Το πέρασμα του Δουναβη (Νοβισαντ-Βουδαπεστη-Κρακοβία-Τιμισοαρα-Σοφια)

[dukeandthecity]

Από το 2007 που απέκτησα το «θηρίο», μου έχει μείνει το μαράζι ότι δεν έχω καταφέρει να το βγάλω έξω από τα σύνορα καθώς ταξίδια εντός της Ελλάδας έχει κάνει αρκετά και μερικά από αυτά «σιδερόκωλα». Και ενώ ο ερχομός των δυο κοριτσιών μετέθεσαν προς τα πίσω τα σχέδια μου για την μεγάλη έξοδο, το καλοκαίρι του 2010 είχα μια καλή πρόταση με καλή παρέα αλλά έπρεπε να το αποφασίσω και να ετοιμαστώ μέσα σε 4-5 μέρες. Τελικά δεν δέχτηκα και μου μείνε το απωθημένο. Είχα αποφασίσει τον χειμώνα ότι αν δεν καταφέρω να ταξιδέψω και το καλοκαίρι του 2011, θα το πουλήσω και θα πάρω βέσπα. Όλα αυτά δεν τα γράφω σαν πρόλογο για αυτό το ταξιδιωτικό αλλά ούτε και σαν προσπάθεια να δικαιολογηθώ (στον εαυτό μου) για την όλο και πιο έμμονη ιδέα μου να κολλήσω πάνω στην (κόκκινη) GS μου αυτοκόλλητα του ΟΣΦΠ με την επιγραφή «Μένουμε Ελλάδα». Όλα αυτά τα γράφω για να κατανοήσετε και εσείς, αγαπητοί συμφορουμίτες, τις συνθήκες που με οδήγησαν να ταξιδέψω δέκα μέρες με το εκλεκτό μέλος του φόρουμ, γνωστό αντι-BMWδακια, μανιακό καπνιστή και αμετανόητο εργένη, Anty12 γνωστό και ως «ο πρόεδρας». Με τον Νίκο υπήρξαμε συνάδελφοι για πολλά χρόνια σε ένα γραφείο 2 ατόμων και γνωρίζαμε αρκετά πράγματα ο ένας για τον άλλο. Ο πρόεδρας αν ήταν στρουμφάκι θα ήταν ο γκρινιάρης, αλλά έχει ένα σπάνιο χάρισμα ολιγάρκειας. Με καφέ, μπύρα και τσιγάρα μπορείς να γυρίσεις τον κόσμο μαζί του. Εγώ από την άλλη, από τότε που απέκτησα παιδιά, έχω προσθέσει ακόμα περισσότερα αποθέματα υπομονής μιας και με τρεις γυναίκες στο σπίτι σύντομα θα κοντοκουρευτώ και θα φοράω μόνο πορτοκαλί χλαμύδες.
Η ιδέα του ταξιδιού ανήκει εξ ολοκλήρου στον πρόεδρα. Εγώ θα συμφωνούσα σε οτιδήποτε θα είχε οδήγηση στο εξωτερικό με μοτοσικλέτα. Ακόμα και σε εκδρομές του στυλ «Πανόραμα ΠΓΔΜ – Γνωρίστε τα μυστικά της πραγματικής Μακεδονίας». Ο στόχος του ταξιδιού ήταν να επισκεφτούμε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Oswiecim στην Πολωνία (Auschwitz στα γερμανικά) καθώς και ένα τοπικό αλατωρυχείο. Αυτά τα δύο μέρη είναι κοντά στην πόλη της Κρακοβίας, οπότε θεωρήσαμε ότι εκεί θα ήταν και η βάση μας. Για να φτάσουμε ως εκεί βάλαμε κάτω χιλιόμετρα και κατάσταση οδικού δικτύου και ορίσαμε ημερήσια χιλιόμετρα που θα βγάζαμε και πόλεις που θα γουστάραμε να δούμε. Η λογική έλεγε για μια διανυκτέρευση στην Σερβία και λίγο από τουρισμό στην Βουδαπέστη. Ο Νίκος είχε πάει Βελιγράδι το Πάσχα του 2011 αλλά σχεδιάζαμε μόνο μια διανυκτέρευση στην Σερβία και για αυτό αποφασίσαμε αυτή να γίνει στο Novi Sad που είναι και μικρότερη σε έκταση (άρα και πιο επισκέψιμη σε περιορισμένο χρόνο). Η Βουδαπέστη απαιτεί τουλάχιστον δυο διανυκτερεύσεις για να την γυρίσεις αξιοπρεπώς και το ίδιο υπολογίσαμε και για την Κρακοβία. Ο γυρισμός από την Πολωνία θέλαμε να γίνει από διαφορετικό δρόμο (και δη Βαλκάνιο) έτσι η Ρουμανία και η Βουλγαρία μπήκαν στο πλάνο. Η επιλογή διανυκτέρευσης στην Ρουμανία ήταν λίγο μπλέξιμο ενώ για την Βουλγαρία τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα, Σόφια. Για να μην σας πρήζω, επιλέξαμε την Τιμισοάρα που αποδείχθηκε τίμια επιλογή. Εγώ τον μόνο περιορισμό που είχα αφορούσε την διάρκεια του ταξιδιού. Η χειρόγραφη άδεια εγκατάλειψης συζυγικής στέγης έγραφε ρητά: «Διάρκεια 10 ημέρες».
Η εβδομάδα πριν το ταξίδι ήταν γεμάτη ένταση. Το πρωί δουλεία και το απόγευμα προσπάθεια να κλείσει όποια εκκρεμότητα είχα και θα μπορούσε να προκύψει στο διάστημα που θα έλειπα. Να μην μπω σε λεπτομέρειες αλλά έφαγα μπόλικη πίεση που δεν μου επέτρεψαν καθόλου να χαλαρώσω και να διασκεδάσω την προσμονή του ταξιδιού. Ιδίως μέχρι να μαζέψω και όλα τα απαραίτητα για το ταξίδι (tank bag, βαλίτσες, αδιάβροχα, μπότες κλπ κλπ) αλλά και να οργανώσω την λίστα (http://www.moto.gr/forums/showthread.php?s=&threadid=74646) μπορώ να πω ότι δεν κοιμόμουν ήσυχος τα βράδια. Ιδίως για τις βαλίτσες που αγόρασα από ένα παλικάρι στην Αθήνα (και του κατέθεσα τα λεφτά για να μου τις στείλει) έβλεπα στον ύπνο μου ότι πήγα στα ΕΛΤΑ και αντί για βαλίτσες, έφταναν κουτί με λουκούμια (βαλε στον ονειροκρίτη να δεις τι βγάζει για τα λουκούμια).


