που βγάζει πολύ ψυχεδελικούς ήχους. Στις συγκεντρώσεις αυτές γίνονται πολλές δραστηριότητες και μια από αυτές ήταν η εκμάθηση άρπας στόματος, όπου έλαβα μέρος κι εγώ! Στις επόμενες παρουσιάσεις, λοιπόν, θα σας παίζω άσματα ;-)

Κατά τα άλλα, βοηθούσα κι εγώ στην κουζίνα ή όπου αλλού απαιτούνταν, αφού τα πάντα γίνονται με την εθελοντική εργασία όλων. Γύρω από τη φωτιά απολαμβάναμε ενδιαφέρουσες συζητήσεις κάθε μέρα. Πέντε μέρες σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον ήταν ό,τι ακριβώς χρειαζόμουν για να ηρεμήσω από την υπερβολική πίεση που ένιωθα όλους αυτούς τους μήνες που προετοίμαζα το ταξίδι. Δυστυχώς, ήταν τόσο έντονη η πίεση αυτή, που μου προέκυψε ακόμη και πρόβλημα υγείας. Ελπίζω να εξαλειφθεί τώρα που ξεκίνησα το ταξίδι…


Από εδώ και άπο άλλα πολλά παρόμοια εμπόδια έπρεπε να περάσουμε τις μοτοσυκλέτες μας...

[powerphot]

Τα καταφέραμε και τις περάσαμε μια – μια πάνω από τον πεσμένο κορμό

Εκεί στο Γράμμο συναντηθήκαμε με το φίλο μου το Γιάννη το Δαλμάρα, που ήρθε μ’ ένα Honda AX-1, για να ταξιδέψουμε μαζί στην Αλβανία. Μετά από μια όμορφη διαδρομή στα βουνά της περιοχής, βγήκαμε από τους χωματόδρομους στο συνοριακό σταθμό της Κρυσταλλοπηγής. Αυτή τη φορά που έχω καλό GPS (να ‘ναι καλά το Motoraid!), έχω βρει την υγειά μου! Το να ταξιδεύω αποκλειστικά από χωματόδρομους έχει γίνει εφικτό και εύκολο, από άποψη πλοήγησης. Υπάρχει μια μαγική επιλογή στο GPS, που του δίνει εντολή να σχεδιάζει τις διαδρομές χρησιμοποιώντας μόνο χωματόδρομους. Έτσι, αυτές τις μέρες έχουμε κάνει μετρημένα χιλιόμετρα σε άσφαλτο!

Μόλις μπήκαμε στην Αλβανία, πήραμε τα βουνά και απολαύσαμε (περισσότερο εγώ και λιγότερο ο Γιάννης!) μια επική χωμάτινη διαδρομή από το Kapshticё μέχρι το Mollaj και από το Qafzez μέχρι την Κλεισούρα (Kёlcyrё). Ειδικά το δεύτερο κομμάτι ήταν εξαιρετικά απαιτητικό. Είχε πολύ πέτρα, αρκετή λάσπη, ιδιαίτερα ανώμαλο έδαφος με βαθιά νεροφαγώματα, κατολισθήσεις που έκλειναν το δρόμο και πεσμένα δέντρα από το χειμώνα. Σ’ ένα σημείο έπρεπε να περάσουμε τις μοτοσυκλέτες πάνω από έναν κορμό. Όλοι μας έλεγαν πως ήταν κλειστός αυτός ο δρόμος και μας διαβεβαίωσαν πως ήμασταν οι πρώτοι που καταφέραμε να τον περάσουμε φέτος! Αυτές τις δύο μέρες κάναμε όλο κι όλο 290 χλμ., από τα οποία τα 180 ήταν εκτός δρόμου. Είδαμε πανέμορφα βουνά, μικρές λιμνούλες και ξεχασμένα, γραφικά χωριουδάκια.


Μια τρομακτική πτώση του Γιάννη κατέληξε στο χείλος του γκρεμού! Τραβήξαμε τη μοτοσυκλέτα επάνω κι ύστερα τη σηκώσαμε, για να μη μας πέσει για πάντα στο χάος…

Οι Αλβανοί που συναντήσαμε ήταν ιδιαίτερα φιλικοί. Μας καλωσόριζαν όλοι και μας βοηθούσαν σε ό,τι χρειαζόμασταν. Μου έκανε εντύπωση που είναι διακριτικοί. Αν περνούσαν από εκεί που κατασκηνώναμε, τους χαιρετούσαμε, αλλά δεν πλησίαζαν για να μη μας ενοχλήσουν. Αυτό μου φαίνεται πολύ παράξενο σε σχέση με τη συνεχή περιέργεια, αν και καλοδεχούμενη, που αντιμετώπιζα στην Ασία.


Τέτοια ομορφιά απολαμβάναμε στα βουνά της Αλβανίας! Σε συνδυασμό με την άκρως ενδιαφέρουσα οδήγηση εκτός δρόμου, τι άλλο μπορώ να ζητήσω;
Αυτή η λιμνούλα βρίσκεται πάνω από το χωριό Frashёr.

[powerphot]

Η ιστορία επαναλαμβάνεται… Και σ’ αυτό το ταξίδι προέκυψε βλάβη τη δεύτερη ‘βδομάδα και επέστρεψα στην Ελλάδα για να την επισκευάσω. Όταν ήμουν στην πανέμορφη πηγή Syri i Kaltёr, προσπαθώντας να βάλω μπρος τη μοτοσυκλέτα, διαπίστωσα πως είχε χαλάσει το κόμπλερ της μίζας. Η μίζα γυρνούσε ελεύθερα, αλλά ο κινητήρας δε γυρνούσε. Εκεί η πολύτιμη μανιβέλα έδειξε για πρώτη φορά την αξία της! Μια και ήμουν μόλις λίγα χιλιόμετρα από τα ελληνικά σύνορα, αποφάσισα να επιστρέψω στην Ελλάδα, για να φτιάξω τη βλάβη. Πρώτη φορά συναντώ τέτοια βλάβη σε XR 250. Στο παλιό μου XR, μετά από 140.000 χλμ., το κόμπλερ λειτουργεί ακόμη χωρίς κανένα πρόβλημα. Έπεσα στην περίπτωση φαίνεται...

[powerphot]

Εν τω μεταξύ, είχαμε απολαύσει με το Γιάννη το γραφικό Αργυρόκαστρο (Gjirokastёr). Εκεί, όταν συμμάζευα τα πράγματα στη μοτοσυκλέτα, άφησα για λίγο το κινητό μου πάνω στο σάκο μου. Πήγαμε να φάμε με το Γιάννη κι όταν γυρίσαμε, διαπίστωσα πως δεν είχα το κινητό μου! Τότε θυμήθηκα πως το είχα αφήσει έξω, πάνω στο σάκο που είχα στη μοτοσυκλέτα. Φυσικά, δεν ήταν πια εκεί και αμέσως σκέφτηκα πως μου έκλεψαν το υπέροχο δώρο του Αχιλλέα και της Χρύσας από τη Λάρισα. Δεν πρόλαβα να το σκεφτώ και πολύ, όταν κάποιος Αλβανός εκεί μπροστά μου έκανε νόημα. Είχε πάρει το κινητό μου και… το έκρυψε στο τσαντάκι που έχω στο ντεπόζιτο. Με έσωσε ο άνθρωπος! Συμμάζεψε το κινητό μου και ήταν κι εκεί μπροστά να το προσέχει μέχρι να γυρίσω!
Ύστερα, επισκεφτήκαμε μια οικογένεια στο ελληνόφωνο χωριό «Καλύβια», απ’ όπου βλέπαμε την Κέρκυρα. Αυτή ήταν και η πρώτη αποστολή μας στα πλαίσια της δράσης μας «Το… πάμε το γράμμα!». Θα γίνει, λοιπόν, ειδικό αφιέρωμα σχετικά με αυτό.
Αφού επισκεφτήκαμε τον ενδιαφέροντα αρχαιολογικό χώρο του Βουθρωτού (Butrint), ανεβάσαμε τις μοτοσυκλέτες στη σχεδία που περνούσε το κανάλι. Μετά από λίγα χιλιόμετρα φτάσαμε στα σύνορα. Εκεί αποχωριστήκαμε με το Γιάννη και δώσαμε ραντεβού γι' αργότερα. Εγώ κατευθύνθηκα προς τη Θεσσαλονίκη, όπου ψάχνω να βρω όσο πιο γρήγορα γίνεται τα κατάλληλα ανταλλακτικά, για να επισκευάσω τη μοτοσυκλέτα και να ξαναφύγω.

