Τα τελευταία χρόνια όπου λίγο πολύ δε μπορώ να έχω σταθερές συνήθειες. Θέλω να πω κάθε φορά κάτι θ' αλλάξει και τελικά όλα θ' ανατραπούν κι η ζωή μου γενικά θα οδηγηθεί αλλού είτε πρόκειται για μικρές λεπτομέρειες είτε για σοβαρά γεγονότα.
Έτσι λοιπόν αποφεύγω τις σταθερές συνήθειες όπως και το να κάνω προγράμματα ακόμη κι αν αφορά το άμεσο μέλλον. Βέβαια δε βαδίζω και χωρίς καμιά στρατηγική στα κουτουρού. Πάντως, δεν πάω στο φούρναρη κάθε μεσημέρι για ψωμί, δεν ψωνίζω απ' το ίδιο παντοπωλείο κάθε Πέμπτη, δε συναντιέμαι με τα φιλαράκια μου κάθε Τρίτη βράδυ, δε βάζω βενζίνη κάθε 15 του μήνα.
Χαίρομαι για όλα τα καλά που μου έρχονται, προσπαθώντας να μην καταφεύγω σε επαναλήψεις καταστάσεων ώστε έστω και για λίγο να νιώσω συναισθήματα άλλων καιρών. Αποφεύγω να επαναλαμβάνομαι, όπως και να τηρώ μια σειρά, μια συγκεκριμένη διαδρομή. Στο μικροκύκλωμα μου επιδιώκω οι συνάψεις και τα καλωδιάκια να κάνουν μεν κοινές διαδρομές μα όχι πανομοιότυπες και σίγουρα όχι στον ίδιο ρυθμό με χθες και προχθές και λοιπά.
Ξεγελώ τον εαυτό μου πως κάθε μέρα είναι διαφορετική, πως δεν ανοίγω τον υπολογιστή την ίδια ώρα, δε παραγγέλνω καφέ απ' το ίδιο μαγαζί, δεν ανοίγω κουτές συναντήσεις με την κοπέλα που τον φέρνει για να καλύψω κάποια κενά (είναι ωραία πάντως), δε μιλώ με τους ίδιους πελάτες που έχουν πανομοιότυπες απαιτήσεις και αξιώσεις με αυτές κάποιων άλλων. Ακόμη κι αν επαναλαμβάνομαι πασχίζω να καμουφλάρω τις διαδρομές να μην είναι ορατή η επανάληψη. Όχι δεν πρόκειται να τρελαθώ αν δω πως η ζωή μου είναι μια επανάληψη και πως το μέλλον δε θα είναι ούτε προοδευτικότερο, ούτε μετριότερο, ούτε ίσως χειρότερο, απλά ίδιο. Κάτι τέτοιο μπορεί να με λυπήσει. Μα και πάλι δεν κρύβομαι απ' ότι πόνο προκαλεί.
Ντύνομαι τη ζωή μου και την εμπλουτίζω αλλάζοντας τις διαδρομές, καλύπτοντας τις ομοιότητες στους δρόμους.
Γι' αυτό ίσως μαγειρεύω εγώ το φαγητό μου, πάντα την ποσότητα της ημέρας χωρίς να περισσύει για την επόμενη, καθημερινά κάτι διαφορετικό, ή ακόμη και το ίδιο φαγητό με άλλα μπαχαρικά κι ίσως χωρίς σάλτσα. Είναι άλλωστε και δημιουργική η μαγειρική. Κάθε παιχνίδι που παίζω με τα σκυλιά μου είναι διαφορετικό απ' αυτό που παίζαμε την προηγούμενη ημέρα. Ποτέ δε διαβάζω την ίδια σελίδα δυο φορές, ποτέ δε βλέπω πανομοιότυπες ταινίες.
Από καιρό σε καιρό βέβαια μου λείπει η σταθερότητα της οικογένειας. Να είναι ο άλλος εκεί και να αρκούν ένα βλέμμα και μια καληνύχτα για να νιώσω πως κάποιος υπάρχει για 'μενα μα δεν μπορώ να κάνω κάτι πέρα απ' το να δεχτώ πως ο θάνατος χτύπησε πολλές φορές τα τελευταία χρόνια την οικογένεια μου. Έχω όμως την κοπέλα μου, δεν είμαι τελείως μόνος. Όποιος όμως έχει χάσει γονιούς καταλαβαίνει πως δεν είναι ποτέ το ίδιο. Ίσως το να κάνεις παιδιά να είναι κάτι το διαφορετικό, το παραπλήσιο μα δεν ξέρω, όχι ακόμα τουλάχιστον.
Έτσι λοιπόν βαδίζω ακολουθώντας κάποια προοπτική που έχω χαράξει με το νου μου, για το μέλλον, για τη δουλειά και την εξέλιξη μου, σπάνια χάνω το μπούσουλα, ή το αρχικό σχέδιο, απλώς αποφεύγω τις κακοτοπιές και το να χαρακτηριστεί κάτι ως σύνηθες, καθημερινό, κοινό. Προτιμώ κάθετί που γίνεται να είναι μοναδικό, να στέκεται μόνο του και να μπορώ να βασιστώ και ν' αντλήσω απ' αυτό για την υπόλοιπη ημέρα.
Μόνο μια συνήθεια έχω επιτρέψει στον εαυτό μου, μια μικρή καθημερινή πανομοιότυπη απόλαυση. Την πρωινή διαδρομή με τη μηχανή μου απ'το σπίτι στη δουλειά. Οι δρόμοι είναι ήσυχοι, σχεδόν άδειοι, ο ήλιος μόλις έχει ξεμυτίσει. Πάντα στο φανάρι συναντάω κάποιον που ανοίγουμε μέχρι το επόμενο φανάρι, άλλωτε τον περνάω (και νιώθω μια μικρή απροσδιόριστη χαρούλα) άλλωτε με περνάει.
Πριν 4 μήνες αυτό άλλαξε μερικώς όταν δέχτηκα διπλό πόστο ώντας ουσιαστικά το μήνα μοιρτασμένος εδώ και στην Ήπειρο. Αλλά η πρωινή διαδρομή παρέμεινε, φρόντισα εγώ να μείνει, να με γεμίζει με αισιοδοξία. Να μου φτιάχνει την ημέρα, παράλογα να κάνει όλη τη ζωή μου να μοιάζει σταθερή, μια ζωή που εγώ επέβαλλα να μην είναι σταθερή, όσο λιγότερο γίνεται συμβατική...
Απάντηση με παράθεση