Έχοντας το απόγευμα συμπληρώσει 24000 χλμ πριν κλείσω 1 χρόνο με τη μηχανή, το βράδυ έκανα τα πρώτα μου χιλιόμετρα σε εθνική οδό μετά τις 10 το βράδυ. Συνήθως το απέφευγα, θεωρώντας πως δεν είναι ανάγκη να μπω σε μια δοκιμασία όταν μπορώ να την αποφύγω. Αυτή τη φορά όμως, ήταν αναπόφευκτο. Βρέθηκα απεσταλμένος της εφημερίδας στην οποία εργάζομαι στη Λάρισα, και αναχώρησαν από την πανέμορφη Θεσσαλική πόλη λίγο πριν τη μια το βράδυ. Ο φωτισμός είναι ανεπαρκής, κάτι που δεν χρειάζεται να το γράψω εγώ, λίγο – πολύ το ήξερα. Ήμουν αναγκασμένος να έχω τον αντίχειρα του αριστερού χεριού μου συνεχώς στο κομβίο από το οποίο ρυθμίζεται η ένταση των φώτων μέχρι να φτάσω στην Κατερίνη, όπου και υπάρχει διαχωριστικό στηθαίο. Η συμπεριφορά των οδηγών αυτοκινήτων μπορώ να πω πως ήταν υποφερτή. Αν εξαιρέσει κανείς κάποιους…………………… (συμπληρώστε τον χαρακτηρισμό που θέλετε) που τρέχανε να περάσουν με όποιο τρόπο τους κατέβαινε, όλα ήταν φυσιολογικά. Στα Τέμπη, και φωτισμός υπήρχε επαρκής, ενώ λόγω φορτηγών αλλά και αρκετών λεωφορείων υπήρχε ουρά, την οποία με αρκετή προσοχή προσπέρασα. Η αλήθεια είναι πως στις στροφές του Πλαταμώνα, δυσκολεύτηκα. Έχω μάθει να στρίβω έχοντας πάντα καρφωμένο το βλέμμα μου στο τέλος της στροφής. Κάτι που όμως δεν μπορούσα να το κάνω καθώς η δεσμίδα φωτός έπεφτε στην ευθεία, και το να έχω τα μεγάλα φώτα αναμμένα δεν ήταν εφικτό σε κάθε στροφή.
Κάνοντας μια σούμα, κρατώ ένα πράγμα, όπως φαντάζομαι οι περισσότεροι. Με κούρασε η οδήγηση βράδυ. Ήμουν και πολύ κουρασμένος από τα όσα τράβηξα στη Λάρισα (δακρυγόνα, μια πέτρα βρήκε τη μηχανή , ευτυχώς όχι πολύ…), και η οδήγηση με αποτελείωσε…
Αυτά παίδες.
Απάντηση με παράθεση
