Για πολλά χρόνια παρατηρούσα ένα βουνό στην αριστερή πλευρά πηγαίνοντας προς Καρπενήσι, στο ύψος της Μακρακώμης και λίγο νωρίτερα. Τις πρώτες φορές που το είχα προσέξει μου είχε φανεί σχετικά ψηλό και αναρωτιόμουν για ποιό λόγο δε βρισκόταν μέσα στα 200 ψηλότερα της Ελλάδας. Φαντάστηκα πως θα ήταν μια προέκταση της Οίτης όμως μόλις το έψαξα καλύτερα είχα δει πως πρόκειται για τον Γουλινά ο οποίος έχει μέγιστο υψόμετρο 1.467m και βρίσκεται μόλις 2 θέσεις χαμηλότερα από το 200ο ψηλότερο της Ελλάδας (Αρχοντική του νομού Κοζάνης). Για αυτό δεν το γνώριζα, η προσοχή μου βρισκόταν μόνο στα 200 ψηλότερα όλα αυτά τα χρόνια για ευνόητους λόγους. Εννοείται φυσικά πως τη στιγμή που έψαξα λίγο περισσότερο για αυτό, είχε μπει και σαν ιδέα η ανάβαση στην κορυφή του αλλά και η περαιτέρω χωμάτινη διερεύνησή του.
Ο χρόνος μου ήταν περιορισμένος, το ίδιο και η σωματική μου καταπόνηση. Υπό φυσιολογικές συνθήκες θα έπρεπε να κάτσω να ξεκουραστώ λιγάκι και να τηρήσω το TRT που μάθαινα ως τεχνικός στα laser ιατρικά μηχανήματα, που σημαίνει Thermal Relaxation Time. Είναι ο χρόνος που πρέπει να αφήνεις τον ιστό να χαλαρώσει πριν του δώσεις ακόμα μια ριπή. Το ίδιο συμβαίνει και με το μυϊκό σύστημα, επιβάλλεται να το ξεκουράζεις αλλιώς φλερτάρεις με διάφορους κινδύνους. Προσπάθησα να το τηρήσω περπατώντας λίγο, όμως κουράστηκα πολύ στους χωματόδρομους που συνάντησα με αποτέλεσμα να χρειαστώ παυσίπονα τις επόμενες μέρες. Για να φτάσω να πάρω παυσίπονα σημαίνει πως η καταπόνηση ήταν μεγάλη σε ένα ήδη επιβαρυμένο πρόγραμμα...
Τουλάχιστον αυτά που είδα άξιζαν και με το παραπάνω τον κόπο και τον πόνο των επόμενων ημερών. Μέσω παλιάς εθνικής οδού έφτασα στον δρόμο Λαμίας-Καρπενησίου και στο ύψος του Καστριού έστριψα αριστερά και μετά από σχεδόν 15 λεπτά έφτασα στο ορεινό χωριό Δίλοφο, σε υψόμετρο 760m.