[888hayabusa]

Ευχομαι να είναι αυτό το τελευταίο εμπόδιο που θα αντιμετωπισεις στο ταξίδι σου..

[Lioulios]

Να ξεγύγετε όσο δεν πάει και να ζήσετε προτόγνωρα συναισθήματα ...Για άλλη μια φορά !!!

[tamtam]

!!!!καλό ταξίδι ! !!!

[powerphot]

Να και η πρώτη ανταπόκριση της δράσης μας "Το... πάμε το γράμμα"!
Το χειμώνα είχα πάει στη Χίο για μια όμορφη παρουσίαση του ταξιδιού μου στην Ασία. Εκεί είχα τη χαρά να γνωρίσω την Ξένια.
Εργαζόταν στο Bar "Ρόδι", όπου έγινε η παρουσίαση. Η Ξένια ήρθε στην Ελλάδα το 2004, όταν ενηλικιώθηκε. Οι μεγαλύτερες αδερφές της ήταν ήδη στη Λάρισα, οπότε πήγε κι η Ξένια εκεί.
Στη Λάρισα ήταν που γνώρισε και τον Κώστα, που αργότερα έγινε σύζυγός της. Μια μετάθεση του Κώστα οδήγησε το ζευγάρι στη Χίο.
Η οικογένεια της Ξένιας είναι Βορειοηπειρώτες. Αυτό που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση απ' όσα έμαθα από την Ξένια ήταν το πόσο διαφορετικοί θεωρούνται οι Βορειοηπειρώτες από τους Αλβανούς.
Η γιαγιά της δεν ξέρει αλβανικά. Μόνο ελληνικά μιλά και γράφει. Η γενιά των γονιών της, όμως, αναγκάστηκε από το καθεστώς του Χότζα να μάθει και αλβανικά.
Τα διδάσκονταν ως ξένη γλώσσα στα σχολεία τους.
Φτάνοντας στην Αλβανία, δε θα έχανα για κανένα λόγο μια επίσκεψη στα ελληνόφωνα αυτά χωριά, για να βιώσω από κοντά το πώς ζουν οι άνθρωποι εκεί.
Έτσι, βρέθηκα στο χωριό "Καλύβια", κοντά στη Λιβαδειά. Πολλές πινακίδες στους δρόμους και στα καταστήματα ήταν στα ελληνικά.
Μερικές φορές είδαμε πινακίδες με ονόματα χωριών στα αλβανικά, που ήταν σβησμένα με μπογιά και γραμμένα στα ελληνικά!
Όταν ρωτούσαμε για το δρόμο, μας έκανε εντύπωση που όλοι μας μιλούσαν σε άπταιστα ελληνικά!
Ένας βατός χωματόδρομος τριών χιλιομέτρων σκαρφάλωνε το λόφο, για να μας οδηγήσει στο χωριό.
Μας έδειξαν το καινούριο, μοντέρνο σπίτι του κυρίου Βασίλη, του οποίου την πόρτα μας άνοιξαν εγκάρδια από την πρώτη στιγμή. Η θέα ήταν πανοραμική από 'κει πάνω.
Φαινόταν μέχρι κι η Κέρκυρα στο βάθος! Άρχισαν να βγαίνουν τα τσίπουρα κι οι οικείες λιχουδιές και να μαζεύεται η οικογένεια.
Γνώρισα από κοντά και τη γιαγιά της Ξένιας, η οποία ήταν κοτσανάτη κι έκανε ωραία καλαμπούρια! Μια στιγμή... Είμαι στην Αλβανία;
Γιατί νιώθω σα να είμαι σε ένα οποιοδήποτε ελληνικό χωριό; Δυσκολεύομαι να βρω κάτι που να διαφοροποιεί την εμπειρία μου εδώ από τις εμπειρίες που έχω ζήσει σε χωριά της Ελλάδας.
Α, βρήκα κάτι: τι είναι αυτή η κροθόπιτα; Πρώτη φορά βλέπω πίτα με ρύζι και κρέας κι αυτό το όνομα δεν το 'χω ξανακούσει.
Όταν αργότερα το έψαξα, διαπίστωσα πως η κροθόπιτα είναι τοπικό έδεσμα της Ηπείρου, που προφανώς υπήρχε και στη Βόρεια Ήπειρο.

