View Full Version : GR2CZ - Father's report
Father's and Son's trip
Father's report
Το παρόν ΔΕΝ είναι κλασικό ταξιδιωτικό/οδοιπορικό, για αυτό σταματήστε να το διαβάσετε όλοι, όσοι περιμένατε πλούσιο φωτορεπορτάζ. Βασικά, την αλήθεια, δεν είναι ταξιδιωτικό καθόλου. Απλά ίσως μικρό μυθιστόρημα, μερικές αράδες γύρω από ανθρώπινες ταλαιπωρίες, σχέσεις και πλοκή, που απλά συντελείται με φόντο ένα ταξίδι..... Δεν είναι τόσο περιγραφή δρόμου, όσο εκείνων που διαδραματίζονται απλά σε ένα κάποιο ταξίδι. Ναι, βέβαια, απευθύνεται σε μοτοσικλετιστές, γιατί υπάρχουν πράγματα, που μόνο ο μηχανόβιος μπορεί να καταλάβει, να βιώσει.
Πρόκειται για την δική μου σκοπιά του πατέρα, γιατί ίσως και υπάρχει και παραλλαγή, δηλαδή
Son's report
Το φθινόπωρο του 2009 κάναμε σχεδόν "οικογενειακό" ταξιδάκι "Από την Τζιά στην Τοσκάνη", όπου συμμετείχε και ο τότε είκοσι ενός ετών γιός μου ως συνεπιβάτης. Ποτέ δεν τον έσπρωχνα ούτε σε μηχανές, ούτε σε αυτοκίνητα, ούτε υπέρ, ούτε κατά. Απλά άρχισαν να συζητούν στην παρέα του, ότι τους αρέσουν οι μηχανές. Αλλά ξέρετε, με τον καφέ λέμε πολλές τζούφιες κουβέντες. Στην καφετέρια καπνίζεις, επάνω στην μηχανή μόνο στις στάσεις. Κάθεσαι άνετα στην πολυθρόνα , ενώ στην σέλα είναι αλλιώς. Δεν κρυώνεις τόσο εύκολα, ενώ στην μηχανή... Για αυτό, δεν είναι κακό να κάνεις μία δοκιμή ως συνεπιβάτης, πριν προβείς σε όποια απόφαση....
Αυτά το φθινόπωρο του '09, πώς ήταν μπορείς να δεις .
εδώ (http://www.moto.gr/forums/showthread.php?s=&threadid=89686)
Το χειμώνα δεν είχαμε πολλά νέα, εγώ ετοιμαζόμουν για Συρία/Ιορδανία
εδώ (http://www.moto.gr/forums/showthread.php?s=&threadid=105334)
Ο γιός μου μένει και αυτός Αθήνα, αλλά στην άλλη άκρη με την πρώην σύζυγο, οπότε η επαφή δεν είναι καθημερινή, αντίθετα, όπως προστίθενται οι σχολικές και εξωσχολικές δραστηριότητες χρόνος λείπει όλο και περισσότερο. Που και που βλεπόμαστε τα σαββατοκύριακα, αλλιώς τηλέφωνο και messenger. Ξαφνικά, κάπου στην αρχή άνοιξης 2010 μου λέει, ότι με τον φίλο του ξεκινάνε μαθήματα διπλώματος για μηχανή. Για αμάξι έχει εδώ και δύο χρόνια, αλλά έτσι και αλλιώς έχει οδηγήσει ελάχιστα από τότε. Χωρίς να με ρωτήσει, μάλιστα και χωρίς να ζητήσει οικονομική βοήθεια [ενώ για το αμάξι εγώ τον πίεσα να κάνει και ανέλαβα και το κόστος] όλα τα τακτοποίησε μόνος του και ξεκίνησε μαθήματα. Και οι δύο φίλοι ταυτόχρονα ονειρεύονται μηχανές και καταπίνουν κάθε διαθέσιμο ταξιδιωτικό στο διαδίκτυο. Ξέρετε εκείνο τον ενθουσιασμό, λογικά όλοι το περάσαμε.
Αρχές καλοκαιριού 2010 λοιπόν έχουμε το πολυπόθητο δίπλωμα στα χέρια. Τι μετά? Μα, η μηχανή φυσικά. Και εδώ υπάρχει πρόβλημα, πώς να το προσεγγίσουμε το ζήτημα. Εγώ πέρασα από Jawa 350, Kawasaki Ninja 400, Funduro, Pegaso για να καταλήξω τελικά σε κυβισμό πάνω από χίλια και σε μία ογκώδη GS. Φανταζόμουν, ότι περίπου την ίδια διαδρομή θα πρέπει να κάνει και ο νεαρός. Καμία μικρούλα, ευκολοδήγητη, κάτι σαν XR 250 ένα πράμα. Έπαιρνα και γνώμες από άλλους, γιατί κάπως αιωρείται, ότι θα αναλάβω δράση εγώ. Ο προϋπολογισμός ήταν του γιου μου, είχε ένα διαθέσιμο ποσό περίπου 3-4.000 Ευρώ. Εγώ δεν θα συμμετάσχω οικονομικά, μόνο εάν τυχόν παρουσιαστεί κάποια τρομερή ευκαιρία και για να μην φύγει για κάποια λίγα λεφτά, τότε θα τσοντάρω. Εκείνη την εποχή μου έστελνε καθημερινά κάποια link για διάφορες μηχανές, κυρίως 650 GS και VStrom. Επειδή έκανε μαθήματα επάνω σε γυμνό τετρακοσάρι, δεν τον φόβιζε να έπαιρνε 650cc.
Εγώ μίλαγα με τον αντιπρόσωπο που συνεργάζομαι, να με συμβουλέψει τι να κάνω. Περίμενα, ότι θα συμφωνήσει μαζί μου για τα λίγα κυβικά ως αρχή. Αλλά αντί αυτού, με αφόπλισε με επιχειρήματα όσον αφορά στην ασφάλεια και επέμενε, ότι τα μικρά μηχανάκια δεν φρενάρουν, ότι πολύ πιο ασφαλές είναι [εάν το νεαρό άτομο είναι νηφάλιο και ώριμο] να ανεβούμε κυβικά σε εκείνο το επίπεδο, το οποίο παρέχει και ABS. Το ζήτημα ήταν, εάν τα παραπάνω κυβικά και άλογα θα ξεμυαλίσουν ή όχι τον οδηγό. Θα μπορέσει να κρατήσει χαμηλό ρυθμό, άπειρος που είναι, ή τα άλογα θα τον παρασύρουν σε επικίνδυνες τροχιές? Εδώ πρέπει να πω, ότι του είχα εμπιστοσύνη. Μπορεί να είναι εγκρατείς στην αρχή, μέχρι να μάθει καλά. Λέει ο αντιπρόσωπος λοιπόν:
"Οπότε μην φοβάσαι καθόλου να ανέβεις τουλάχιστον στην κατηγορία 650"
"Τι εννοείς, τρελάθηκες, πρώτη μηχανή 650?"
"Εννοώ, ότι κάθε νέος αναβάτης, όποτε ανεβαίνει κατηγορία έχει ένα φόβο, ένα δέος. Απέναντι στα κιλά, στα κυβικά, στον όγκο, στην φήμη και του παίρνει μερικές μέρες και μερικά χιλιόμετρα μέχρι να εξοικειωθεί, να αποβάλει αυτό το φόβο. Είναι αναπόφευκτο, ότι θα το περάσει. Άρα, το ίδιο περίπου φόβο θα έχει και σφιγμένη καρδιά είτε θα ανεβαίνει σε 650 είτε στα 1000. 'Ότι και να κάνεις, αφού ανεβαίνει από mountain bike, το οποίο είναι το τελευταίο σκαλοπάτι που ξέρει ακόμα καλά, κάθε επόμενο βήμα είναι τρόμος. Οπότε, πάρτε κάτι τουλάχιστον στα 650. Και να είναι καλό, αξιόπιστο και με ABS για λόγους ασφαλείας.
Και έτσι ξεκινήσαμε πιο εμπεριστατωμένα πια έρευνα για 650GS Dakar. Το budget έφτανε περίπου για χρονιές 2003-2006, ανάλογα τα χιλιόμετρα, την κατάσταση κτλ. Ο γιος πίεζε, εγώ σε φάση αναμονής, μάλλον για ευκαιρία. Από πέρυσι, που ξεκίνησε η κρίση είναι σίγουρα ο αγοραστής σε ευνοϊκότερη θέση σε σχέση με τον πωλητή. Ποιος θα επενδύσει σε φάση αβεβαιότητας. Όχι ότι σταματάει τελείως το εμπόριο, αλλά μειώνεται. Και το βλέπαμε. Κάθε εβδομάδα η τιμή σε μία συγκεκριμένη αγγελία έπεφτε, αναγκαστικά, αφού δεν έβρισκε ανταπόκριση. Για αυτό τον πίεζα και εγώ να κάνει υπομονή. Από την άλλη, δεν μπορείς να περιμένεις εις άπειρο, εδώ μας καίγονται τα πόδια, μας τρώνε τα χέρια να πάρουμε μηχανή, εξάλλου, για καλοκαίρι την θέλουμε, όχι τα Χριστούγεννα...
Βλέπω στο φόρουμ μία παλιά αγγελία, που πρόσφατα ανανεώθηκε, αλλά δεν της έδινα πριν σημασία, γιατί ξέφευγε από πολλές απόψεις. Η αγγελία έχει πρώτη δημοσίευση ένα χρόνο πριν, άνοιξη 2009.
"Πωλείται 1100GS '98, ΑΒS, 60.000 σε άριστη κατάσταση .....5.600"
μερικές απαντήσεις και τίποτε άλλο, σιωπή
ένα εξάμηνο αργότερα, το φθινόπωρο 2009:
"τα χιλιόμετρα άλλαξαν, είναι πια 69.000, γιατί εν τω μεταξύ η μηχανή με πήγε και με έφερε το καλοκαίρι στο Nordcapp, για ανάγκες ταξιδιού απέκτησε και νέα εξάτμιση, νέα ζελατίνα και αλλαγή συμπλέκτη, μετά την επιστροφή νέο σετ ελαστικών.....4.800"
μερικές επερωτήσεις, η αγγελία μένει έτσι, μετά από μερικές ημέρες
"......4.600"
"Λες?", λέω στον εαυτό μου..... "Λες να δοκιμάσω?"
σημειώνω το τηλέφωνο και σκέφτομαι. Το 4.600 παλεύεται λογικά στα 4.000, εάν όμως κάτι θέλει η μηχανή, επισκευές, αγορές, όσο νά'ναι, είναι μοντέλο '98?
Παίρνω τηλέφωνο και ξεκινώ σκληρή, αλλά τίμια και ειλικρινή επίθεση με εξήγηση και αντιπρόταση:
"Κοίτα, είμαι ο Doc/Κώστας, πιθανόν να γνωριζόμαστε από κάποια συνεύρεση και προσωπικά, έχω να σου πω δύο πράγματα και δύο ερωτήσεις. Πρόκειται για τον γιο μου, είναι νέος και θα είναι πρώτη μηχανή του. Θέλω να πάρω μία σωστή, αξιόπιστη μηχανή με ασφάλεια, ΑΒS. Αυτό είναι το πρώτο ζητούμενο, ότι θέλω ειλικρινή απάντηση όσον αφορά την ασφάλεια και αξιοπιστία της. Το άλλο πρόβλημα είναι ζήτημα του αντιτίμου. Γράφεις 4.600, προφανώς αναμένεις κάποια παζάρια. Να όμως, το μπάτζετ του νεαρού είναι μόνο μέχρι 3.000. Ξέρω ότι είναι κάμποσα πιο κάτω από αυτά που ζητάς, απλά δεν μπορεί να δώσει παραπάνω. Και μεταξύ μας, εγώ στο κάτω κάτω μπορώ να του την πάρω και ολόκληρη, άμα είναι, αλλά δεν είναι σωστό. Δεν πρέπει την πρώτη μηχανή να μας την πάρει ο μπαμπάς, έτσι δεν είναι? Πως θα την σεβαστεί? Οπότε εδώ είναι η δεύτερη ερώτηση. Μπορείς να την δώσεις με 3.000 χωρίς πολλά παζάρια και προστριβές? Ένα απλό και ξερό Ναι ή Όχι πες μου και βλέπουμε...."
Ο άνθρωπος στην άλλη γραμμή, Μιχάλης συστήθηκε [όχι Τζίμας, αν και θα ταίριαζε και αυτός εδώ], μάλλον ξεροκατάπιε, μετά μου λέει:
"Κοίτα σύντροφε [bmw], χαίρομαι πάρα πολύ που γνωρίζω μία τέτοια περίπτωση, ότι μιλάω με έναν τέτοιο πατέρα. Ναι, η μηχανή είναι σε άψογη κατάσταση και με βόλευε μέχρι πρότινος κανονικότατα, απλά έχω και μία σχεδόν καινούργια Κ, την οποία βασικά θέλω να κρατήσω και εποχές δεν είναι για δύο μηχανές άνευ λόγου. Αυτά όσον αφορά την κατάστασή της. Τώρα, όσον αφορά την τιμή, θα πω ότι χαίρομαι ότι η μηχανή θα έχει έναν νέο αναβάτη, που θα την σέβεται και χαίρομαι που η μηχανή αυτή θα εκπαιδεύει εξ'αρχής έναν αναβάτη. Χαλάλι λοιπόν, ναι στις 3.000. Ναι, για καλό σκοπό! Η μηχανή είναι στο τάδε σέρβις παρκαρισμένη, πάτε από εκεί να βάλει την μπαταρία και δοκιμάστε την και μιλάμε."
Τι θα κάνατε στην θέση μου? Είναι τελείως αρχάριος οδηγός και να πάς κατευθείαν στο 1100 είναι θράσος, από την άλλη μεριά, η μεγάλη μάζα της μηχανής και ο ήχος του μποξέρ μάλλον αποτρέπουν από απερίσκεπτες ζαβολιές. Μάλλον θα κρατήσουν τον αναβάτη ήρεμο, θα επικρατήσει η μηχανή πάνω στον οδηγό και θα αποτελέσουν ένα σύνολο ώριμο και ήρεμο. Σε προδιαθέτει περισσότερο σε βόλτα παρά σε μαρσαρίσματα στα φανάρια [με σπασμένες κνήμες και ανοικτά, ακράνωτα κεφάλια παρακάτω]. Εγώ ήμουν ΥΠΕΡ. Η βαριά, αλλά καλοζυγισμένη και αξιόπιστη 1100GS μπορεί να είναι μεγάλη πρώτη γουλιά, αλλά είναι ένας τίμιος συμβιβασμός μεταξύ απόδοσης, τιμής και αξιοπιστίας. Και μάλιστα ήταν στο κλασικό κόκκινο χρώμα με βαμμένου μαύρους κυλίνδρους. Πήγαμε στο σέρβις, έκανα τρεις φορές το τετράγωνο, όλα ΟΚ. Τα υπόλοιπα τα άφησα στον Νίκο. Τα χαρτιά, τις συνεννοήσεις, τα χρήματα, τις άδειες, όλα. Εξάλλου, δικιά του δεν θα είναι? Ας τρέχει!
Περίπου μία εβδομάδα αργότερα είχε στα χέρια του το νέο δίπλωμα, νέα άδεια κυκλοφορίας βγήκε και αυτή και πήγαμε να παραλάβουμε την μηχανή. Ο Νίκος δεν ήταν σε θέση να την οδηγήσει από το σέρβις, άρα το κάναμε κλασικά. Εγώ την πήγα σπίτι του και μετά με ταξί πίσω. Μάλλον δεν είμαστε ούτε πρώτοι ούτε τελευταίοι. Η δικιά του είναι λοιπόν στην πυλωτή. Με παρακάλεσε να φύγω, γιατί θέλει να ξεκινήσει μόνος του χωρίς στρες και επίβλεψη. Θέλει ,λέει, να καπνίσει, να της μιλήσει, να την καλοπιάσει.
226620
Δηλαδή χωρίς βιασύνη να την συνηθίσει, από το κατέβασμα του σταντ μέχρι τα πρώτα μέτρα. Τα σεβάστηκα και έφυγα. Είναι λογικό. Όταν κάποτε αποκτούσα την πρώτη Jawa 350, δεν ήμουν σε θέση να βγάλω τα μόνο εκατό κιλά από την βιτρίνα, έπρεπε να την βγάλει ο πωλητής. Μου την έβαλε μπρος και με πολύ δυσκολία πήγα μέχρι το σπίτι, κάνα χιλιόμετρο να ήταν? Εκεί κατέβηκα και η μηχανή μου έπεσε. Την πλάγιασα λίγο παραπάνω όχι προς εμένα, από την άλλη και μπάμ κάτω, δεν την συγκράτησα. Τώρα με ρωτάτε, εάν πρέπει να δειλιάζουμε μπροστά σε μία μηχανή 350 και εκατό κιλά? Τέτοιες ήταν οι μηχανές το '83, τέτοια μάτια είχαμε, τέτοιες διαστάσεις μπορούσαμε να αντιληφτούμε. Για αυτό τα καταλάβαινα, παράτησα τον γιό μου με την νέα του συντρόφισσα και εξαφανίστηκα.
226621
Αυτό πρέπει να ήταν κατά το μεσημέρι. Αργότερα το ίδιο βράδυ μου έλεγε, ότι κάπνιζαν [μαζί?!] ένα πακέτο, ότι της μίλαγε [τι άραγε?] και μετά την καβάλησε εκεί στο πάρκιν. Μερικούς γύρους εκεί στο πάρκιν ήταν ότι κατάφερε. Μέσα στην νύχτα σίγουρα κατέβηκε μερικές φορές, μήπως και κρυώνει, μήπως διψάει, πεινάει, κάποιο μπουρνούζι μήπως?
