λίγες στιγμές με το dna125 (3.5 χρόνια Ντίνα)

**nimbus** · 01/08/2005, 22:40

...την κοιτάζω στο γκαράζ...
...είναι σιωπηλή, καθώς ο ήλιος τσαλαβουτά σε κάποια θάλασσα του Αιγαίου...Δίχως άλλο, στρέφει το βλέμμα στο monster και χαμογελάει νοερά...μέσα μου, ξέρω ότι χαίρεται μαζί μου...

Δεν το πολυ δείχνει...Την πλησιάζω...την χαϊδεύω και και η φωνή της γίνεται ένας μικρός πυρσός..."Θυμάσαι?" είπε.
"Φυσικά και θυμάμαι..." της αποκρίθηκα...και η ματιά της απλώθηκε πέρα κείθε, που οι μέρες του Αυγούστου δεν τελειώνουν και οι θύμησες φωλιάζουν εσαεί...

**nimbus** · 01/08/2005, 22:43

«Νοσταλγικός Ηλίανθος»

Ένας καρτερικός ήλιος έξω, ντίνει την Αθήνα μας με τα χρώματα κάποιας μισοσβημένης άνοιξης. Οι αλκυωνίδες μέρες μοσχοβολούν!

Ο άνθρωπος, κρύβεται καθημερινά σαν τον τυφλοπόντικα πίσω από ένα γραφείο…μαζεύει ελπίδες και λεφτά, για να τα σκορπίσει το Σαββατοκύριακο που έρχεται…Η ελληνική κουλτούρα, χρωματίζει το ενδιαφέρον των πολλών, που αδημονούν να εντοπίσουν κάτι από την μικρή και συνάμα τεράστια χώρα μας…Ένα από αυτά τα εξαίσια χαρακτηριστικά της, είναι κι ο ήλιος! Μια χρυσαφένια φευγαλέα φιγούρα, που συχνά πέφτει στα μαλλιά μου και μπερδεύεται ανάμεσά τους…

Όταν ήμουν παιδί ακόμα, αποφάσησα να ακολουθήσω τον ήλιο, για να δώ σε πιό μονοπάτι θα με βγάλει…το μέσον έλοιπε…το «μέσον» εκείνο, που θα με οδηγούσε κοντά στις ατέκμαρτες ηλιαχτίδες…μόνο, που για να ακολουθήσει κανείς τον ήλιο, σκέφτηκα ότι θα χρειαστεί χρόνο…ίσως και μια ολάκερη ζωή…

Ήδη πέρασαν τρία χρόνια από εκείνο το ταξίδι. Κι ο ήλιος, σβήνει τα ίχνοι της σιωπής, για να μάς ξεγελάει…Ένα απέραντο χαμόγελο προκαλεί και το ταξίδι, αντέχει ακόμα… Τις νύχτες σαν γέρνει να ξαποστάσει, καραδοκεί ένα μπλέ φεγγάρι…που δίχως άλλο, αμποδένει τον λογισμό κάθε φυλής…σαν το κοιτά.

Μια μικρή ηλιαχτίδα, έπεσε στην αγκαλιά μου και την ονόμασα Ντίνα (dna).

Κάθε που με κοιτάζει με τα μαβιά της, γεμάτα απορία μάτια της, μια ανεξάντλητη χαρά με πλημμηρίζει και χαμογελώ...Ξέρω, ότι δεν είμαι μόνη...με κατανοεί...αφουγκράζεται τις σκέψεις μου, τα παραμιλητά μου. Με μεταφέρει σε ηλιόλουστες αλήθειες και γίνεται κατάστιχο της ψυχής... «Μην γίνεσαι χαζορομαντική μαζί μου...» μου λέει κάθε τόσο και το μειδίαμά της την προδίδει...

Μόνο που σήμερα, καθώς με έφερνε στην δουλειά, έσπευσε να μουρμουρίσει... «...μέχρι εδώ ήταν το δικό μας ταξίδι. Δεν μπορώ να σε ακολουθήσω άλλο. Πρέπει να συνεχίσεις μόνη σου τώρα πιά...εγώ θα παραμείνω στην πόλη. Κι αν σου έκανα τα χατήρια και σε πήγα σε δρόμους μακρινούς, ήταν επειδή ήσουν ευγενική μαζί μου και με προστάτευες...Μα τα χρόνια περνούν...κι εσύ, πρέπει να ακολουθήσεις τις δικές σου σκέψεις μικρή μου...» ήταν τα λόγια της κι η σιωπή, κέντησε κάτι από τα ταξίδια μας...Και που δεν πήγαμε...Η πρώτη μας βόλτα, ήταν στην Πάτρα. Μετά Χαλκίδα και Σπάρτη. Αμαλιάδα, τρίπολη, Πόρο, Αίγινα και Σκύρο. Λουτράκι και Σούνιο, Κόρινθο...

Οι ηλιαχτίδες, οδήγησαν την σκέψη μου στην αλλαγή μηχανής. Και η χαρά ενός άηχου ταξιδιού, μόλις άρχισε...

Υ.Γ. η μηχανή δεν είναι, παρά μόνο ένα ταξίδι της σύνεσης...και προσπαθεί να επιβιώσει στα απύθμενα μονοπάτια της...

μια μικρή Θεοδώρα