Συγγνώμη για την έκφραση παιδιά, αλλά αυτή η λέξη μου ήρθε στο μυαλό όταν, σήμερα το βραδάκι, πήρα τη στροφή του Αγίου Ανδρέα στην παραλιακή της Πάτρας, για πρώτη φορά στη ζωή μου, με τόση ταχύτητα, τόση κλίση και τόση εμπιστοσύνη στο μηχανάκι μου.
Κι όλα αυτά διότι σήμερα φόρεσα στην κοκκινομάλα καινούριες γόβες. Και σιγά το πράγμα δηλαδή, όλοι έχουμε αλλάξει λάστιχα στη μηχανή μας. Ναι αλλά έλα που εγώ τους πρώτους (οκτώ) μήνες που πρωτοκαβάλησα πραγματική μηχανή, αυτή είχε καμμένα λάστιχα. Όχι από burn out, αλλά από τον πολύ καιρό.
Ήρθαν και 2-3 γλιστρήματα με λίγα χιλιόμετρα (ευτυχώς την κράτησα και τις τρεις φορές, έχω γίνει εξπέρ πλέον!), κι ενώ άκουγα διάφορα για μηχανές που στρίβουν "με όσα", και "που βλέπεις αν σε παίρνει ή όχι", εγώ έστριβα και φρέναρα σαν κότα. Διότι είχα χάσει την εμπιστοσύνη μου στο μηχανάκι.
Αλλά από σήμερα κάτι άλλαξε μέσα μου (η εμπιστοσύνη προς αυτήν) και σε αυτήν (τα λάστιχα προφανώς). Από τις μία το μεσημέρι φρενάρω, γκαζώνω και στρίβω όπως και τόσοι άλλοι. Και μου φαίνεται υπέροχο!
Γι' αυτό το ξαναλέω ρε: Καύλα! Νιώθω σαν να έξυσα, για πρώτη φορά στη ζωή μου, γόνατο σε πίστα σήμερα...
***Επειδή κάποιοι θα ρωτήσουν: Michelin Anakee έβαλα, και πίσω κράτησα πέλμα 120mm.
Thnx for listening...