Χαιρετώ όλο το φόρουμ.
Ο προορισμός μου για φέτος ήταν η Κροατία και συγκεκριμένα η πόλη του Split η οποία αποτελούσε και το ιδανικό ορμητήριο για εξορμήσεις, μιας και βρίσκεται στα κεντρικά παράλια της χώρας.
Το δρομολόγιο: Αθήνα-Ηγουμενίτσα-Αγκόνα-Βενετία (Διανυκτέρευση λίγο πριν το Τρεβίσο)-Σπλιτ. (Χιλιόμετρα: 1.500 + 2.000 εκδρομές)
Η μηχανή: Honda CBR 954.
Οι ταξιδιώτες: Αλέξης-Αμαλία
Ημέρες: 11
Όλα ξεκίνησαν σαν μια ιδέα που σιγά σιγά άρχισε να λαμβάνει σάρκα και οστά.
Ξεκινήσαμε από Αθήνα 10 το πρωί με προορισμό την Ηγουμενίτσα. Δεν πήγα από Πάτρα γιατί το έτερον ήμιση δεν έχει καλή σχέση με τα πλοία και έτσι οι ώρες του πλοίου μειώθηκαν κατά 4 περίπου. Στο λιμάνι φτάσαμε στις 17.00 με χαλαρό ρυθμό και στάση για καφέ στην Αμφιλοχία.
Τα πλοίο ήταν της Superfast Ferries. Είχαμε εισιτήριο με δίκλινη εσωτερική καμπίνα. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να πώ πως καλό είναι να μην λυπηθείς τα χρήματα της καμπίνας γιατί σου δίνει την ευκαιρία να ξεκουραστείς για την επόμενη μέρα, να κάνεις ένα χαλαρωτικό ντούς και να κοιμηθείς σαν άνθρωπος.
Το πρωί της επόμενης μέρας (11.00 πμ) φθάσαμε στο λιμάνι της Αγκόνα. Η έξοδος από τον καταπέλτη του πλοίου σε μια ξένη χώρα και ειδικά στο παρθενικό σου ταξίδι, πραγματικά δεν περιγράφεται με τίποτα. Ανάμεικτα συναισθήματα χαράς αλλά και αγωνίας για το απρόοπτο. Λίγο πιο κάτω βλέπω ταμπέλα για autostrada και λέω στην Αμαλία «καλό μας ταξίδι και καλές διακοπές».
Προορισμός η Βενετία (Μπολώνια-Φεράρα-Πάντοβα οι ενδιάμεσες πόλεις). Αρχικά είπα να πάω με 110 χλμ αλλά πολύ σύντομα κατάλαβα πως αν στην autostrada κινείσαι κάτω από 130 χλμ κινδυνεύεις σχετικά περισσότερο. Έτσι ανέβασα στα 135-140. Η ποιότητα της ασφάλτου δεν έχει καμία σχέση με ότι ξέρουμε εδώ στην Ελλάδα και η σήμανση είναι τόσο πυκνή και έγκαιρη, που είναι σχεδόν αδύνατο να χαθείς. Αυτό που μου έκανε επίσης εντύπωση ήταν και η τιμή της αμόλυβδης στο 1,45? το λίτρο. Όσο αφορά τις στάσεις, είχα ακούσει και είχα διαβάσει πολλά σχετικά με κλεψιές, μαφιόζους και άλλα τέτοια. Προσωπικά, αν και καχύποπτος, δεν αισθάνθηκα κάτι περίεργο, αλλά επειδή ο φόβος φυλάει τα ήμερα, σταματούσα για βενζίνη και αν ήθελα να φάω κάτι, σταματούσα σε autogrill, έστελνα την Αμαλία να ψωνίσει κανένα φαγώσιμο, και την αράζαμε έξω δίπλα στη μηχανή σε καμιά σκιά να χαλαρώσουν λίγο τα μαλακά μας. Η διαδρομή μέχρι την Βενετία θα έλεγα πως ήταν λίγο βαρετή.
Στις 15.00 μμ περίπου φθάσαμε στο ξενοδοχείο μας λίγο έξω από την Βενετία στην μεταξύ απόσταση Βενετίας-Τρεβίσο. Η περιοχή ήταν μοναδική και το ξενοδοχείο ήταν μια μεσοπολεμική βίλλα στην εξοχή (Villa Viccini) με χώρο στάθμευσης εντός. Το συγκεκριμένο κατάλυμα το βρήκα μέσω internet .
Αφού ξεφορτώσαμε και κάναμε ένα καλό δροσερό μπάνιο, είπαμε να αφήσουμε την μηχανή στην ασφάλεια του ξενοδοχείου και να πάμε για βόλτα στην Βενετία με το λεωφορείο. Η διαδρομή εξάλλου ήταν μόλις 7 χλμ. Εισιτήρια ευτυχώς πουλούσαν στην ρεσεψιόν.