[powerphot]

Οι θείοι της Ξένιας χαίρονταν που είχαν Έλληνες φιλοξενούμενους. Κάποιος είπε: "Γιατί το λες έτσι; Μας προσβάλλεις! Εμείς δεν είμαστε Έλληνες; Πες πως έχουμε Ελλαδίτες φιλοξενούμενους".
Μου έκανε εντύπωση πως οι Βορειοηπειρώτες δε χωνεύουν τους Αλβανούς και το αντίστροφο, βέβαια. Ό,τι απατεωνιά γίνεται τη χρεώνουν σ' αυτούς.
Αναγκαστικά συναναστρέφονται και με Αλβανούς, αλλά προτιμούν να έχουν σχέσεις μεταξύ τους.
Μάλιστα, έχουν ιδρύσει και κόμμα Ελλήνων. Λόγω των πρόσφατων εκλογών βλέπαμε σ' αυτά τα μέρη επιγραφές σε βράχους και τοίχους που διαφήμιζαν το κόμμα.
Ο κύριος Βασίλης άρχισε να μας εξηγεί: "... όταν άνοιξαν τα σύνορα, το 1991, ήταν σα να ανοίγουν τις φυλακές και φυσικά οι κρατούμενοι ήθελαν να δραπετεύσουν"!
Ο κόσμος ήταν φτωχός και ταλαιπωρημένος από το αυταρχικό κομμουνιστικό πολίτευμα του Χότζα. Ήθελε να φύγει, να φτιάξει τη ζωή του.
Η Ελλάδα ήταν δίπλα και αποτελούσε την πιο ανεπτυγμένη γειτονική χώρα.
Κάπως έτσι πήρε κι ο κύριος Βασίλης την οικογένειά του και μετανάστευσαν στη Λάρισα. Εκεί, όμως, βρέθηκε να μαζεύει από τα χωράφια βαμβάκι, ντομάτες και άλλα αγαθά.
Πίσω στην Αλβανία είχε στρωμένη δουλειά με χωματουργικά μηχανήματα. Είχε τους συγγενείς του, τους φίλους του, το σπίτι του, το χωράφι του...
Η μετανάστευση δεν ήταν γι' αυτόν. Μετά από λίγους μήνες επέστρεψε στην Αλβανία με την οικογένειά του.
Αργότερα, ένα-ένα τα τρία τους παιδιά μετανάστευσαν στην Ελλάδα. Παντρεύτηκαν εκεί, έκαναν οικογένειες κι έφτιαξαν τη ζωή τους.
Οι περισσότεροι δε θέλουν να επιστρέψουν, αφού οι συνθήκες διαβίωσης είναι ακόμη κάπως δύσκολες στην Αλβανία.
Τώρα, όμως, που χειροτέρεψαν οι συνθήκες διαβίωσης στην Ελλάδα, αρκετοί είναι αυτοί που γυρίζουν στην Αλβανία.

[powerphot]