241202

[dukeandthecity]

Κατά κάποιο παράδοξο τρόπο όλα πήγαν καλά και οι μόνες ελλείψεις που είχα θα ήταν μια GoPro HD και ένα σετ καρυδάκια TORX για το θεριό. Πήρα τα κατσαβίδια TORX από την εργαλειοθήκη (τα νούμερα που χρησιμοποιεί η BMW), φόρτωσα την playlist στο τηλέφωνο και φόρτωσα το γαϊδούρι. Παρασκευή βράδυ όλα ήταν έτοιμα φορτωμένα, η μηχανή με βενζίνη και εγώ με λεφτά, διαβατήριο και πράσινη κάρτα. Τίποτα δεν θα μπορούσε να πάει στραβά. Κοιμήθηκα σαν πουλάκι χωρίς άλλα λουκούμια.
Ημέρα 1η΄- 27 Αυγούστου – Θεσσαλονίκη – Novi Sad (716 χλμ).
Το ραντεβού ήταν στις 7:00 το πρωί στο παρκινγκ του Carrefour ώστε να πιούμε καφέ, να ανταλλάξουμε εφεδρικά κλειδιά, να πούμε καμιά κρυάδα για τα BMW και να ξεκινήσουμε. Καθυστερημένος κανα 5λεπτο φτάνω στον τόπο του ραντεβού για να βρω τον πρόεδρο και κάτι ταρίφες να ανταλλάσουν πληροφορίες για ανοικτές μπουγατσερί. Μπαίνω μπροστά μια που ξέρω την γειτονία και σκάμε φουλ αρματωμένοι για μπουγάτσα με δερμάτινα (η μπουγάτσα του μηχανόβιου). Οι θερμοκρασίες που θα μας περίμεναν στο ταξίδι ήταν πάνω από 30ο C σύμφωνα με τις προγνώσεις και υπήρχε ο προβληματισμός για τον εξοπλισμό που έπρεπε να πάρουμε μαζί μας. Το politically correct επικράτησε τελικά και τα φουλ δέρματα μπήκαν στο πρόγραμμα, για μένα, ενώ ο πρόεδρας προτίμησε τις κορντούρες του.
Ο πρόεδρας με εξάρτηση στο ρολόι του Petrovaradin στο Novi Sad:


241203

[dukeandthecity]

Βαριά βαριά στις 8:00 ήμασταν στο δρόμο για τους ευζώνους. Η διαδρομή εντός Ελλάδας δεν είναι καν άξια αναφοράς. Το μόνο που λογαριάζαμε ήταν να βολευτούμε πάνω στις μηχανές μας και να δούμε αν τα βάρη ήταν κατανεμημένα σωστά. Περίπου σε τρία τέταρτα και με συνοπτικές διαδικασίες στα σύνορα, μπήκαμε στο γειτονικό κράτος των Σκοπιών:


241204

[dukeandthecity]

Γέμισμα με βενζίνη, καθώς είναι φθηνότερη από Ελλάδα και στάση για τσιγάρο. Φυσικά η πληρωμή γίνετε σε ευρώ. Ο βενζινάς σε κόβει με το μάτι και μου λέει : 16 ευρώ. Δεν γ@μεις... Το θέμα με το τσιγάρο θα το αναφέρω τώρα που είμαι στην αρχή και θα σωπάσω μετά για πάντα. Ο χειρότερος αντικαπνιστής είναι ο πρώην καπνιστής για ένα απλό λόγο. Δεν φτάνει που παλεύω με την χαρμάνα μου, έχω και σένα μέσα στα μούτρα μου με τα παφα πουφα.
Ο πρόεδρας απολαμβάνει το τσιγάρο του στον μακεδονικό ήλιο πλάι στα γαϊδούρια:


241205

[dukeandthecity]

Την ΠΓΔΜ μέσα σε 1:30 την περνάς αέρα. Non stop δηλαδή εκτός από τα 3 διόδια που έχουν (1 ευρώ έκαστος). Το μόνο άξιο αναφοράς είναι το αεροδρόμιο «μέγας Αλέξανδρος» έξω από την πόλη των Σκοπίων. Μια χώρα με πολλά εσωτερικά προβλήματα που ψάχνει απεγνωσμένα να βρει εθνική ταυτότητα και να κάνει διακοπές στην Χαλκιδική και στην παραλία Κατερίνης. I love Balkans. Τα σύνορα με την Σερβία ούτε που τα θυμάμαι. Μάλλον ο λόγος είναι ότι δεν μας δυσκόλεψαν καθόλου. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι το οδικό δίκτυο άλλαξε από αυτοκινητόδρομο (στα Σκόπια) σε επαρχιακό μιας λωρίδας ανα κατεύθυνση στην Σερβία. Ο πρόεδρας μπροστά, με το GPS την είχε δει λίγο valentino και έκανε προσπεράσεις σε νταλίκες σε, ομολογουμένως, ειδυλλιακά ορεινά τοπία. Όταν ήρθε αντιμέτωπος με νταλίκα που έκανε διαγωνίως όπισθεν, κλείνοντας και τα δυο ρεύματα κατάλαβε και ο ίδιος ότι ήρθε η ώρα για καφέ και τσιγάρο:


241206

[dukeandthecity]

Το θηρίο μου είχε ήδη κάψει την λάμπα από την μικρή σκάλα και το κατάλαβα μέσα στα θεοσκότεινα τούνελ των Σέρβων (+ την ένδειξη fault που βγάζει στο καντράν το υπερσύγχρονο όχημα οδικής απόλαυσης). Η μεγάλη σκάλα δούλεψε υπερωρίες στα τούνελ καθώς με φιμέ ζελατίνα και γυαλιά ηλίου δεν την πάλευα.
ΠΑΟΚ στο εμα μου κηλας:


241207

[dukeandthecity]

