Συρία-Ιορδανία ...απόδραση από την παστεριωμένη καθημερινότητα

[Uriah Heep]

Είχαν περάσει 4 μήνες από το ταξίδι στο Ιράν.
Δεν ξέρω γιατί … αλλά η μυρωδιά της φορμόλης από την βαλσαμωμένη ζωή της Ερωτικής Πόλης, άρχισε να με πνίγει!
Μετά από ένα μονότονο καλοκαίρι, γεμάτο σεναριακές ανατροπές βωβού κινηματογράφου, στη Χαλκιδική όπου τα πάντα κινούνται όντας αμετακίνητα, η ζωή μου άρχιζε να αποκτά σασπένς παράκτιου αλιέως.
Η αντίδραση γνωστή. Καινούργια πλάνα για το ταξίδι του επόμενου χρόνου. Οι προορισμοί μακρινοί, επικίνδυνοι, με διαφορετικά «σκηνικά» και με πολλές ταξιδιωτικές προειδοποιήσεις τύπου … “border disputes”, “should be avoided due to banditry”, “land mines” κλπ κλπ.
Τις 2 πρώτες προειδοποιήσεις, συνήθως τις αγνοώ, λόγω του ότι έχω επιβιώσει σε πιο επικίνδυνα μέρη, όπως πολεοδομίες, εφορίες, δημόσια έργα κλπ κλπ. Στην 3η συνήθως ψαρώνω, γιατί δεν θάθελα να επιστρέψω πίσω στην οικογένειά μου …σε τάπερ!
Κι εκεί που οι ψωφοδαείς ιγκουάνες των δελτίων ειδήσεων έχουν φλιπάρει στην κινδυνολογία, τα δανικά, τα λεφτά, τα αναδρομικά, τα πολεοδομικά, τα μικροαστικά, τα φαντασμαγορικά, τα φορολογικά, τα αλαζονικά, τα βυζιά, τα τουρσιά …
…εκεί που τα σχέδια και οι μακρινοί προορισμοί άλλαζαν σαν να επρόκειτο για έξοδο σε ψαροταβέρνα, χτυπάει το τηλέφωνο!
Φίλος από τα παλιά που ζει στην Αθήνα (BMW 1000GS PD), μου ανακοινώνει ότι …φεύγει σε λίγες μέρες με τη μηχανή του για Συρία, για πάνω από 2 βδομάδες. Η σύζυγός του θα έφτανε αεροπορικώς, μετά την πρώτη βδομάδα στη Δαμασκό, απ’ όπου και θα συνέχιζαν μαζί, την περιπλάνησή τους με την μηχανή.
Τελικά υπάρχει ακόμα ελπίδα σ΄αυτό το κοινωνικό ΚΑΠΗ που ζούμε. Εκτός από τα δάνεια, τα ριάλιτι και τις ληγμένες ιδεολογίες, υπάρχουν και όμορφες ιδέες από 2 εργαζόμενους με μικρό παιδί…
Υπάρχει καλύτερη αφορμή για δραπέτευση?

Φωτό. Φυσικές οδοντογλυφίδες στο πανέρι, σε παζάρι της Δαμασκού. "Χτυπήστε την αποκλειστικότητα...
...σε λίγα χρόνια που δεν θα υπάρχουν δάση, θα είναι περιζήτητες!

[Uriah Heep]

Δύο μέρες μετά το τηλεφώνημα, το διαβατήριό μου κυκλοφορούσε στις πρεσβείες της Συρίας και της Ιορδανίας για βίζα. Το ταξίδι ήδη άρχιζε…
Σάββατο 4/10/08 και η «βασίλισσα» ρολάριζε προς την Αθήνα. Δυό μέρες πριν, επισκέφτηκε την PRObike για τον καθιερωμένο μηχανικό έλεγχο. Η 13 ετών μηχανή, απόλυτα υγιής κι ακμαία, κοίταζε με αμφισβήτηση τα σφίζοντα στεροειδών, νέα μοντέλα εικονικής περιπέτειας, ψυθιρίζοντας….
… «αυτές τις ακράπες που φορείς
δε ‘ναι για μπαντιλίκι,
μον’ τις φορείς για εμορφιά
και για το σεβνταλίκι!»

