Δεν ξέρω μάγκες αν τα παιδιά είναι ευτυχία ή δυστυχία, δεν ξέρω αν το να είσαι ρεμάλι στα 50 σου είναι καλύτερο από το να είσαι οικογενειάρχης, δεν ξέρω αν και τι φταίει, πάντως αλλάζει η ζωή σου και οι προτεραιότητές σου. Πραγματικά δεν ξέρω αν αυτά που χάνεις μπορούν να συγκριθούν με αυτά που κερδίζεις. Και για να μην παρεξηγηθώ από τους "καλούς" γονείς, ούτε έχω κανένα παιδί πεταμένο να μεγαλώνει μόνο του ούτε εγκατέλειψα ποτέ την οικογένειά μου, αλλά με πιάνω ώρες ώρες ενώ είμαι κλεισμένος στην φυλακή μου για πολλοστή μέρα στην σειρά, ανάμεσα σε σκληρούς δίσκους χαλασμένους και διαλυμένα pc, να αναπολώ τις εποχές που ήμουνα για το τομάρι μου και πέρναγα ζάχαρη, να αναπολώ που η πρώτη μου προτεραιότητα ήταν ο Βασιλάκης και καλοπέρασή του. Και το κακό είναι ότι τα σκέφτομαι χαμογελώντας.
Και όσο πάει και αγριεύει το πράγμα.