Τώρα είμαστε σε απόσταση αναπνοής από τον Θέρισο, ρε παιδάκι μου…..το αισθάνομαι….όλοι οι δρόμοι οδηγούν εκεί. .Όχι δεν είναι αυτός
Τώρα είμαστε σε απόσταση αναπνοής από τον Θέρισο, ρε παιδάκι μου…..το αισθάνομαι….όλοι οι δρόμοι οδηγούν εκεί. .Όχι δεν είναι αυτός
Οκ. Έφτασα Θέρισο…το θέμα είναι που κάθομαι για μάσα???? Οι ταβέρνες αρκετές, τελικά επιλέγω την πρώτη στην είσοδο του χωριού από το Θερισιανό Φαράγγι. Τα παιδιά στο μαγαζί εξυπηρετικότατα. Αρχίζει να μου λέει τι έχει (ότι δεν είναι καλά…ότι τελευταία έχει κάτι στομαχόπονους) και φτάνει στις μαγικές λέξεις…..Σύγκληνα!!!!!!!!Τσιγαριαστό!!!!!!!!!. Ώπα του λέω..δε θέλω να ακούσω τπτ άλλο. Φέρε μου μια και από τα δύο, χορταράκια καιιιιι ντρέπομαι να το πω…..Ναι το λοιπόν, το ομολογώ, παράγγειλα και ρακί. Ρε παιδιά δεν είναι δυνατόν να φας αυτές τις λιχουδιές χωρίς να κεράσεις και τον εαυτό σου.
Ιδού και το φαγητάκι. Αριστερά είναι το Τσιγαριαστό(αρνί ή κατσίκι στο τηγάνι με μια ωραία εελαφριά σαλτσούλα), δεξά τα Σύγκληνα(χοιρινό καπνιστό στο τηγάνι, στεγνό όμως), στο κέντρο χορταράκια και λίγο ποιο πίσω……..μμμμμ νερό, ναι νερό είναι, το βρήκα.
Αντε βιβα ρε
Το φαϊ μαγκίτες και μαγκίτισες ήταν ΖΖΖΖΖουπερ. Επειδή όμως με έπιασε λίγοη χικ χικ…..ρακή χικ… την άραξα για καμιά ώρα, παρήξξειλα και μια φραπεδούμπα, και έκανα ασκήσεις επί χάρτου. Έπρεπε να περάσω ένα σύντομο χωμάτινο κομμάτι για να βγω στα Μεσκλά, και από εκέι χώμα για να καβατζάρω το βουνό και βγω στον κεντρικό που οδηγεί Ομαλό. Για να πω την κρυφή μου αλήθεια…τον χωματόδρομο από Θέρισσο προς Μεσκλα………….δεν το θυμάμαι. Τέσπα.
Και τώρα ένα κουίζ.
Ποιο είναι αυτό το χωριό??
Δεν ξέρετε?
Καλά….θα σας δώσω και μια βοήθεια.
Πάλι δεν καταλάβατε???!!!!
Κομμάτι από τα Μεσκλαά είναι βρε κουτάαααα. Και άντε τώρα ο τουρίστας να φανταστεί που βρίσκεταί. Φτάνοντας Μεσκλά υπάρχει ένας χωματόδρομος που ανεβαίνει το βουνό. Ήταν μέχρι τώρα ο μόνος που έιχε χώμα κόκκινο, πουδραριστό. Ήταν και ψιλοβρεγμένος….ότι πρέπει για να χωνέψουμε. Το κακό με αυτόν ήταν ότι είχε πολλά παρακλάδια, ίδιας ποιότητας, επομένως επέλεγες στην τύχη και το ένστικτο. Ευτυχώς το δικό μου λειτούργησε σωστά αυτήν την φορά. Στο τελείωμα βρήκαμε τι άλλο….άσφαλτο. Μέσα στα πλάνα μου ήταν στον προφήτη Ζαχαρία να κόψω αριστερά και να κάνω 18 χιλιόμετρα χώμα (τα οποία σημειωτέον στον χάρτη φαίνονται πράσινα…ιδιαίτερου κάλους) για να πέσω στο οροπέδιο. Η ώρα όμως ήταν περασμένη, τα βουνά από τα οποία περνούσε ο δρόμος φαινόντουσαν τίγκα στο χιόνι, επομένως η απόφαση πάρθηκε με συνοπτικές διαδικάσίες. Έτσι λοιπόν μετά από μερικά παιχνιδιάρικα ασφάλτινα χιλιόμετρα πήρα μια πρώτη γεύση από ομαλό.
Δεν είναι και άσχημα....στο βάθος δεξιά είναι ο δρόμος που κατεβαίνει προς Σουγια. Μπορείς να πας προς τα εκεί απ'ευθείας ή να συνεχίσεις από την αριστερή μεριά και να βγεις στην είσοδο του Φαραγγιού της Σαμαριάς.
Το οροπέδιο σου δημιουργεί μια φοβερή αίσθηση, Το αισθάνεσαι ότι είσαι ψηλά…βλέπεις έναν τεράστιο πλάτωμα να ανοίγεται μπροστά σου, και γύρω και πάνω από αυτό…να πέφτουν τα χιονισμένα βουνά. Κάστρο φυσικό ένα πράγμα. Πηγαίνοντας προς το σημείο που είναι η είσοδος του φαραγγιού της Σαμαριάς έχει ταμπέλα προς το Καταφύγιο Καλλέργη.
Ναι…εκεί ψηλά. Στα 1600 μέτρα.
Ο δρόμος αυτός, είναι αυτός που σκεφτόμουνα να πιάσω από την αρχή του για να καταλήξω εδώ. Πάλι καλά που δεν το έκανα όμως.
Ο δρόμος ανεβαίνοντας (η ώρα ήταν 4 και κάτι) ήταν καθαρισμένος από χιόνια και το χώμα σκληρό. Λίγη λασπουριά είχε, η οποία ήταν ενοχλητική μόνο στις φουρκέτες, που όπως συνήθως κατεβαίνουν τα νερά και σκάβουν το χώμα τα τουτούνια.
Αυτή η φώτο μ’αρέσει ιδιαίτερα. Η κορυφογραμμή με ένα δεντράκι και από πίσω το βουνό.
Φτάκαμε στο τέρμα και να το καταφυγίο. Ο δρόμος από το σημείο αυτό και μετά είναι κλειστός. Σοφή επομένως η απόφαση να μην τον πιάσω τον χωματόδρομο από την άλλη μεριά.
Αν και ήθελα να σταματήσω και να πάω να πιώ έναν γκαϊφέ δεν το έκανα. Ο αέρας ήταν πάαααρα πολύ δυνατός μια που ήμουν στην κορυφογραμμή, τα αυτοκίνητα είχαν πιάσει τα απάνεμα μέρη….επομένως με βαριά καρδιά ξεκινάω για το κατέβασμα.
Και άλλη μια για να καταλάβαιτε τον δρόμο (καλή κατάσταση)
Στο βάθος φαίνεται η έξοδος από το Οροπέδιο προς Σούγια.
Μετά από μερικές εκαντοτάδες μέτρα βρήκα την είσοδο του φαραγγιού. Στάση για καφέ εδώ (τον χριεαζόμουν)
και η θέα από το μαγαζί.
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση