Μοτοσυκλετιστης..αναβατης..εραστης δυο τροχων,ανθρωπος.Φιγουρα στο μισοσκοταδο,ζωγραφια κατω απο τρεμαμενο φως ηλεκτρικου λαμπτηρα,σκια πλαι σε κεινες των δεντρων που κινουνται νωχελικα η βιαια απ τον ανεμο.Ανθρωπος με αισθηματα,συναισθηματα,οντοτητα που τραβιεται απο τα μαλλια οπως καθε αλλη οταν κυριαρχουν μεσα του οι αισθησεις,και οδηγειται εκει που οδηγουνται ολοι.Τιποτα περισσοτερο τιποτα λιγοτερο.Τιποτα διαφορετικο.
Μυαλο που κινειται σε ασυλληπτους ρυθμους,ματια που παιζουν καθε δευτερολεπτο χιλιες φορες.Επαγρυπνηση στο επακρο για καθε μετρο που καλυπτει η διαδρομη του.Φοβος που αλλοτε γινεται ενοχλητικο μυγακι γυρω απ το προσωπο του,κι αλλοτε αποκτα τη μορφη μακαβριου τερατος.Μια διαδρομη,χιλιαδες εικονες,μια στροφη κι ο εχθρος παραμονευει.Ζει και αναπνεει οπως εσεις,εργαζεται πυρετωδως για να αναπτυξει το μελλον που αντιστοιχει και σε σας.Συνεισφερει στη κοινωνια το ιδιο με σας,γεννιεται στο διπλανο σας δωματιο,πεθαινει στο απεναντι στενο σας.Μα ποιοι ειστε εσεις;Ποιος ειναι αυτος;
Εσεις ειστε εκεινοι που δεν ειναι αυτος..Ετσι απλα.Δεν μπορω να μιλησω για σας,αλλα θελω εσεις να σκεφτειτε αν εχετε το δικαιωμα να μην ακουτε οσα μπορω να πω γι αυτον.
Ισως δεν τον μαθατε ποτε,ισως δεν θελησατε να τον μαθετε και να τον καταλαβετε.Ποτε δεν θα μπορεσετε..Πιθανον.
Δυο χερια,δυο ποδια,ενα κορμι και μια σκεψη.Μια φυσιογνωμια,ενα προσωπο,μια φωνη.Μια κοινωνικη θεση,ενα αντισταθμισμα ζωντανης ψυχης για καθε χαμενη.Ενα μικρο συν στην κοινωνια,ενα επαγγελμα,ενας πατερας,ενας γιος,μια μανα μια κορη.Ολα αυτα λεγονται ανθρωπος,και ο μοτοσυκλετιστης ποτε δεν επαψε να ειναι ανθρωπος.Αντρας γυναικα,ιδια θεση ,ιδιος κινδυνος,ισα δικαιωματα και ισες πιθανοτητες πανω σε δυο ροδες.Αγαπαει κατι και αισθανεται περηφανεια.Ηδονιζεται να οδηγει,ερωτοτροπει με την ταχυτητα,χαιρεται τη φυση,και ξεμοναχιαζεται απο την ζεστη και το κρυο στα μεσα της διαδρομης.Βρεχεται και συνεχιζει αντικατοπτριζοντας το φως του δρομου,γλυστραει στην γυαλισμενη ασφαλτο.Σκληρος εχθρος ο καιρος τον μαχεται καθημερινα,τον κλειδωνει κατω απο γεφυρες η τον καθηλωνει στην μοναξια του.
Μοτοσυκλετιστης..Ειναι εκεινος που θα προσπαθησει με μανια να σκοτωσει η μορφολογια του δρομου,η διαφθορα ενος κρατους,η κατολισθηση μιας πλαγιας.Η ανεγκεφαλη επιλογη σας να αλλαξετε ξαφνικα κατευθυνση καλα ασφαλισμενοι στο κινουμενο δωματιο σας,που συχνα παιρνει την μορφη δολοφονικου οπλου εκ προθεσεως.Ποσο απλο ειναι να ξαπλωσεις στη γη εναν ανθρωπο που στηριζεται σε ελαχιστα εκατοστα επαφης με αυτην!Και ποσο απλα το επιχειρειτε...
Ο τυπος της διπλανης σας πορτας με το δερματινο μπουφαν.Που ενοιωσε την αναγκη να δει τη ζωη γρηγοροτερα,χωρις να ειναι αναγκασμενος να υποκυπτει στον πνιγηρο μολυσμενο αερα,στις τεχνητες εστιες θερμανσης,και στο μικρο τραινακι των δεκαδων χιλιομετρων.Ποτε δεν ειδε σωστα στρωμενο το μαλλι του και δεν εκανε γαληνεια το τσιγαρο του ακουγοντας απαλα μουσικη.Δεν μπορεσε ποτε να κοιταξει στα ματια τη κοπελλα του,ομως ενοιωθε τη ζεστη του κορμιου της πανω του και μια βουβη ανασα να του λεει σε κραταω γερα,εγινα ενα κομματι μαζι σου.Δεν μπορει να χαλαρωσει ξαπλωνοντας στο καθισμα του,δεν μπορει να αφαιρεσει ουτε ενα δευτερολεπτο απο τον χρονο που αντιστοιχει στην τυχη του.Ειναι παντα μια νεραιδα που πεταει διπλα του κοιταζοντας τον στα ματια.Ζηλευει και δεν συγχωρει..και αν ποτε ξεχαστει και δεν της χαμογελασει,εκεινη αρπαζεται απο ενα κλαδι του δρομου και τον εγκαταλειπει.
Και τοτε εκεινος ποναει..Αβασταχτος ο πονος για ενα κορμι που κυλιεται στην αγριεμενη ασφαλτο και νοιωθει το δερμα του να καιγεται και τα κοκκαλα του να σπανε.Μακαβρια φιγουρα στην ακρη του δρομου μια αμορφη μαζα απο μεταλλο χρωματα θλιψη και παρελθον η διτροχη ερωμενη.Και κεινος να την κοιταζει με ματια θολα,η με ματια αψυχα..
Ειναι εκεινος που χαιρεται να αδερφωνεται με αγνωστους..να πνιγει την καχυποψια και να σταματαει στην ακρη του δρομου..Ενα ποτηρι κρασι μοιρασμενο σε δεκα στοματα,ενα τραπεζι με κρανη και δερματινα μπουφαν.Τι σημασια εχει αν ξερει που δουλευεις και σε τι κοινωνικη θεση εισαι;Τι σημασια εχει αν εισαι αντρας η γυναικα;
Εισαι απλα μοτοσυκλετιστης οπως αυτος.Και θα χαρει να γυρισει συντροφια μαζι σου αργα τη νυχτα..Θα σου πει ενα γεια σου αδερφε,και θα το εννοει.Θα ευχηθει να φτασεις καλα σπιτι σου..
"Μικρο αγαπημενο τραινο με μουντα σκουριασμενα βαγονακια.Κυλας και ακουω τον ηχο σου..σε καταλαβαινω απο μακρια.Το ενα πισω απ το αλλο ενωμενα σκιζουν μεσα στη νυχτα ενα πεπλο απο νυχτεριδες και μαυρες γαρδενιες.Μικρες σταγονες αιμα στις γυαλιστερες ραγες ανακατεμενες με υγρασια και πυκνα χορταρια που ξεφυτρωνουν απο τα λευκα αιχμηρα βοτσαλα.Καθε στροφη σε περιμενει και ενα νεο μικρο βαγονι που κουμπωνει αρμονικα.Στριγγλιζεις τοσο δυνατα που νομιζω σε φοβαμαι,στριβεις και ακουω εναν απιστευτο ηχο απο λαμαρινες και τζαμια που τριζουν.Σταματας αποτομα και μου κοβεται τη ψυχη.
Σου βαζουν κομματια ξυλου και πετρας στις ροδες,σου στελνουν κεραυνους και πλαστα δρομολογια.Και καθε τοσο χανεις ενα βαγονι που σε συντροφευε..."
MRND
Απάντηση με παράθεση
:a19:
:a13:
