Όταν είχα πρωτοαγοράσει τη μηχανή έπρεπε να διανύσω μια απόσταση γύρω στα 40 χλμ για να τη φέρω σπίτι (και μέσα σε αυτά τα χιλιόμετρα ήταν και κάποια αττικής οδού). Το δίπλωμα το είχα πάρει πριν κανά εξάμηνο και δεν είχα ξανακαβαλήσει μηχανή από τότε.
Η μεταβίβαση είχε γίνει από την προηγούμενη μέρα. Με πάει ένα φιλαράκι με το αυτοκίνητό του στο σπίτι του ιδιώτη που θα αγόραζα τη μηχανή (στου διαόλου τη μάνα όπως προείπα), τον ξοφλάω κάτι ψιλά που είχανε μείνει, μου δίνει τα κλειδιά, "Καλοτάξιδη αδερφέ. Πάντα όρθιος και να την προσέχεις."
Εγώ έτρεμα που θα έπρεπε να διανύσω όλη αυτή την απόσταση μέσα από δρόμους που σε όμοιούς τους ούτε για αστείο δεν είχα βγει ποτέ όταν έκανα τα μαθήματα (αν θυμάμαι καλά ήταν ο κωλόδρομος Εκάλης-Νέας μάκρης, μετά Μαραθώνος, και τέλος αττική οδός). Και βράδυ κιόλας. Πρώτη σκέψη, να κάνω μερικές βόλτες εκεί γύρω στα στενά να πάρω λίγο το κολάι και να θυμηθώ τα βασικά (είπαμε δεν είχα πιάσει τιμόνι για 6 μήνες, και πριν από αυτούς ποτέ στη ζωή μου). Έλα όμως που δεν είχε ούτε στενά, ούτε τετράγωνα, ούτε τρίγωνα να το κάνω καμιά γύρα. Χωράφι από τη μία, αδιέξοδο από την άλλη, και δύο δρόμοι που έβγαζαν κατευθείαν ο ένας στην Εκάλης-Νέας Μάκρης αν θυμάμαι καλά κι ο άλλος πάλι σε ένα κεντρικό δρόμο. Οπότε ή θα έκανα 10 μέτρα και μετά μανούβρα για να τη γυρίσω επιτόπου και ξανά μανά αυτά τα δέκα μέτρα, ή που θα το έπαιρνα απόφαση και θα ξεκινούσα. Προτίμησα το δεύτερο.
Για να μην τα πολυλογώ περισσότερο απ'όσο το έκανα ήδη, το όλο άγχος και η συνεχής ταχυκαρδία μου είχαν γ@μήσει τα νεύρα και τρέμανε χέρια πόδια. Πρώτη φορά που καβαλούσα δική μου μηχανή και μάλιστα σε δρόμους ταχείας κυκλοφορίας. Το μόνο πράγμα που δεν είχα σκεφτεί ήταν να έχω κι έτοιμο το 1,40 για τα διόδια. Φτάνοντας λοιπόν εκεί, όντας και συνηθισμένος με το αυτοκίνητο που έχω το τηλεμπλιπλίκι και περνάω από τα αυτόματα, αρχίζω να ανησυχώ μήπως καθυστερήσω αυτόν που θα έρθει από πίσω.
Πάω να βάλω νεκρά, δεν την εβρισκα. Ξαναπροσπαθώ, τίποτα. Δε γαμιέται λέω, σβήσ'το. Βγάζω γάντια και τα ακουμπάω στο ντεπόζιτο. Γλιστράνε και πέφτουν κάτω. Έχω κατεβάσει ότι καντήλι κι εξαπτέρυγο είχα στο λεξιλόγιό μου. Μέσα σε όλη αυτή τη φούρια μου να βγάλω το πορτοφόλι δεν έχω προσέξει καν τι γίνεται στο παραθυράκι δίπλα μου. Ξαφνικά ακούω τη φωνή του τύπου:
-Καινούριος?
-Έλα μου?
-Λέω, καινούριος? Πρωτοκαβαλάς?
-Ναι ρε μαν γάμησέ τα. Μπουρδέλο τα έχω κάνει. Έλα τα βρήκα δε θα αργήσω άλλο (δίνοντάς του το 2ευρο).
-Δε σ'το λέω γι'αυτό. Κι εγώ καβαλάω. Άγχος και μηχανή αδερφέ δεν κάνουνε καλό συνδυασμό. Χαλάρωσε.
-Ναι.... εντάξει.... αλλά.... ο από πίσω... (μόλις έφτανε αυτοκίνητο πίσω μου).
-Ο από πίσω ας περιμένει. Τόσα αμάξια περνάνε κάθε μέρα από εδώ. Άλλος μου δίνει 50άρικο και κάθεται μετά για 2 λεπτά και μετράει άμα του έδωσα σωστά τα ρέστα. Αλλουνού του πέφτει κάτω ένα 10λεπτο και δε χωράει να ανοίξει την πόρτα του για να το πιάσει και αρχίζει τις μανούβρες. Δε μαράνανε κανέναν οι μηχανές. Ούτε μπορείς να κυκλοφορείς με τα ψιλά στα δόντια για να τα φτύνεις στο γκισέ και να φεύγεις κατευθείαν. Πιάσε τα γάντια σου που σου πέσανε, το σταντ μην ξεχάσεις (όντως δεν είχα μυαλό να θυμηθώ το σταντ εκείνη την ώρα και θα ήταν ωραίο το θέαμα της σούπας από στάση μέσα στο διοδιοδιάδρομο προσπαθώντας να πιάσω τα γάντια), βάλε τα ρέστα στην τσέπη σου, φόρα τα γάντια σου και καλά χιλιόμετρα να έχεις.
-Σε ευχαριστώ ρε μαν!! Επίσης. Να'σαι πάντα καλά.
-Κι εσύ.
Έφυγα και ήμουν πλέον ήρεμος. Όχι μόνο το πρόσφατο άγχος των διοδίων μου είχε φύγει, αλλά και αυτό που είχα πριν.
Την ιστοριούλα την έγραψα ίσως πιο πολύ για να φρεσκάρω λίγο τη μνήμη μου και να τη θυμηθώ κι εγώ, μιας κι έχουν περάσει 2 και κάτι χρόνια από τότε.
Στο προκείμενο:
Κάθε φορά που παίρνω τη μηχανή αντί του αυτοκινήτου,
1. απαλλάσσω την κυκλοφορία από ένα ακόμη τουβλάκι στον τοίχο της συμφόρησης.
2. θα περάσει ένα παραπάνω αυτοκίνητο από το κάθε φανάρι που θα με πιάσει μιας κι αυτό το αυτοκίνητο δεν είμαι εγώ.
3. δεν δεσμεύω καμία λωρίδα κυκλοφορίας και δεν εμποδίζω κανέναν και πουθενά.
4. μένει κενή μια θέση πάρκινγκ για τον επόμενο.
και η λίστα θα μπορούσε να συνεχιστεί.
Δε θα αγχωθώ λοιπόν αν θα μου πάρει 20 δευτερόλεπτα αντί για 10 για να πληρώσω στα διόδια, ούτε θα νιώσω άσχημα για τον από πίσω που θα περιμένει αυτά τα 10 δευτερόλεπτα παραπάνω. Στο δρόμο και συνολικά, πολύ περισσότερο "καθυστερούν" "αυτοί" "εμένα", παρά "εγώ" "αυτούς".
Δημοσιεύθηκε αρχικά από Bladerunner
)
Απάντηση με παράθεση
)
