Τρίτη (εχθές) μεσημέρι, γυρνάω σπίτι... Έχει βρέξει και γι' αυτό είμαι αρκετά μαζεμένος και προσεκτικός... Περνάω μπροστά απο την Αμερικάνικη πρεσβεία και στο επόμενο φανάρι πατάω μία από τις πολλές άσπρες γραμμές της διάβασης (με σταθερό γκάζι και ταχύτητα γύρω στα 50 χ.α.ω.)... Και αρχίζουν οι χοροί!
Το πίσω μέρος του R1 απέκτησε δική του βούληση και έκανε δυο- τρείς (μεγάλες) βόλτες δεξιά αριστερά. Ευτυχώς το μπροστά έμεινε ανεπηρέαστο και τελικά έμεινα όρθιος!
Το ενδιαφέρον αυτό φαινόμενο συμβαίνει, απ΄ότι μου έχουν πει, διότι όταν βάφουν διαβάσεις και διαγραμμήσεις στους δρόμους, στο μείγμα υπάρχει και ένα υαλόδες υλικό για να γυαλίζουν το βράδυ με τα φώτα...
Αυτό που με τρόμαξε πιο πολύ, αργότερα που το σκεφτόμουνα, ήταν το τι θα είχε γίνει αν είχα άλλη μηχανή δίπλα μου...
Προφανώς οι δρόμοι δεν είναι σχεδιασμένοι για μηχανές και εμείς οι κανίβαλοι τολμάμε να οδηγούμε σε αυτούς!
Βέβαια υπάρχουν και δρόμοι (που έχουν να τους στρώσουν από όταν ήμουν στο δημοτικό), οι οποίοι δεν χρειάζονται διαβάσεις και διαγραμμήσεις για να λειτουργούν σαν παγοδρόμια!
Υπάρχει και θετική άποψη, όταν όμως ξέρεις την κατασταση του δρόμου από πρίν. Μπορείς να "παίζεις" με το πίσω μέρος της μηχανής χωρίς να καταπονείς ιδιαίτερα τα λάστιχά σου.
Όταν όμως δεν το περιμένεις και απλά σου΄ρχεται... δεν είναι και πολύ διασκεδαστικό...