Λάμπα είχα μαζί μου άλλα για να μην καθυστερήσουμε παραπάνω αποφασίσαμε να την αλλάξουμε στο πρώτο βενζινάδικο που θα σταματήσουμε για ανεφοδιασμό. Αυτό ήταν κάπου έξω από το Νις. Βεβαία καταφέραμε να χαθούμε. Εγώ ήμουν μπροστά, δεν είδα τα σινιάλα του tenere και συνέχισα προς το προκαθορισμένο ραντεβού. Ο πρόεδρας που δεν εμπιστεύτηκε το GPS του, βγήκε σε μια έξοδο να ψάξει για βενζίνη. Το γεγονός ότι χαθήκαμε (για λίγο) συν το γνωστό αντι-bmwδικό του μένος τον οδήγησαν σε λαϊκίστικο και φτηνό φωτορομάντζο:


241208

[dukeandthecity]

Αφού παιδευτήκαμε αμφότεροι καμία ωρίτσα για να κουμπώσουμε την καινούρια λάμπα με το κλιπσάκι της, τελικά δεν τα καταφέραμε. Η καινούρια δεν άναβε και το fault code δεν έσβηνε. Ο πρόεδρας έβριζε τον Γερμανό με κάθε υπερηφάνεια. Εγώ πήρα λίγο τα πάνω μου όταν ο ιδιοκτήτης ενός κουτιού ήρθε προς το μέρος μου και μου πρότεινε ανταλλαγή το κουτί του συν μετρητά. «Δεν είμαι εγώ κουτάκιας» του απάντησα υπερήφανα και εκεί έληξε η υπόθεση
Την «μπουρούχα» του συν μετρητά για το θηρίο μου:


241209

[dukeandthecity]

Μετά από διάφορα διόδια και αδιάφορη διαδρομή στον αυτοκινητόδρομο καταφέραμε να φτάσουμε έξω από το Βελιγράδι με τον πρόεδρα να αγνοεί τις υποδείξεις του GPS για να μας πάει από «τα στενά». Μετά από πολλές αναστροφές και φανάρια κάτω από τον ζεστό Σερβικό ήλιο ξαναβγήκαμε στον δρόμο για Novi Sad. Ο αυτοκινητόδρομος ήταν γεμάτος από «μαυροκέφαλους» αυστριακούς-γερμανούς-γάλλους που οδηγούσαν με 150+ στο δεξί ρεύμα.
Ο πρόεδρας μέλος του κινήματος δεν πληρώνω Σερβίας, έτοιμος να "πιστολιάσει" το διοδιο:


241210

[dukeandthecity]

Οι Σέρβοι δείχνουν μεγάλη κατανόηση στο πόσο βαρετή είναι η οδήγηση στον αυτοκινητόδρομο και για αυτό έχουν ανακαλύψει το εξής κόλπο για να σε κρατάνε στην τσίτα. Όλες οι έξοδοι (πλην για αυτές του Βελιγραδίου) έχουν μία προειδοποιητική πινακίδα ότι φτάνεις στην έξοδο (καμιά 500 μέτρα πριν) και η επόμενη πινακίδα είναι της εξόδου. Αν «χάσεις» την προειδοποιητική δεν προλαβαίνεις με την καμία να κόψεις από τα 120 χλμ/ώρα για να βγεις από τον δρόμο. Συν κάποια έργα στο οδικό δίκτυο μαντέψτε τι? Έπρεπε να κάνουμε αναστροφή. Στην αναστροφή έπεσε και ο «τεμπέλης» του προέδρου στον δρόμο και πήγε με το πόδι για να τον μαζέψει. Σε διερχόμενη κίνηση 10 αυτοκινήτων, ο φίλος μας περίμενε καρτερικά να περάσουν για να μαζέψει το πολυπόθητο κομμάτι από πλαστικό που κείτονταν μονάχο στην αφιλόξενη άσφαλτο. Οι 9 πέρασαν, αποφεύγοντας το ορφανό αξεσουάρ. Ο δέκατος όμως ήταν «γερμανός» στο ραντεβού του με το μοιραίο. Βρίζοντας την μοίρα του και καταριόταν το ριζικό του όταν φτάσαμε στην όμορφη πόλη του Novi Sad και συγκεκριμένα στο ξενοδοχείο Master. Μετά από 716 χλμ, δύο σύνορα, και από 10 ώρες ταξιδιού δικαιωματικά αξίζαμε a couple of pints που λένε και οι κάτοχοι τρικύλινδρων (ούτε το ορθογραφικό του word δεν αναγνωρίζει την λέξη «τρικύλινδρο») μπετονιέρων.
Το hotel Master:


241211

[dukeandthecity]

Το ξενοδοχείο Master αν είναι στο budget σας, συνιστάτε ακόμα και αν ταξιδεύετε με γυναίκα (λάθος σας και θα εξηγήσω παρακάτω). Βρίσκετε στην όμορφη λεωφόρο του Braće Popović:


241212

[dukeandthecity]

Αφού κάναμε τα μπανάκια και ξεφορτώσαμε τα μηχανάκια μας βγήκαμε στην πόλη για αναζήτηση τροφής. Πνευματικής αλλά και υλικής. Αφού περιπλανηθήκαμε αρκετά, φάγαμε μερικά άκυρα, πετύχαμε την τοπική Βοϊβοντίνα να βάζει 3 γκολ στην Νόβι Παζάρ και τελικά καθίσαμε σε ένα εστιατόριο όπου μπορούσαμε και είχαμε τις μηχανές δίπλα μας. Στον δρόμο για το εστιατόριο, το αετίσιο - μπιρμπιλωτό μου μάτι, εντόπισε το «Sollo Caffe». Αφού φάγαμε καλά και φθηνά και ήπιαμε και τις απαραίτητες παγωμένες pills μαζέψαμε τα κομμάτια μας για ένα δροσερό ηδύποτο. Αφήσαμε τις μηχανές στο πεζοδρόμιο του εστιατορίου και το κόψαμε με το πόδι (να κατέβει και το φαγητό) για παρακείμενο κατάστημα πώλησης διαλυμάτων αλκοόλης:


241213

[dukeandthecity]

Το Sollo Caffe δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια τυπική συνοικιακή καφετέρια στην Ελλάδα. Η μουσική του είναι αδιάφορη χαζό-σέρβικη, κάτι ανάμεσα σε Σάκη (ένας είναι ο Σάκης) και Βανδο-βίσση. Τα ποτά καθαρά και φθηνά. Κάπου εκεί τελειώνει η τυπική περιγραφή του μαγαζιού. Στο θέμα μας τώρα. Οι θαμώνες γένους θηλυκού περιγράφονται με τις εξής δύο λέξεις: pussy-hurricane. Ακόμα και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές τρέμω από την συγκίνηση. Δυο ώριμοι και νηφάλιοι κύριοι όπως ο πρόεδρας και η αφεντιά μου παραδεχθήκαμε ότι δεν έχουμε ξανασυναντήσει παρόμοιο φαινόμενο ποτέ στην ζωή μας και σε κανένα σημείο του πλανήτη που έχουμε βρεθεί. Όποιος άνδρας διαβάζει αυτό το ταξιδιωτικό και βρεθεί στο Novi Sad, Σάββατο βραδάκι να πάει στο συγκεκριμένο μαγαζί. Οι παντρεμένοι πάρτε και ένα τηλέφωνο δικηγόρου καλού κακού. Μετά από αρκετά ποτά και κάποια περιστατικά αποφασίσαμε να αποχωρίσουμε όσο ακόμα είχαμε τα κεφάλια ψηλά. Στον δρόμο για το ξενοδοχείο περάσαμε μπροστά από το “the pub”. Ο κόσμος μαζεμένος από έξω με τα ποτάκια στο χέρι και αρκετές μοτοσυκλέτες αραγμένες. «Πάμε» λέω στον πρόεδρα «για καθαρά επιστημονικούς λόγους, να δούμε αν το κορμί είναι εξίσου καλλίπυγο». Το παλικάρι που μας έφερε τις μπύρες (και μετέπειτα τα ποτά) έπαιζε μπάλα στον Απ. Καλαμαριάς και ο τυπάκος που πιάσαμε την κουβέντα μου έριξε την τελική μαχαιριά «δεν είναι οι Σέρβες ψηλές φίλε μου, εσύ είσαι κοντός!». Πρόεδρε, enough is enough πάμε για ύπνο:


241214

[dukeandthecity]

Συνοψίζοντας για την νυχτερινή ζωή του Novi Sad να πω ότι όποιος άντρας πάει στην Βοϊβοντίνα με γυναίκα, είναι σαν να πηγαίνει στο εστιατόριο φαγωμένος. Οι παρουσίες που συναντήσαμε εκεί, στοίχειωσαν το υπόλοιπο ταξίδι μας. Βελιγράδι –Βοϊβοντίνα – Μπάνια Λούκα είναι ΤΟ sos αυτού του ταξιδιωτικού και θα ερωτηθείς στο τέλος για να δούμε αν πρόσεχες:
Το sollo caffe με το φως της ημέρας:


241215

[dukeandthecity]

Ημέρα 2η 28 Αυγούστου Novi Sad – Budapest (301 χλμ).
Το ξημέρωμα της Κυριακής μας βρήκε σε καλή διάθεση (το κλίμα είναι ωραίο στο Novi Sad) και χωρίς πονοκεφάλους ή άλλες επιπτώσεις από την αλόγιστη υπερκατανάλωση διαφορετικών αλκοολούχων αφεψημάτων. Οι χείμαρροι αιθανόλης βοήθησαν και στην τεχνική κατάρτιση καθώς κατάφερα να αλλάξω την καμένη λάμπα μέσα σε 5 λεπτά. Αφού πήραμε το πρωινό μας αποφασίσαμε να επισκεφτούμε το κομμάτι της πόλης πέρα από τον ποτάμι (Petrovaradin) για το οποίο είχαμε ακούσει καλά λόγια από το προηγούμενο βράδυ. Εκτός από την παλιά πόλη με το παραδοσιακό κάστρο φημίζεται και για την νυχτερινή ζωή. Είναι το κομμάτι του Novi Sad που μοιάζει εγκαταλελειμμένο και ερείπιο και αυτό οδήγησε αρκετά μπαράκια και κλαμπ να βρούνε ένα φθηνό ενοίκιο χωρίς να ενοχλούν. Κυριακή πρωί βέβαια η συνοικία εκτός κάστρου είναι απόλυτα ήρεμη και μοιάζει λίγο με τα λαδάδικα της Θεσσαλονίκης πριν πέσει χρήμα. Ανεβήκαμε στην βεράντα με θέα την πόλη και τις γέφυρες και απολαύαμε τον καφέ μας.


241216

[dukeandthecity]

Η θέα από το κάστρο είναι μαγευτική και αποτελεί καλή επιλογή για πρωινή βόλτα. Από ότι αποδείχθηκε την ίδια ιδέα με μας είχαν και αρκετοί ντόπιοι με τις οικογένειες τους. Μπορείς να περπατήσεις σε παραποτάμιους πεζόδρομους ή και να κάνεις τον γύρω του κάστρου με τα μουσεία και τους πλανόδιους πωλητές. Εγώ με τον πρόεδρα το ρίξαμε στο real estate και εντοπίσαμε το σπίτι που θα αγοράσουμε με το εφάπαξ στον καιρό της σύνταξης.


241217

[dukeandthecity]

Η θέα από το κάστρο με τα πρώτα κτίσματα του Petrovaradin και την γέφυρα που ενώνει τα δύο κομμάτια της πόλης.


241218

[dukeandthecity]

Το κάστρο διαθέτει και ξενοδοχείο για κάπως πιο ρομαντικές βραδιές. Ευτυχώς κατά την διάρκεια του πρόσφατου πολέμου και τον βομβαρδισμό (Μάρτιος-Ιούνιος 1999) των «συμμάχων» η περιοχή του Petrovaradin την σκαπούλαρε σε αντίθεση με τις 3 γέφυρες που συνέδεαν τα δύο κομμάτια της πόλης. Το Novi Sad έχει το παρατσούκλι «η Σέρβικη Αθήνα» για να τονίσει την έντονη πολιτιστική προσφορά στην Σερβική κουλτούρα. Έχει αναδείξει πλήθος καλλιτεχνών μια πόλη που δεν ξεπερνά τους 300.000 χιλιάδες κατοίκους.