226622
Αργότερα του είπα, ότι στα δικά μας παιδικά χρόνια καταπίναμε τα βιβλία του Karl May για Ινδιάνους. Είχαν την ίδια διαδικασία. Όταν ο ινδιάνος παραλάμβανε νέο άλογο, όλη την νύχτα του μιλούσε, να συνηθίσει την φωνή του νέου αφεντικού. Τέλος πάντων, ο φίλος του την ίδια εποχή απέκτησε μία Transalp και ήταν στην ίδια κατάσταση, εννοώ στα ίδια χάλια. Μαζί πρωτοβγήκαν [σε άδεια μεταμεσονύκτια] στην λεωφόρο, μαζί τόλμησαν μέχρι και την διπλανή περιοχή. Περίπου σε μία εβδομάδα έκανε διαγαλαξιακό ταξίδι να έρθει σε μένα, στην Σαρωνίδα. Μαζί πήγαμε μέχρι το Σούνιο, μιλάμε για απίστευτη απόσταση. ΧΑΧΑ. Τον άφησα να πάει μπροστά να βάλει ρυθμό και ταχύτητα που τον βόλευε και θαρρώ, ότι πέτυχα την χαμηλότερη κατανάλωση εικοσαετίας, μία και εξήντα νομίζω δεν ξεπεράσαμε παρά μία φορά όταν μία πνιγμένη πέμπτη διαμαρτυρόταν στο κιβώτιο. Αλλιώς μέχρι την τετάρτη μάξιμουμ. Μέση τιμή κάτω των 3,7λ/100χλμ σας κατατοπίζει πλήρως. Αυτό πρέπει να ήταν γύρω στις δέκα του Ιούλη, κάπου εκεί.
226623
Στις επόμενες εβδομάδες κατέρριπτε ένα απίστευτο ρεκόρ μετά το άλλο, από την μία διάσταση στην άλλη. Κατέρρευσε όλο το αστρικό σύμπλεγμα της Αττικής, διότι πήγε μάλιστα μέχρι να βρει το Pathfinder στα άγνωστα, κάπου στο Πήλιο για τριήμερο.
Μιλάμε για άθλους, όπως κάναμε όλοι μας.
226625
Την εποχή εκείνη, το καλοκαίρι ολοκληρώθηκε η πώληση ενός διαμερίσματος που είχα στην Τσεχία κληρονομιά και ήθελα τα χρήματα αυτά να τα μεταφέρω στην Ελλάδα. Με νόμιμο τρόπο. Από τους λίγους. Αντί να "βγάζω λεφτά έξω", όπως έκανε μισή Ελλάδα, εγώ τα ήθελα μέσα. Αλλά πώς γίνεται νόμιμα? Και νόμιμα το ήθελα και για μελλοντικό πόθεν έσχες, να δικαιολογήσω όποια τυχόν αγορά. Όμως δεν θα βρεις σωστό τρόπο. Παρόλο που και οι δύο χώρες ανήκουν στην ίδια αγορά, δεν υπάρχει απλός τρόπος μεταφοράς. Οι Τσέχοι έχουν ακόμα την Κορώνα, ελεύθερα την ανταλλάζουν, αλλά μόνο σε μικρές ποσότητες και σε μεγάλες μόνο για επαγγελματικούς σκοπούς. Στην περίπτωσή μου θα έπρεπε να υποστώ ληστρική προμήθεια 7%, αλλιώς απλή μεταφορά δεν υπάρχει. Ακόμα και μέσα από κάποια π.χ. Citibank, που είμαι πελάτης εδώ και έχει η ίδια υποκαταστήματα στην Τσεχία. Μπελάς. Με μετρητό στο πορτοφόλι δεν γίνεται, διότι νομίζω μάξιμουμ είναι 10.-15.000 Ευρώ σε ένα ταξίδι. Άρα ένα ταξίδι αεροπορικό πάλι δεν λύνει το πρόβλημα. Και την προμήθεια δεν ήθελα να την αφήσω σε καμία τράπεζα. Όταν το συνολικό ποσόν [και ας μην είναι αστρονομικό] ξεπερνάει 40.000, η προμήθεια από αυτά είναι όσο ένα ταξίδι από μόνο του. Τι είπες? Για στάσου! Δηλαδή γιατί να μην πάω να τα πάρω τα λεφτά μόνος μου. Πιο φτηνό θα μου βγει και κάνω και ένα πληρωμένο ταξιδάκι. Χρηματαποστολή. Ορίστε μας, έχουμε και λόγο να πάμε ταξίδι, όχι μόνο τάξαμ' για διασκέδαση.
Δηλαδή λαθραία? Όχι ακριβώς, δικά μου είναι, αλλά γιατί να πετάω τρεις φορές Αθήνα - Πράγα? Τελευταία λαθραία πέρναγα ένα πτυχίο ιατρικής του φίλου μου που δραπέτευσε στην Δύση το 86 και όποιος θυμάται εποχές, καταλαβαίνει τι ρίσκαρα εάν με έπιαναν οι αρχές της τότε Τσεχίας. Τώρα λοιπόν είχα ένα ισχυρότατο κίνητρο να πάω βόλτα με την μηχανή μέχρι την Τσεχία. Και τριβάλιστος, χωράει όλα τα Ευρώ ακόμα και στα πεντάευρα να ήταν όλα.
Έκανα πρόταση στους σταθερούς μου φίλους, αλλά δεν μπορούσε κανένας, κάθε ένας για δικούς του λόγους. Αλλά να ρωτήσω έπρεπε, από ευγένεια έστω. Τελικά μείναμε με τον Νίκο, τον γιό μου μόνοι μας. Καλύτερα τελικά, έτσι όπως βγήκε η κατάσταση. Η ημερομηνία πάει προς το τέλος Σεπτεμβρίου, γιατί με βολεύει από πλευράς άδειας και είναι και πριν το εξάμηνο του Νίκου.
Διαδρομή?
Σίγουρα από Βαλκάνια επάνω και από Ιταλία πίσω. Από Βαλκάνια σίγουρα να μπορώ να ξαναπεράσω μερικές διαδρομές που τις ξέρω από παιδί, όταν πηγαίναμε κλασικές διακοπές ανατολικού μπλοκ, δηλαδή Τσεχία - Μαύρη Θάλασσα με τους γονείς μου. Εμείς βέβαια είχαμε λίγο διαφορετική διαδρομή από τους υπόλοιπους, διότι πηγαίναμε μέσο Σόφιας για να συναντήσουμε τους παππούδες. Η οικογένεια του πατέρα μου διασκορπίστηκε σε τρία κράτη μετά τον εμφύλιο. Ο παππούς με την γιαγιά κατέληξαν ως ηττημένοι αντάρτες στην Βουλγαρία και με στέρηση ιθαγένειας. Από τα πέντε παιδιά τους, τα δύο έμειναν στο χωριό στην Ελλάδα. Τα άλλα τρία μετά τον πόλεμο βρέθηκαν σε δύο διαφορετικούς παιδικούς σταθμούς στην Βουλγαρία επίσης. Χωρίς όμως οι παππούδες να το γνωρίζουν. Από τα τρία παιδιά προωθείται ο πατέρας μου πιο βαθιά, στην Τσεχία. Αυτά πριν ακόμα ο Ερυθρός Σταυρός μαζέψει όλα τα στοιχεία και θα βοηθήσει στις οικογένειες να ανασυνταχθούν, να ενωθούν. Στην δεκαετία του '50 αυτό γινόταν. Άλλαζαν οι άνθρωποι τα κράτη να βρεθούν με τους δικούς τους, έτσι μερικές φορές οι οικογένειες ξανά μαζεύονται, κάποιες ενώθηκαν, κάποιες όχι. Έτσι η οικογένεια του πατέρα ένωσε μόνο τα εντός Βουλγαρίας μέλη. Ο πατέρας μου έμεινε τελικά στην Τσεχία, όπου σπούδασε και αργότερα πανδρεύτηκε μία Τσέχα, την μητέρα μου. Έτσι πηγαίνοντας στην Βουλγαρία τα καλοκαίρια ήταν και ευκαιρία να δει την υπόλοιπη οικογένεια, δηλαδή το κομμάτι του εξωτερικού. Γιατί μοναδική φορά που συναντήθηκαν όλοι μαζί ήταν τελικά το 1975, όταν μπόρεσαν να έρθουν στην Σόφια και τα άλλα δύο παιδιά από το ελληνικό χωριό. Ο παππούς μέχρι τον θάνατό του δεν μπόρεσε να πάει στα πάτρια εδάφη ούτε για επίσκεψη. Κάθε πόλεμος είναι τρομερός και αφήνει εκτός τα χαλάσματα και ανθρώπινες πληγές. Όταν πρόκειται για εμφύλιο, αδελφοκτόνο πόλεμο, ακόμα χειρότερα, αφήνει διαλυμένες οικογένειες και πληγές για τρεις γενιές. Εγώ που ανήκω? Στην τρίτη γενιά. Επιλέγοντας την Ελλάδα, αφήνω πίσω την Τσεχία και εκεί όλη την δική μου οικογένεια. Είμαι μόνος μου στην Ελλάδα από την δική μου στενή οικογένεια. Διαλυμένος και εγώ. Μέχρι πότε αυτά? Τα παιδιά μου μάλλον θα έχουν πια μικρή σχέση με την Τσεχία και θα σβήσει η σχιζοφρένεια......
Θα έλεγα, ότι μπροστά σε αυτά, τα σημερινά προβλήματα της Ελλάδας, όσο τραγικά και να είναι, φαντάζουν μικρά.
Για αυτό θέλω να περάσω από τα Βαλκάνια. Ξέρω για μία διαδρομή μεταξύ Σόφιας και Vidin, από τις αρχές που άνοιξε το φέρυ στον Δούναβη μεταξύ ρουμανικού Calafat και βουλγάρικου Vidin. Αυτά πίσω στην δεκαετία του '70. Περνάγαμε από το διάσελο Πετροχάν. Θυμάμαι το ποτάμι από κάτω με το κρύο νερό. Θυμάμαι ότι όταν περνάγαμε την πρώτη φορά από εκεί, ο νέος χάρτης είχε τον δρόμο, στην πραγματικότητα ακόμα ανοιγόταν. Ανεβαίναμε, ανεβαίναμε και το ασθματικό Σκόντα 1000 κυβικών αγκομαχούσε στην ανηφόρα σε μη στρωμένο δρόμο μεταξύ φορτηγών και μπουλντόζας. Μάλιστα, σε ένα σημείο ο δρόμος τελείωσε. Βουνό και τέρμα δρόμου. Από την άλλη πλευρά ήδη έτοιμος, έλειπαν τελευταία εκατό μέτρα να ανοίξουν. Σαν να συναντιόνται δύο σήραγγες στην κατασκευή τούνελ. Περιμέναμε λίγο και είμαι απόλυτα σίγουρος, ότι Skoda MB 1000 LIA-00-35 ήταν πρώτο επιβατικό αυτοκίνητο, που πέρασε το διάσελο του Πετροχάν. Βόρια της Σόφιας πάς για Μοντάνα με δύο δρόμους. Είτε με τον σήμερα κύριο δρόμο, μέσο πόλης Βράτσα, είτε μέσο Μπερκόβιτσα, δηλαδή μέσο του διάσελου Πετροχάν. Είναι σήμερα λιγότερο χρησιμοποιούμενος δρόμος.
226631
Σίγουρα θέλω να περάσω και από την Ρουμανία, έχω ρομαντικές αναμνήσεις για τους τσιγγάνους και τα κάρα τους. Για τον κίνδυνο που συνεπάγεται με αυτό έχω να πω, ότι το ξέρω, αλλά όλα αυτά τα πήρε ο άνεμος των δεκαετιών και σήμερα έχω απλά γλυκιά ανάμνηση για τα τσιγγάνικα κάρα. Εξάλλου, τον δρόμο τον πέρασα και με την μηχανή. Με την πρώτη μου, με την Jawa 350 και την μαμά του Νίκου στην πλάτη. Ως φοιτητές ιατρικής τότε, το '84 στην Τσεχία, κάναμε ταξίδι ενός μήνα στην Βουλγαρία και πίσω. Στα χωριά με 50 [και περιφερειακές οδοί δεν υπήρξαν τότε, ο δρόμος απλά πέρναγε από ένα χωριό στο άλλο], εκτός χωριού μέχρι τα βαριά 80 και πολύ σπάνια ξεπερνάγαμε τα 100. Αυτήν τη φορά θα περάσουμε από το διάσημο διάσελο Fagaras και όποιος αρέσκεται στους βαρύγδουπου τίτλους όπως Panamerican, TransSibirian, Pacific, ας γνωρίζει, ότι η επίσημη ονομασία είναι Transfagarasan magistrala. Βέβαια, κάτι δυνατές βροχές αρχές Αυγούστου χάλασαν τον δρόμο και λίγο καιρό πριν την αναχώρηση ακόμα να ανοίξει, αλλά ελπίζω να περάσουμε από εκεί.
Και την Ουγγαρία θέλω να την δω. Στην αλλαγή δεκαετιών '70 και '80 ήταν η πρώτη "ελεύθερη" πόλη, τουλάχιστον έτσι την βλέπαμε στο ανατολικό μπλοκ. Πηγαίναμε εκεί, φοιτητές, να βρούμε μοντέρνο ντύσιμο, δίσκους μουσικής, ρολόγια. Μαύρη και κανονική αγορά μας επέτρεπε να βρούμε κάτι το διαφορετικό να φοράμε, για να διαφέρουμε από το αγιοποιημένο κολεκτίβο. Και πρώτα από όλα, η Βουδαπέστη είναι μία πανέμορφη πόλη.
Και μία και θα είμαστε στην Ουγγαρία και πρέπει να πάμε Τσεχία, μήπως είναι ιδανική ευκαιρία να κάνουμε μία βόλτα στην Σλοβακία. Δεν πήγα πολλές φορές εκείνα τα χρόνια, και ας ήταν ακριβώς όπως με την Αθήνα και την Θεσσαλονίκη. Δεν έτυχε, παρά δύο φορές, μία σε κάποιο γάμο και μία εβδομάδα στα βουνά για σκι. Αλλά βουνά της Σλοβακίας αξίζουν και θα είναι πανέμορφα στο φθινοπωρινό ήλιο, πρέπει να πάμε. Πότε άλλοτε περνά ο δρόμος τόσο κοντά, σε ποιο άλλο δρομολόγιο. Άσε την Μπρατισλάβα, δεν λέει πολλά, στα βουνά σου λέω...
Και όταν λέμε για την αγορά της μηχανή του Νίκου, πρέπει να συμπληρώσω, ότι για την αγορά κάθε αυτή δεν έδωσα φράγκο, αλλά συμμετείχα σε άλλες αγορές, κυρίως εξοπλισμού. Ένα κλειστό Lazer Dayton, βρήκαμε σε μισή τιμή ολόκληρη στολή Rallye2Pro της BMW, μπότες, του έδωσα ένα παντελόνι, ένα δερμάτινο [από τα καλά] και το μπουφάν Savanna, πάλι της BMW.
Αλλά είχα ξεκινήσει και άλλο δώρο, πολύ μεγάλο. Μία και πάμε στην Τσεχία, γιατί να μην αγοράσουμε μία τριπλέτα αλουμινένιων βαλιτσών? Η τιμή της μαμάς εταιρείας, όπως και Touratech και άλλων ονομάτων παρά είναι ψηλή για μηχανή των 3.000 Ευρώ. Και υπάρχουν στην Τσεχία τουλάχιστον δύο γνωστοί πια και δοκιμασμένοι κατασκευαστές/απομιμητές. Μετά από μερικά μαιλ καταλήγω στα Big Husky. Μία τριπλέτα μαζί με όλα τα παρελκόμενα αλλά και όλα τα αξεσουάρ δεν ξεπέρασε 700 Ευρώ.
Αυτό έμελε να είναι το κύριο δώρο μου για την μηχανή του και τα ταξίδια του. Είχε μία τόπκεϊς της μαμάς, αλλά δεν έκλεινε καλά. Τον Νίκο τον έπεισα, να πάρει μαζί ένα μεγάλο λουκάνικο Ortlieb, το 90λ, και θα είναι κομπλέ. Του το έδωσα από πριν. Αργότερα τελικά πάει με το λουκάνικο της μαμάς BMW, που δεν θα χρειαστώ εγώ, είναι μικρότερο, αλλά βολικότερο και επίσης αδιάβροχο. Εγώ έτσι και αλλιώς θα έχω τριπλέτα και για λόγους ... της χρηματαποστολής. Ο κατασκευαστής Big Husky βρίσκεται κιόλας στο πλάνο μας, είναι μεταξύ Σλοβακίας και Τσεχίας, πάνω στο δρόμο μας. Για αυτό το δώρο όμως δεν γνωρίζει ο νεαρός μας τίποτε. Δηλαδή γνωρίζει, ότι κάτι τον περιμένει στο ταξίδι, δεν ξέρει όμως παρακάτω τίποτε.
Διαμονή?
Εύκολο. Πρώτη νύχτα στην Σόφια, που θα κοιμηθούμε στον Παναγιώτη PanVas. Είναι ήδη κάποια χρόνια στην Βουλγαρία λόγω εργασίας. Ανήκει σε άλλη ομάδα αναβατών, παρόμοια με την δική μου παρέα, και κάνουν παρόμοια ταξίδια με τα δικά μας. Ο Παναγιώτης εκτός από εξαιρετικός ταξιδιώτης είναι και εξαιρετικός συγγραφέας και πάντα μου άρεσαν τα γραπτά του. Το τελευταίο μεγάλο από την Αλγερία είναι άπαικτο. Κάπου με συμπαθούσε και αυτός, του άρεσαν τα οδοιπορικά από το Ιράν, την Συρία/ Ιορδανία, τα βίντεάκια στο youtube - υπήρχε αλληλοσεβασμός και όπως λέμε: ίσως κάποτε οι δρόμοι μας διασταυρωθούν. Δεν μπορούσα να περνάω από την Σόφια λοιπόν και να μην θέλω να τον γνωρίσω από κοντά. Επέμενε φυσικά ότι θα μείνουμε για νύχτα. Μεταξύ ταξιδιωτών όχι μόνο υπάρχει αλληλοβοήθεια, αλλά καταλαβαίνονται γρήγορα και κερδίζουν χρόνο στις διαπραγματεύσεις. Εμείς τα βρήκαμε εύκολα. Εσύ τα κρεβάτια, εμείς το τραπέζι έξω στην βόλτα, που εσύ θα μας πας. Το μαύρο σουμενσκοε να έχεις στο σπίτι στο ψυγείο έτοιμο. Εύκολα πράγματα, σταράτα. Αλήθεια είναι ότι έτσι και αλλιώς απόλυτα ταίριαζε στο πρόγραμμά μας. Θα φεύγουμε Παρασκευή, μπορώ να πάρω μισή μέρα άδειας, άρα το πρωί ακόμα πρέπει για λίγο να πάω, μετά σφαίρα για Σόφια, μία 800άρα μέχρι το βράδυ είναι ότι πρέπει. Από την άλλη, δεν έχω ακόμα ιδέα, τι και πώς θα καταπίνει τα χιλιόμετρα ο Νίκος. Τεσπα, ναι Πάνο, το βράδυ Παρασκευής τα λέμε στην Σόφια.