Φωτό. Η τηλεόραση παίζει στη "διαπασών" κάποιο σίριαλ και το πλήθος στο πεζοδρόμιο "ρουφάει" το μελό σαν βιοκαύσιμο...

[Uriah Heep]

Πλησιάζοντας στα Τέμπη, παραλίγο να τελειώσουν όλα! Δικάβαλο SS, με μπάσο εκκωφαντικό θόρυβο, με προσπερνάει ξαφνικά, σχεδόν ξύνοντας την αριστερή μου βαλίτσα, πάνω σε στροφή με ταχύτητα …χωρίς αύριο! Ίσα που πρόλαβα να δω το κωλί με το τατουάζ από τη ξεκράνωτη γατογαμούλα, σε προσκυνηματική στάση…
…λες και ήταν στα Ιεροσόλυμα!
Τρέμοντας από το ξάφνιασμα και τη τσαντήλα, τους είδα λίγο παρακάτω, την ώρα που είχαν σταματήσει στο πάρκιν της γέφυρας του Πηνειού. Το ανθρωποειδές ξεκαβαλούσε τη μηχανή, βγάζοντας το κράνος με φλιπαρισμένο ύφος συνοικιακού γκαραζοτεκνού με ονειρώξεις νικητή σε GP. Δεν είμαι σίγουρος αν άκουσα την επηρμένη συνεπιβάτιδα, την ώρα που έφτιαχνε το μαλλί της, να φωνάζει "για την Ελλάδα ρε γαμώτο" !
Ζυγίζοντας την κατάσταση πατώντας τη μανέτα του φρένου, συνειδητοποίησα ότι θα έχανα το χρόνο μου ζητώντας τα ρέστα από τα τρισβάρβαρα εκτοπλάσματα του μοτοσυκλετισμού και άνοιξα το γκάζι συνεχίζοντας στον ανοιχτό δρόμο του θεσσαλικού κάμπου.

Φωτό. Τσάι στο Χαλέπι...[/QUOTE]

[Uriah Heep]

Ταξίδευα χαλαρά με σκοπό να φτάσω στον Πειραιά κατά τις 2-3, μιας και το καράβι για Χίο έφευγε στις 5.30’. Το περιστατικό με τον εξαϋλωμένο κάγκουρα και την σχεδόν ανύπαρκτη ανταπόδοση σινιάλου με τα φώτα από τους πάσης ορδής μηχανόβιους με οδήγησε σε διάφορες σκέψεις στο μονότονο ταξίδι μου. Κάπου είχα διαβάσει το χαριτωμένο, ότι δηλαδή εμείς οι μηχανόβιοι χαιρετιόμαστε γιατί απολαμβάνουμε το ίδιο πάθος, την ίδια αγάπη, ενδιαφέρον κλπ για τη μοτοσυκλέτα!
Πιθανόν αυτό να ίσχυε στους …παλαιάς κοπής μηχανόβιους.
Τι σχέση, σήμερα, μπορεί να έχουν …
το ναρκισσευόμενο αυτοείδωλο με την αχρησιμοποίητη adv που υποδύεται με αυστηρό ύφος τον άνθρωπο της περιπέτειας…
ο προηγούμενος αδέσποτος κάγκουρας…
ο αναβάτης ενός παλιού ΧΤ…
ο αναβάτης μιας Goldwing…
ένας σκληροπυρηνικός εντουράς …και τινές ακόμη μοτοσυκλετιστικές συνομοταξίες μεταξύ τους, που αν τις συσχετίσεις και με κοινωνικο-οικονομικά κριτήρια…
… το κοινό τους σημείο είναι οι κυκλικές τρίχες σε στρατηγικό σημείο του σώματος!
«Και που βλέπεις το περίεργο ρε μεγάλε με το χαιρετισμό?» Θα μΕ πεις…
Απλά, με την παραπάνω λογική περί χαιρετισμού, πιο φυσιολογικό θα μου φαινότανε να χαιρετιούνται μεταξύ τους όλοι όσοι συνοδεύουν ωραία γκόμενα, ή όσοι απολαμβάνουν μια σπέσιαλ αστακομακαρονάδα σε διπλανά τραπέζια…
Με παρόμοιες αφηρημένες σκέψεις συμπερασματικής λογικής, χωρίς να το πολυκαταλάβω έφτασα στην Αθήνα!