Στο τέρμα του λεωφορείου, στην είσοδο του Grand Canal, υπάρχουν mini market αλλά και εκδοτήρια που εκδίδουν εισιτήρια για τα «βαπορέτα» όπως λέγονται. Το εισιτήριο είναι 5? για μία διαδρομή ή 12? για όλη την ημέρα. Τα «βαπορέτα» είναι θαλάσσια λεωφορεία τα οποία κάνουν στάσεις σε διάφορα σημεία του καναλιού και αποτελούν τον φθηνότερο και ξεκούραστο τρόπο να κινηθείς στην Βενετία. Τα δρομολόγια είναι κάθε 10 λεπτά και εκτελούνται μέχρι τις 1 τα ξημερώματα. Με τον τρόπο αυτό διασχίσαμε όλο το κανάλι, αράξαμε για φαγητό και καφέ στην γέφυρα Rialto (τιμές και ποιότητα «αλλά τουριστικά»….), ενώ δεν παραλείψαμε μια επίσκεψη στην πανέμορφη πλατεία του Αγ. Μάρκου. Στον γυρισμό για το ξενοδοχείο δυστυχώς χάσαμε το τελευταίο δρομολόγιο του λεωφορείου και έτσι αναγκάστηκα να μάθω τι εστί ταξί στην Βενετία. Για 7 χλμ ζητούσαν 35? !!!!!!. Με παζάρια το ρίξαμε στα 21?. Είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι.
Το επόμενο πρωί, φρέσκοι και ξεκούραστοι, πήραμε το πρωινό μας στον κήπο του ξενοδοχείου, και αφού φορτώσαμε, ξεκινήσαμε περίπου κατά τις 09.30 για τον τελικό μας προορισμό. Το Σπλίτ της Κροατίας. Πήραμε και πάλι την autostrada προς Τεργέστη. Το τοπίο από την Βενετία και πάνω αποκτά μεγαλύτερο ενδιαφέρον αρχίζοντας σιγά σιγά να σε προετοιμάζει για την περιοχή της Ίστριας (ευρύτερη περιοχή Τεργέστη-κομάτι της Σλοβενίας-βόρειες περιοχές Κροατίας). Αυτό που μου προκάλεσε εντύπωση αλλά και λίγο πλήξη ήταν οι τεράστιες ευθείες από Βενετία και μετά και μέχρι την έξοδο για Udine.
Σύντομα καλύψαμε τα περίπου 150 χιλ που χωρίζουν την Βενετία με την Τεργέστη. Η σήμανση εξαιρετική τόσο που δεν δυσκολεύτηκα να βρώ μια συγκεκριμένη συνοριακή διάβαση για Σλοβενία (Kravi Potok-Basovizza) χωρίς χάρτη. Το πέρασμα των συνόρων από Ιταλία για Σλοβενία πραγματοποιήθηκε χωρίς καν να δείξουμε διαβατήρια. Ο φύλακας μάλλον δεν την πάλευε και από το φυλάκιό του μου έκανε νόημα να περάσω. Από τα πρώτα μόλις μέτρα έπαθα πλάκα με την ομορφιά γύρω μου. Καταπράσινα λιβάδια, γραφικά σπιτάκια γεμάτα γλάστρες στα μπαλκόνια και δρόμους πνιγμένους στα δέντρα. Κρίμα που χρειάστηκε να διανύσω μόνο 50 χιλ μέσα στην Σλοβενία. Ήταν τα πιο όμορφα χιλιόμετρα που έχω διανύσει ποτέ μου σαν μηχανόβιος. Ούτε που κατάλαβα πως έφτασα στα σύνορα με Κροατία λίγο πριν το Pasjak.
Ο συνοριοφύλακας εκεί ήταν πολύ πιο σχολαστικός και η ασφάλεια πολύ πιο έντονη σε παρουσία. Δείχνοντας τα διαβατήρια μου λύθηκε και μια απορία που είχα πάντα: Στην ένδειξη για την εθνικότητα γράφει HELLENIC (που το γουστάρω πολύ) αλλά πόσοι ξέρουν τη σημαίνει??? Αφού το κοίταζε και το ξανακοίταζε, κατάλαβα ότι έφαγε σκάλωμα, και του λέω ότι το HELLENIC σημαίνει Greek. Η απάντησή του ήταν με βαριά προφορά «Γκρρεεέτσσκα???» και ευθύς πήγε να συμβουλευθεί τον πίνακα που είχε στο φυλάκιό του για να δει αν η Ελλάδα είναι στην Ε.Ε……
Απάντηση με παράθεση