Οι επόμενες δύο νύχτες θα μας βρει κάπου στην Ρουμανία, αλλά αυτό θα εξαρτηθεί απόλυτα από το εάν και πόση αναμονή θα έχουμε στο φέρυ Vidin-Calafat. Μπορεί την ίδια ημέρα να περάσουμε κιόλας το Φαγαρας, μπορεί και όχι και σίγουρα δεν έχει νόημα να το περνάμε το βράδυ και να μην βλέπουμε τίποτε. Σε τέτοια περίπτωση θα αρκεστούμε με διανυκτέρευση στην Curtea de Arges και την άλλη, πρωί πρωί με το Φαγαρας θα ξεκινήσουμε. Η δεύτερη νύχτα κάπου στα σύνορα με την Ουγγαρία ....
Στην Βουδαπέστη καλύτερα έκλεισα για την επόμενη νύχτα. Πρώτα πρώτα δεν θέλω να χάνω πολύτιμο χρόνο με ψάξιμο, κατά δεύτερον τι καλύτερο θα μπορούσα να βρω από το δίκλινο στα 40Ευρώ με πάρκιν και πρωινό σχεδόν στο κέντρο την πόλης και με καλές κριτικές? Άρα το έκλεισα από booking.com. Στην Σλοβακία που θα ακολουθήσει έχω παιδική φίλη παντρεμένη επίσης με ορθοπεδικό, τι σύμπτωση. Οι μανάδες μας είναι φίλες, μένουν δίπλα δίπλα. Και η φίλη μου μένει στο κέντρο της ορεινής Σλοβακίας, στους πρόποδες ή αλλιώς στην μικρή κοιλάδα που χωρίζει τα High Tatras από τα Low Tatras. Μετά έχουμε την μετάβαση, στον χάρτη σχεδόν οριζόντια από Σλοβακία στην Τσεχία, καθ' οδόν και θα βάλουμε την τριπλέτα στην μηχανή του Νίκου. Κοιμόμαστε στο πατρικό, που αλλού. Στην επιστροφή απλά γνωρίζω, ότι θα πάμε από Ιταλία, αλλά μερικές διαδρομές που επέλεξα είναι τόσο διαφορετικές μεταξύ τους και τόσο μακριά μία από την άλλη που δεν υπάρχει δυνατότητα καμίας πρόβλεψης. Η διαδρομή θα επιλεχτεί βασικά τελευταία στιγμή ανάλογα με τον καιρό και με τις ικανότητες που θα έχει τελικά ο Νίκος. Ξέρει πια, ότι τον περιμένει κάποια, αρκετά μεγάλη, έκπληξη-δώρο στον δρόμο, αλλά παρά την πίεσή του δεν προδίδω τα σχέδιά μου.
ΠΡΩΤΗ ΗΜΕΡΑ - ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
Ο Νίκος έχει την εποχή της αναχώρησής μας στο ενεργητικό περίπου 2.000 χιλιόμετρα, μισά στους επαρχιακούς δρόμους και μισά στην Αθήνα, που είναι μεν καλό σχολείο, αλλά καμία σχέση με ένα ταξίδι εκτός συνόρων. Προφανώς θα είναι για αυτόν ένα μεγάλο σοκ. Δεν θέλω να τον πιέζω καθόλου όσον αφορά την ταχύτητα ούτε την αντοχή και να ξεπερνάει πιθανόν τις δυνατότητές του, για αυτό όλο σκέφτομαι εάν είναι να πάει αυτός ή εγώ μπροστά. Τελικά αποφασίζω να είμαι μπροστά εγώ για να μπορεί να αντιγράφει σωστές και λογικές κινήσεις ενός έμπειρου οδηγού. Δεν τρέφω για τις ικανότητές μου καμία αυταπάτη, αλλά σίγουρα λόγω πείρας μπορώ την στροφή να την καταλάβω και να την εκτιμήσω πιο νωρίς. Και δεν είναι μόνο αυτό, θέλει εκτίμηση στις προσπεράσεις, στους χρόνους που απαιτούνται για αυτές και πως αλλάζουν αυτοί ανάλογα με τις διαφορές των ταχυτήτων. Για όλα αυτά αποφάσισα να "αντιγράψει" παρά να τα μαθαίνει όλα σιγά σιγά με τα χιλιόμετρα με τρόπο σωστό/λάθος και να κινδυνεύει μέχρι τότε. Δεν είναι κακό, εξάλλου δάσκαλος στα track days το ίδιο δεν κάνει? Συμβουλεύει και δίνει έτοιμη τροφή, πληροφορία, για πάς πιο σωστή γραμμή με βάση συμβουλής και όχι δοκιμάζοντας δεκαετίες...
Θα είμαι λοιπόν μπροστά leader-δάσκαλος.
226639
Συνεννοούμαστε, ότι ο Νίκος θα ξεκινήσει την Παρασκευή μόνος του από την βόρια Αθήνα νωρίτερα, με την ησυχία του. Εγώ πρέπει να περάσω από την δουλειά μου πρωί και μετά τις δέκα και μισή θα ξεκινήσω και εγώ από το κέντρο, κυνηγώντας τον και κάπου στην Λάρισα, φαντάζομαι, θα ενωθούμε. Θα βρει μόνος του τον ρυθμό σιγά σιγά, γιατί να πάει πλακωμένος από την αρχή. Μόνο και μόνο όταν σκέφτεται ότι σήμερα θα κάνει 800άρα, και ας είναι τα περισσότερα στον αυτοκινητόδρομο, τον πιάνει άγχος και θα ξεκινήσει από χαράματα, υποψιάζομαι. Έτσι και έγινε, εγώ πήγα στο ΙΚΑ Καλλιθέας πρωί πρωί να δω κάποιους ασθενείς ακόμα, αυτός ήδη στον δρόμο. Είχα έμπνευση και έστειλα ένα πιστό ασθενή στην κοντινή αντιπροσωπεία BMW και αγόρασα για τον Νίκο ένα τσαντάκι μέσης της BMW. Έχω παρόμοιο και είναι πολύ ποιοτικό, έχει και αδιάβροχο κάλυμμα όταν χρειαστεί. Θα είναι ένα δώρο, με το οποίο ελπίζω να ξεγελάσω τον Νίκο όσον αφορά την προσμονή του για το δώρο-έκπληξη. Εγώ προσωπικά χάνω πολύ εύκολα πράγματα και πολλές φορές στα ταξίδια οι φίλοι μου με γλίτωσαν από μεγάλες φασαρίες όταν αφήνω χαρτιά, πορτοφόλια, φωτογραφικές μηχανές στην διάρκεια διαδρομής. Όταν πήρα αυτό το τσαντάκι, που είναι και σχετικά μεγάλο, ευρύχωρο, ησύχασα. Τώρα τα βάζω όλα μέσα και δεν είναι σκόρπια. Ο αφηρημένος εγκέφαλός μου δεν είναι ικανός να τακτοποιήσει πέντε διαφορετικές τσέπες με οκτώ σημαντικά αντικείμενα. Ένα μεγάλο στην μέση το καταφέρνει εύκολα και με ασφάλεια. ....... Όλα μέσα στο τσαντάκι λοιπόν. Ο Νίκος δυστυχώς κληρονόμησε και αυτό το κουσούρι μου, για αυτό είναι και δώρο ιδιαίτερα χρήσιμο, θα τα έχει όλα υπό έλεγχο.
Ο Νίκος ξεκινά χαλαρά, 120 στην εθνική με συχνές στάσεις για τσιγάρο. Το απολαμβάνει. Τον καταλαβαίνω. Τι δεν θα έδινα εγώ να μπορούσα να πάω στα είκοσι δύο κοινό ταξίδι με τον πατέρα μου. Θυμάμαι, όταν παίζαμε μαζί μπάλα σε κάτι τοπικές ομάδες, εγώ πρέπει να ήμουν γύρω στα δεκαπέντε, δεκαεφτά και ο μπαμπάς λίγο πάνω από τα σαράντα. Αργότερα, όταν αγόρασα την Jawa, δεν κρατήθηκε και ανέβηκε να την δοκιμάσει, είχε στα νιάτα του μονοκύλινδρη Jawa 250 και ταξίδευε με την μαμά μου όλη την Τσεχία πάνω κάτω.
Εγώ ξεκινώ κατά τις δέκα και μισή, ακριβώς όπως ήταν το πρόγραμμα. Καθυστερώ αναγκαστικά όταν πρέπει να στρίψω στην Στυλίδα, για να βρω διάλυμα για φακούς επαφής που ξέχασα σπίτι. Εδώ κάτι μου θυμίζει το ταξιδιωτικό του Παναγιώτη από την Αλγερία, αλλά με μία παραλλαγή "Not good for eyes!" Τον Νίκο λοιπόν τον φτάνω στην είσοδο στα Τέμπη. Πίνουμε φραπέ στα όρθια δίπλα στις μηχανές και λέμε πώς ήταν μέχρι εδώ. Βγάζω από την μπαγαζιέρα το τσαντάκι - δώρο, είναι ελάχιστα πιο μεγάλο το νέο μοντέλο από αυτό, που φοράω εγώ. Και στολή έχουμε ίδια, το είπα ότι βρήκαμε μία ευκαιρία. "Καλορίζικη η τσάντα και πολλά χιλιόμετρα!" του λέω, "Να η έκπληξη που σου έλεγα!" Το πίστεψε, το έχαψε το δόλωμα μαζί με το καλάμι. Αγκαλιά και φιλιά. Τα πάμε καλά τελευταία, καταλαβαινόμαστε πολύ καλύτερα σε σχέση με το παρελθόν μου αντιμετωπίσαμε αρκετά προβλήματα.... φταίνε όλες οι πλευρές, μην τα αναλύω εδώ ..
Πάω μπροστά και μέχρι το τέλος του ελληνικού εδάφους άνετα, μία στάση αμέσως μετά τα σύνορα, τα οποία περνάμε στις πέντε. Με σήμα ελληνικό Vodafon και πίνοντας φραπέ με βουλγάρικες τιμές [καλός συνδυασμός!] παίρνουμε τελευταία τηλέφωνα στην Αθήνα, γιατί από εδώ και προς οι επικοινωνίες θα είναι λογικά πιο ακριβές. SMS στον Παναγιώτη, ότι είμαστε σύνορα, να προσανατολιστεί περίπου πότε θα φτάσουμε.
226644
Ο δρόμος μετά τα σύνορα είναι πολύ επικίνδυνος μέχρι σχεδόν την Σόφια. Το χειρότερο είναι περίπου 50χλμ δίπλα σε ένα ποτάμι. Εάν πετύχετε αρκετή κίνηση [και εμείς είχαμε Παρασκευή απόγευμα], είναι δρόμος με πολλούς κινδύνους. Στροφές, πολλές νταλίκες και πολλές διπλές γραμμές είναι θανάσιμο τρίπτυχο. Η κίνηση πολλή, οι οδηγοί σταδιακά χάνουν την υπομονή τους, γιατί όλοι περιμένουν μία μικρή ευθεία να περάσουν τις νταλίκες. Όταν δεν μπορούν, γιατί απλά έχει πολλή κίνηση και από απέναντι, βλέπεις αλλαγή συμπεριφοράς. Στην απόγνωσή τους σταδιακά ανεβάζουν το ρίσκο, μόνο και μόνο να περάσουν το φαράγγι κατά τέσσερεις νταλίκες πιο μπροστά, δηλαδή ούτε ένα χιλιόμετρο διαφορά. Για τα γούστα μου έχει πολύ κίνδυνο τούτη την ώρα και εύχομαι να περάσω αλώβητος. Αγχώνομαι όμως, γιατί σ'αυτή την τρέλα έχω στις πλάτες μου ένα νέο οδηγό, άπειρο παλικάρι. Προσπαθώ να κρατήσω την ηρεμία μου, να είμαι υποδειγματικός, είπαμε, έχω και χρέη του εκπαιδευτή. Μου κοστίζει όμως αρκετά νεύρα. Αργότερα ο δρόμος λίγο ανοίγει, που και που υπάρχει και τρίτη λωρίδα. Γενικά το οδικό δίκτυο την Βουλγαρίας, τουλάχιστον εδώ, δεν μπορεί να εξυπηρετήσει τον αριθμό των αυτοκινήτων ραγδαία αναπτυσσόμενης οικονομίας. Ο ρυθμός αύξησης των αυτοκινήτων [και των καλών] είναι πολλαπλάσιος του ρυθμού επέκτασης του οδικού δικτύου. Λίγο πριν την Σόφια είμαστε καλά, αλλά δεν είναι καθόλου οι απέναντι. Η πρωτεύουσα θέλει να φύγει απόγευμα Παρασκευής και ορδές εκδρομέων στριμώχνονται σε μία λωρίδα της νότιας εξόδου της πόλης. Θα πάνε στα εξοχικά τους να ηρεμήσουν μετά από τόση ταλαιπωρία στο να φτάσουν.... Μου θυμίζουν μυρμήγκια με την προβλέψιμή τους συμπεριφορά. Η μακροοικονομία πρέπει να έχει πλάκα. Σαν ένα strategy game. Υπάρχει φανερή προσπάθεια για βελτίωση του δικτύου, παντού, αλλά πάνε αργά και δεν βλέπω πρόοδο από την τελευταία μου επίσκεψή εδώ [αεροδρόμιο - Μπάνσκο επί δύο χειμώνες]. Φτάνουμε και με την βοήθεια του GPS βρίσκουμε τον Παναγιώτη.
226647
. Μένει σε ένα κλασικό διαμέρισμα, κλασική εργατική πολυκατοικία, όπως συνηθίζεται να λέμε στην Ελλάδα και νομίζουμε, ότι χαρακτηρίζει πάντα μόνο το ανατολικό μπλοκ. Λάθος. Τα ίδια θα βρείτε σε όλη την Τουρκία, στα προάστια της Ρώμης, στην Γερμανία, παντού. Ένα τέτοιο διαμέρισμα πούλησα και στην Τσεχία. Τα περισσότερα τέτοια κτίσματα στην Βουλγαρία είναι σε κακό χάλι, του Παναγιώτη είναι σε πολύ καλή κατάσταση, σχεδόν καινούργιο. Έχει γκαράζ κάτω, παρκάρουμε σαν κύριοι, βγάζουμε τις εσωτερικές τσάντες και βούρ επάνω. Ντους και φύγαμε για έξω. Μία μικρή ξενάγηση που μας έκανε ο Παναγιώτης με το αμάξι και μετά σε μία καλή μπιραρία. Το βουλγάρικο φαγητό πάντα μου άρεσε και έχω και συναισθηματικό δέσιμο με την Βουλγαρία από μικρός, όπως εξήγησα [σχεδόν κάθε καλοκαίρι] για αυτό άρεσαν τα φαγητά διπλάσια και τα τιμήσαμε δέοντος. Ο Παναγιώτης είναι δεινός ταξιδιώτης όχι μόνο επί χάρτου ή επί της συγγραφής αλλά και στην κουβέντα, μιλούσαμε πολύ ώρα για διάφορα ταξίδια, περάσαμε ιδιαίτερα φιλική βραδιά. Μας βοήθησε και η μπιραρία με το τρόπο πως γεμίζεις το ποτήρι σου. Μέχρι τότε δεν συνάντησα μπιραρία, που κάθε τραπέζι έχει δικιά του παροχή, δικό του draft με μετρητή επάνω. Όπως στο βενζινάδικο. Συμπληρώνεις μόνος σου, όπως λέμε "πυρ κατά βούληση". Εμάς δεν μας πείραζε καθόλου, μαύρη μπίρα όπως και η άλλη με μαγιά ήταν εξαιρετικές. Η βραδιά μεγάλη, πίναμε με μυαλό, αφού αύριο ξεκινάμε νωρίς. Περίπου δύο ντεπόζιτα, δεν θυμάμαι...
226649
ΔΕΥΤΕΡΗ ΗΜΕΡΑ - ΣΑΒΒΑΤΟ
Το πρωί φεύγουμε κατά το πρόγραμμα. Το μοναδικό πρόβλημα είναι η αφηρημάδα μου, ξέχασα στον Παναγιώτη το υγρό για τους φακούς. Not good for eyes. Τώρα είμαι όμως στο εξωτερικό και δεν ξέρω, πόσο εύκολα ξαναγοράζεις ότι ξεχνάς. Θυμάμαι, ότι πρόπερσι για τον ίδιο λόγο στο ιρανικό Tabriz ταλαιπωρήθηκα αρκετά., χαχα.
Από την άλλη ο Πάνος μας έδωσε πολλά σακουλάκια ξηράς τροφής μηχανόβιου, δηλαδή ξηρούς καρπούς και σταφίδες. Πώς έχουν τα κατοικίδια τις κροκέτες? Εμείς φιστίκια. Ποτέ ξέρεις έλεγε ο Παναγιώτης όταν μας τα παρέδιδε.
Προσπαθώ να βρω την σωστή έξοδο για Vidin, αλλά εκείνη την μικρή, μέσο Πετροχάν και Μπερκόβιτσα. Τελικά την βρίσκουμε, ούτε μισή ώρα από την ώρα που φύγαμε από τον Πάνο.
226651
Θα έλεγα, ότι μόλις τώρα ξεκινά το πραγματικό μας "δικό μας" ταξίδι. Και λόγω της συνάντησης με τον Παναγιώτη τώρα θα ξεκινήσει για τα καλά το ταξίδι στα γνωστά και άγνωστα Βαλκάνια.