Φωτό. Το φρούριο στην άνω πόλη, στο Χαλέπι.

[Uriah Heep]

Σχόλια, υποδείξεις, προειδοποιήσεις, μπινελίκια, μηνύσεις στο section "Συναντήσεις-Βόλτες" στο thread "Πίνω τσάγια και σαλέπι ...στα παζάρια στο Χαλέπι"...

[Uriah Heep]

Πριν ακολουθήσω την έξοδο για Πειραιά (μπαίνοντας στην Αθήνα) είδα ένα βενζινάδικο μπροστά μου και σκέφτηκα να φουλάρω. Εκεί ακριβώς συνέβη μια κουφή φάση! Ενώ ένα παλληκάρι μου έβαζε βενζίνη, λίγο παραπίσω συνειδητοποίησα ότι ένας μικρόσωμος μελαχροινός τύπος προσκυνούσε τη μηχανή μου!!! Πριν ακόμα ξεπεράσω το ξάφνιασμα, ο τύπος σηκώνεται και με γουρλωμένα μάτια μου δείχνει τον χάρτη του Ιράν στη μπαγκαζιέρα και τις αυτοκόλλητες ευχές από το κοράνι που μου χάρισε ένας ποδηλατάς στο Ισπαχάν, ρωτώντας με “Persian, Persian …Muslim”?
Κρίμα, κι εγώ που φαντάστηκα ότι προσκυνούσε τη «βασίλισσα»!
Μιλάω σπαθί! Το περιστατικό είναι πραγματικό!

Φωτό. Ένα από τα ελάχιστα μέρη που σερβίρουν μπύρα δημοσίως. Το μπαρ του παραδοσιακού Sissi restaurant, στην Ορθόδοξη συνοικία στο Χαλέπι.

[Uriah Heep]

Στις 2.00’ είχα φτάσει στο λιμάνι του Πειραιά, στον προβλήτα επιβίβασης για Χίο. Εκεί είχα τη χαρά να συναντήσω και να γνωρίσω τον Ηλία (emix24). Η κεντρική βαλίτσα της Africa είναι κατασκευή του Ηλία, εξαιρετική δουλειά, εξαιρετική ποιότητα, από τα πιό χρήσιμα αξεσουάρ της "βασίλισσας" για πολυήμερα ταξίδια.
Φτάνουμε Χίο στις 11.30’ και διανυκτερεύουμε. Την επομένη μπαίνουμε στο καραβάκι για Τσεσμέ. Σε 3 τέταρτα με βροχή κι αέρηδες των 8-9 μποφόρ, βρισκόμαστε στο τελωνείο στην Τουρκία.

Φωτό. Στο λιμάνι του Τσεσμέ.

[Uriah Heep]

Σ΄αυτό το σημείο οφείλω να προειδοποιήσω όσους αναγνώστες, εξακολουθούν να παραμένουν σ’ αυτό το ταξιδιωτικό τενεκετζίδικο, να μη περιμένουν περιγραφές με λεζαντιάρικα τουριστικά και ιστορικά αξιοθέατα. Θα χάσουν το χρόνο τους και θ΄ απογοητευτούν. Για όσους δεν έχουν καταλάβει ακόμα…
…απλά βγήκα στο δρόμο για να ταξιδέψω! Να χορτάσω χιλιόμετρα, να μείνω όπου με βγάλει ο δρόμος, να βρεθώ σε άλλα τοπία, με άλλους ανθρώπους, σε διαφορετικές κουλτούρες, εικόνες, μουσικές, γεύσεις. Και μιας και ξεκινήσαμε για Συρία, δεν υπήρχε περίπτωση να «χαρίσω» μια μικρή χώρα σαν την Ιορδανία διασχίζοντάς την από την desert highway…

