Η διαφορά μεταξύ των αντρών και των γυναικών....
>
> Απλότητα vs πολυπλοκότητα....
>
> Enjoy μια ωραία ιστορία αγάπης και κατανόησης...
>
>
> Γνωρίζονται τυχαία σε ένα πάρτυ και ο Γιάννης ζητά από την Ελένη
> να πάνε σινεμά. Αυτή δέχεται και τα περνάνε καλά. Μερικές μέρες
> αργότερα βγαίνουν για φαΐ και πάλι περνούν καλά. Αρχίζουν να βλέπονται
> τακτικά και μετά από λίγο γίνονται ένα ωραίο ζευγάρι.
>
>
> Και ένα βράδυ, ενώ ο Γιάννης την πηγαίνει η σπίτι της, μια σκέψη
>περνά από το μυαλό της και χωρίς να το πολυσκεφτεί την εκφράζει φωναχτά:
>
>
>
> - Έχεις καταλάβει ότι σήμερα κλείνουμε 6 μήνες;
>
> Και κατόπιν, πέφτει σιγή στο αυτοκίνητο! Τόσο πυκνή σιγή που
> μπορείς να την κόψεις με το μαχαίρι!
>
> Η Ελένη σκέφτεται: 'Θεέ μου! Μήπως τον πείραξε που το είπα αυτό;
> Μήπως νιώθει περιορισμένος από τη σχέση μας; Μήπως νομίζει ότι
> προσπαθώ να τον πιέσω σε κάποιο είδος υποχρέωσης που δεν θέλει;
> Ή δεν είναι σίγουρος;'
>
>
> Ο Γιάννης σκέφτεται: 'Πω-πω! Έξι μήνες!'
>
> Και η Ελένη σκέφτεται: 'Αλλά εδώ που τα λέμε, ούτε κι εγώ είμαι
> σίγουρη ότι θέλω ένα τέτοιο είδος σχέσης. Μερικές φορές θα ήθελα
> περισσότερο χώρο. Να μπορώ να σκεφτώ αν με ικανοποιεί η σχέση μας
> καθώς πηγαίνουμε σταθερά προς... Αλήθεια, που πηγαίνουμε; Θα
> συνεχίζουμε να βλεπόμαστε με αυτόν τον τρόπο; Μήπως εμφανίζεται η
> προοπτική του γάμου μπροστά; Με παιδιά; Μια ολόκληρη ζωή μαζί;
> Είμαι έτοιμη γι αυτό το επίπεδο δέσμευσης; Τι ξέρω πραγματικά γι αυτόν
> τον άνθρωπο;'
>
>
> Ο Γιάννης σκέφτεται: 'Αυτό σημαίνει ότι ήτανννν.... χμμμ...
> Φεβρουάριος όταν αρχίσαμε να βγαίνουμε... Τότε που μόλις είχα
> πάρει το αυτοκίνητο από σέρβις... Που σημαίνει...
>
> Για στάσου να δω τα χιλιόμετρα. Φτου! Γαμώτο! Ξέχασα την αλλαγή λαδιών!'
>
>
> Η Ελένη σκέφτεται: 'Γιατί δε μιλάει? Είναι ταραγμένος! Φαίνεται
> στο πρόσωπό του. Για ποιόν λόγο όμως ταράχτηκε; Μήπως τα βλέπω όλα
> λάθος;
>
>
>
> Μήπως θέλει περισσότερο δέσιμο η σχέση μας; Μήπως κατάλαβε πριν
> από εμένα ότι εγώ έχω επιφυλάξεις; Να δεις που αυτό είναι! Γι αυτό δεν
> λέει τίποτε. Φοβάται ότι θα τον απορρίψω.'
>
>
> Εντωμεταξύ, ο Γιάννης σκέφτεται: 'Αλλά αυτήν την φορά θα το
> κοιτάξουν το σασμάν! Όχι σαν την άλλη φορά... Δήθεν το κρύο και μαλακίες! Τι
> κρύο; Με 25 βαθμούς; Πλήρωσα μια περιουσία και μου βγαίνει το χέρι
> να βάλω μια ταχύτητα!'
>
>
> Η Ελένη σκέφτεται: 'Έχει θυμώσει! Και δεν τον κατηγορώ. Στη θέση
> του κι εγώ θα ήμουν θυμωμένη... Νιώθω τόσο ένοχη, αλλά δε φταίω που
> νιώθω έτσι... Απλά δεν είμαι σίγουρη...'
>
>
> Ο Γιάννης συνεχίζει: 'Καλά, έτσι και μου πουν τίποτε ότι δεν
> καλύπτεται από την εγγύηση θα γίνει χαμός! Αυτό θα πουν τα καθίκια, το ξέρω!'