Father's and son's trip. Είμαστε λίγο συγκινημένοι, το λύνουμε με μία στάση δίπλα στο δρόμο για τσιγάρο. Το σκεφτήκαμε και δύο ταυτόχρονα. Δεν βρίσκουμε ακριβώς τα λόγια, συγκίνηση, αγκαλιά. Ρε μαλάκα τώρα ξεκινάει, πάμε δυνατά! και άλλες "ανδρικές" κουβέντες
226655
Πρέπει να ομολογήσω, ότι παρόλο που είχαμε μαζί φωτογραφική μηχανή, δεν έχουμε παρά ελάχιστες φωτογραφίες. Που και που, καμιά φορά με το iPhone, αλλά συνολικά λίγα. Περισσότερο το ζούσαμε, παρά το φωτογραφίζαμε. Ανεβαίνουμε το Πετροχάν με τις δικές μου παιδικές αναμνήσεις, περιμένοντας χιόνια και διάσελο περίπου στα πέντε χιλιάδες μέτρα [όταν πήγα αργότερα φοιτητής με την Jawa και στην πλάτη την μαμά του Νίκου, περάσαμε Πετροχάν νύχτα, δεν βλέπαμε]. Αντί αυτού ανεβήκαμε σε ένα ωραίο οροπέδιο, θα έλεγα στα χίλια, χίλια πεντακόσια μέτρα. Χα χα, τι παιχνίδια μας παίζουν οι αναμνήσεις! Που είναι τα Ιμαλάϊα που θυμόμουν? Ο δρόμος είναι και με τα σημερινά μου κριτήρια ωραίος, περνάει και από τα δάση και ανοικτά. Καθαρά εκδρομική αίσθηση με ελάχιστη κίνηση. Η άσφαλτος άλλοτε τέλεια, άλλοτε με μεγάλα κομμάτια που αφαιρέθηκαν [που ήταν προφανώς χαλασμένο με λακκούβες] και ήταν προετοιμασμένο για επισκευή. Αλλά όχι ακόμα έτοιμο, δηλαδή κάναμε σλάλομ μεταξύ τρυπών με μέσο βάθος δέκα εκατοστά.
226658
Κατεβαίνοντας το Πετροχάν κάτω, κάπου στους πρόποδες είδα στο καθρέφτη τον Νίκο να τον βγάζει μία στροφή μέχρι την άκρη του δρόμου, πέρασε στο χαλίκι στην άκρη, εκτός ασφάλτου. Το γλίτωσε. Ήταν μετά από μία μακριά και γρήγορη κατηφορική ευθεία και στην πρώτη στροφή, η οποία είναι πιο απότομη, από όπως την περίμενες. Όπως πας στον αυτοκινητόδρομο νε άνεση 150 και πρέπει να βγεις, κατεβάσεις την ταχύτητα μέχρι τα 60 και παρόλο που νομίζεις ότι κυριολεκτικά σέρνεσαι, μόλις θα ξεκινήσεις η έξοδος κάθε αυτή, ξαφνικά διαπιστώνεις, ότι ήθελε τελικά 50 και όχι 60 που έχεις εσύ, ότι το υποτίμησες. Τεσπα, επιβραδύνω να με φτάσει και να του δείξω ότι κάνει χαζομάρες, ότι στην μηχανή πρέπει να είσαι πάντα "εκεί", δεν συγχωρεί. ΟΚ συγκαταβατικά κουνάει το κεφάλι του, είναι σίγουρο ότι τρόμαξε και ο ίδιος.
226661
Συνεχίζουμε προς το Vidin σε μία μάλλον αδιάφορη διαδρομή. Σε ένα σημείο περνάμε μία μικρή κοιλάδα, ο δρόμος σε ευθεία, κατηφόρα - ίσια - ανηφόρα, όλα μαζί κάνα χιλιόμετρο. Κάτω έχει μία μικρή διασταύρωση, όπου περιμένει ένα "μόσκβιτς" της παλαιάς εποχής. Επειδή από μακριά δεν είμαι σίγουρος [από το τρόπο πως κινείται στο δρόμο, που σταματάει, πως κοιτάει] για την ποιότητα του πουρέ στο κρανίο του συγκεκριμένου Βούλγαρου, είμαι έτοιμος να αντιδράσω ότι και να προκύψει. Τελικά επρόκειτο για θείο εβδομήντα και κάτι ετών, ακριβώς όπως το φανταζόμουν. Τον αδίκησα, γιατί δεν μου έκανε τελικά απολύτως τίποτε. Ο Νίκος είναι πίσω μου σε σωστή απόσταση, πάμε σαν δίδυμο, πάμε μαζί, αλλά όχι και κολλημένοι. Ανάλογα με την περίσταση, συνήθως μεταξύ 50-100 μέτρων. Δεν ελέγχω, πως περνάει την διασταύρωση, το άφησα πίσω μου το άγχος για τον θείο. Όταν ξανά ελέγχω στα επόμενα πέντε δευτερόλεπτα, αυτά είναι περίπου τα διαστήματα που κοιτάω πίσω, όλα είναι ΟΚ.
Στα επόμενα τρία χιλιόμετρα τελειώνουν οι ευθείες και δρόμος δείχνει, ότι θα έχει πάλι πυκνές στροφές. Ο Νίκος πίσω μου. Πάμε σβέλτα, αλλά χωρίς υπερβολές. Δεν πάμε αργά εκδρομικά, πάμε κανονικά. Πρώτη στροφή, δεύτερη, τρίτη. Κοιτάω καθρέφτη - τίποτε. Ο γιος πουθενά. Γρήγορα επιβραδύνω να με φτάσει αμέσως, εάν κρύβεται κάπου πίσω από την στροφή . Πάλι τίποτε. Αναστροφή και γυρίζω. Πάγωσε το αίμα στις φλέβες μου. Όλη την ώρα κανένα αυτοκίνητο ούτε από απέναντι, ούτε και προσπεράσαμε ούτε και με προσπέρασε. Αυτό είναι καλό, λέω, τουλάχιστον δεν είναι σύγκρουση, αλλά "μόνο" απλή πτώση, ίσως μόνο απλή βλάβη. Όταν πλησιάζω στην πρώτη απότομη στροφή αναμένω τι θα δω. Πεσμένη μηχανή στο κέντρο του δρόμου? Λάδια να τρέχουν? Μου εμφανίζονται στο μυαλό εικόνες από την πτώση του Μάκη στην Συρία. Γαμώτο, γιατί μου το κάνετε αυτό? Γιατί με βασανίζετε? Τελικά τον βλέπω όρθιο, δηλαδή όρθιο να κάθεται επάνω στην μηχανή και προσπαθεί να κάνει πίσω από έναν θάμνο. Ουφφφφφ. Η στροφή ήταν απότομη αριστερή στροφή. Δεν ήταν έτοιμος για τέτοιο κλείσιμο και τον έβγαλε έξω. Κατά την γνώμη του έφταιγε ο θείος πριν. Αυτός, ακριβώς μετά το που πέρασα εγώ, βγήκε στο δρόμο και έκλεισε του Νίκου την πορεία. Έπεσε απότομα στα φρένα [καλά να είναι το ABS σε φάσεις πανικού] και αφού μείωσε αισθητά την ταχύτητα, έκανε ελιγμό την ύστατη στιγμή. Το σπετσοφάϊ στο κεφάλι του Βούλγαρου δεν είδε την δεύτερη μηχανή καν ή δεν μπορούσε να το αντιληφτεί, απλά βγήκε. Όταν εγώ τότε ξανά έλεγξα την κατάσταση, όλα είχαν πια τελειώσει, δεν το πήρα χαμπάρι καν. Ο Νίκος τα έκανε όλα μάλλον πολύ σωστά και γλίτωσε, αλλά ταράχτηκε. Και έτρεμε και αποδιοργανώθηκε η προσοχή του. Οδηγούσε τα επόμενα χιλιόμετρα μηχανικά και ακόμα αναλογιζόταν το προηγούμενο περιστατικό. Έτσι έφτασε στην επόμενη στροφή χωρίς συγκέντρωση και ξαφνιάστηκε. Τι του έμεινε? Η θα ξαπλώσει την μηχανή και η πρόσφυση θα τον κρατήσει - ίσως, ή θα φρενάρει ότι προλάβει και θα πάει μπροστά στους θάμνους. Επέλεξε το δεύτερο. Ότι δεν ήταν ψυχικά παρόν αποδείκνυε και το ότι σταμάτησε με τετάρτη μέσα. Δεν έπαθε απολύτως τίποτε ούτε ο οδηγός ούτε και η μηχανή. Απλά ίδρωσε κάνοντας όπισθεν από τους θάμνους. Κακώς έγινε, κάκιστα! Έπρεπε να είχαμε σταματήσει για διάλλειμα, για να ηρεμήσει από τον Βούλγαρο και μετά να συνεχίσαμε, αλλά δεν το έκανε και να οδηγήσεις μηχανή χωρίς να είσαι απόλυτα συγκεντρωμένος είναι πολύ επικίνδυνο. Anyway, το κάνουμε το τσιγάρο τώρα, το αναλύουμε, βρίζουμε τους κακούς θείους οδηγούς. Αλλά μας άναψε ένα μεγάλο προειδοποιητικό φωτάκι, ότι ο δρόμος θέλει προσοχή.
Μέχρι το Vidin έχουμε ακόμα 50χλμ περίπου, πρέπει να είναι ακόμα πριν τις 12. Μεμιάς φτάνουμε και μετά από μεγάλη παράκαμψη πόλης είμαστε στο φέρυ. Παρόλο που έχει εκσυγχρονιστεί και αναβαθμιστεί από τότε που θυμάμαι εγώ, αναγνωρίζω αρκετά πράγματα. Όταν φτάσαμε στην προβλήτα, είμαστε ουσιαστικά μοναδικοί. Καλό? Απεναντίας! Σημαίνει, ότι το προηγούμενο μόλις έφυγε και θα περιμένουμε αρκετά.
226667
Εκμεταλλευόμαστε την αναγκαστική διακοπή για κάτι ευχάριστο. Φορτώνω νέο χάρτη στο GPS, πίνουμε καφέ, καπνίζουμε και συζητάμε. Περιγράφω στον Νίκο το τότε ταξίδι με την μαμά του. Πώς ήταν να ταξιδεύεις τότε, τις διαφορές από το τώρα, πώς δεν κοιμηθήκαμε δύο νύχτες, τι βλάβες είχαμε. Μερικές πτυχές από την ζωή των γονέων παραμένουν αδικαιολόγητα κρυφές για πάντα, όχι σκόπιμα, απλά δεν τα έφερε ποτέ η κουβέντα, επιπλέον δεν μένουμε μαζί, ο Νίκος είναι μόλις εφτά ετών, όταν οι δρόμοι των γονιών του χωρίζουν....
226669
Μία και έχουμε τρίωρο, αναπληρώνω μερικά από τα κενά στην ψυχή και στην ενημέρωσή του, που μπορεί να έχει. Περνάει πιο εύκολα, από που περιμέναμε.
226670
Τελικά πληρώνουμε αστείο ποσόν για το φέρυ και σε ένα μισάωρο είμαστε στην Ρουμανία. Στο Calafat προσπαθούμε να αλλάξουμε χρήματα αλλά δεν είναι εφικτό. Δεν υπάρχει κανένα ανταλλακτήριο και τράπεζα δεν είναι ανοικτή, είναι Σάββατο μεσημέρι. Πως είναι λοιπόν έτοιμη να αποδεχτούν τον τουρίστα? Χωρίς καμία υποδομή, χωρίς καμία βοήθεια? Ίσως και να μην τους ενδιαφέρει. Κάνουμε το Calafat πάνω κάτω πολλές φορές, μέχρι που σταματώ σε μία παρέα στην πλατεία με ένα supersport που χαζεύουν. Και φυσικά, μεταξύ μηχανόβιων υπάρχει κατανόηση. Εξηγώ την κατάσταση, ο άνθρωπος - αναβάτης δανείζεται από τους φίλους του δίπλα και μας αλλάζει όχι μόνο Ευρώ σε Lei, αλλά και τα Leva που μας έμειναν από την Βουλγαρία σε Lei. Χωρίς κόμιστρο, προμήθεια, χωρίς εκμετάλλευση. Μας ευχήθηκαν καλό δρόμο, αλλά ακόμα πριν θα με συνοδεύουν στο νοσοκομείο, να μου δείξουν το φαρμακείο εκεί, προκειμένου να ρωτήσω ..... για το υγρό για τους φακούς, αλλά - not good for eyes Παναγιώτη! Όχι, δεν έχουν το υγρό.
226681
Στην έξοδο της πόλης φουλάρουμε με φρέσκα μετρητά σε βενζινάδικο που δέχεται και κάρτες, όπως διαπιστώσαμε καθυστερημένα, οπότε παίρνω πίσω τα περί τουρισμού.... Το πέρασμα από την πεδιάδα μετά τον Δούναβη είναι γρήγορο. Ο δρόμος στενός και άσφαλτος μόνο για on-off, αλλά ευθείες μεγάλες. Τα χωριά είναι αραιά και ακριβώς στην ίδια κατάσταση, όπως τα άφησα πριν τριάντα χρόνια πίσω. Με μία διαφορά. Τώρα μάλλον έχουν νερό μέχρι μέσα στα σπίτια τους, κρίνοντας από το ότι εξαφανίστηκαν δημόσια πηγάδια και αντλίες, που πριν πάντα μάζευαν κόσμο. Και λίγο καλύτερη άσφαλτος στον κύριο δρόμο, γιατί οι κάθετοι? Παρέμειναν χωμάτινοι. Τα κάρα είναι τα ίδια, οι τσιγγάνοι λιγότεροι. Άλογα και κάρα ως εργαλείο όμως πιο συχνά από τρακτέρ. Ι.Χ. πολλά και παντού.
226682
Πολύ γρήγορα φτάνουμε στην Craiova, η πόλη μας ξαφνιάζει! Το κέντρο πάρα πολύ μοντέρνο, και κυρίως καθαρό, με μεγάλους λεωφόρους και πάρα πολλά σύγχρονα μαγαζιά. Δεν θα καταλάβεις καμία διαφορά από οποιαδήποτε δυτικοευρωπαϊκή πόλη. Σε αντίθεση με το χωριό, που δεν άλλαξε και πολύ, στην πόλη η πρόοδος είναι τεράστια. Στο κέντρο παρκάρουμε κυρίως για να ρωτήσω για το φακο-υγρό, αρχίζει και με ενοχλεί η ανασφάλεια, ότι ακόμα δεν βρήκα.
226683
Ούτε εδώ όμως θα βρούμε, τα ανοικτά φαρμακεία εδώ στην Ρουμανία δεν πουλάνε υγρό για φακούς, μόνο κολλύριο. Ευχαριστώ, δεν χρειάζομαι, ακόμα... Υγρό έχουν μόνο στα καταστήματα οπτικών, που όμως, Σάββατο απόγευμα που είναι, είναι κλειστά. Δεν μένει για σήμερα, παρά να κοιμηθώ με φακούς, θέλω δεν θέλω, εξάλλου το είδος των φακών μου το επιτρέπει, απλά δεν το συνηθίζω. Ας βρούμε αύριο τουλάχιστον, good for eyes....
226684
Από την Craiova φεύγουμε μετά τις έξι το απόγευμα, είναι σαφές, ότι δεν περνάμε σήμερα το Φαγαρας. Απλά θέλουμε να φτάσουμε στους πρόποδες, να ξεκινήσουμε αύριο άμεσα με το διάσελο. Όταν φτάνουμε Pitesti, έχει σούρουπο, θερμοκρασία πέφτει απότομα. Στην είσοδο πόλης 25 βαθμοί, στην έξοδο, όπου το GPS μας οδηγεί αλάνθαστα στην DN7C, δηλαδή τρανσφαγαρας, κατεβαίνει στους 21 βαθμούς. Έχει σταματημένο αμάξι αστυνομίας και ρωτάμε, εάν το Φάγαρας είναι ανοικτό. Ναι, λένε, και μας χαιρετάνε. Μέχρι το τέλος της ημέρας, δηλαδή μέχρι την Curtea de Arges δεν είναι μακριά, καμιά 50χλμ, απλά συνεχώς ανεβαίνεις. Και όσο ανεβαίνουμε, τόσο θερμοκρασία πέφτει μέχρι τελικά στους 15 βαθμούς, όταν φτάνουμε. Έχουμε ήδη κλειστούς όλους αεραγωγούς των στολών μας, δεν έχει νόημα να σταματάμε και να προσθέτουμε ρούχα, φτάνουμε όμως κρυώνοντας. Όπως και το Calafat, έτσι και την Curtea de Arges την κάνουμε πολλές φορές πάνω κάτω στους κεντρικούς δρόμους. Ψάχνουμε κατάλυμα, κάτι μικρό και προσιτό, για έναν ύπνο. Επιλογές πολλές, εάν θέλαμε οτιδήποτε, ανεξαρτήτως κόστους, έχει σε κάθε γωνία. Εδώ είμαστε σε ανδρικό ταξιδάκι και δεν κάνει να έχουμε πολυτέλειες. Δεν ήρθαμε για χαλαρές διακοπές διαμονής, αλλά για τους δρόμους, για όλα τα άλλα, εκτός του δωματίου. Ζεστό ντους το θέλουμε, αλλά μέχρι εκεί, όλα τα παραπάνω είναι περιττά. Οι Ρουμάνοι έχουν ένα περίεργο χούι. Ακόμα και αυτοί, που δείχνουν [και είναι] μορφωμένοι, δεν μπορούν να σας εξηγήσουν σωστά έναν δρόμο, μία διαδρομή, όταν σας κατατοπίζουν. Σας λένε, με πολύ σοβαρό ύφος, πόσο μακριά μέχρι την διασταύρωση, σας περιγράφουν τα σημεία αναφοράς, πως να καθοδηγηθείτε κάπου και στο τέλος τα μέτρα δεν συμφωνούν, τα σημεία αναφοράς είναι ανάποδα και στο άλλο άκρο της πόλης. Είχε πλάκα. Στο τέλος ρωτάγαμε και, ενώ κοιτούσαν απορημένα, κάναμε το ακριβώς ανάποδο και voila, ο ξενώνας μπροστά μας . Είχε κάποια γιορτή μέσα, καλό αυτό, θα είναι ανοικτή κουζίνα μέχρι αργά. Δίκλινο 28Ε μαζί με το πάρκιν, το πρωινό προαιρετικό. Αυτό θα το σκεφτούμε το πρωί? Κανένα πρόβλημα. Ανεβήκαμε για μπάνιο και γρήγορα πάλι κάτω να φάμε. Προτιμήσαμε να καθίσουμε έξω, σε ξύλινα τραπέζια και πάγκους, ουσιαστικά δίπλα στις μηχανές.
