Επτά χρόνια μετά την 1η μου ανάβαση στη δρακόλιμνη Βερλίγκα, βρέθηκα ξανά από καθαρή σπόντα σε αυτό το μαγικό αλπικό τοπίο. Επτά χρόνια μετά τα πάντα ήταν διαφορετικά, μέχρι και εγώ ο ίδιος είμαι πλέον διαφορετικός. Τότε πολύ λίγοι γνώριζαν για αυτή τη φιδόμορφη δρακόλιμνη με την τρομακτική μυθολογία που κρύβεται πίσω της. Πλέον όποτε και να πάει κανείς, όλο και κάποιον θα πετύχει που έμαθε για αυτήν από τα social media και οδεύει να γίνει μόδα, όπως ο Όλυμπος...
Αρχικός στόχος της εξόρμησης ήταν ένας μαγικός καταρράκτης στις παρυφές της Κακαρδίτσας στον οποίον όμως δεν κατάφερα να φτάσω ποτέ. Η διαδρομή για την καρδιά της Πίνδου ήταν η κλασσική. Παλιά εθνική μέχρι το Μουζάκι και την Πύλη και από εκεί ανάβαση στην Ελάτη, στο Περτούλι, στο Νεραϊδοχώρι και στην Πύρρα. Θαύμασα το επιβλητικό Αυγό για πολλοστή φορά, ποτέ δεν το βαριέμαι.
Λίγο μετά έφτασα στη Δέση και μπήκα σε έναν χωματόδρομο που μου τράβηξε την προσοχή. Είχε μια ταμπέλα που έγραφε για ένα εκκλησάκι, ένα σπήλαιο και έναν καταρράκτη. Η διαδρομή ήταν εκπληκτική φυσικά και την ακολούθησα μέχρι που ο δρόμος τερμάτισε.
Κάπου εκεί υπήρχε ένα εικονοστάσι αλλά σπήλαιο δεν έβλεπα, ούτε άκουγα νερό να χτυπά μανιασμένα τα βράχια.
Ο ορειβατικός μου χάρτης δεν έδειχνε επίσης τίποτα κοντά στο σημείο που βρισκόμουν. Σήμανση για κάποιο στοιχειώδες μονοπάτι δεν υπήρχε οπότε κράτησα την τοποθεσία στη μνήμη μου ώστε να τη μελετήσω καλύτερα στο σπίτι και να επιστρέψω πιο προετοιμασμένος. Κατάβαση προς Δέση ξανά με το Χαλικόβουνο να με μαγεύει όπως και όταν το είχα ανέβει στο παρελθόν.