Που λέτε αυτό το Σάββατο που μας πέρασε κάθισα και έδεσα το καημένο το VFR μου. Καημένο γιατί με υπομένει τόσα χρόνια , αντί να με αδειάσει σε καμιά βουνοπλαγιά ή έστω να αυτοκτονήσει αυτοκαταστρεφόμενο. Και δεν είχε λυθεί για τίποτα σοβαρό αλλά για μια χαζοβλάβη. Είχαν φθαρεί οι φλάντζες στις εξατμίσεις των πίσω κυλίνδρων και έβγαζε κασαυέριο στην ένωση των σωλήνων. Και εκτός που δεν δούλευε και καλά , έκανε και άσχημη φασαρία αυτή η διαρροή.
Κανονικά αυτό θα ήταν μια δουλειά ενός 24ώρου, λύσε το σύστημα, πήγαινε πάρε καινούριες φλάνζτες και ξαναδέστο, αλλά κάτι που όλο νύχτα γυρνούσα από δουλειά, κάτι που δεν είχα
κέφια, κάτι που είχα και άλλα πράγματα να κάνω, από αναβολή σε αναβολή πήγαινε το καημένο.
Χώρια ότι για να αλλαχτεί το συγκεκριμένο υλικό , έπρεπε να λυθεί σχεδόν οτιδήποτε υπάρχει πίσω από τον κινητήρα, να βγει ο τροχός, να βγει το αμορτισέρ, να λυθεί το μοχλικό ώστε να φτάσει το χέρι στους σωλήνες που έπρεπε να λυθούν. Με αποτέλεσμα το καημένο το μηχανάκι να είναι μισό και να στηρίζεται σε γρύλο τόσο καιρό...
Κάθισα λοιπόν και το έδεσα. Και με την ευκαιρία καθάρισα τα πάντα να λάμψουν καθαρά και πάλι τα όμορφα μέταλλα. Το πίσω μέρος του κινητήρα που ήταν μές στην λασπουριά και τα λάδια της αλυσίδας, ομοίως και το αμορτισέρ το ψαλίδι και το μοχλικό. Σε σημείο που αναδύθηκαν και πάλι από την κάλυψη της βρωμιάς τόσων χρόνων, τα σχήματα και τα σχέδια των αλουμινένιων υλικών. Για δες, το ελατήριο ήταν βαμμένο κόκκινο και όχι μαυρο, για δες...
Μετά γράσωσα και όλα τα ρουλεμάν του μοχλικού, τις βάσεις του αμορτισέρ και ότι άλλο, χρειαζόταν ή μη. Επίσης με την ευκαιρία , άλλαξα τις βίδες του συνδέσμου στις σωλήνες των εξατμίσεων και έβαλα ωραίες ανοξείδωτες, να μην ξανασκουριάσουν όπως οι απελθούσες. Όχι μόνο για την ομορφιά αλλά και γιατί οι σκουριασμένες βίδες σπανίως λύνουν χωρίς να σε τυραννήσουν ώρες...
Τα έδεσα όλα λοιπόν και τα έδεσα και όμορφα, μερακλίδικα. Μπήκε και ο τροχός, μπήκε και η μπαταρία που την είχα βάλει να φορτίζει από το πρωί, σκουπίστηκε το μηχανάκι από την σκόνη που είχε μαζέψει τόσο καιρό ακίνητο. Βενζίνη ήθελε τώρα μια και το είχα αδειάσει πλήρως και διάθεση να το οδηγήσει κάποιος.
Ξημέρωσε λοιπόν η κυριακή , ζέστανε ο ήλιος μόλις ανέβηκε καμπόσο στον ουρανό , εγώ τρεχάλα στο βενζινάδικο με το μπιτόνι, ρούχα , κράνος και αγωνία. Θα πάρει μπροστά μετά από τόση ακινησία; Λίγα μόνο δευτερόλεπτα χρειάστηκαν μέχρι να πλημμυρίσει η φρέσκια βενζίνη τους θαλάμους των καρμπυρατέρ που είχαν στεγνώσει τόσο καιρό και το μοτέρ άρχισε και πάλι το γνωστό σφυριζογρύλισμα που όποιος αγαπάει τα VFR , ξεχωρίζει ενώ βρήσκεται μέσα στο σπίτι του 2 τετράγωνα μακριά.Στην αρχή νεκρό, μετά μια υποψία ότι άρχισε να σπρώχνει σε κάποιες περιστροφές, που μετά γινόντουσαν όλο και πιο συχνές και στο τέλος πήρε σαφέστατα μπρός και κράτησε και ρελαντί!