Το φαγητό δεν μας έκανε κάποια ιδιαίτερη εντύπωση, περιμέναμε κάποιες ξεχωριστές γεύσεις, αλλά ήταν πολύ συνηθισμένο με κάτι μέτρια λουκάνικα.... Τουλάχιστον είχαμε έκπληξη σε μορφή σπάνιας μαύρης μπίρας Cerne Krusovicke, τσέχικη σχετικά μικρή ζυθοποιία, μπίρα που πίνω σπίτι μου. Την προτιμήσαμε σε σχέση με Amstel, Heineken και όλες τις άλλες κλασικές μάρκες. Είχε ποικιλία πάντως.
226686
ΤΡΙΤΗ ΗΜΕΡΑ - ΚΥΡΙΑΚΗ
Εκεί θα πάρουμε και τον πρωινό καφέ. Χωρίς πρωινό. Και είναι πολύ νωρίς για ήλιο. Όλα είναι μούσκεμα από την πρωινή υγρασία. Εμείς όμως κοιτάμε επάνω, στο βουνό με προσμονή. Σήμερα λοιπόν Φαγαρας. Πληρώνουμε την διαμονή, φεύγουμε άμεσα. Ο καιρός μάλλον μουντός. Ξεκινάμε χωρίς αδιάβροχα, αλλά η άσφαλτος υγρή. Πρώτα έχουμε διαδρομή - στροφιλίκι δίπλα από την λίμνη. Η άσφαλτος άλλοτε άψογη, αγωνιστικός τάπητας, άλλοτε παλιά με διορθώσεις, πάντα επικίνδυνη λόγο των φθινοπωρινών φύλλων που είναι όλων των χρωμάτων, αλλά πολλά φύλλα στην άσφαλτο = εύκολη πτώση. Η διαδρομή είναι πολύ όμορφη και πολύ ήσυχη, είναι νωρίς Κυριακής.
226688
Sofia - Curtea de Arges
226694
Όταν φτάνουμε πιο ψηλά, στο διάσελο κάθε αυτό, είναι μουντά, κάποιες στροφές στον ήλιο και κάποιες στην ομίχλη. Είναι μία ωραία διαδρομή, αλλά - και μη με κατακρίνετε για αχαριστία - όχι κάτι τόσο σπάνιο, κάτι που δεν έχουμε ξανά δει. Στις Άλπεις έχει τόσες τέτοιες διαδρομές και σε όλα τα χρώματα. Όχι ότι δεν άξιζε, απλά να μην υπάρχει μυθοποίηση μόνο και μόνο επειδή πρόκειται για ρουμάνικα Καρπάθια. Βέβαια, η αυθεντικότητα των χωριών είναι κάτι που σε συναρπάζει, κάτι το διαφορετικό από την τουριστική βιομηχανία των Άλπεων.
226697
transfagasan magistrala
Επάνω έχει κάποια καταλύματα και παίρνουμε ένα ζεστό καφέ ... μέσα, γιατί έξω έχει 8 βαθμούς. Φοράω πάντα ένα μοτοσικλετιστικό ή σκι μπλουζάκι και την στολή μου, και ανάλογα με τον καιρό προσθέτω και το windstopper και ρυθμίζω αεραγωγούς. Και τώρα είμαστε κουμπωμένοι μέχρι το λαιμό. Κατεβαίνουμε και είναι ακόμα πολύ νωρίς. Κάτω έχει πια αρκετά συχνά ήλιο. Φτάνουμε στο τέλος του DN7C δρόμου, στην διασταύρωση με την Ε68 έχουμε δύο επιλογές. Δεξιά στην ανατολή είναι η πόλη Fagaras και αργότερα Brasov, εμείς στρίβουμε αριστερά δυτικά για πάμε στο Sibiu, γιατί στη δική μας διαδρομή θέλουμε να πάμε μέσο Sebes στην Alba Julia και από εκεί να φτάσουμε στην συνοριακή Oradea από νοτιοανατολικά, από μικρό επαρχιακό δίκτυο, περνώντας και άλλο ένα πέρασμα, το λίγο γνωστό Bihor. Δεν μπορούμε να φανταστούμε μέχρι που θα φτάσουμε, αλλά εάν προλάβουμε και το δεύτερο πέρασμα και θα είμαστε κοντά στα ουγγρικά σύνορα, κάτι θα βρούμε, κάπου θα κοιμηθούμε. Την επόμενη έχουμε Βουδαπέστη με το κλεισμένο ξενοδοχείο.
226699
Με αυτές τις σκέψεις φτάνουμε Sibiu, για σιγουριά ψάχνουμε στο κέντρο υγρό για φακούς και ανταλλακτήριο. Και τα δύο δεν βρίσκουμε ανοικτά την Κυριακή μεσημέρι. Συναντάμε όμως ένα γάμο με όλα τα στολίδια. Τα μετρητά μας λιγοστεύουν, να είναι καλά το παλικάρι από το Calafat. Σταματάμε στο Sibiu σε μεγάλο βενζινάδικο αλυσίδας Lukoil, όνομα οικείο, μία και κάπως έτσι αρχίζει και το δικό μας επίθετο. Δίπλα ακριβώς είναι ανοικτό το πλύσιμο με ένα στοιχειώδες σέρβις. Χρειάζομαι μία βίδα για την βάση GPS, κάπου μία χάθηκε και τρέμει όλο το GPS. Οι υπάλληλοι όπως και ιδιοκτήτες αυτοκινήτων που περίμεναν το πλύσιμο ή κέρωμα μας πλησίασαν με πολύ φιλικές διαθέσεις. Τους αρέσουν οι μαστόδοντοι μας, επικροτούν το κουράγιο μας να πάμε τόσο μακριά και βλέπω ότι ο Νίκος κοκορεύεται. Είναι στην φάση ζωής, που δεν παίρνει ακόμη πολλούς επαίνους. Δεν μαζεύει καρπούς, για την ώρα σπέρνει, είναι από κάτω. Εδώ είναι μία αναλαμπή. Είναι όλο περηφάνια. Το καταγράφω, έχει σημασία και για μένα να τον καταλαβαίνω. Εμένα δεν με συγκινούν τόσο τέτοιες στάσεις περαστικών, διότι έχω πάει πολύ πιο μακριά από την πατρίδα για να μου κάνει κάποιο κλικ η Ρουμανία λόγω απόστασης και γενικά, δεν βλέπω το σκηνικό πρώτη φορά. Ο μικρός πάντως μιλάει, εξηγεί. Μέχρι να βρούμε από το προσωπικό [ομολογουμένως πρόθυμο και φιλικό] την σωστή βίδα, ο Νίκος ήδη είχε ηθικό του Cyril Despres ή τουλάχιστον έμοιαζε ότι επιστρέφει από Romaniacs. Τον αφήνω να πάρει την δόση του, από την βλακεία στην Βουλγαρία είναι άμεμπτος και τα καταφέρνει περίφημα. Και στην Ρουμανία δεν είναι εύκολη οδήγηση.
Οι κύριοι δρόμοι στην Ρουμανία θυμίζουν εποχή πριν εικοσιπέντε χρόνια αλλά με στόλο και ανάγκες σημερινές. Η άσφαλτος μεν άψογη, αλλά οι δρόμοι απ-ελ-πισ-τι-κά τίγκα και όλοι σέρνονται 60-70 ανεξαρτήτως κυβικών, αμαξιού, φορτηγού. Ένας πίσω από τον άλλον. Καμιά φορά υπάρχει κενό για μηχανή και το εκμεταλλευόμαστε, περισσότερο προς την φροντίδα νεύρων και εναλλαγή από την μονοτονία παρά να κερδίσουμε οτιδήποτε. Δεν φοβάμαι τόσο, παρακολουθώ τον μικρό στον καθρέφτη και βλέπω ότι το πιάνει καλά το νόημα. Μέχρι να φτάσουμε στο Sebes, παραδίδω ιδιαίτερα μαθήματα επί γεμάτου ρουμάνικου δρόμου. Το διασκεδάζω. Πάμε πολύ προσεκτικά, καμία αντίρρηση, αλλά όταν μπορούμε, το δεξί χέρι πιάνει δουλειά. Η μαγκιά εδώ, και το πιάνει ο μικρός το νόημα χωρίς να το πούμε πριν, είναι στην προσπέλαση να είμαστε απόλυτα precise. Και εννοώ να είναι παιχνίδι όχι η ταχύτητα, αλλά ο σωστός συγχρονισμός. Κατέβασμα ταχύτητας πριν, στην προετοιμασία. Φλας. Αφήνουμε μερικά μέτρα απόστασης πρώτα, πριν την προσπέραση, για να επιταχύνουμε μετά και βγαίνοντας στο αντίθετο ρεύμα να έχουμε αισθητή διαφορά ταχύτητας από το προπορευόμενο, ώστε η συνολική διάρκεια παραμονής στο αντίθετο ρεύμα να περιοριστεί στο ελάχιστο δυνατό. Όλα αυτά για όλους εσάς, τους έμπειρους αναβάτες φαντάζονται απλά, μηχανικά και αυτονόητα, αλλά για τον αρχάριο ΔΕΝ είναι. Για μας εδώ ήταν σαν το σάλτο από το τρίμετρο στους Ολυμπιακούς, όπου κρίνεται η άψογη και εναρμονισμένη εκτέλεση και ας είναι μόνο ένα απλό, μονό σάλτο. Σίγουρα τον ωφέλησε.
Λίγο μετά το Sebes στρίβουμε για Alba Julia ή Julia Alba, γιατί τι Λευκή Ιουλία και τι Ιουλία Λευκή. Ο δρόμος ομόρφυνε και κυρίως ελαττώθηκε η κίνηση. Τελικά μέχρι την Λευκοϊουλία άρχιζε να ψιχαλίζει, όχι όμως για αδιάβροχα και τα λίγα τα καταπίνουμε. Μας πάνε από γύρω γύρω χωριά λόγω εκτροπής δρόμου - κατασκευή γέφυρας και κάνουμε κύκλο πάνω από 30 χλμ. Μετά την Ιουλία πιάνουμε τον τέλειο ρυθμό, ο δρόμος στενεύει, εντελώς επαρχιακός δρόμος, αλλά άδειος και μας αρέσει να πάμε σβέλτα. Είμαστε σε εκείνο το δρόμο που σταδιακά θα ανέβει στο πέρασμα Bihor. Έχουμε καλό κέφι. Η σημερινή ημέρα μας πάει καλά. Κάναμε το Φαγαρας, είναι μόλις μία και μισή και ξεκινάμε το δεύτερο πέρασμα για σήμερα. Σίγουρα καλά τα πάει ο Νίκος, όλα τέλεια. Βενζίνη ακόμα έχουμε αρκετή, αλλά πολύ ώρα δεν καπνίζαμε. Για αυτό σταματάμε σε ένα απλό αναψυκτήριο στο δρόμο, είναι σαφές, ότι πάμε καλά, απλά να τα πούμε μεταξύ μας. Με το τσιγάρο να κάνουμε ανακεφαλαίωση πως σωστά προσπερνάγαμε και πως και τέλεια εκτέλεση μίας άσκησης μπορεί να είναι καλύτερη από ωμή δύναμη ή ταχύτητα. Αυτά σκεφτόμουν, όταν έβαζα το πλαϊνό σταντ. Βγάζω το κράνος, χαμογελάμε. Πάω να παραγγείλω καφέδες.
Πριν προλάβω, έρχεται ο Νίκος με σκυμμένο κεφάλι
"Τι έγινε?"
"Γάμησέ τα...."
"Τι έγινε, λέγε!"
"Τσαντάκι, το νέο μου τσαντάκι, δεν το έχω"
"Τι εννοείς? Τι θα πει δεν έχω τσαντάκι?"
"ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΩ! Το έχασα, κάπου θα έπεσε"
"Κακό αυτό, γμτ, τι είχες μέσα?"
"Τι?, Μα..... όλα! Τα χαρτιά της μηχανής, το διαβατήριο, πορτοφόλι με τα λεφτά που μου έδωσες να μην είμαι χωρίς φράγκο, κάτι να συμβεί, πράσινη κάρτα, ταυτότητα, ακόμα και τα δικά σου εφεδρικά κλειδιά που μου έδωσες. Εκτός από το iPhone, που το είχα σε άλλη τσέπη για την μουσική, όλα τα άλλα τα είχα εκεί..."
"Την γαμήσαμε πραγματικά...."
226702
Τι κάνουμε τώρα? Πως το λύνουμε? Ρωτάμε την πρόθυμη κυρία στο αναψυκτήριο και μας σχηματίζει τον αριθμό της αστυνομίας. Παίρνω το ακουστικό, ξεκινώ με αγγλικό χαιρετισμό και μας συνδέουν με μία αστυνομικό με προφορά Οξφορδ. Ρωτά, ξαναρωτά, μετά μας δίνει, πάντα με το οξφορδικό στιλ σαφείς οδηγίες τι θα κάνουμε. Θα μεριμνήσει, λέει, θα βρεθεί λύση. Τώρα θα πρέπει να παραμείνουμε εκεί επί τόπου, μάλιστα μιλάει με την ντόπια κυρία, για να επιβεβαιώσει την θέση μας. Καθίστε εκεί, όλα θα γίνουν. Μιλάμε για εξυπηρέτηση, ούτε στην Ελλάδα δεν έχουμε, ούτε στην Τσεχία δεν μπορώ να φανταστώ, θα έχουν πολύ προχωρήσει τελικά τα πράγματα εδώ, σκέφτομαι. Και περιμένω, ΠΡΟΦΑΝΩΣ [και αφού δώσαμε σωστές συντεταγμένες], ένα Apache να προσγειωθεί στο πάρκιν. Αλλά τίποτε, ακόμα περιμένουμε και ήδη πέρασε μισή ώρα. Τελικά, σύνολο σε μία ώρα και μισή έρχεται το διεθνές κομάντο διάσωσης, που αποτελείται από μία Dacia, μέσα κάθεται ένας συνοδηγός, που δεν βγήκε ποτέ από μέσα. Θα είναι η κάλυψη των μετόπισθεν ή εφεδρεία, λέω εγώ. Ευτυχώς έχει όμως και οδηγό το πράμα, ευελπιστώ, εναποθέτοντας στον αρχηγό αποστολής όλες μου τις ελπίδες. Αλλά μάταιες ελπίδες έτρεφα, ο αρχηγός τόσο σημαντικής αποστολής είναι χαμηλόβαθμος αστυνομικός, ο τύπος ξέρει μόνο ρουμάνικα. Με μπλαζέ ύφος προσπαθεί να βγάλει [σιγά το κατόρθωμα με την κοινή καταγωγή γλώσσας] μερικές ιταλικές λέξεις. Καταλαβαίνουμε, ότι η αναβάθμιση της Ρουμανίας στην διάσωση αφηρημένων τουριστών για την ώρα προχώρησε μόνο στο πρώτο στάδιο, στην πρόσληψη ξενόφωνης στο τηλεφωνικό κέντρο. Ο αστυνόμος θέλει να μας σώσει ζητώντας τα στοιχεία του Νίκου ως παθόντα και εμού ως μάρτυρα. Μετά από μισή ώρα, κουραστήκαμε όλοι, τα μαζεύει. Τον ρωτάω λοιπόν, εμείς τι θα κάνουμε?, Κάποια χαρτιά ίσως να μας δώσει....? 'Όχι, είστε ξένοι υπήκοοι, θα πρέπει να πάτε στην πρεσβεία σας στο Βουκουρέστι.
"Βουκουρέστι!?!!?"
Οι κομάντος έφυγαν.....
Και τι άλλο δηλαδή περιμέναμε? Κάτι άλλο έπρεπε να κάνουμε. Τι κάνουμε τώρα? Που το είδες το τσαντάκι τελευταία? Θυμάται ότι το κούμπωνε στο Sibiu, εκεί στο βενζινάδικο με την βίδα για το GPS. Ναι, αλλά αυτό είναι τρεις ώρες και διακόσια χιλιόμετρα πίσω. Πώς το ψάχνεις? Δεν είναι απόσταση από την εξώπορτα μέχρι το αμάξι, κάπου εδώ μου έπεσαν τα κλειδιά... Μιλάμε για 200χλμ!! Οπότε, αναγκαστικά πάμε μέχρι το Βουκουρέστι, απλά καθ' οδόν θα σταματάμε σε κάποια αστυνομικά φυλάκια, μήπως και κάτι βρεθεί. Σταματάμε στο Sibiu στην αστυνομία, μιλάω με έναν αστυνομικό με καταπληκτικά αγγλικά, αλλά αυτό πια με απογοητεύει, οπότε καταλαβαίνω .... δεν βρέθηκε τίποτε. Περνάμε και από το βενζινάδικο, μήπως και κάτι..... Ούτε εκεί τίποτε. Καλού κακού αφήνει εκεί ο Νίκος τον αριθμό του κινητού του, για κάθε ενδεχόμενο.
