7.30 το πρωί… Τα καταφέραμε και ξυπνήσαμε έστω και με 2 ώρες καθυστέρηση… Το αρχικό πρόγραμμα έλεγε να φεύγουμε κατά τις 5.30 μήπως και γλυτώσουμε τη ζέστη. Ας είναι όμως, φορτώνω τα πράγματα, φοράμε τα δερμάτινα, κουμπώνω το μπουφάν στο παντελόνι, κράνος, γάντια, ωτοασπίδες και έτοιμοι. Φύγαμε!
Το αεράκι φυσάει ακόμα δροσερό και ο κόμπος στο στομάχι αρχίζει να υποχωρεί! Φρέσκοι ακόμα και τα χιλιόμετρα φεύγουν γρήγορα. Πρώτη στάση όπως λέει το πρωτόκολλο στα Καμμένα Βούρλα για λουκουμάδες με παγωτό και τον πρώτο καφέ της ημέρας. Δεν βιαζόμαστε και χασομεράμε καμιά ώρα… Συνέχεια με κέφι και πλησιάζοντας στις στροφές της Πελασγίας αρχίζω ν’ανοίγω το γκάζι… Επιτέλους να ξεμουδιάσω λίγο… Το fazer στο στοιχείο του αν και φορτωμένο στρίβει με όσα έχει στο καλύτερο κομμάτι της διαδρομής μέχρι Θεσσαλονίκη.
Τις στροφές διαδέχονται οι ατελείωτες ευθείες με μοναδική εξαίρεση τα Τέμπη όπου κάναμε και τη δεύτερη στάση μας σύμφωνα πάντα με το πρωτόκολλο… Η κίνηση στο σημείο αυτό δεν κόβει ποτέ και η ελπίδα μου για λίγες στροφούλες πέθανε με το που μπήκαμε στην κοιλάδα…
Σερί μέχρι την Ξάνθη όπου μπήκαμε με συννεφιά και ψιλόβροχο. Αυτή η πόλη δεν θα αλλάξει ποτέ τελικά! Πλησιάζοντας, οι μνήμες από τα φοιτητικά μου χρόνια αρχίζουν να επιστρέφουν και το κέφι των διακοπών μετατρέπεται γρήγορα σε μελαγχολία… Πρέπει να φύγω γρήγορα τελικά από εδώ… Ωστόσο το πρόγραμμα έλεγε δύο μέρες διανυκτέρευση στο ίδιο ξενοδοχείο και στο ίδιο δωμάτιο που πέρασα τον πρώτο χρόνο φοιτητής το 1989 μέχρι να βρω σπίτι… Τραβάτε με κι ας κλαίω δηλαδή…
Απάντηση με παράθεση
