Αφού πέρασε το πρώτο διάστημα προσαρμογής λέω να σας μεταφέρω τις εμπειρίες μου από το παπί αλλά και γενικότερα την αίσθηση που έχω οδηγώντας εναλλάξ δύο εντελώς διαφορετικές μοτοσικλέτες.
Ας ξεκινήσω από τα κακά.
Τελικά η οδήγηση του παπιού μετά από τόσα χρόνια με διάφορες μοτοσικλέτες είναι τραυματική εμπειρία.
Μόνιμη έλλειψη γκαζιού και μόνιμη αίσθηση ανασφάλειας με συνοδεύει σε κάθε μετακίνηση. Είσαι συνέχεια φτερό στον άνεμο και με δυσκολία κρατιέσαι μπροστά από την κυκλοφορία των αυτοκινήτων (για τις μοτοσικλέτες ούτε κουβέντα), πράγμα αρκετά επικίνδυνο γιατί βρίσκεσαι συνέχεια ανάμεσα σε λαμαρίνες με απρόβλεπτη κίνηση .
Κάθε λακκούβα και κάθε ανωμαλία του δρόμου (και δεν είναι και λίγες) επηρεάζει σοβαρά την πορεία σου και θέλει προσοχή και προβλεψιμότητα.
Όταν φυσάει δυνατός αέρας τα πράγματα είναι δύσκολα και στις ανηφόρες διαρκείας σου έρχεται να βάλεις τα κλάματα
Δικάβαλος είναι σκέτη απελπισία Η επιτάχυνση είναι ανύπαρκτη, το πλαίσιο δεν αντέχει το επιπλέον βάρος και στο δυνατό φρενάρισμα νομίζεις ότι θα κοπεί στα δύο, η ανάρτηση τερματίζει, το μπροστινό αποφορτίζεται και χάνει και την όποια αίσθηση είχε και γενικά το βρίσκω άκρως επικίνδυνο.
Να πούμε όμως και τα καλά
Κινείσαι τελικά γρηγορότερα μιας και είναι αδύνατο να μην βρεθείς μπροστά στο φανάρι η μπροστά από τα μποτιλιαρισμένα αυτοκίνητα.
Οι ελιγμοί με χαμηλή ταχύτητα ανάμεσα στα αυτοκίνητα είναι απίστευτοι, ενώ το ξεπέρασμα πεζοδρομίων και συναφών εμποδίων παιχνίδι.
Μην μπορώντας να μαζέψεις γρήγορα χιλιόμετρα δεν αιφνιδιάζεις τα Ι.Χ. και τελικά λόγω της χαμηλότερης στιγμιαίας ταχύτητας κινδυνεύεις λιγότερο.
Βοηθούν και τα φρένα που είναι πολύ δυνατά (δισκόφρενο) χωρίς να απειλούν με μπλοκάρισμα την μπροστινή ρόδα και μεγάλο ρόλο παίζει το πίσω φρένο που στα παπιά πραγματικά επιβραδύνει το μηχανάκι χωρίς να είσαι αναγκασμένος να στηριχτείς μόνο στο μπροστινό.
Αν το πλαίσιο ήταν πιο στιβαρό τα πράγματα θα ήταν ακόμα καλύτερα γιατί τώρα στο δυνατό φρενάρισμα τερματίζει η μπροστινή ανάρτηση και το πλαίσιο στρεβλώνεται σε βαθμό που νομίζεις ότι θα κοπεί στα δύο !!!
Η έλλειψη γκαζιού και η σκόρπια αίσθηση σε αποθαρρύνει από το να κάνεις τανζανιές συνεισφέροντας στην ασφάλεια και τελικά μαθαίνεις να οδηγείς έξυπνα και γρήγορα εκμεταλλευόμενος την φόρα και την ευελιξία χωρίς να βασίζεσαι στο γκάζι.
Φυσικά το κόστος κίνησης είναι αστείο - με 2 ευρώ βενζίνη βγάζεις πάνω από 100χλμ ενώ τα 800γρ λάδι και το ένα μπουζί κάνουν το κόστος του σέρβις γελοία υπόθεση - και δεν διατρέχεις τον κίνδυνο να φας τα λάστιχα, ούτε παθαίνει τίποτα αν κατά λάθος σου πέσει κάτω
Η μεγάλη πλάκα είναι όμως όταν οδηγείς διαδοχικά το FAZER και το παπί η αντίστροφα.
Όταν ανεβαίνω στο Φειζερ μετά από μερικές μέρες με το παπί, πραγματικά τρομάζω στην αρχή.
Το βάρος μου φαίνεται τεράστιο, το γκάζι υπερβολικά πολύ, τα φρένα επικίνδυνα δυνατά, και η δυνατότητα ελιγμών σε επίπεδο φορτηγού. Φυσικά μετά από μερικά χιλιόμετρα το συνηθίζω πάλι.
Το ανάποδο συμβαίνει όταν πρωτοανεβαίνω στο παπί μετά από το Φειζερ. Μου φαίνεται απελπιστικά αργό και ασταθές και στα πρώτα χιλιόμετρα όλα μου φταίνε .
Πάντως είναι αλήθεια ότι κυκλοφορώντας σχεδόν καθημερινά με το παπί στο χάος της Αθήνας γλιτώνω χρήμα και προστατεύω το Φειζερ από μικρογραντζουνιές ,μικροατυχήματα και φθορές, ενώ ταυτόχρονα όταν αραιά και που βρίσκομαι στη σέλλα του Φειζερ νοιώθω τόσο όμορφα σαν να το αγόρασα μόλις χτες και αυτή την αίσθηση δεν την αλλάζω με τίποτα !!!