Όχι μόνο δεν προχωράμε προς την Ουγγαρία, αλλά είμαστε πάλι στο Sibiu, εκεί που ήμασταν πριν πέντε ώρες, μόνο που τότε χαρούμενοι μόλις κάναμε το Φαγαρας και οδεύαμε εις τα ψηλότερα, ενώ τώρα είμαστε με ηθικό νεκροταφείου στο ίδιο σημείο, χωρίς μετρητά, χωρίς χαρτιά, με αβέβαιο μέλλον του ταξιδιού μας. Είναι σχεδόν επτά, πεινάμε. Ευτυχώς μας βάζει βενζίνη με την πιστωτική μου. Κατασκυμμένοι καβαλάμε πάλι μηχανές. Τελευταία καλή ελπίδα τελείωσε εδώ. Αφού ούτε στις αστυνομίες δεν ξέρουν τίποτε ούτε και εδώ τελικά βρέθηκε, πάει, κάποιος το βούτηξε και αφού είχε και αρκετά χρήματα για τα ρουμάνικα δεδομένα, τα κράτησε όλα. Τώρα δεν μας μένει πραγματικά παρά να γυρίσουμε στο Βουκουρέστι. Χαζό, από την έξοδο από την χώρα βορειοδυτικά να γυρίσουμε πίσω νοτιοανατολικά. Από Sibiu μας πάει ο δρόμος στο Ramnicu Valcea, ένας πολύ δύσκολος δρόμος γεμάτος αμάξια Κυριακής βράδυ. Από εκεί ακόμα με πολλή κίνηση μέχρι το Pitesti, από εκεί έχει αυτοκινητόδρομο μέχρι την πρωτεύουσα. Στο Pitesti αρχίζει να βρέχει καταρρακτωδώς. Μπαίνουμε στην εθνική και σταματάμε στο πρώτο βενζινάδικο για βενζίνη, αλλά δεν δέχεται πιστωτικές. Συνεχίζουμε στο επόμενο, ήδη βρέχει τόσο, που σταματάνε αυτοκίνητα δεξιά και δεν συνεχίζουν ή φτάνουν απλά στο πλησιέστερο σταθμό, βενζινάδικο. Και εμείς στο βενζινάδικο, δέχεται κάρτες, ΟΚ. Δεν γινόταν να συνεχίσουμε σε αυτή την βροχή. Μας έρχεται από την γυναίκα μου sms με τους αριθμούς της πρεσβείας μαζί με έναν αριθμό hotline. Τον παίρνω εκεί στο βενζινάδικο. Εξηγώ την κατάσταση. Καταλαβαίνει, ούτε πρώτοι, ούτε τελευταίοι. Μου εξηγεί, τι πρέπει να κάνουμε.
226706
Πρώτα πρώτα για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας, πρέπει να μας εκδώσουν προσωρινά χαρτιά, τα οποία όμως θα τα εκδώσουν μόνο εάν τα δικά μας εκλάπησαν, σε απλή απώλεια πρέπει να περιμένεις εύλογο διάστημα, μήπως βρεθούν. Οπότε πρέπει πρώτα να πούμε, ότι εκλάπησαν. Αυτό το λέμε προς την πρεσβεία μας με επίσημο τρόπο, δηλαδή με μία βεβαίωση από την αστυνομία της Ρουμανίας, ότι δηλώσαμε κλοπή. Μάλιστα. Μα πριν πέντε ώρες δηλώσαμε στους ρουμάνους, ότι τα χάσαμε?! ? Λοιπόν, αύριο πρωί να πάτε σε κάποιο αστυνομικό τμήμα και να δηλώσετε κλοπή και μετά ελάτε στην πρεσβεία μας. Θα κάνετε αίτηση και κατόπιν άδειας από τα κεντρικά στην Αθήνα θα σας βγάλουμε προσωρινό διαβατήριο. Α, πρέπει να περιμένετε και άδεια από την Αθήνα. Ναι, από την τοπική αστυνομία και από την ΓΑΔΑ, μήπως και είμαστε καταζητούμενοι ή φυγάδες ή οτιδήποτε. Λογικό. Και πόσο κρατάει αυτό. Ανάλογα, από δύο ώρες μέχρι δύο μέρες!!!! Αμάν!!
Πριν φύγουμε από το βενζινάδικο, επικοινωνούμε με την μαμά του Νίκου, να πάει βραδιάτικα στο τοπικό τμήμα και να προετοιμάσει το έδαφος.
Εμείς προσοχή πίσω στο δρόμο. Λοιπόν Νίκο, κοίτα πως θα αποβάλλεις τον φόβο από την έντονη βροχή στην εθνική. Χρειαζόταν μία εξήγηση, γιατί το είδα, ότι το φοβάται πολύ. Η βατότητα των ελαστικών μας επάνω στην καλή άσφαλτο είναι πολύ καλή, ιδιαίτερα σε μία εθνική, που πάς ευθεία. Η μειωμένη ορατότητα μην σε τρομάζει, δεν έχουμε να πάθουμε τίποτε στην εθνική. Προσέχουμε τυχόν σταματημένα σβησμένα αμάξια δεξιά και καλύτερα πάμε στην αριστερή λωρίδα. Είναι συνήθως πιο καθαρή, γιατί δεν έχει μαζεμένο νερό από κακοποιημένη άσφαλτο από τα φορτηγά, όπως έχει δεξιά λωρίδα. Η ταχύτητα με πάνω από εκατό δεν είναι απαγορευτική, μία έννοια είναι μόνο... δες ότι προπορεύομαι στα εκατό μέτρα μπροστά σου, πάω απλά σταθερά, ούτε στρίβεις ούτε τίποτε. Και δες πόσο σταθερά πάει η GS!
Ακόμα και εκεί είχα τον ρόλο μου. Εκείνη την ώρα όμως σκέφτομαι ακόμα ένα τηλέφωνο που έπρεπε να σκεφτώ να κάνω.....
Αρχή του έτους είχα ένα πάρα πολύ δύσκολο κάταγμα να χειρουργήσω. Η κυρία 60 ετών έκανε ένα άσχημο υπερδιακονδύλιο κάταγμα μηρού [άνω μέρος γόνατου]. Αυτό από μόνο του είναι δύσκολο. Εδώ όμως είχε την ιδιαιτερότητα, ότι είχε και άλλο ένα κάταγμα, το οποίο έφτανε μέχρι την ολική αντικατάσταση του γόνατος, που έκανε η κυρία τριετία πριν στο Βέλγιο. Τα περιστατικά αυτά είναι λίγα, σπάνια τέτοια σύμπτωση και δεν υπάρχει manual τι κάνεις. Αναγκαστικά θα πρέπει τα συναρμολογείς αυτοσχεδιάζοντας. Η κυρία όμως πήγε περίφημα. Το κάταγμα κόλλησε, ξανά περπατάει.... και ο γιός της, είναι..... ας πούμε Γιάννης
Πρόσφατα επέστρεψε από κάποια πρεσβεία και είναι ένας νέος διπλωμάτης καριέρας. Όχι παλιός, νέο παιδί είναι, νομίζω ότι είναι αυτή την εποχή στην διπλωματική υπηρεσία του γραφείο του πρωθυπουργού. Καλώ το τηλέφωνο. Αλλά δεν απαντάει. ΟΚ, τελευταίο τσιγάρο και πάμε. Εκείνη την στιγμή χτυπάει το τηλέφωνο, ένας αριθμός για μένα άγνωστος, αλλά περίεργος, πολλά νούμερα στην σειρά. Είναι ο Γιάννης από ΗΠΑ. Ναι, το ξέχασα, ότι ο Παπανδρέου πήγε εκείνη την εβδομάδα στην Washington. Του εξηγώ την κατάσταση. ΟΚ, μου λέει, στείλε μου να μην ψάχνω με sms τα τηλέφωνα και τα ονόματα ανθρώπων που μίλησες στην πρεσβεία και το πρωί βλέπουμε. Το πρωί να βγάλεις το χαρτί από την ρουμάνικη αστυνομία! Ελπίζω ότι θα έχουμε κάποιον πίσω μας που θα ισοφαρίσει για εμάς όποια κακή εντύπωση μπορεί να προκαλέσουν δύο μηχανόβιοι, άπλυτοι, πεινασμένοι, κουρασμένοι.
Ξεκινάμε το υπόλοιπο εθνικής, για αρκετά χιλιόμετρα με δυνατή βροχή, δεν πειράζει, μούσκεμα είμαστε έτσι και αλλιώς, αλλά τώρα τουλάχιστον γίνεται σχολείο, που σε κανένα προσομοιωτή δεν θα βρεις. Τα καταφέρνουμε και λίγο πριν τα μεσάνυχτα μπαίνουμε στη πρωτεύουσα. Σχετικά στην αρχή μπαίνουμε στο πρώτο ξενοδοχείο στην περιφερική, που είχαμε στο δρόμο. Χωρίς διαπραγματεύσεις. Στο δωμάτιο πάμε με τα αδιάβροχα. Απλώνουμε παντού τα βρεγμένα, ότι προλάβει ας στεγνώσει μέχρι αύριο. Καυτό ντους και λίγα φιστίκια του Παναγιώτη. Και χωρίς υγρό για να βγάλω φακούς, δεύτερη νύχτα - not good for eyes...
ΗΜΕΡΑ ΤΕΤΑΡΤΗ - ΔΕΥΤΕΡΑ
Το πρωί ξυπνάμε πολύ νωρίς, κατεβαίνουμε κάτω ντυμένοι, έτοιμοι για αναχώρηση, πρώτα όμως κάνουμε μία καταστροφική επιδρομή στο πρωινό. Μία ομάδα πόλο τρώει λιγότερο, αλλά δεν νοιαζόμαστε, είμαστε χωρίς ντόπια χρήματα και δεν ξέρουμε τι θα αντιμετωπίσουμε όλη την ημέρα.
Βάζω στο GPS την πρεσβεία μας και διαπιστώνω, ότι κάπου στο δρόμο έχουμε μεγάλη αστυνομική διεύθυνση. Σταματάμε εκεί. Πρέπει να περιμένουμε αρκετά μέχρι να φτάσει κάποιος, που να μιλάει αγγλικά. Του λέμε τι έγινε, πως ήμασταν σταματημένοι και ανέμελα καπνίζαμε στις παρκαρισμένες μηχανές και ξαφνικά κάποιος νεαρός αρπάζει το τσαντάκι και τρέχει. Δεν προλάβαμε να αντιδράσουμε, του λέμε. Και σε ποιον δρόμο ήταν? Πριν την μεγάλη γέφυρα ή μετά? Γιατί εάν ήταν πριν, είναι στην δικαιοδοσία την περιφέρειας του Βουκουρέστι και αυτό λοιπόν θα πρέπει να πάτε σε άλλο αστυνομικό τμήμα να το δηλώσετε. Καταλάβαμε...όπως στην Ελλάδα, ου μπλέξεις. Με πρόσχημα, ότι πάμε να διευκρινίσουμε το σημείο του συμβάντος εξαφανιζόμαστε. Πάμε στην πρεσβεία. Η κατάσταση στους δρόμους του Βουκουρέστι είναι απερίγραπτη. Παντού μποτιλιάρισμα και δεν περνάς. Και να πεις ότι από την Αθήνα δεν είμαστε αρκετά θρασείς οδηγοί, όταν χρειάζεται. Εδώ είναι αυτές οι γνώσεις άχρηστες, έχω τριπλέτα και είμαι εγκλωβισμένος σε κίνηση, που θυμίζει φρακαρισμένους δρόμους γύρω από την Σταδίου την ημέρα πορείας και εκτροπής κίνησης. Θέλουμε ένα χιλιόμετρο και κάνουμε 40 λεπτά της ώρας με μηχανές. Απίστευτο. Η πρεσβεία είναι σε μία ήσυχη όαση, στο κέντρο της πόλης, με ήρεμους δρόμους. Τίποτε δεν είναι τυχαίο, όπως είναι Παλαιό Ψυχικό, το ίδιο πράγμα. Παρκάρουμε τα μαμούθ μας στην είσοδο γεμάτοι απελπισία, διότι η ώρα είναι σχεδόν εννέα και δεν καταφέραμε ακόμα απόλυτα τίποτε. Ούτε το χαρτί από την αστυνομία. Μπαίνουμε μέσα και ξαφνικά μας περιβάλει εμπιστοσύνη, ευπρέπεια και κατανόηση. Εξηγώ, πόσο δύσκολο είναι να έχουμε το πιστοποιητικό κλοπής από τους Ρουμάνους. Το καταλαβαίνει η υπάλληλος και όχι μόνο αυτό, το συμμερίζεται! Ξαφνικά φτάνει να συμπληρώσει ο Νίκος ένα σορό έντυπα, να εγγυηθώ εγώ την ταυτότητά του [και μπορώ, εγώ έχω τα χαρτιά μου εντάξει, γιατί να μην εγγυηθώ τον γιό μου?] και όλα ΟΚ. Δηλαδή μέχρι το βήμα το εδώ, της πρεσβείας. Μας στέλνει στην κοντινή πλατεία να βγάλει ο Νίκος φωτογραφίες, ευτυχώς μας δέχτηκαν Ευρώ. Τώρα, λέει, θα περιμένουμε το πράσινο φως από την Αθήνα και θα σας εκδώσουμε το προσωρινό διαβατήριο. Μάλιστα και πως γίνεται αυτό? Ένα φαξ περιμένουμε. Αυτό το βήμα υποτίθεται ότι κινήθηκε από βραδύς στην Αθήνα από την πρώην γυναίκα μου. Έτσι τουλάχιστον ήξερε ο Νίκος, ότι το έκανε. Περιμένουμε ένα φαξ, και άλλο μισάωρο και τίποτε. Και αν θα κάνει τελικά δύο ημέρες, γιατί κάτι κάπου σκάλωσε? Τότε έχουμε πρόβλημα, μικρέ. Γιατί εγώ θα πρέπει να συνεχίσω επάνω, προς Τσεχία, να φτάσω στην αποστολή-χρηματαποστολή. Εσύ αναγκαστικά θα περιμένεις εδώ μέχρι να σου κάνουν το διαβατήριο και επιστρέφεις Ελλάδα. Εγώ δεν μπορώ να περιμένω μαζί του όσο χρειαστεί, γιατί πρέπει να φτάσω σε εύλογο χρόνο Τσεχία, για να προλάβω να κατηφορίσω πάλι στην Ιταλία. Και μέχρι πότε μπορώ?, κουβεντιάζουμε. Μετράμε τις μέρες και πετάμε μεγάλα νούμερα και αποστάσεις σαν να είναι Αθήνα - Θήβα. Αποφασίζουμε, ότι μπορώ να κοιμηθώ εδώ ακόμα και σήμερα το βράδυ, και αύριο το πρωί, μετά από ένα αρνητικό τηλέφωνο στην πρεσβεία - οι δρόμοι μας θα χωρίσουν. Εγώ θα αλλάξω όλο το πρόγραμμα αναγκαστικά για να προλάβω και αυτός, όταν και όποτε θα έχει χαρτιά θα κατεβεί ταπεινωμένος στην Ελλάδα. Από ένα φοβερό ταξίδι με τον μπαμπά του θα του μείνει ένα πέρασμα από την Βουλγαρία και επιστροφή από την Ρουμανία. Άδοξο τέλος. Αλλά η μαμακία φίλε πληρώνεται!
Εδώ πρέπει να εξηγήσω, ότι έπρεπε να πάω επάνω στην Τσεχία και για άλλον έναν λόγο. Μία εβδομάδα πριν την αναχώρησή μας τράκαρε η μαμά μου. Έπεσε με την μηχανή. Δηλαδή με το μοτοποδήλατο. Έφαγε τα μούτρα της και χτύπησε στον ώμο, έσπασε την κλείδα. Και την χειρούργησε υποχρεωτικά, πράγμα σπάνιο, διότι κάποια οστική παρασχίδα τραυμάτιζε το βραχιόνιο πλέγμα από κάτω. Άρα η επέμβαση επιβεβλημένη και άμεση. Και εγώ από εδώ [Ελλάδα], δεν μπορούσα να κάνω τίποτε. Τώρα είναι τρίτη ημέρα σπίτι της και φυσικά πρέπει να πάω να την δω.
Τα ήξερε όλα αυτά ο Νίκος και τα καταλάβαινε. Αλλά και εγώ του είχα πια εμπιστοσύνη, ότι μπορεί να επιστρέψει τόσα χιλιόμετρα μόνος του εάν χρειαστεί, δεν θα έχω αμφιβολία, εάν τα καταφέρνει και πως. Πάντως τα δάκρυα τα είχε ακριβώς στην άκρη του βλεφάρου, γεμάτα. Σε εκείνη την στιγμή, ίσως κακώς, του είπα, ότι εάν επιστρέψει πίσω, δυστυχώς χάνει και το βασικό δώρο, την αλουμινένια τριπλέτα! Εκεί του έδωσα την χαριστική. Ευτυχώς, ενώ βρίζουμε και εκνευρισμένα χτυπάμε τα τσιγάρα μας κάτω, μαθαίνουμε, ότι ήρθε ΤΟ ΦΑΞ!!! Για την ακρίβεια, έχει έρθει λέει από το πρωί, αλλά σε άλλο φαξ, στον πάνω όροφο. Τώρα το βρήκαν. Μπορείτε να σκέφτεστε ότι θέλετε για τους περίπλοκους ορόφους της πρεσβείας, και εγώ θα συμφωνήσω. Τώρα όμως μας νοιάζει μόνο, ότι το φαξ ήρθε. Και σε δέκα λεπτά έχουμε και το διαβατήριο στο χέρι. Είμαστε έτοιμοι.