Το καβαλάω λοιπόν και βουρ για το δρόμο. Βγήκα αμέσως από την πόλη (Μαρκόπουλο) και κατευθύνθηκα προς τον δρόμο για Ιππόδρομο. Ωραίος δρόμος σαν την αττική οδό με λωρίδες,διαχωριστική, με αρκετό μήκος για να ζεσταθεί το μοτέρ και τα λάστιχα και το κυριότερο χωρις καθόλου κίνηση.
Και μόλις δούλεψε λίγη ώρα , και εξαφανίστηκαν οι αρρυθμίες, τα μπερδέματα και οι δυσλειτουργίες από την ακινησία, άρχισε να τα κάνει όλα μαγικά και πάλι. Ένα αόρατο σπρώξιμο στο τιμόνι και όλο κάτω για το εσάκι πριν την πύλη του ιπποδρόμου. Δεν μπορεί λέω, δεν θα το πλάγιασα πολύ, απλά το είχα ξεσυνηθίσει και μου φάνηκε πολύ, ενώ το μηχανάκι ήταν άνετο στην πραγματικότητα. Στο καπάκι στο φεύγα από τον ιππόδρομο, ξανά στο εσάκι , αυτή την φορά και με γκάζι πλαγιασμένος. Τίποτα αυτό. Στην ευθεία , άνοιγμα του γκαζιού, καλό άνοιγμα αλλά όχι τέρμα και να μια 160άρα ψηφιακή και ακριβής στην οθόνη του SigmaSport μέσα σε 300 μέτρα μέχρι το πρώτο φανάρι για επιστροφή στο μαρκόπουλο από τον παλιό δρόμο.
Και όλα αυτά σφυρίζοντας με τέτοια ηχητική υγεία το μοτερ , λες και δεν έχουν περάσει τίποτα από τα 16 χρόνια ή τα κοντά 96΄000 km από τότε που πρωτοπήρε μπρός. Δεν θα ψοφήσεις ποτέ βρε αλήτικο; Σαν αγαπησιάρης σκύλος, είδες τον κυριό σου και άρχισες τις χαρές; Δώστου γκάζια εγώ, ναααα σφύριγμα και επιτάχυνση αυτό. Δώστου φρένα εγώ, ναααα τάση να καρφωθεί κάτω αυτό λες και τρακάρει με τοίχο. Δώστου ένα σπρώξιμο στο τιμόνι, ναααα κάτω αυτό. Και εκεί να σφυρίζει λες και χαιρόταν που ζει και πάλι...
Τελικά εγώ έτρεχα και χαιρόμουν με αυτό ή αυτό έτρεχε και χαιρόταν με εμένα, μια περίεργη κατάσταση και μπερδεμένη , τι να σας πω γιατρέ μου....
Μπορεί να έχω οδηγήσει ένα σωρό μοτοσυκλέτες, γρήγορες, αργές, απαιτητικές , βολικές, φτηνές, ακριβές, καλοστημένες, κακοστημένες αλλά αυτήν την αγάπη για το VFR μου καμία δεν μπόρεσε μέχρι σήμερα να την ισοφαρίσει στο ίδιο μέγεθος. Ούτε καν να πλησιάσει. Αυτό το δέσιμο μεταξύ αναβάτη και οχήματος, λες και έχει φτιαχτεί ο ένας για τον άλλο, λες και ήταν καλοί φίλοι ήδη από 1000 χρόνια προτού πραγματικά συναντηθούν.