Tώρα θα μΕ πεις…
…και που τα διαλέγεις ρε φίλε, κάτι τέτοια τριτοκοσμικά μέρη με υπανάπτυκτους κελεμπιοφόρους φανατικούς άραβες? Δεν φοβάσαι?
Ίσα ρε μάγκα! Για μπες λίγο στο thread (στο moto.gr) «ατύχημα με παπάδες» και θα καταλάβεις τι σημαίνει εκτόξευση ρατσιστικής ροχάλας από αυτότεχνους μπουρδοβριθείς πολιτισμένους!
Και πού 'σαι…
…πρόσεχε γιατί αυτοί δαγκάνουν σαν πίτμπουλ!

Φωτό. Μαρμαράδες, μωσαϊκτσήδες περιμένουν έξω από την παλιά αγορά στο Χαλέπι, για μεροκάματο.

[Uriah Heep]

Τώρα θα σας πω πως ασκείται το παίγνιο. Ταξιδεύουμε μαζί χωρίς ο ένας να γίνεται εμπόδιο στο ταξίδι του άλλου. Άλλοι ρυθμοί, άλλα προγράμματα, άλλα χρονικά περιθώρια (εγώ είχα ακριβώς τις μισές μέρες). Παρακάτω συναντήσαμε και το Νικόλα (BMW 1200 HP2) με ακόμα μεγαλύτερα χρονικά περιθώρια (30 μέρες). Κάναμε καλή παρέα και οι 3 στο Χαλέπι, αλλά από την επόμενη μέρα ο καθένας πήρε το δρόμο του. Το «όπου προκύψει συνεύρεση» τελικά είναι η καλύτερη συνταγή για ανθρώπους που ξέρουν τι ζητούν στο ταξίδι και προπάντων, όταν έχουν αποφασίσει να ταξιδέψουν μόνοι.

Φωτό. Ο διάδρομος στον όροφο, του παραδοσιακού ξενοδοχείου που έμεινα στο Χαλέπι. Προσέξτε τα κάγκελα στα εσωτερικά παράθυρα(!) που συνήθως τα αφήνουν ανοιχτά και βλέπεις τους ενοίκους είτε να πίνουν κανέναν αργιλέ οκλαδόν είτε να κοιμούνται...

[Uriah Heep]

Έχει σχεδόν μεσημεριάσει από διάφορες καθυστερήσεις και ξεκινάμε. Έχουμε μια 1300άρα γεμάτη μέχρι τα σύνορα της Συρίας. Άνετα την επόμενη νωρίς τ΄απόγευμα θα έπινα τσάι στο Χαλέπι, γύρω στα 30-40 χλμ από τα σύνορα.
Είμαστε πλέον στο δρόμο κι έχουμε μπροστά μας χιλιάδες χιλιόμετρα! Ούτε ξέρω που θα φτάσω, που θα διανυκτερεύσω…
…και το κυριότερο, δε με νοιάζει!

Φωτό. Όπως είχαν προβλέψει όλα τα μετεωρολογικά δελτία, θα έριχνε καναπέδες στην περιοχή. Κάπου έξω από τη Σμύρνη σταματάμε γι΄αδιάβροχα. Και μιά πρόταση τούρκου αρχιτέκτονα, στο βάθος ένα μπετονένιο κακούργημα σε ...λαχανί!

[Uriah Heep]

Πώς να περιγράψει κανείς αυτό το συναίσθημα σ’ ένα μοτοσυκλετιστικό κοινό που …γεροντοκρατείται από νέους, με ταξιδιωτική νοοτροπία κλητήρα στο Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων?
Πως να το εξηγήσεις στον “ταξιδιωτικά correct” αναβάτη, τον δογματίζοντα ταξιδιωτική παπαρολογία με προσμίξεις κυβικών εκατοστών, ιπποδυνάμεων και ροπών, συνοδεία λουκάνικου πράσου μετά ρεβιθοκεφτέδων?
Πώς να το περιγράψεις στον μπετατζή της εικονικής περιπέτειας, που εκσπερματώνει καμαρώνοντας την υπό υπερχείλιση σε εξοπλισμό περιπέτειας, καλογυαλισμένη κούκλα του?
Όσες απαντήσεις κι αν δώσω, μετά από λίγο καιρό, θα φαντάζουν σαν ληγμένες καπότες, επικίνδυνες προς χρήση!