Ήμασταν τόσο συγκινημένοι, που ο Νίκος ξέσπασε σε πραγματικό κλάμα και εγώ.... δεν μου έλειπαν πολλά. Τώρα άλλαξε η ψυχολογία, τώρα είναι όλα θετικά. Αφού είναι μόλις δέκα και μισή και έχουμε ακόμα μπροστά όλη την ημέρα. Εξορμάμε από το πνιγμένο Βουκουρέστι βορειοδυτικά, πάλι προς το Pitesti. Μπορεί να μην έχουμε ακόμα αλλάξει χρήματα, δεν έχουμε υγρό για φακούς, αλλά ακόμα δεν πεινάμε και βρίσκουμε και ένα βενζινάδικο με δεκτή πιστωτική. Τι άλλο θέλουμε για να είμαστε ευτυχισμένοι! Father's and son's trip is going on! Στα γρήγορα εκατό χιλιόμετρα εθνικής έχουμε χρόνο να σκεφτούμε το πρόγραμμα. Που κανονικά έπρεπε να είμαστε? Μόλις θα είχαμε, κανονικά, περάσει το δεύτερο πέρασμα το Bihor. Τώρα θα οδεύαμε προς Βουδαπέστη. Μα και τώρα, προς Βουδαπέστη πάμε. Αν θυσιάσουμε το Bihor [και κάπου θα βρούμε να κάνουμε κάποιο άλλο, έτσι, να σβήσουμε το χρέος] και πάμε άμεσα στην Βουδαπέστη, ουσιαστικά θα προλάβουμε να ισορροπήσουμε το πρόγραμμα. Σήμερα το βράδυ έχουμε το προπληρωμένο ξενοδοχείο στην Βουδαπέστη, απλά κανονικά θα φτάναμε μετά το μεσημέρι, ενώ τώρα.... Δεν πειράζει, ας πλησιάσουμε την Βουδαπέστη, κάπως να βρούμε το πρόγραμμά μας, γιατί είναι και άλλα στην μέση. Το ραντεβού π.χ. για την τριπλέτα, να τοποθετηθεί και άλλα. Αυτά λέμε στην πρώτη στάση για τσιγάρο. Ότι τολμάμε να πάμε στην Βουδαπέστη και ό,τι βγάλουμε. Η απόσταση κανονικά είναι 800 χιλιόμετρα και όταν λέμε σκληρά, το εννοώ. Από αυτά τα τελευταία 200 θα είναι στην εθνική Ουγγαρίας, αλλά τα υπόλοιπα είναι πάρα πολύ δύσκολα. Είναι Δευτέρα πρωί, οι δρόμοι της Ρουμανίας δεν ήταν αστείο ούτε το ΣΚ, για σκέψου τώρα εργάσιμη ημέρα. Αλλά το αποφασίσαμε και έτσι κάνουμε. Με αποφασιστική κίνηση πετάμε το αποτσίγαρο και κατεβάζουμε την ζελατίνα του κράνους. Είναι ένα εγχείρημα δύσκολο για έμπειρο αναβάτη, όταν είσαι στο κέντρο πνιγμένης πρωτεύουσας στις δέκα και μισή το πρωί και έχεις μία οχτακοσάρα μπροστά σου σε δρόμους Ρουμανίας. Όμως, ο τολμών νικά! Τελειώνουμε την εθνική στο Pitesti και κάνουμε, αντίστροφα από χθες, προς Ramnicu Valcea. Δεν σταματάμε τόσο συχνά για τσιγάρα, είμαστε προσηλωμένοι στον στόχο μας. Κάποια στιγμή ο Νίκος σχεδόν στεγνώνει από βενζίνη. Όταν ρωτάμε, μας λένε άλλα 40 χιλιόμετρα, όταν του τελείωσε τελευταία γραμμή. Αυτό θα μας έλειπε τώρα, να χάνουμε και χρόνο από τέτοιες βλακείες. Όμως πάμε πολύ οικονομικά, ο δρόμος εκείνη την ώρα έτσι και αλλιώς δεν επιτρέπει τίποτε άλλο. Ευτυχώς σε λίγο είναι μπροστά το βενζινάδικο, το οποίο είναι από τα λίγα στην Ρουμανία, που με κάρτα έχει όχι μόνο την βενζίνη, αλλά και το κατάστημα [σε άλλες περιπτώσεις σε κατάστημα πληρώνεις μόνο με μετρητά]. Για εμάς είναι ευκαιρία να φουλάρουμε, να πάρουμε καφέ, σαντουιτσάκι, να ανασυνταχθούμε. Ευτυχώς, γιατί λεφτά πια δεν είχαμε [δεν θέλετε να ακούσετε και για τα υγρά για τους φακούς, χαχα?] και ξηρά τροφή του Παναγιώτη σχεδόν τελείωσε. Καθώς έχουμε γεμάτα τα στόματα με φαγητό, χτυπάει το τηλέφωνο του Νίκου. Πρώτα ακούει και μετά προσπαθεί να λέει κάτι στα αγγλικά αργά ξανά και ξανά, σαν να μιλά με κάποιον, μου δεν μπορεί να τα πιάνει εύκολα. Τελικά δίνει το κινητό του με ένα νεύμα σε έναν Ρουμάνο δίπλα, που έμοιαζε πολύ περιποιημένος. Ο Ρουμάνος μιλά κάμποση ώρα ρουμάνικα, μετά κλείνει το τηλέφωνο και γυρίζει προς εμάς, να μας πει την αγγλική μετάφραση. Πήρε τηλέφωνο ο κ. Ρουμάνος, που είναι οδηγός βυτιοφόρου της Lukoil, γιατί χθες το απόγευμα, στην έξοδο από το βενζινάδικο βρήκε ένα τσαντάκι!!!!!!!!! Το πήρε σπίτι, να το παραδώσει την επόμενη στην αστυνομία, αλλά όταν το πρωί έφτασε στην εργασία του, έμαθε, ότι πέρασαν κάποιοι μηχανόβιοι και ότι έχασαν τσαντάκι και άφησαν ένα κινητό. Να και τώρα πήρε, ότι είναι στο βενζινάδικο και αυτός και το τσαντάκι ακόμα για περίπου δύο ώρες. Τόσο απέχουμε και εμείς από το βενζινάδικο. Μας έπεσε το σαγόνι. Ο άνθρωπος βρήκε τσαντάκι με χρήματα και δεν τα βούτηξε, είναι όλα άθικτα, καθώς και όλα τα χαρτιά.
Δεν θέλουμε ακόμα να το πιστέψουμε. Και όμως υπάρχει δικαιοσύνη, υπάρχει ακόμα ο καλός άνθρωπος. Τελειώνουμε λαίμαργα το φαγητό και γρήγορα ξεκινάμε. Στο δρόμο που και που βρέχει, κάποια στιγμή τόσο, που σταματάμε πάλι σε βενζινάδικο για τσιγάρο. Είμαστε ακόμα στην αρχή του δύσκολου δρόμου Ramnicu Valcea - Sibiu. Μόλις λίγο μαλακώσει η βροχή, είμαστε και πάλι στον δρόμο. Αργότερα μία νταλίκα διπλώθηκε και έκλεισε τον δρόμο και στις δύο κατευθύνσεις για αρκετή ώρα. Εμείς με μηχανές προσπερνάμε τις μποτιλιαρισμένες ουρές και καταφέρνουμε να ξεγλιστρήσουμε δίπλα από νταλίκα. Πριν Sibiu η βροχή σταματάει. Στο βενζινάδικο μας περίμενε όντως ο οδηγός, μας τα παρέδωσε όλα. Ήταν ένας χαμηλών τόνων τριαντάρης περίπου. Τον ευχαριστήσαμε πολλές φορές, του αφήσαμε κάποια χρήματα και πήραμε μία φωτοκόπια από τα στοιχεία του [για περαιτέρω χρήση, μετά την επιστροφή μας]. Αφήνουμε το βενζινάδικο στις τέσσερεις το απόγευμα, ίσως και λίγο παραπάνω. Μπροστά είχαμε ακόμα πάρα πολύ δρόμο. Ξεκινήσαμε - και πάλι - με τον καταραμένο δρόμο μέχρι το Sebes, πόσες φορές τον κάναμε αυτό το διήμερο? Μετά όμως στρίβουμε δυτικά για Deva και αργότερα το Arad. Η κίνηση λίγο μικρότερη, κυρίως από φορτηγά, τα Ι.Χ. λιγοστεύουν. Πιάνουμε έναν ρυθμό, εγώ μπροστά, ο Νίκος πίσω. Έχουμε βρει τα σινιάλα μας, τα σήματα, τις χειρονομίες, καταλαβαινόμαστε. Οι κινήσεις είναι γρήγορες, ακριβείς και θυμίζουμε ένα δίδυμο από μαχητικών. Συγχρονισμένες κινήσεις, καθαρή ακολουθία γραμμής. Ο Νίκος αλάνθαστος. Έχουμε τώρα πια τον ήλιο κατάματα, είναι πολύ χαμηλά και πρέπει να έχω συχνά το χέρι πάνω από το κράνος, να κάνει σκιά και να βλέπω. Κοντά στο Arad νυχτώνει για τα καλά, αλλά μπήκαμε πλέον στο μεγάλο περιφερικό δρόμο του Arad. Κάποτε το δρομολόγιο πέρναγε μέσα από μία πόλη με χαλασμένο δρόμο και τραμ της κακιάς ώρας, το θυμάμαι. Και ο δρόμος για τα σύνορα κάθε αυτά, για το μικρό Nadlac ήταν πολύ στενός. Σταματάμε στο τέλος του περιφερικού δρόμου, πριν την έξοδο για το Nadlac. Πράσινο βενζινάδικο OMV, ξέρουμε πια, ότι στα OMV δέχονται κάρτες και για καφέ. Για τα σύνορα θέλουμε μόνο καμιά εκατοστή το πολύ. Είναι σίγουρο, ότι τα καταφέρνουμε, η ώρα είναι οκτώ το βράδυ και κάναμε μεγάλο δρόμο. Κάναμε περίπου πεντακόσια χιλιόμετρα Ρουμανίας από τις ένδεκα. Είμαστε αισιόδοξοι. Ντυνόμαστε πιο ζεστά, γιατί βράδιασε και έχουμε ακόμα πολύ δρόμο. Τώρα υπάρχει καινούργιος δρόμος για τα σύνορα. Και πολύ καλή σήμανση του δρόμου και με το φρέσκο αντανακλαστικό άσπρο έκανε το δρόμο φωτεινό. Η κίνηση ξαφνικά σταμάτησε, τα φορτηγά κοιμήθηκαν και είμαστε μόνοι μας. Τα φώτα αλογόνου για πρώτη φορά γνωρίζουν την μεγάλη σκάλα για πολλή ώρα. Η άσπρη μπογιά σε κατατοπίζει τόσο καλά, που δεν μπορείς παρά να διατηρείς την ιδανική γραμμή στις λιγοστές στροφές και μεγάλες ευθείες. Πάμε πολύ γρήγορα για έναν απλά καλό επαρχιακό δρόμο. Που και που μας προσπερνάει κάποιο αμάξι με μεγάλη ταχύτητα και το ακολουθούμε για πολύ ώρα. Μας οδηγεί με σιγουριά και κυρίως, καθαρίζει όποιο πιθανό ραντάρ θα υπήρχε. Πριν τις δέκα περάσαμε σύνορα Ρουμανίας και Ουγγαρίας. Από μία συμπαθητική Ουγγαρέζα αγοράζουμε το μπιλιέτο χρήσης αυτοκινητόδρομου. 8 Ευρουδάκια . Μετά κλασικά τσιγάρο. Βρε μεγάλε, την κάναμε τελικά την Ρουμανία!! Σίγουρα είμαστε και κουρασμένοι, κλείνουμε πάλι δωδεκάωρο στην σέλα, όμως τώρα που μας βγαίνει, καλοδεχούμενο δωδεκάωρο. Χθες τέτοια ώρα είχαμε απελπισία. Παίρνω τηλέφωνο στο ξενοδοχείο στην Βουδαπέστη, ότι η κράτηση ισχύει, απλά είχαμε πρόβλημα στο δρόμο. Είμαστε στα σύνορα, πειράζει ότι θα αργήσουμε ακόμα? ΟΚ, θα μας περιμένει απαντά ευχάριστος Ούγγρος. Πρέπει να πάρεις τηλέφωνο, είναι μικρό ξενοδοχείο, μάλλον οικογενειακό. Από τα σύνορα είναι καμιά πενηνταριά μέχρι το μεγάλο Szeged και από εκεί εθνική μέχρι την Βουδαπέστη. Έχουμε ένα θεματάκι στο Szeged, γιατί μαλώνουν οι πινακίδες με το GPS μου. Πρόσφατα παρέδωσαν ένα νέο κομμάτι εθνικής και μερικές πινακίδες σε οδηγούσαν ήδη στην νέα ράμπα, άλλες στην παλαιότερη είσοδο εθνικής, το GPS και αυτό λίγο ΔΞ/ΔΑ [δεν ξέρω, δεν απαντώ], τελικά μπαίνουμε εθνική και την πλακώνουμε με σταθερά 140. Εδώ όμως έχουμε πια σοβαρό πρόβλημα κρύου. Εγώ στην adventure έχω κάποια προστασία, έχω καλά γάντια και θερμαινόμενα. Ο Νίκος υποφέρει και στα τρία αυτά, τρέμει πολύ πια. Του δίνω τα γάντιά μου και προχωράμε. Σε μερικές δεκάδες χιλιόμετρα και πάλι στάση, γιατί το κρύο δεν αντέχεται μονοκόμματα. Όταν θέλεις να πάς γρήγορα και έχεις νυχτιάτικα στον ουγγαρέζικο κάμπο τρεις βαθμούς, σε λίγο τρέμεις ότι και να φοράς. Τελικά βλέπουμε πολλά φώτα, είναι μεσάνυχτα όταν μπαίνουμε στην κοιμισμένη αρχόντισσα του Δούναβη. Εδώ το GPS ξεπληρώνει την φήμη του. Μας πάει αλάνθαστα ακριβώς έξω από το ξενοδοχείο. Ένα μικρό night seeing το κάναμε όμως, γιατί μπήκαμε από νότο και το κατάλυμά μας είναι βόρια του κέντρου. Ο ιδιοκτήτης ανοίγει την πόρτα να βάλουμε στο πάρκιν και τις μηχανές. Επάνω στα δωμάτια.
Μπορεί να μην έχω καθόλου υγρό για τους φακούς, που άφησα στην Σόφια στον Παναγιώτη, αλλά ποιος νοιάζεται. Τρίτη νύχτα με τους φακούς? Not good for eyes! Αυτήν την φορά όμως περνάω στην αντεπίθεση εγώ! Θα τους βγάλω, θα τους πετάξω και αύριο θα βάλω νέους από τους εφεδρικούς, που έχω μαζί! good for eyes? Yeah!
ΗΜΕΡΑ ΠΕΜΠΤΗ - ΤΡΙΤΗ
το επόμενη πρωινό είναι απλά φαν-τασ-τι-κό
Ηλιόλουστο, είμαστε σε ένα λόφο, ψηλότερα από το κέντρο της πόλης.
226710
Ξυπνάμε στις οκτώ, προκειμένου να κάνουμε μία μοτο-βόλτα στην πόλη. Έπρεπε να είμαστε εδώ από χθες νωρίς το απόγευμα για σουλατζάδα, δεν το καταφέραμε, κάτι όμως μπορούμε να προλάβουμε τώρα το πρωί. Το πρωινό το παίρνουμε έξω πάλι δίπλα στις μηχανές μας.
226713
Δεν αργούμε να φύγουμε και να κατηφορίσουμε στο κέντρο. Έβαλα καινούργιου φακούς και τα βλέπω όλα τόσο όμορφα? good for eyes. Η πόλη μόλις ξυπνάει, αρκετά καλά αμάξια κατεβαίνουν και αυτά στο κέντρο. Εμείς με τις μηχανές όμως δεν δυσκολευόμαστε καθόλου και σε ελάχιστο χρόνο είμαστε στο κέντρο. Καμία σχέση με το Βουκουρέστι. Αυτό δεν μου άρεσε καθόλου, όχι απλά λόγω συνθηκών. Η Βουδαπέστη είναι σε άλλη κλάση. Παίζει μαζί με την Πράγα, την Χαϊδελβέργη. Καθαρή, με πάρα πολλά κλασικά κτήρια.
226714
Χωρίς το GPS, αλλά με γνώμονα το ποτάμι και τον ήλιο κάνουμε βόλτες με τις μηχανές μας. Από γέφυρα σε γέφυρα ή παράπλευρα στον Δούναβη, ότι μας άρεσε. Μετά τον κατευθύνω προς το κέντρο κάθε αυτό. Παραβιάζουμε την σήμανση και μπαίνουμε σε δρόμους και δρομάκια περιορισμένης κυκλοφορίας. Ταπεινά, με μικρή ταχύτητα. Δεν μας σταματά καμία αστυνομία και ας είδαμε και μας είδαν. Αλλά τι θα πουν σε δύο μποξέρ, ιδιαίτερα όταν πάνε αργά αργά και με σηκωμένες ζελατίνες και στρίβουν κεφάλια, προφανώς θαυμάζοντας την πόλη τους? Εγώ σε τέτοιους τουρίστες δεν θα έκοβα πρόστιμο, θα τους χαιρετούσα υπηρεσιακά και μάλιστα θα τους άνοιγα και δρόμο. Δεν ήμασταν προκλητικοί, απλώς σερνόμαστε από πλατεία σε πλατεία. Σε μία φάση, όταν χόρτασε το μάτι, αλλά ακόμα δεν θέλαμε να φύγουμε, αράζουμε τις μηχανές σε μία τέτοια πλατεία, χωρίς κίνηση και απολαύσαμε ένα καλό καπουτσίνο. Νομίζω, ήταν ο πρώτος καλός καφές από την Ελλάδα. Η καφετέρια σχετικά γεμάτη, αλλά λόγω της ώρας ακόμα όλοι μιλούσαν χαμηλόφωνα.....
226718
Ο Νίκος λέει, ότι πρέπει να ξανάρθει διότι η πόλη το αξίζει, είναι μεγαλοπρεπής αλλά και ρομαντική. Βάζω στοίχημα, ότι πρώτη μεγάλη βόλτα δικάβαλη θα τον οδηγήσει στην Βουδαπέστη.
226719
Όταν προετοίμαζα το ταξίδι, σε ένα τσέχικο φόρουμ, όπου γράφω, με βοήθησε ένα μέλος από την Σλοβακία να φτιάξουμε μία τέτοια διαδρομή, που ουσιαστικά μέσα σε τριακόσια χιλιόμετρα θα δω όλα τα must της Σλοβακίας, εξαιρουμένων των μεγάλων πόλεων, που δεν αξίζουν τόσο, όσο η φύση. Μάλιστα προθυμοποιήθηκε να κάνει ένα μέρος μαζί μας. Δώσαμε λοιπόν ραντεβού λίγο μετά τα σύνορα ούγγρο-σλοβακικά μετά τις δώδεκα. Από την Βουδαπέστη πρώτα πήραμε την εθνική για Miskolc, από αυτήν βγήκαμε σε καμιά τριανταριά χιλιόμετρα και πάμε βόρεια, προς τα σύνορα. Μαγευτικά χωριά και πολύ πράσινο. Ειδυλλιακά. Όταν βρίσκουμε τον Ράντο, ακολουθούμε περίπου την διαδρομή που μου έστειλε, με κάποιες δικές του επινοήσεις της στιγμής. Το πιο όμορφο κομμάτι για εμάς ό αυτά που κάναμε με τον Ραντο [ευχαριστούμε φίλε] ήταν τα όρη "Σλοβάκικα Κοκκινοβουνά" σε ελεύθερη μετάφραση και είναι κοντά στις πόλεις - και έτσι λέγεται και η περιοχή - Spis.