>
>
> Και η Ελένη: 'Ίσως είμαι τελειομανής... Να περιμένω τον ιππότη με
> το άσπρο άλογο, τη στιγμή που είμαι δίπλα σε αυτόν τον άνθρωπο που με
> φροντίζει και νοιάζεται για μένα και που χαίρομαι κάθε στιγμή που
> είμαι μαζί του? Και τώρα υποφέρει επειδή είμαι εγωίστρια! Επειδή
> κάνω σαν κοριτσάκι που έχει διαβάσει ένα σωρό ρομάντζα..'
>
> Ο Γιάννης: 'Εγγύηση! Θα τους πω να πάρουν την εγγύηση και να την
> χώσουν εκεί που ξέρουν!'
>
>
> - Αγάπη μου, λέει η Ελένη
>
>
> - Τι είναι; Απαντά ο Γιάννης
>
>
> - Σε παρακαλώ... Μην βασανίζεις τον εαυτό σου, λέει με μάτια
> γεμάτα δάκρυα. 'Ίσως δεν θα έπρεπε... Νιώθω τόσο...' (και την παίρνουν τα
> κλάματα...)
>
>
> - Μα τι έπαθες;
>
> - Είμαι τόσο χαζή! Το ξέρω ότι δεν υπάρχει ούτε ιππότης, ούτε
> άλογο!
>
>
> - Δεν υπάρχει άλογο;
>
>
> - Νομίζεις ότι είμαι χαζή έτσι;
>
>
> - Όχι βέβαια!
>
>
> - Να μωρέ! Απλά... ξέρεις... χρειάζομαι λίγο περισσότερο χρόνο...
>
>
> (Κατόπιν, ακολουθεί μια σιγή 15 δευτερολέπτων που ο Γιάννης
> προσπαθεί να βρει κάτι 'ασφαλές' να πει) Και τελικά λέει: '...ΟΚ!'
>
>
> Η γυναίκα, πολύ συγκινημένη του πιάνει το χέρι και λέει: 'Αγάπη
> μου... Πραγματικά νιώθεις έτσι?'
>
>
> - Πώς έτσι;
>
>
> - Έτσι, σχετικά με τον χρόνο.
>
>
> - Μα ναι, φυσικά!
>
>
> Η Ελένη γυρνά και τον κοιτά βαθιά στα μάτια, προκαλώντας την
> ανησυχία του Γιάννη για το τι μπορεί τώρα να ξεστομίσει, ιδιαίτερα αν έχει
> σχέση με άλογο. Στο τέλος λέει:
>
>
>
> - Σε ευχαριστώ αγάπη μου!
>
>
>
> - Κι εγώ σε ευχαριστώ αγάπη μου, λέει ο Γιάννης με ιδιαίτερη σιγουριά.
>
>
> Στο τέλος την αφήνει στο σπίτι της και εκείνη ξαπλώνει στο
> κρεβάτι, αισθανόμενη σαν μια μαρτυρική φιγούρα, εντελώς μπερδεμένη, κλαίει
> μέχρι το πρωί.
>
>
> Ο Γιάννης γυρνά σπίτι του και παίρνοντας μια πίτσα, βλέπει στην
> τηλεόραση μια ταινία που έτυχε να δείχνει. Μια μικρή φωνούλα όμως
> μέσα του λέει ότι κάτι σημαντικό παίχτηκε στο αυτοκίνητο αλλά
> είναι σίγουρος ότι δεν μπορεί να καταλάβει τι, οπότε και σταματά την
> προσπάθεια.
>
>
>
> Την άλλη μέρα, η Ελένη βγαίνει με τις φίλες της και κουβεντιάζουν
> την υπόθεση περίπου για έξι ώρες. Με αφάνταστη ακρίβεια, θα αναλύσουν
> όλα όσα ειπώθηκαν, μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια, από όλες τις
> πιθανές οπτικές γωνίες. Θα συνεχίσουν να το συζητούν ξανά και ξανά, χωρίς
> ποτέ να φτάσουν σε οριστικά συμπεράσματα αλλά ταυτόχρονα και χωρίς
> να το βαριούνται.
>
>
>
> Από την άλλη μεριά, ο Γιάννης, καθώς την άλλη μέρα παίζει μπιλιάρδο
> με τον κολλητό του, μια στιγμή, πριν να κάνει το σπάσιμο, θα
> σταματήσει και θα του πει:
>
>
>
>
>
> - Να σε ρωτήσω κάτι ρε μεγάλε; Είχε ποτέ η Ελένη άλογο?