Ο φίλος Μάκης με το Tenere διψούσε για εξόρμηση οπότε δεν του χάλασα το χατήρι και οργάνωσα μια σχετικά κοντινή αλλά περιεκτική εξόρμηση στην Ορεινή Κορινθία. Μερικούς δρόμους τους είχα περάσει ξανά και σε κάποιους είχα μπει σε περιπέτειες. Υπήρξαν φυσικά κάποιοι άγνωστοι και στους δύο προορισμοί που έκλεψαν την παράσταση με την απύθμενη ομορφιά τους και ήμασταν τυχεροί που βρεθήκαμε σε αυτούς.
Ο καιρός ήταν σύμμαχος και η σχετική αστάθειά του το πρωί μας χάρισε μαγικές εικόνες στο ύψος του Ξυλόκαστρου! Η θάλασσα ήταν σαν να έχει χωριστεί στα δύο! Από την αριστερή μεριά ένα απέραντο ανοιχτό γαλάζιο, από τη δεξιά ένα σκούρο γκρι-μπλε-πράσινο! Η καλή μέρα από νωρίς φαίνεται...
Ο καλλιτέχνης στα ψηλά είχε κέφια. Οι θύσανοι προμήνυαν κακοκαιρία την επόμενη μέρα. Ο Μάκης δε με πίστευε μέχρι που είδε την πρόβλεψη του καιρού! Οι παλιοί που δεν είχαν τη βοήθεια της τεχνολογίας, μέσω της παρατήρησης είχαν καταφέρει να προβλέπουν τον καιρό. Η φύση μας μιλάει, μας δείχνει σημάδια, εμείς πολλές φορές τα αγνοούμε,
Ανεβαίνοντας από Ευρωστίνα για Καρυά. Το τερέν δείχνει βρεγμένο. Προετοιμαζόμαστε για δύσκολες συνθήκες.
Κοντά στην Καρυά ξεκινά ένας, μέτριας βατότητας, χωματόδρομος που ανεβαίνει στην καρδιά του Μαύρου Όρους. Η διαδρομή ήταν εκπληκτική!
Ακόμα εκπληκτικότερη όμως η θέα σε ένα σημείο όπου η πλαγιά έχει διαβρωθεί τελείως μέσα στους αιώνες
Στο βάθος ο Κορινθιακός. Λόγω υψηλού ποσοστού υγρασίας επικρατούσε μια θολούρα
Αυτό βέβαια δε μας εμπόδισε να θαυμάσουμε με δέος αυτήν την κομμένη πλαγιά. Την είχα δει και όταν ανέβηκα στην κορυφύ του βουνού πριν κάποια χρόνια και είχα μείνει άναυδος! Δεν άλλαξαν και πολλά από τότε, πάλι άναυδος έμεινα, απλώς χωρίς το στοιχείο της έκπληξης που όσο να ναι, κάνει τη διαφορά η αλήθεια είναι...