Φωτό. Το κάστρο στο Χαλέπι. Δυστυχώς έπεσα στο γενικό σέρβις, αυτό των 1500 ετών και δεν μπόρεσα να μπώ μέσα.

[Uriah Heep]

Είναι συννεφιασμένη και βροχερή Κυριακή. Ο δρόμος ψιλοβρεγμένος αλλά άδειος. Ταξιδεύουμε ασταμάτητα μέχρι το Αφιόν Καραχισάρ. Εκεί πλέον σκοτεινιάζει και κάνουμε την πρώτη στάση για κανα καφέ, νερό, κράκερ και τα συναφή. Έχουμε κάνει γύρω στα 440 χλμ. Ο Κωστής αποφασίζει να διανυκτερεύσει εκεί. Εγώ παίρνω από πίσω μια νταλίκα μέσα στο σκοτάδι για να βγάλω τουλάχιστον άλλη μια 300άρα. Στον έρημο δρόμο ο οδηγός της νταλίκας ψάρωσε που τον ακολουθούσα και κατέβασε την ταχύτητα από τα 100χλμ, σε στενό επαρχιακό δρόμο, στα 80. Τον προσπέρασα για να με κυαλάρει και με ξαναπροσπέρασε κορνάροντάς με και έχοντας καταλάβει τι θέλω. Τον ακολούθησα για 260 χλμ με 110-120 χλμ/ωρα Ήταν το πιο χαλαρό ταξίδι στον θεοσκότινο επικίνδυνο δρόμο. Δύο φορές κορνάρισε και έβαλε φλας αριστερά για να προσπεράσουμε τρακτέρ με τεράστιες ρυμουλκούμενες πλατφόρμες χωρίς κανένα απολύτως φως…
Η κυκλοφορία το βράδυ χωρίς φώτα, των πάσης ορδής οχημάτων, είναι πολύ δημοφιλές σπορ στους οδηγούς της Μ. Ανατολής, αλλά και τόσο επικίνδυνο, που αν δεν είσαι προετοιμασμένος για όλα, δεν θα προλάβεις να δείς ούτε το νεύμα του επουράνιου εισαγγελέα για τη λήξη του παιχνιδιού!

Φωτό. Ταμάμ για χαμάμ...

[Uriah Heep]

Γύρω στις 9.30’ φτάνω στο Ικόνιο, στα υψίπεδο της κεντρικής Ανατολίας. Βρήκα αμέσως ξενοδοχείο και βγήκα για περπάτημα.
Όπως θα λέγαμε ότι το Λίβερπουλ έβγαλε τους Beatles…
…το Ικόνιο έβγαλε τους περιστρεφόμενους δερβίσηδες. Πρόκειται για μια κλασσική συντηρητική τουρκική πόλη της Ανατολίας.
Βολτάριζα κοντά στον τάφο του Μεβλανά Τζελαλεντίν Ρουμί, βλέποντας με τη φαντασία μου δερβισάδες, μπεκτασήδες, χαλβετήδες, μεβλεβήδες και τινές ακόμη ταξιανθίες του μυστικιστικού κινήματος των σούφι…
Δεν ρισκάρισα να δοκιμάσω κανά κεμπάπ παρά τη πείνα μου. Την επόμενη μέρα ήθελα νάμαι σε καλή φόρμα. Δυό χούφτες καρύδια και μερικά ξερά σύκα, με στανιάρισαν. Χτυπάω κι ένα μεγάλο αριάνι από το ψυγείο ενός ημιυπαίθριου μπακάλικου και την κάνω για το ξενοδοχείο να τη πέσω στο χάφτα…


Φωτό. No comments...