226720
Τελειώνουμε με έναν καφέ, η ώρα είναι περίπου τρεις. Το υπόλοιπο της διαδρομής μας περιέχει τώρα τα ψηλά βουνά Tatras σε πιο χαμηλή και μικρή έκδοση με μαλακά βουνά και ομαλές βουνοκορφές [Low Tatras] ή σε πιο άγρια μορφή, γεωλογικά πιο νέα οροσειρά με απότομους ψηλούς βράχους τύπου Άλπεων με μυτερές βουνοκορφές [High Tatras]. Εμείς περνάμε έναν δρόμο γνωστό ως "tatras magistrale", δηλαδή μεγάλο δρόμο σε υψόμετρο, που δεν ανεβοκατεβαίνει αλλά κρατάει το ίδιο περίπου υψόμετρο ενώνοντας μεταξύ τους τα διάφορα ψηλά κέντρα, τα οποία αντίθετα με τις Άλπεις δεν είναι στις κοιλάδες, αλλά στις πλαγιές.
226721
Είναι ιδιαίτερος δρόμος και εάν βρεθείτε καλοκαιριάτικα με την μηχανή στην Σλοβακία, μην ξεχάσετε να τον περάσετε. Σταματήστε και ξεκαβαλήστε τις μηχανές σας σε δύο σημεία. Στο Stary Smokovec να πάρετε με την καλή σας συνεπιβάτιδα καφέ με θέα σε πανέμορφα ξύλινα τεράστια κρεμαστά μπαλκόνια. Το δεύτερο λόγω φυσικού κάλους είναι τα διάφορα "pleso" [lago], που σημαίνει την λίμνη στα βουνά, υπάρχουν και στις Άλπεις. Το πιο ξακουστό είναι το "Strbske Pleso". Δυστυχώς δεν είμαστε ικανοί να εγκλωβίσουμε την ομορφιά στον φακό μας. Το μόνο που χαλούσε το φυσικό κάλος - το ξεπούλημα προς το κέρδος - είναι το Kempinski, το οποίο ανεγέρθηκε και εκεί...
226722
... Η tatra magistrale τελειώνει και κατεβαίνει κάτω, εκπλήρωσε την αποστολή της και εμείς σχεδόν τον κύκλο της Σλοβακίας. Εκεί πληρώνουμε το πρώτο και μοναδικό πρόστιμο του ταξιδιού. Είναι απόγευμα, περίπου έξι, άδειος και φαρδύς δρόμος κατηφορίζει και εάν το αφήσεις, θα πιάσει εκατό από μόνο του. Και δεν βλέπεις και κανένα λόγο να φρενάρεις.
226729
Μας κάνουν σινιάλο από απέναντι, ότι θα έχει ραντάρ. Κόβω λοιπόν να πιάσω τα περίπου 50, όπως λέει. Αφήνω μέσα την τετάρτη και εκνευριστικά αργά κατεβαίνουμε. Σε λίγο μας σταματάει το αστυνομικό, ή μάλλον εδώ ταιριάζει το μπατσικό, για να μας πει, ότι τρέχαμε. Τι λες κορίτσι μου! Εδώ πήγαμε πάάάρα πολύ αργά. Ναι, αλλά περάσατε τα υποχρεωτικά 50. Όχι!, Ήμουν σίγουρος, ότι μας μέτρησαν αφότου μας προειδοποίησαν οι άλλοι και το έχω δει κιόλας το ραντάρ. Εσείς μπροστά πήγατε με 56 και η δεύτερη μηχανή με 54 αντίστοιχα. Κάγκελο εμείς! Και για αυτό θα πληρώσουμε, μην μπορώντας να πιστέψουμε αυτά που ακούσαμε. Φυσικά. Τι τους έλεγα, ότι το 10% είναι μέσα σε ένα ανθρώπινο λάθος, μα είναι φανερό, ότι πήγαμε αργά, απλά σε κάποιο σημείο μεταξύ δύο φρεναρισμάτων μπορεί να περάσεις ελάχιστα τα 50, ότι μπορεί και να μην φταίμε, αλλά είναι λάθος ταχυμέτρου, ότι θα διαμαρτυρηθώ στα Ηνωμένα Έθνη, θα το πω στον Δομινίκ [ήταν και πολύ ωραία η Σλοβάκα αστυνομικίνα]. Τίποτε, ήταν ανένδοτη. Στο τέλος ανένδοτη κυρίως επειδή έδινε αναφορά στον υψηλόβαθμο δεύτερο αστυνομικό, που ήταν στο ραντάρ. Αυτό πια μπορούσαμε να το χωνέψουμε, πληρώσαμε 2χ δέκα ή 2χ είκοσι Ευρώ, δεν θυμάμαι και φύγαμε. Στο σπίτι στην φίλης μου φτάσαμε άνετα στις οκτώ, μετά από μία θαυμάσια, γεμάτη ημέρα. Η Σλοβακία αξίζει.
Με τον άνδρα της , δικό μου συνάδελφο, συζητήσαμε τα επαγγελματικά μας, με την γυναίκα του τα παιδικά μας μέχρι αργά, ο Νίκος ήδη κοιμήθηκε αρκετή ώρα πριν. Το κορίτσι τους κάνει ιππασία υψηλού επιπέδου και ο γιός είναι στην ολυμπιακή ομάδα του snowboard.
Κοιμάμαι με φακούς, πρώτη νύχτα με αυτούς. Να σας εξηγήσω γιατί κοιμάμαι με φακούς?
226733
ΗΜΕΡΑ ΕΚΤΗ - ΤΕΤΑΡΤΗ
Φεύγουμε με πρωινή υγρασία ακόμα, μάλιστα με ομίχλη εκεί ψηλά που έμεινε η φίλη μου. Στον κεντρικό δρόμο τα πρώτα χιλιόμετρα ήταν περίεργα. Ξύπναγε ηλιόλουστη ημέρα και εναλλασσόταν με ομίχλη, που διαλυόταν μόνο σταδιακά. Και περνάγαμε από λίμνες αριστερά και δεξιά του δρόμου, που μαζί με την ομίχλη έφτιαχναν μία μυστηριώδη, σχεδόν θρίλερ ατμόσφαιρα. Λίγο πιο νύχτα να ήταν, θα περίμενα νεράϊδες με καλή option, baskerville dog σε κακή.
226734
Η σημερινή ημέρα έχει την μετακίνησή μας στην βόρεια Τσεχία στην συνοριακή πόλη στο τριεθνές μεταξύ Πολωνίας, Τσεχίας και Γερμανίας. Κοντινότερη μεγάλη πόλη είναι το Liberec. Μέχρι εκεί θέλουμε από την Σλοβακία με γρήγορο δρόμο μέσο εθνικών και Πράγας400 χλμ, εμείς θα πάμε όμως από κοντινότερο, αλλά αρκετά αργότερο μόνο 300χλμ. Είναι ο δρόμος, που μας πάει και για την υποσχόμενη τριπλέτα. Εκεί είμαστε λίγο μετά τις ένδεκα και ξεκινά το μοντάρισμα. Λυπάμαι, ότι δεν κράτησα το μυστικό μέχρι τώρα και το είπα στην πρεσβεία. Τα κάγκελα και τοποθέτηση σε 1100 GS θέλει και αλλαγή στα φλας, αλλά όλα αυτά τα έχουμε διευκρινίσει με τον Ρομάν από πριν και τα φρόντισε όλα. Απλά η καλή μαστοριά θέλει εδώ τελικά αρκετή ώρα, έχει πολλά να κάνει. Στις βαλίτσες κολλάει και τα μικρά δοχεία για νερό, λάδι και βενζίνη. Η μηχανή αποκτά πιο μάχιμη όψη. Βέβαια τα φαινόμενα απατούν, ο αναβάτης κάνει την μηχανή, όχι το ανάποδο. Απλά μερικοί μπερδεύονται.
226735
Μας κρατάει περίπου τρίωρο όλη η διαδικασία. Φεύγουμε πλέον ως δίδυμο μάχιμες με τριπλέτες. Ο δρόμος περνά κατά μήκος των τσεχο -πολωνικών συνόρων. Είναι καλό, αλλά επαρχιακό δίκτυο. Πάμε μαζί με τον Νίκο τέλεια. Αραιή κίνηση απογεύματος και το καλό κέφι μας επιτρέπουν να έχουμε υψηλό ρυθμό. Και πάλι στη αρμονία μας. Μεγάλες ανοικτές στροφές και φαρδύς δρόμος επιτρέπουν 100-110 και προσπερνάς με ασφάλεια. Ορατότητα καλή, απογευματινός ήλιος.
226736
Κάπου εκεί σπάω το φράγμα των 100.000 με αυτήν την μπέμπα. Το 2007 που την πήρα, με πήγε δικάβαλο στη ν Τσεχία, το 2008 στο μακρινό Ιράν, το 2009 στα βουνά και στους ερήμους του Μαρόκο, το 2010 στην Συρία και Ιορδανία με κάτι ενδιάμεσες Ιταλίες για τετραήμερα. Πιστά με υπηρετεί και την εκτιμώ. Με καλύπτει σε όλα πολύ καλά. Δεν κάνει σκληρό εκτός δρόμου, αλλά ούτε και εγώ είμαι τόσο χωμάτινος. Για το στιλ μου, το ταξιδιωτικό εντούρο με καλύπτει. Είναι αξιοπρεπής στην άσφαλτο, με άνεση και αρκετά γρήγορα σε πάει όπου πάνε όλοι οι ασφάλτινοι. Δεν είναι ο πύραυλος στην άσφαλτο, αλλά ούτε και εγώ είμαι στριτάς. Είμαι ταξιδιώτης για πολλά χιλιόμετρα και πολλή φόρτωση. Τα γκατζετάκια όλα που κουβαλάω, που θα τα έβαζα αλλιώς? Σε πια τούρινγ μηχανή χωράνε τόσες αποσκευές όσο στην μπέμπα μου? Είμαι μαζί της πολύ ευχαριστημένος και γουστάρω να κάνουμε μαζί ακόμα πολλά. Δεν σκέφτομαι καμία αντικαταστάτριά της. Την αγαπώ.
226738
Με το σούρουπο φτάνουμε στην πόλη Hradec Kralove. Εκεί σπούδασα ιατρική, εκεί γνώρισα και την μαμά του Νίκου και νέοι φοιτητές παντρευτήκαμε. Μέναμε σχεδόν έναντι πανεπιστημίου. Είχα την υποχρέωση αλλά και την όρεξη να περάσω από μέσα από την πόλη, για τα δείξω στον Νίκο.
226740
Τον ανέβασα και στην πλατεία, να του δείξω κάποια. Όχι, στις μπιραρίες, όπου πίναμε μετά από κάθε εξεταστική δεν τον πήγα, ακόμα εκεί θα ήμασταν.
226742
Το τελευταίο κομμάτι από το Hradec Kralove στο Liberec το πάμε νύχτα, αλλά ξέρω κάθε στροφή και κίνηση σχεδόν δεν υπάρχει. Ο Νίκος δεν με περιορίζει καθόλου πια. Όχι μόνο ακολουθεί, αλλά το κάνει με έναν τρόπο που μου αρέσει, προφανώς φταίει η πιστή αντιγραφή.
Λίγο πριν το χωριό, το δικό μας σταματάμε και πάλι. Τώρα σταματάμε για εμάς. Είμαστε μόνο 8 χιλιόμετρα μακριά, άρα γιατί να σταματήσουμε? Και όμως, θέλαμε να κλείσουμε το ταξίδι μέχρι την Τσεχία μόνοι μας. Κάνουμε δύο τσιγάρα. Αναπολούμε όλες τις εικόνες και καταστάσεις που ζήσαμε μόνο σε λίγα εικοσιτετράωρα. Δεν πιστεύουμε, ότι λείπουμε μόνο μερικές λίγες ημέρες, μας φαίνεται πολύ πιο πίσω η Ελλάδα. Πως είναι δυνατόν? Αφού αλλάξαμε τόσα κρεβάτια, τόσα ξενοδοχεία και ζήσαμε τόσο έντονα τα πάνω και τα κάτω. Και με τόσες ώρες καθημερινά στις σέλες, είμαστε σε mode ταξιδευτή. Χρόνο μετράμε τώρα όχι σε ώρες και λεπτά. Αυτά είναι περιττά. Η πιο λογική διαίρεση είναι πρωί, ήλιος, ήλιος στην πλάτη, ήλιος στα μάτια, νύχτα. Σούρουπο. Οι αποστάσεις εξίσου έχουν αλλάξει μονάδα μέτρησης. Δεν μιλάμε πια για χιλιόμετρα, αλλά για ντεπόζιτα και τσιγάρα. Τρία ντεπόζιτα είναι ακόμα αρκετά μπροστά μας, ενώ δύο τσιγάρα δρόμο είναι κοντά. Για κάποιες ημέρες η ζωή μας έγινε το ταξίδι. Ξυπνάγαμε και ξέραμε, ότι σίγουρα θα καβαλάμε τις αγαπημένες μηχανές για ώρες ολόκληρες, ότι θα χορτάσουμε οδήγηση [μερικές φορές και παραπάνω από για χόρταση]. Ο Νίκος έκανε τρομερό άλμα στην εξέλιξή του ως οδηγός. Μέσα σε μερικές μέρες ολοκληρώθηκε, έγινε πολύ καλός, καλύτερος από που φανταζόμουν στις πιο αισιόδοξες προβλέψεις.
Τελειώνουμε τα τσιγάρα και καβαλάμε. Μας περιμένουν οι δικοί μου. Πάω στους δικούς μου, εννοώντας τους γονείς. Ο μπαμπάς δεν ζει πια μερικά χρόνια, αλλά εγώ εξακολουθώ να το λέω έτσι, πάω στους δικούς μου, όχι πάω στην μάνα μου. Και φυσικά όταν πάω στους δικούς μου, θα δω και τον αδερφό μου. Αρχικά σχεδιάζαμε, ότι μετά από τον χαιρετισμό θα βγούμε έξω για καμία μπίρα, αλλά δεν γίνεται. Η πόλη μου είναι σχετικά μικρή και μέχρι να κάνουμε μπάνιο και να τσιμπήσουμε, η ώρα θα περάσει τις δέκα και αυτό στην Ευρώπη δεν είναι να πάς έξω, αλλά να πάς μέσα. Και νυχτερινά μαγαζιά ή μπαρ δεν μου λένε τίποτε. Δεν πειράζει, θα καθίσουμε με την μάνα μου. Ξεκινά να μου εξηγεί, πώς "αγόρασε το οικόπεδο" τις προάλλες. Δεν κρατιόταν και γέλαγε με την βλακεία της και το γέλιο ήταν μεταδοτικό. Όταν άρχισε να εξηγεί ότι της "έφυγε το μπροστινό" με την ορολογία του μηχανόβιου γελάγαμε. Η μάνα της μάνας μου ήταν η πρώτη Τσέχα αλεξιπτωτίστρια, μπορεί να έχει πεθάνει πια, αλλά το πνεύμα της είναι πάντα παρόν. Στο τραπέζι καθόταν το πνεύμα της γιαγιάς, η μάνα μου, εγώ, ο αδελφός μου και ο γιός μου, όλοι με μηχανές. Το αργκό των δίτροχων λοιπόν επιβεβλημένο. Σε λίγο μάλιστα είπε ότι το μπροστινό "γονάτισε σε γκαρμπίλι" ,μία ντόπια έκφραση, πέσαμε όλοι κάτω κρατώντας τις κοιλιές μας από το γέλιο. Διακεκομμένα λέω στον Νίκο [δεν μπορούσα να κρατήσω το γέλιο] ότι λογικά και αποφάσισες να πάρεις μηχανή, πως αλλιώς? "Δεν φταις εσύ για τίποτε αγόρι μου, αφού βλέπεις ,ότι κανένας δεν φταίει, είναι κληρονομικό. Είναι πάνω από εμάς. " Πάλι ασυγκράτητο γέλιο, μέχρι και η μάνα μου πόναγε στην φρεσκοχειρουργημένη κλείδα.
Όλη βραδιά συνέχισε σε αυτό το ευχάριστο γέλιο, όλο πλακίτσες είμαστε.
Δεν έχω υγρό για φακούς, δεν αλλάξαμε ρουμάνικα λεφτά, δεν αλλάξαμε ουγγρικά αλλά δεν παραπονιέμαι...
ΗΜΕΡΑ ΕΒΔΟΜΗ - ΠΕΜΠΤΗ
Αυτή η ημέρα είναι χαλαρή και εορταστική συνάμα. Είναι φθινοπωρινή ισημερία και εγώ έχω γενέθλια, μάλιστα στρογγυλά. Χωρίς προγραμματισμό έτους, έτσι βγήκε το πρόγραμμα, ότι θα έχω τα 50 στο χωριό. Πρώτα βγάλαμε τις μηχανές από το γκαράζ και τις πλύναμε. Βγάλαμε τις τριπλέτες. Βάλαμε τζιν και πήγαμε στο κοντινό εξοχικό μας. Τρεις μηχανές τώρα, μπροστά ο αδελφός μου με το στριφτερό και ευέλικτο Pegaso Strada.
226744
Μετά το εξοχικό ανεβαίνουμε στο Jested, σήμα κατατεθέν του Liberec. Είναι μία κατασκευή του'71, κατασκευή που ξεπέρασε την εποχή της. Φαντάζεστε πόσο διαστημικό πρέπει να ήταν το 1971? Είναι ψηλά στο βουνό πάνω από την πόλη. Εκτός ξενοδοχείου είναι και κεραίες και τέλος του τελεφερίκ. Μπορείς να πας όμως, φαντάζεστε με τι στροφές έτσι?
226745
Powered by vBulletin® Copyright © 2025 vBulletin Solutions, Inc. All rights reserved.