Όλα ξεκινάνε όταν κολλάς στην αρχή της Τσιμισκή. Έχεις αργήσει 20 λεπτά στο meeting, έχεις ξεχάσει να γράψεις την αναφορά για την σημερινή συνάντηση με τον Διευθυντή, τα μαλλιά σου έχουν ακόμη γαρύφαλλα από τη χθεσινή καταστροφή, φοράς δύο διαφορετικές κάλτσες, η αναπνοή σου σκοτώνει την κοινωνική σου ζωή και ενώ είσαι έτοιμος να παραδεχτείς επιτέλους το «πόσο μαλάκας ανεύθυνος είμαι, εγώ φταίω για όλα», έρχεται από μηχανής θεός ο ταξιτζής-κοινωνιολόγος να δώσει άλλοθι φανερώνοντας την πραγματική αλήθεια, το root of all evil, αυτό που πραγματικά σε έκανε να ξεχάσεις να πλύνεις τα δόντια σου, σε καθυστέρησε στο δρόμο, δεν σε άφησε να τελειώσεις την αναφορά και εσκεμμένα μπέρδεψε τις κάλτσες σου για να φαίνεσαι σαν παγώνι και πιο σημαντικό σου δημιούργησε ενοχές και σε έκανε να σκεφτείς άσχημα για τον εαυτό σου «πόσο μαλάκας είμαι», ενώ εσύ είσαι απλά ένα άδολο και αθώο θύμα.
Ταρίφας: Ααααααχχχχ (βγάζει ένα βαθύ αναστεναγμό), ΠΟυυυΤΑααΝεεεςςς ( η λέξη σκαλώνει ανάμεσα στα δόντια, διανύοντας τη διαδρομή λάρυγγα-φάρυγγα σχεδόν όσο χρειάζεται για να ξεκολλήσουμε από την κίνηση).
Σουφρώνω τα χείλια, σηκώνω τα φρύδια και κουνάω το κεφάλι συγκαταβατικά, έχοντας ακόμη στο μυαλό μου τύψεις και ενοχές που δεν έδειξα τον ίδιο ζήλο να τελειώσω την αναφορά όσο έδειξα για να τελειώσω τα αποθέματα λουλουδιών για χάριν της τραγουδιάρας.
Ταρίφας: Ψίτ, κύριος? Παντρεμένος?
Ziggy: Εγώ? Μπά, μικρός είμαι ακόμη.
Ταρίφας: Καλά κάνεις, εγώ που παντρεύτηκα μικρός τι κατάλαβα? ΠουυΤΑααΝεεεςςς (και κουνά το κεφάλι δεξιά αριστερά ακολουθώντας τον ρυθμό των λέξεων). Το ξέρεις ότι για όλα φταίει αυτό το καταραμένο το μ...., έτσι?
Ziggy: Τι εννοείτε κύριε?
Ταρίφας: ¶σε τα κύριε τώρα, Παναγή με λένε.
Ziggy: Τι εννοείτε κύριε Παναγή?
Ταρίφας: Το μ.... ρε καρντάση, είναι δηλητήριο. Γλυκό το ρημάδι, άλλα άμα δοκιμάσεις γίνεσαι δούλος. Δούλος του μ...... ρεεε. Μ....δουλος, πώς να στο πω?
Ziggy: ¶, κύριε Παναγή, δεν θα συμφωνήσω. - αν και στη προκειμένη περίπτωση θα με βόλευε αφάνταστα να τα ρίξω όλα στο ακατονόμαστο- Το να έχεις μια υγιή σχέση σε ολοκληρώνει σαν άνθρωπο, σε γεμίζει.....
Ταρίφας: Σε γεμίζει ΤΥΨΕΙΣ (με διακόπτει αυστηρά). Σε κάνει να νομίζεις ότι είσαι μαλάκας, ότι εσύ φταις για όλα, σε αποσυντονίζει σε βαθμό που μπερδεύεις τις κάλτσες σου.
Κατεβάζω το αριστερό μπατζάκι για να κρύψω την λάθος κάλτσα μου, σε μια προσπάθεια να αντικρούσω το επιχείρημα του.