[Uriah Heep]

Το επόμενο πρωί, νωρίς-νωρίς, απόλυτα ξεκούραστος και με μάτι να γυαλίζει για χιλιόμετρα, απομακρυνόμουνα από το μυστικιστικό οικοσύστημα του Ικονίου, γκαζώνοντας τη «βασίλισσα» με κατεύθυνση προς τα Άδανα.
Το σκηνικό γινόταν ερημικό με ατέλειωτες ευθείες και άγρια τοπία. Παρ΄όλο που ήμουνα εξαιρετικά προσεκτικός για ραντάρ, με σταμάτησαν 2 φορές σε οργανωμένα μπλόκα.
Πάντα είχα την αίσθηση ότι ο μοναχικός ταξιδευτής εμπνέει κάποιο σεβασμό στο δρόμο, χωρίς βέβαια να είναι και απόλυτο. Ευτυχώς, αυτό ίσχυσε και τις 2 φορές που με τσακώσανε.
Στο πρώτο μπλόκο, οι πάντα αυστηροί Τούρκοι αστυνομικοί …ενεχείριζαν με περισσή γενναιοφροσύνη φιρμάνια που έσταζαν αίμα στους γκαζιάρηδες απογόνους των Σελτζούκων Τούρκων. Αφού με ρώτησαν από πού έρχομαι και που πάω με άφησαν να φύγω με την έγκριση του αξιωματικού τους.
Στο επόμενο μπλόκο με όριο τα 70 και ανοχή τα 77, συνελήφθην με 102. Χαζεύοντας τα αυτοκόλλητα στη μηχανή, μου ευχήθηκαν καλό ταξίδι αφού μου παραπονέθηκαν ότι δεν είχα κολλημένο στη μηχανή ούτε ένα σχετικό με Τουρκία.
Δεν κατάλαβα πως καταβρόχθισα τα χιλιόμετρα. Χτύπησα καραβίσιο καφέ και έφυγα πατητός για τα σύνορα της Συρίας.

Φωτό. Πλησιάζοντας στα σύνορα της Συρίας κοντά στη διασταύρωση για Αntakia (Αντιόχεια).

[Uriah Heep]

Νωρίς το απόγευμα έφτασα στα σύνορα. Καλά μέχρι εδώ.
Είναι γνωστό, ότι πιό γρήγορα κι ανώδυνα περνάει μιά ανάπηρη χελώνα, κάθετα δρόμο ταχείας κυκλοφορίας…
…από το να περάσεις Τούρκικα σύνορα, όταν η πινακίδα σου έχει μονοψήφιο ή διψήφιο αριθμό.
Άντε να τους εξηγείς ξανά-μανά ότι ο ίδιος αριθμός στην άδεια με τα επιπλέον μηδενικά, είναι ο ίδιος με της πινακίδας χωρίς μηδενικά…
Έχοντας να αντιμετωπίσω τελωνιακούς με αποφασιστικότητα και προθυμία ναρκωμένης αρκούδας, επιδόθηκα σ΄ένα σαλταρισμένο πάνε-έλα σε γραφεία, γκισέδες, προκεχωρημένα φυλάκια , αρχιτελώνες και τινές ακόμη βιοποικιλότητες των εν συνόρω εγκαταβιούντων λυμεώνων, προκειμένου να εξηγήσω το προφανές.
Αφού ταρακούνησα και το έσχατο καρεκλοκυνάριο, τσιγκλώντας με επιχειρήματα την σκυμμένη ευφυϊα του, κατάφερα να αποσπάσω έγγραφο που να πιστοποιεί ότι παρά τα μηδενικά που έγραψαν οι μηδενογνώμονες υπάλληλοι του Υπουργείου Συγκοινωνιών (Γαμώ τα Υπουργεία σας) στην άδεια κυκλοφορίας, η πινακίδα μου χωρίς τα 2 μηδενικά αναφέρεται στην ίδια μηχανή.

Φωτό. Το Big Ben στο ...Χαλέπι.