Φαίνεται ότι, όπως και στο προηγούμενο ταξίδι, σε 2 'βδομάδες λύνονται τα προβλήματα και συνεχίζω το δρόμο μου. Το κόμπλερ της μίζας αλλάχτηκε εύκολα και γρήγορα στο συνεργείο του Δημήτρη Κατηγιάννη, στη Χάλκη της Λάρισας. Αυτό που μας παίδεψε απίστευτα ήταν η υπερβολική κατανάλωση που διαπίστωσα στη μοτοσυκλέτα μου. Στα πρώτα χιλιόμετρα το αποδώσαμε στον κινητήρα που δεν είχε στρωθεί ακόμη. Το πρόβλημα ήταν πως ούτε αργότερα στην Αλβανία μειώθηκε η κατανάλωση.
Άρχισα να πειραματίζομαι με τα αυτονόητα: καρμπιρατέρ και εξάτμιση. Έβαλα μια καινούρια εξάτμιση της motosport και θυμήθηκα πώς αλλάζουν καρμπιρατέρ μέσα σε λίγα λεπτά, αφού το έβγαζα και το έβαζα συνεχώς με διαφορετικές ρυθμίσεις. Δυστυχώς, όμως, η κατανάλωση δεν έπεφτε. Τελικά, μόνο ο μάγος Δημήτρης κατάφερε να βρει το παράξενο αυτό πρόβλημα...
Το XR που είχαμε αγοράσει από το Βελβεντό (ναι, εκεί που έπεσε το ξύλο και βρήκαν μοντέλα για photoshop!) είχε βγαλμένη την εισαγωγή του αέρα από το φιλτροκούτι, οπότε την είδα εξ αρχής κι έβαλα μια άλλη. Στο XR, όμως, που πήραμε από τη Θήβα υπήρχε η εισαγωγή του αέρα, αλλά το κανάλι που πήγαινε μέσα στο φιλτροκούτι το είχε κόψει ο προηγούμενος ιδιοκτήτης! Αυτή τη λεπτομέρεια δεν την είχα δει και προκαλούσε την υπερβολική κατανάλωση βενζίνης. Τα XR 250 με μίζα έχουν ένα σπάνιο καρμπιρατέρ υποπίεσης. Έτσι, η διαφορετική ροή του αέρα επηρέαζε όλη τη λειτουργία του καρμπιρατέρ, οπότε ο κινητήρας δε δούλευε σωστά.
Σα να μην έφτανε αυτό, όταν πήγαινα στη Λάρισα, για να γιατρέψει ο Δημήτρης τη μοτοσυκλέτα μου, έμεινα για πρώτη φορά στο δρόμο. Από την εξάτμιση ακούγονταν εκκωφαντικά σκασίματα κι η μοτοσυκλέτα δεν προχωρούσε. Αναγκάστηκα να απλώσω το στρώμα μου δίπλα στο XR και να κοιμηθώ εκεί. Την επόμενη μέρα, αφού έκανα διάφορα γιατροσόφια, άλλαξα το μπουζί και πήρε μπρος η μοτοσυκλέτα. Δε δούλεψε, όμως, για πολύ. Όταν την τρίτη μέρα κατάφερα να φτάσω στη Λάρισα, ο Δημήτρης σκαλίζοντας τα πάντα, ανακάλυψε άλλο ένα κουφό πρόβλημα, στο οποίο δεν πήγαινε το μυαλό μου με τίποτα... Είχε ξεβιδωθεί η επαφή από το μπουζοκαλώδιο κι έτσι πότε έφερνε ρεύμα και πότε όχι! Πώς το βρήκε ο Δημήτρης, ακόμη απορώ! Είναι μάγος αυτός ο άνθρωπος!
Τα πιο ανήκουστα προβλήματα συνέβησαν, αλλά η μεγάλη μου τύχη ήταν πως προέκυψαν όσο ήμουν εδώ κοντά. Ευτυχώς, λοιπόν, που χάλασε το κόμπλερ της μίζας και μ' έκανε να επιστρέψω στην Ελλάδα, γιατί αλλιώς τα υπόλοιπα προβλήματα θα λύνονταν πολύ δύσκολα στο δρόμο...
Αφού διορθώσαμε το XR μου, κάναμε με τη Χριστίνα και μια βόλτα εντός των συνόρων, γύρω στα 1.000 χλμ., για να επιβεβαιώσουμε πως και οι δύο μοτοσυκλέτες δουλεύουν άψογα. Έτσι, εκτός απροόπτου, μεθαύριο (16 Αυγούστου) θα ξαναφύγω για να συνεχίσω το ταξίδι μου από εκεί που έμεινα, από την Αλβανία.

[airmav]

ηλια χριστινα καλη συνεχεια...τα προβληματα απλα διαφοροποιουν το δρομο αλλα και ομορφαινουν το ταξιδι...