Ziggy: Μα γιατί το λέτε αυτό? Εσείς τη γυναίκα σας δεν την αγαπάτε? Δεν φροντίζει ο ένας τον άλλον? Δεν είναι εκεί δίπλα σας όταν νοιώθετε μόνος στο κόσμο και το μόνο που χρειάζεστε είναι μια αγκαλιά που φωνάζει «δεν είσαι μόνος»?
Ο ταρίφας αφήνει το τιμόνι και γυρνάει όλος προς τα πίσω, ενώ το ταξί συνεχίζει να κινείται. Εγώ έντρομος κρατιέμαι από τα χερούλια, ευχόμενος να είχα συμφωνήσει στο ότι όλες οι γυναίκες είναι ΠΟυυυΤααΝεςςςς και μην έχοντας λόγο διαφωνίας να μιλούσαμε για τον καιρό.
Ταρίφας: Η γυναίκα μου καρντάση, είναι η μεγαλύτερη πουτάνα απ' όλες. Γι' αυτό την παντρεύτηκα.
Ziggy: Χμμμ, για να την χαρείτε λίγο ακόμη, δεν πιάνετε λίγο το τιμόνι γιατί νομίζω ότι μπορώ να διαβάσω την εφημερίδα του μπροστινού.
Ταρίφας: - χωρίς να πτοηθεί- Ξέρεις πόσο καιρό με πήρε να την ρίξω?
Ziggy: - απαντάω σε μια ταυτόχρονη προσπάθεια να βρω το χρώμα μου που έχει κυλήσει κάπου κοντά στη λάθος κάλτσα μου- Πόσο???
Ταρίφας: 18μιση ολάκερους μήνες, καρντάση. Και ξέρεις γιατί?
Ziggy: Γιατί?? - είμαι σίγουρος ότι η σύγκρουση με το προπορευόμενο όχημα είναι αναπόφευκτη και δε χρειάζεται πια να ανησυχώ πια για το meeting-
Ταρίφας: Γιατί ήταν πουτάνα - και με μια απότομη κίνηση βάζει το χέρι του στο τιμόνι, κάνει μια ανέλπιστη μανούβρα, αποφεύγει το μπροστινό, με το άλλο χέρι του πετάει μια μούντζα, ψιθυρίζει «μαλάκα», και επαναφέρει το κορμί του στην φυσιολογική του θέση-.
Εγώ, ασθμαίνοντας παίρνω το σφυγμό μου και αφού διαπιστώνω ότι έπεσε κάτω από τις 180 σφύξεις, παίρνω το θάρρος να τον ρωτήσω:
Ziggy: Να με συγχωρείτε κιόλας κύριε Παναή, άλλα αν ήταν πουτάνα, όπως εσείς υποστηρίζετε, το φυσιολογικό δεν θα ήταν να σας κάτσει με την πρώτη?
BIG MISTAKE!!! Ο ταρίφας ξαναπαρατάει το τιμόνι, και παίρνοντας ένα σαρκαστικό ύφος, ξαναγυρνάει πίσω για να με βλέπει όταν μου μιλάει, γιατί φαντάζομαι δεν είναι ευγενικό να μιλάς σε κάποιον με γυρισμένη την πλάτη.
Ταρίφας: ¶κου ρε, τι με λέει!! Δεν με λες ρε καρντάση με το παρντόν κιόλα , αλλά μήπως είσαι πισωγλέντης?
Ziggy: -ξεχνώντας προς στιγμήν την κρισιμότητα της κατάστασης μια και η αντρική μου υπόσταση βρίσκεται να βάλλεται απαντάω- Έ όχι και ομοφυλόφιλος κύριε Παναγή μου, δυο μέτρα παλικάρι σαν τα κρύα τα νερά!! - χοντραίνοντας τη φωνή μου σε μια προσπάθεια να ενισχύσω το επιχείρημα μου και να επιδείξω πυγμή-
Ο ταρίφας γυρνάει ξανά στη θέση του και δείχνοντας κάπως ανακουφισμένος απαντά:
Ταρίφας: Όχι, ρε παιδί μου ντάξει, μην με παρεξηγείς.
