Η μεγαλη μου τρελλα παντα ηταν να εχω γρηγορα μηχανηματα...δεν εχει σημασια ποσο θα μπορουσα να τα παω εγω...αρκει να με εκαναν να νιωθω κατι μεσα μου...βεβαια ολα και παντα μαυρα...απο το πρωτο μου αυτοκινητο μεχρι την τωρινη μου τρελλα...παντα εναντιον μου σε ολα αυτα ο Θωμας...''μικρε προσεχε''...''δεν παιρνεις κατι αλλο πιο ηρεμο''...''πατερα δικα μου ειναι τα φραγκα"..."μα μα"..."μαμ και μαμουνια...εγω αυτο γουσταρω αυτο θα παρω...εχυσα αιμα και το αξιζω"...χαμενα καλοκαιρια και χειμωνες....καθημερινες και σαββατοβραδα που αλλοι διασκεδαζαν εγω να τους βαζω ποτα...και καπακι το πρωι για την κανονικη δουλεια...με 4-5 ωρες υπνου...στην αρχη ακομη πιο δυσκολα βεβαια...περισσοτερες μερες...μηδαμινα λεφτα...αλλωστε απο απλο βοηθο σερβιτορου ξεκινανε ολοι...αλλα ο σκοπος σκοπος...θυμαμαι καθε φορα που ακουγα την οποιαδηποτε μαλακια να λεω μεσα μου...''υπομονη αγορι μου...στα αρχιδια σου ολα...ο σκοπος ειναι υπερανο"...και καθε φορα πεταγομουνα και ελεγα....''γεια σας...παω Ιταλια να αγορασω αμαξι''...."λοιπον...θα αγορασω ενα μηχανακι ενος φιλου"...."βρηκα επιτελους την μηχανη των ονειρων μου''...και παντα μα παντα η ερωτηση ηταν μια...''ΑΥΤΟ ΤΡΕΧΕΙ ΠΟΛΥ ΕΕΕΕΕΕ???''...."πατερα κανενα αμαξι δεν τρεχει μονο του"....θυμαμε σαν τωρα την στιγμη που τον εβαλα στο θηριο να παμε στην Χαλκιδα σε καποιον φιλο του...ειχε ενα αγχος...πηγαινα με απλες και στρωτες κινησεις...αλλα κοιταζε συνεχεια το κοντερ και μου εκανε την κινηση κοψε λιγο...στην επιστροφη επειδη μου την ειχε δωσει ειχα χαμηλωσει τα φωτα του καντραν...και εκει που πηγαιναμε με 200 στην ΕΟ για κανα 10λεπτο τα αυξησα παλι...τα κοιταξε με κοιταξε και καταλαβε...οτι οτι και να κανει και να μου λεει εγω εκει...εστω ο δρομος ηταν αδειος...και το αμαξι καλο...και εγω δεν ειμουνα νευρικος....αχ και να ηξερε τι μαλακιες ειχα κανει με αυτο...καποια στιγμη του παρουσιαζω τον ζουζουρα που αγορασα απο ενας φιλο....κλασσικη ερωτηση...."ΤΡΕΧΕΙ???''..."μπααααααααα...οχι πολυ"...οταν το εβαζα στον χωρο που ειχα για γκαραζ παντα το σκεπαζα...αλλωστε απο μηχανες ηταν ασχετος...για να μην δει το κοντερ...μια μερα το ειδα ξεκουκουλομενο λιγακι...καταλαβα οτι ειδε...δεν μου ειπε τιποτα...σιγουρα το ειπε και στην μανα μου...κανεις απο τους 2 δεν μου ειπαν ποτε τιποτα...απλα μου ειπε προσεχε με τα ματια του...και η μανα μου απο εκεινη την ημερα οποτε επαιρνα την μηχανη σταυροκοποιοταν...και εμενα μου πεταγε αγιασμο...στραβωνα (βασικα ακομα στραβωνω αν το κανει μπροστα μου)...μετα απο ενα ελαφρυ ατυχημα ο Θωμας μου εκανε δωρο εναν σταυρο να εχω μαζι μου...το ηξερε οτι δεν πολυπιστευω...αρκει πιστευε αυτος και η μανα μου...το εχω απο τοτε στα κλειδια της καθε μηχανης μου και δεν εχω παθει τιποτα...και οσες φορες που πηγε να γινει μαλακια σαν κατι μαγικο να με προστατευε...οταν πηρα το busa ειδε στα ματια μου την λαχταρα μου και το μονο που μου ειπε να τον παω μια το τετραγωνο να δει τι ειναι αυτο που αγορασα...ασχετα αν δεν του αρεσαν ποτε οι μηχανες και ηταν η πρωτη φορα που ανεβηκε σε μια...πια ειχε μαθει...ειχε καταλαβει...δεν του ειχα δωσει και εγω καμμια αφορμη απο εκεινο το μακρυνο 2000...παντα μου αρεσε το μαυρο χρωμα ειπα και πριν...μαυρα αυτοκινητα...μαυρες μηχανες...μαυρα μπλουζακια...μαυρα καπελλακια...μαυρα αθλητικα παπουτσια...ειναι η πρωτη φορα στην ζωη μου που δεν μπορω να το αντεξω αυτο χρωμα...εχει μαυρισει η καρδια μου...το μυαλο μου...η ψυχη μου...ολα μαυρα...o Θωμας εφυγε πριν λιγες ωρες...ευτυχως εφυγε ηρεμος...δεν πονεσε καθολου...δεν καταλαβε τιποτα...καποιοι ηξεραν τι παιζοτανε...καποιοι το μαθαινουν τωρα...45 χρονια δουλευε σαν σκυλος...και μια ναι ΜΙΑ και μοναδικη φορα που χειαστηκε την βοηθεια του γαμωκρατους τον εγραψαν στα αρχιδια τους...3 γαμωμερες ψαχναμε για ενα γαμωκρεββατι εντατικης...σε 45 χρονια δεν χρησιμοποιησε ποτε το γαμωβιβλιαριο του...το ξερω οτι υπαρχει σειρα προτεραιοτητας και σιγουρα πανε οι πιο νεοι σε ηλικια (και καλα κανουν βεβαια)....αλλα ρε πουστη μου απο την αλλη σκεφτεσε ποσο κοροιδια...αυτο ειναι που με ποναει περισσοτερο...ισως να ηταν η ωρα του αλλα θα μου μεινει αυτο το γαμωπαραπονο...οι γιατροι στον Ερυθρο αψογοι...να ειναι καλα...οπως και το ασθενοφορο του ΕΚΑΒ που ηρθε σε 10 λεπτα...ειρωνια τελικα καποια πραγματα...2 νοεμβρη....ψιλοβρεχε...και το αγαπημενο μου τραγουδι που με κανει να δακρυζω να ειναι αυτο...http://www.youtube.com/watch?v=4VX6gMudhCU ...τωρα με κανει να κλαιω...δεν χρειαζομαι συλληπητηρια...απλως μια ευχη σας μια σκεψη σας εστω και απο μεσα σας να ειναι καλα εκει που πηγε....το ξερω οτι γραφω αλλοπροσαλα...αλλωστε παντα το εκανα...απλα με καποιους σπανιους ανθρωπους που γνωρισα εδω μεσα εκτος απο την χαρα μπορω να μοιραστω και την λυπη μου...να ειστε παντα καλα...
Απάντηση με παράθεση