[powerphot]

Αφού επισκευάστηκε ο Μπαομπάμπης μου, ήρθε επιτέλους η ώρα να ξαναφύγω και να συνεχίσω το ταξίδι μου. Ίσως επειδή ήταν η δεύτερη φορά που έφευγα, δεν ένιωθα πως έφευγα για ένα τεράστιο ταξίδι. Αυτή τη φορά ένιωθα σα να έφευγα για εκδρομή. Όπως και να 'χει, έχοντας συνειδητοποιήσει πως πρέπει να αποχωριστώ την αγαπημένη μου φέτα, μια από τις αδυναμίες μου, έκανα μια τελευταία στάση στο Δρυόβουνο για να εφοδιαστώ ;-) Όσοι μερακλήδες θέλετε αγνά τυροκομικά πάσης φύσεως, θα τα βρείτε στη Θεσσαλονίκη από το Χρήστο (6944 922 143).

Επειδή δεν είχα χρόνο για χάσιμο, ήθελα να φτάσω από την πρώτη μέρα μέχρι το Berat της Αλβανίας. Έτσι, διάλεξα αυτό που οι χάρτες δείχνουν ως κεντρικό δρόμο από την Κορυτσά μέχρι το Ελμπασάν. Μια ευχάριστη έκπληξη με περίμενε, όμως! Ο κεντρικός δρόμος ήταν χωματόδρομος αρκετών χιλιομέτρων που διέσχιζε ένα φαράγγι ανάμεσα στα βραχώδη βουνά. Γι' αυτό λατρεύω την Αλβανία! Η φύση έχει μείνει αναλλοίωτη και δεν είναι καθόλου δύσκολο να βρει κανείς χωματόδρομους. Παρόλο που έριξε χαλάζι και βροχή για περίπου δυο ώρες, απόλαυσα τη διαδρομή. Αυτή ήταν και μια καλή δοκιμή για τα αδιάβροχα της Rev'it! Επιτέλους φορούσα κάτι που με κρατούσε στεγνό και από τη βροχή, αλλά και από τον ιδρώτα.

Στο Berat με φιλοξένησε ένας παλιός φίλος του φίλου μου του Κωστή. Μόλις του είπα ότι είμαι στην πόλη του, δεν άκουγε κουβέντα. "Θα έρθεις στο σπίτι μου", έλεγε. Το Berat έχει βραβευτεί από την Unesco για τα καλά διατηρημένα δείγματα οθωμανικής αρχιτεκτονικής. Λίγο πιο βόρεια, επισκέφτηκα το κάστρο της Kruja, μέσα στο οποίο υπάρχουν σπίτια που κατοικούνται. Ανέβηκα στο βουνό πάνω από την πόλη για να επισκεφτώ ένα ενδιαφέρον τζαμί της σέκτας των Μπεκτασήδων Δερβίσηδων, που είναι χτισμένο μέσα σε μια σπηλιά. Ο Χατζί Μπεκτάς γεννήθηκε στο Ιράν το δέκατο τρίτο αιώνα κι έγραψε το Μακαλάτ, το ιερό βιβλίο της σέκτας που δημιούργησε.

Είχε έρθει, επιτέλους, η ώρα που τόσο περίμενα! Άρχισα να κατευθύνομαι προς τις Αλβανικές Άλπεις. Πήγα μέχρι το Koman, για να απολαύσω την όμορφη διαδρομή με το βαρκάκι μέσα στην ομώνυμη λίμνη. Εκεί ήρθε κι ο Γιάννης ο Δαλμάρας, με τον οποίο ταξιδεύαμε και πριν στην Αλβανία, για να συνεχίσουμε το ταξίδι μαζί. Τα καραβάκια που υπάρχουν τώρα πια στη λίμνη είναι μικρά, αλλά χωρούν μερικές μοτοσυκλέτες. Προσέξτε, όμως, να μην την πατήσετε όπως κι εμείς. Το τουριστικό βαρκάκι χρεώνει 25 ευρώ για ένα άτομο και μια μοτοσυκλέτα. Δυστυχώς, στο Koman δε θα δείτε άλλο καραβάκι, οπότε είναι εύκολο να πέσετε στην παγίδα. Το πρωί, όμως, στις 9:00, όταν ξεκινούν τα καραβάκια, έρχεται στο Koman ένα άλλο πλοιάριο που στο κατάστρωμά του έχει ένα ολόκληρο αμάξωμα λεωφορείου (με τα καθίσματα, το τιμόνι, το λεβιέ ταχυτήτων κ.λ.π.!). Όλοι οι Αλβανοί μπαίνουν σ' εκείνο και φυσικά, πληρώνουν πολύ λιγότερο. Δυο άτομα με μια μοτοσυκλέτα που συναντήσαμε εκεί, είχαν πληρώσει μόνο 20 ευρώ συνολικά.

