Σαββάτο βράδυ και ενώ οι περισσότεροι κάπου διασκεδάζοντας περνούν τον χρόνο τους , υπάρχουν κάποιες ψυχές ανήσυχες που τις τραβά το σκοτάδι των δρόμων
Σκέψεις ξετυλίγουν κουβάρι τις αναμνήσεις και τραβούν ορίζοντες ταξιδιών στα αχνά φώτα των επαρχιακών οδών .
Ήρθα αντιμέτωπος με ένα τέτοιο φάντασμα κυνηγώντας το όλο το βράδυ , στις γνωστές άγνωστες διαδρομές , των ενδόμυχων και σκοτεινών σκέψεων .
Άνοιξε τα μονοπάτια μπροστά μου η νύχτα και εγώ , δεν είχα τίποτ’ άλλο , από το να τα ακολουθήσω.
Διασχίζοντας τις λευκές διαχωριστικές , μέχρι εκεί που χάνονται στα σύνορα με την στροφή των αναμνήσεων , αφέθηκα στην σιωπηλή περιπλάνηση .
Μαγεία , νύχτα με υγρή αγκαλιά , γεύτηκα τις οσμές του μοναχικού ανύπαρκτου .
Παρέα με τις σκιές του δάσους , παιχνίδι του φεγγαριού με τις φυλλωσιές και τα φώτα να αιωρούνται στο κενό .
Οι ώρες , γίνονται στιγμές διάφανες , είσαι εδώ κι όμως δεν είσαι , ένωση με το άπειρο καθώς ξεπροβάλει το χρώμα της αυγής .
Τα μάτια παραδίνονται και η ψυχή σε μια ύστατη προσπάθεια να επανέλθει στην πραγματική διάσταση του χρόνου τυλίγεται με τον μανδύα της μέρας που θα ακολουθήσει .
Στις ανήσυχες καρδιές ...
Απάντηση με παράθεση
...αχ!!!!! τι μας εκανες νυχτιατικα
