... ότι αν σε μια γυναίκα λέει , της λες κάθε πρωί ότι είναι πανέμορφη, (μα να το λένε και τα μάτια σου), θα την έχεις για πάντα δίπλα σου και ευτυχισμένη.
Κάποια άλλη μου είπε: κάθε μέρα να της φέρνεις και ένα τριαντάφυλλο και να της λες σ΄αγαπώ! (Μα και να το νιώθεις φαντάζομαι).
[...]
Μικρός είχα πάρει ένα βιβλίο γνωμικών και αποθεμάτων; είχε τα γνωμικά θυμάμαι καταταγμένα ανά έννοια.
Μ αρέσαν έννοιες όπως ανδρεία, όπως τιμή, όπως αξία, όπως σοφία και σκέψη. Μα λίγο πριν την γνωρίσω, λίγο πριν την φέρουν τα νεογέννητα θέλω μου, διάβαζα τις έννοιες γυναίκα, έρωτας, αγάπη, ευτυχία.
Από όλα εκείνα υπάρχουν τρία που τώρα θυμάμαι.
«Οι γυναίκες είναι σαν τα κύματα; μοιάζουν τόσο ίδιες, αλλά είναι τόσο διαφορετικές.»
Μαζί, θυμάμαι το μοναδικό της χαμόγελο, που μου χάριζε όταν της έλεγα σαγαπώ. Τα ντροπαλά της μάτια όταν τις έλεγα με τρόπο γλυκό, χυδαία λόγια στο αυτί. Την φωνή του πάθους της, τις στιγμές που όλα γύρω μας δεν ήσαν... παρά φωτιά και μέλι.
Αυτά τα ίδια, μοναδικά, και απαράλλαχτα, που δίνουν στον μοναδικό έρωτα που κάθε τόσο γνωρίζουν. προηγούμενο και επόμενο.
το δεύτερο έλεγε: «Όταν κρατάς μια γυναίκα από το λόγο της, είναι σαν να κρατάς κόκορα από την ουρά»
Τότε φανταζόμουν έναν πολύ σοβαρό και αξιοσέβαστο άντρα με γενειάδα να το λέει αυτό, με έναν επίσης σοβαρό, μα και κοροϊδευτικό τόνο, σαν να ήταν κάτι τόσο απλό μα τόσο δύσκολο στα μάτια των άλλων.
Τώρα πια δεν με κοροϊδεύει. Γιατί πλέον κατάλαβα. Κατάλαβα ότι αυτός που το έλεγε, δεν είχε γενειάδα και αυστηρό ύφος, λέγοντας σοφίες βγαλμένες από πόνο, αλλά ήταν όμορφος και χαμογέλαγε με ροδοκόκκινο δέρμα, ήταν κάποιος που ακόμα παλεύει τα θεριά, που ακόμα χαίρεται την πάλη τους.
Το τρίτο που θυμάμαι: «Θέλει στρατηγική ο Έρωτας. Θέλει θαρραλέες μάχες. Είναι και αυτός αδυσώπητος σαν τον πόλεμο. Σε ένα μονάχα διαφέρει. Στον Έρωτα, αυτός που θα το βάλει πρώτος στα πόδια, θα είναι ο νικητής.»
Τότε στιγμή δεν σκέφτηκα, τι εστί πόλεμος... γιατί ο πόλεμος ήταν ηρωικός στα μάτια μου, είχε δράκους, γαλέρες και ιππότες. Είχε τιμή αξία και ανδρεία. Έκρυβε κάποιο νόημα αντρίκιο. Δεν ήξερα τότε την σφαγή, δεν ήξερα την απώλεια, δεν ήξερα ότι κάθε πόλεμος είναι και ένας εμφύλιος. Δεν ήξερα πόσο πικρή είναι η νίκη του. Το μόνο που με ένοιαζε ήταν να πολεμήσω γενναία.
Υπήρξαν στιγμές που τον είχα χάσει για τα καλά. Υπήρξαν χωρισμοί που με πνίξανε στα δάκρυα, και υπήρξαν πόνοι που ηρωικά άντεξα. Ήταν η μία φορά αυτή που νίκησα εγώ, η αδιαμφισβήτιτη , που έληξε τον πόλεμο.
Και έχει περάσει καιρός πιά από τότε. Περισσότερος μέσα στο μυαλό μου που δεν έχω πει κουβέντα για αυτό τον πόλεμο, για αυτόν τον εχθρό. Που δεν τον συλλογίστηκα, που ποτέ δεν τον θυμήθηκα - να είναι άραγε δύναμη... ή αδυναμία; πειθαρχία, ή ανόητο πείσμα; πόσο το ένα, πόσο το άλλο; γιατί εγώ, τόση δύναμη... δεν θυμάμαι να έχω.
[...]
Κάποια γυναίκα λοιπόν μου είπε τα μυστικα, για λόγια και λουλούδια.
Και σκέφτομαι και εγώ ο άμοιρος; πόσα αυτές δεν ξέρουν. Γιατί αν κάτι έκανα από την πρώτη μέρα, ήταν αυτά τα δύο. Και τα έκανα με τόση ευλάβεια σαν να ήταν ιατρική συνταγή, στρατιωτική διαταγή. Μου έλεγε αυτή που δεν ήξερε το δεύτερο γνωμικό, μα εγώ ήξερα. Και την θεωρία και την πράξη.
Πρόσφατα λοιπόν ένας φίλος μου, μου είπε ένα γνωμικό, λιγότερο «κουλτουρέ»:
«Την Γυναίκα Να Την Βαράς Και Ας Μην Ξέρεις Εσύ Το Λόγο. Τον Ξέρει Αυτή»
πιστεύω πως είναι το καλύτερο.
Απάντηση με παράθεση