[powerphot]

Άλλοτε περνούσαμε ανάμεσα από καταπράσινες πλαγιές κι άλλοτε ανάμεσα από απόκρημνα, βραχώδη βουνά, ώσπου μετά από δυο ώρες περίπου φτάσαμε στο ήσυχο Fierzё. Κατευθυνθήκαμε προς τα λεγόμενα Καταραμένα Βουνά (Bjeshkёt e Namuna). Κάναμε μια πολύ απολαυστική χωμάτινη διαδρομή περνώντας από το χωριό Çerem. Συνεχίζοντας το χωματόδρομο, που γινόταν όλο και πιο δύσβατος, αλλά σε ευχάριστο επίπεδο, φτάσαμε μέχρι τα σύνορα με το Μαυροβούνιο. Ξαφνικά, στα 1.900 μέτρα υψόμετρο βρήκαμε κάποια μικρά οροπέδια όπου είχαν μαζευτεί αρκετοί βοσκοί με τα ζώα τους και τις οικογένειές τους κι έμεναν σε καλύβες ή αντίσκηνα. Μας φαινόταν απίστευτο, γιατί δεν περιμέναμε να δούμε κόσμο σε μια τόσο απομακρυσμένη περιοχή! Οι άνθρωποι αυτοί περνούν εκεί τους καλοκαιρινούς μήνες, βόσκοντας τα πρόβατά τους και μαζεύοντας βατόμουρα, που αφθονούν εκεί.

Οι Αλβανικές Άλπεις, όμως, δε χορταίνονται έτσι εύκολα. Να μην έκανα και μια διήμερη πεζοπορία από την πανέμορφη Κοιλάδα Valbonё μέχρι το χωριό Theth; Βρήκαμε ένα πανέμορφο μέρος δίπλα στο κρυστάλλινο ποτάμι, όπου κατασκηνώσαμε. Ο Γιάννης περίμενε εκεί, όσο εγώ σκαρφάλωνα στο βουνό με το σάκο στην πλάτη. Κάπου εκεί πάνω γνώρισα και τον Alben, ένα βοσκό που μου μίλησε σε άπταιστα ελληνικά! Αν ακούσετε την ιστορία του, θα καταλάβετε τι αξιοθαύμαστος άνθρωπος είναι. Αν τυχόν περάσετε από το Simoni Kafe, το μικρό σταθμό που έφτιαξε εκεί για τους ορειβάτες, να του δώσετε τα χαιρετίσματα και την απέραντη αγάπη μου.

Εκείνο το βράδυ θα κατασκήνωνα ακριβώς στην κορυφή του βουνού. Από 'κει η θέα ήταν συναρπαστική, αφού φαινόταν η Κοιλάδα Valbonё από τη μια μεριά και η κοιλάδα του Theth από την άλλη. Έβρεχε για περίπου δυο ώρες και το βράδυ δεν ήταν μακριά. Συνάντησα δυο Αλβανούς πάνω σε άλογα, που πήγαιναν στην άλλη μεριά. Με ρώτησαν πού πάω τέτοια ώρα και μου έλεγαν να τους ακολουθήσω, για να μη μείνω μόνος μου. Ο ένας ήξερε λίγες λέξεις ελληνικά και συνέχεια φώναζε: "έλα 'δω ρε". Ήταν από τις λίγες λέξεις που ήξερε. Φαίνεται πως έτσι του φώναζαν συνέχεια τ' αφεντικά του στην Ελλάδα κι αυτό του 'μεινε... Προσπαθούσα να τους εξηγήσω πως έχω αντίσκηνο και θα κατασκηνώσω λίγο πιο πάνω. Φυσικά, πήγαιναν πιο γρήγορα από 'μένα, αλλά σ' ένα σημείο με περίμεναν κι απορούσα γιατί, αφού δε μπορούσα να πάω μαζί τους. Τελικά, ο ένας είχε βγάλει τη σακούλα του με το ψωμί που είχε, ένα κρεμμύδι και λίγο τυρί και μου την έδωσε. Επέμενα πως δεν τη θέλω, γιατί έχω φαγητό, αλλά δεν καταλάβαινε, μάλλον, και μου έλεγε: "εντάξει, εντάξει". Ελπίζω έτσι να του συμπεριφέρθηκαν κι οι μανάδες που συνάντησε αυτός ο καημένος, όταν πεινασμένος περπατούσε για να φτάσει στην Ελλάδα...