Ziggy: Όχι κύριε Παναγή μου, σε παρεξηγώ και σε παραπαρεξηγώ - και επιχειρώντας να μιλήσω στη γλώσσα του με σκοπό να διαλύσω κάθε αμφιβολία, επιστρατεύω την τελευταία ατάκα που ψάρεψα από ταξιτζή για το θέμα της ομοφυλοφιλίας- Ο αντρικός κώλος κυρ-Παναγή μου είναι μόνο για να εξάγει, όχι για να εισάγει.
Ταρίφας: ¶, να γεια σου, τώρα με μιλάς σωστά. Και επειδή με αρέσεις πολύ επειδή είσαι και καλό παιδί θα σε πω ένα μυστικό.
Ziggy: Είμαι όλος αυτιά - με ένα ύφος που ακτινοβολεί μερικά ακόμη ψήγματα παρεξήγησης-.
Ταρίφας: Οι γυναίκες, φίλε μου, είναι σαν την σκιά. Όσο τρέχεις, τόσο αυτή σε ακολουθεί από πίσω. Γκέγκε?
Για λίγα δευτερόλεπτα προσπαθώ να επεξεργαστώ την φωτεινότητα της στιγμής. Σκέφτομαι τον ταρίφα να τρέχει για 18μιση μήνες και την γυναίκα του να τον ακολουθεί σαν σκιά από πίσω, δεξιά αριστερά, στην λαϊκή να κρύβεται πίσω από τις ντομάτες, στο Zara να έχει χώσει το κεφάλι της πίσω από το δοκιμαστήριο και να σφυρίζει αδιάφορη, στο γήπεδο ντυμένη στα ασπρόμαυρα να φωνάζει ΜΠΑΟΚάρα. Ακόμη όμως και σ' αυτή τη σουρεάλ σκηνή, ένα ίχνος λογικής ψάχνει να βρει το δρόμο του. Και τι είναι δηλαδή αυτό που την κάνει πουτάνα? Εμείς αμάν κάνουμε μια γυναίκα να μας ρίξει έστω μια δεύτερη ματιά, πόσο μάλλον να γίνει σκιά μας. Και μια που έχουμε φτάσει στην Αγίας Σοφίας και ο δρόμος μέχρι την Αριστοτέλους φαίνεται μακρύς, αποφασίζω να αφεθώ στα χέρια του Δάσκαλου μπας και αποκτήσω καμιά σκιά, γιατί η μόνη σκιά που έχω είναι μια Rilken, που ξέχασε η αδερφή μου στο μπάνιο.
Απάντηση με παράθεση
). Το διαζύγιο βγήκε και η Νάτασσα, ήρθε στο σπίτι να πάρει τα πράγματα της. Την κοιτάω απορημένος. «Ρε συ Νατάσσα, είμαστε τόσους μήνες παντρεμένοι, τώρα πια είσαι ελεύθερη, έχεις τα χαρτιά σου, θέλω να μου κάνεις μια χάρη» την λέω. «Ότι θες Παναγή μου», με λέει. «Νατάσσα, θέλω να με κάτσεις, θέλω να σε πηδήξω, να σε πετάξω το μ.... στα τζάμια», λέω σαλταρισμένος και απηυδισμένος μετά από 18 βασανιστικούς μήνες αγαμίας. «Ντόμπρο» με λέει. «Ντόμπροοοοο?», ουρλίαζω και σε κλάσματα του δευτερολέπτου μένω με τις κάλτσες. «100 ευρώ» με λέει. «Τι 100 ευρώ, Νατάσσα μου», την λέω και το μάτι μου έχει θολώσει πιο πολύ από τον Θερμαϊκό πριν το βιολογικό καθαρισμό. «Ε τώρα που δεν είμαστε παντρεμένοι Παναγή, πρέπει και γω να ζήσω» με λέει. Δεν άντεξα άλλο καρντάση, την έδωσα 100 ευρω και μετά από 18μιση μήνες, με έκατσε.