Μα τρελλός είσαι θα μου πείτε, αποδίδεις ανθρώπινα χαρακτηριστικά σε ένα άψυχο μηχάνημα; Τι άψυχο που αυτό έχει πιο πολύ ψυχή από πολλούς ανθρώπους που ξέρω. Μήπως δεν έχει με την μορφή του την ψυχή των επιλογών αυτού που το σχεδίασε; Αυτού που το οραματίστηκε πριν το σχεδιάσει; Αυτού που το εξέλιξε δοκιμάζοντας και αλλάζοντας και παιδεύτηκε μέχρι να βρει λύσεις σε προβλήματα; Αν αλλάζαμε τον άνθρωπο που το σχεδίασε, και βάζαμε κάποιον άλλο στην θέση του δεν θα ήταν και ένα άλλο μηχανάκι συνολικά; Οι επιλογές των ανθρώπων που το έκαναν πραγματικότητα όπως το έκαναν , από την αφηρημένη ιδέα στο μυαλό κάποιου μέχρι να φτάσει το μηχανάκι στα χέρια του πωλητή, όλα αυτά δεν είναι κατά κάποιο τρόπο ψυχή ή έστω συνάρτηση της;
Και φυσικά το μεγαλύτερο ίσως μέρος , δεν δίνει ο οδηγός/ιδιοκτήτης/συντηρητής την ψυχή του στο μηχανάκι; Μα θα μου πείτε , τι ψυχή και αηδίες, ίδιο με άλλα χιλιάδες όμοιά του VFR δεν είναι; Όχι δεν είναι ίδιο. Είναι το δικό μου ''ίδιο''. Όχι γιατί το έχω αλλάξει λίγο από την αρχική του μορφή. Αλλά γιατί είναι αυτό που ως άλλος πρίγκιπας της γνωστής ιστορίας, χάρηκα όταν το πήρα, στεναχωρήθηκα όποτε έπαθε κάτι, έτρεξα μαζί του, γνώρισα ανθρώπους και μέρη μαζί του και γενικώς έζησα με αυτό. Ναι στα μάτια του υπόλοιπου κόσμου , είναι ένα ίδιο με τα όμοιά του. Στα μάτια μου όμως είναι το δικό μου. Και έχει μέρος από την ψυχή μου.
Από την άλλη μεριά , εγώ το επέλεξα. Για κάτι που μου έλεγε όταν το πρωτοείδα. Σαν μια φωνή να μου έλεγε να το πάρω, ως άλλο christine του karpenter. Πέρα από τα μεταφυσικά , το επέλεξα γιατί είχε κάποια γνωρίσματα που μου άρεσαν. Κάποιος άλλος άνθρωπος δεν θα το επέλεγε, γιατί θα έψαχνε για άλλα γνωρίσματα. Μεταβλητή εδώ είναι ο άνθρωπος και σταθερά τα
γνωρίσματα του VFR. Δεν είναι ψυχή αυτό ή έστω δείγμα αυτής;
Και τελικά έκανε το αυγό την κότα ή το αντίστροφο; Εγώ το διάλεξα γιατί μου άρεσε για αυτό που είναι ή αυτό με επέλεξε γιατί το μυαλό μου ήταν συντονισμένο με οτι αυτό προσφέρει;
Ότι και νάναι πάντως από τα παραπάνω , λυσσάξαμε την Κυριακή για κανά 20λεπτο. Μετά τον δρόμο του ιπποδρόμου , πήραμε τον δρόμο του ολυμπιακού σκοπευτηρίου προς το βουνό.
Αντιλάλησε η πλαγιά από τις 14500 rpm του καλοφτιαγμένου μοτέρ στο ανέβασμα και από το σφύριγμα των φρένων στο τέλος από το κατέβασμα. Και δώστου πάλι πάνω-κάτω, ο δρόμος έτσι και αλλοιώς πουθενά αλλού δεν πάει και κανείς άλλος δεν τον χρησιμοποιεί, ούτε καν οι αγρότες αφού δεν βγαίνει δεξιά αριστερά.
Και μετά γύρισα και καθόμουν και το άκουγα υπομονετικά να κρυώνει στην αυλή μου πριν το σκεπάσω. Είχα εγώ ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και μου φάνηκε είχε και αυτό στο ρύγχος του χιλιομπαλωμένου fairing. Τελικά οι παλιές αγάπες είναι που μένουν για πάντα. Και όποιος πει το αντίθετο , απλά δεν ξέρει...
Απάντηση με παράθεση