Στην κορυφή, φυσικά, φυσούσε όλη τη νύχτα, αλλά με τον εξοπλισμό που 'χω δεν αντιμετώπισα πρόβλημα. Να 'ναι καλά το Fifth Element στα Γιάννενα που μας εφοδίασε με τέτοιο καλό εξοπλισμό!

Όταν κατεβήκαμε από τα βουνά, στην κωμόπολη της περιοχής, το Bajram Curri, συναντήσαμε έναν άλλο Αλβανό που μας μίλησε ελληνικά και με στενοχώρησε η ιστορία του, γιατί μου επιβεβαίωσε πως η συμπεριφορά που αντιμετώπισαν αυτοί οι άνθρωποι στην Ελλάδα δεν ήταν αυτή που αντιμετωπίζουμε εμείς εδώ. Όταν περπατώντας από τα βουνά έφτασε στην Ελλάδα, τον έπιασε ο ελληνικός στρατός, του πήραν τα λεφτά και τον σάπισαν στο ξύλο ώσπου του έσπασαν το χέρι! Παρόλ' αυτά, ο άνθρωπος μας τα διηγούνταν με το χαμόγελο στα χείλη, χωρίς κανένα μίσος. Δε μπορώ να καταλάβω τι κτήνη είναι αυτά που δεν πονά η ψυχή τους όταν σπαν το χέρι κάποιου.

[powerphot]

Ο μικρός δρόμος προς τη Pukё έχει τόσες στροφές, που όλη μέρα χορεύαμε με τις μοτοσυκλέτες πλαγιάζοντας αριστερά και δεξιά. Λίγο πριν το Fushё-Arrёz ο Γιάννης άρχισε ν' ακούει ένα γουργουρητό στη μοτοσυκλέτα του. Όταν φτάσαμε στην πόλη, κούνησε την πίσω ρόδα κι είδε πως έσπασε το ρουλεμάν! Είχε ένα συνεργείο αυτοκινήτων εκεί και σταματήσαμε να ρωτήσουμε μήπως μπορούμε να βρούμε ρουλεμάν. Το έβγαλαν, πήγαν σ' ένα μαγαζί και ως εκ θαύματος το βρήκαν! Σε λιγότερο από δυο ώρες ήμασταν και πάλι στο δρόμο!

Δε μπορούσα να πιστέψω πόσο εύκολα επισκευάζεται μια τέτοια βλάβη αν σου τύχει σε πόλη και μάλιστα στην Ευρώπη. Εμένα εκεί που μου είχε τύχει, στα βουνά του Τατζικιστάν, έκανα τέσσερις μέρες να φτάσω σε πόλη, χωρίς ρουλεμάν στον τροχό, με σπασμένη ζάντα και χωρίς πισινό φρένο κι όταν έφτασα πάλι πήρε μέρες να επισκευαστεί.

Τώρα έχουμε φτάσει στη Shkodra, δίπλα στα σύνορα με το Μαυροβούνιο. Σα να νιώθω ήδη μια νοσταλγία που αφήνω την Αλβανία, αλλά ελπίζω να μη με απογοητεύσουν και οι επόμενες, εκμοντερνισμένες χώρες που θα επισκεφτώ.