241219

[dukeandthecity]

Όταν αποφασίσαμε να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής συναντήσαμε δίπλα στις παρκαρισμένες μας μηχανές τους «συντρόφους» Σλοβένους με μια ιδιαίτερη κλίση προς τα Ιταλικά παρτάλια.


241220

[dukeandthecity]

Και μια που μιλάμε για «παρτάλια» ας βάλουμε και δυο τελευταίες αναμνηστικές φωτό από την Σέρβικη πόλη. Ιαπωνικό παρτάλι:


241222

[dukeandthecity]

Γερμανικό αγέρωχο άτι κάνει παρέα με αραχτό μεσήλικα:


241223

[dukeandthecity]

Η ώρα είχε πλησιάσει επικίνδυνα το μεσημέρι και εμείς έπρεπε να πάρουμε τον δρόμο για την Ουγγαρία. Στην έξοδο της πόλης συναντήσαμε μια τεράστια λαϊκή αγορά και στο ρεύμα εισόδου της πόλης επικρατούσε πραγματικό πανδαιμόνιο. Στα φανάρια πεταγόντουσαν διάφορα τσιγγανάκια με σακούλες και στόματα γεμάτα φρούτα και «ψάρευαν» υποψήφιους αγοραστές. Με πλήρη εξάρτηση και πιεσμένο χρονοδιάγραμμα αποφασίσαμε ότι θα ήταν πιο σοφό να προς – περάσουμε. Λίγα αυτοκίνητα μπροστά μας, ακούγονται κορναρίσματα και το προπορευόμενο όχημα κάνει ελιγμούς μέσα στον δρόμο για να εμποδίσει το αυτοκίνητο που ακολουθουσε να τον προσπεράσει. Έχοντας φτάσει μπροστά στο σκηνικό ο οδηγός του πρώτου αυτοκινήτου κατεβαίνει για να λύσει τις διαφορές του με τον από πίσω όπως μόνο οι άντρες ξέρουν. Ο σβέρκος του πρέπει να ήταν διπλάσιος σε διάμετρο από τον κύλινδρο της BMW. Χωρίς πολύ σκέψη αποφασίσαμε ότι θα ήταν πιο σοφό να ξανά μανά προς – περάσουμε. Τα σύνορα της Subotica ήταν ούτος ή άλλος κοντά αλλά το να τα διασχίσουμε μόνο εύκολο δεν ήταν. Οι Ούγγροι τελωνιακοί έψαχναν όλα τα αυτοκίνητα και αυτό δημιουργούσε μεγάλες ουρές. Ο πρόεδρας είχε την ιδέα να πάει για βινιέτα όσο θα περιμέναμε για να κερδίσουμε χρόνο και κατάφερε το εξής απίθανο: να με αφήσει καμία 3/4 με τίγκα ζέστη να μετακινώ δυο μηχανάκια στην ουρά και να βγάλει βινιέτα για 4 μέρες ενώ θα ξαναπερνούσαμε από την Ουγγαρία σε 5. Είναι μεγάλος άνθρωπος όμως και έχω μεγάλο σεβασμό προς την τρίτη ηλικία. Απλά σε επόμενο ταξίδι καλό θα ήταν να μην φέρει μαζί του την υποφαινόμενη κυρία:


241224

[dukeandthecity]

Η μηχανότρατα μου πήρε τα αυτιά σε όλο το ταξίδι. Αλλά τουλάχιστον πλησιάζαμε προς την λύτρωση και να περάσουμε τα σύνορα. Δεν αξίζει τον κόπο να βγάλετε βινιέτα πριν τα σύνορα. Στα πρώτο βενζινάδικα η διαφορά στην τιμή είναι ελάχιστη και μπορείς να την πληρώσεις και με κάρτα (αν δεν έχεις φιορίνια). Πλέον είχαμε μπει στον αυτοκινητόδρομο της Ουγγαρίας και ο μόνος λόγος για να σταματήσουμε ήταν για να ποζάρουμε στην πρώτη ταμπέλα που θα βρίσκαμε με την χιλιομετρική απόσταση για την Βουδαπέστη. Λίγο όμως η γκαβομάρα μας και λίγο ότι όταν σταματήσαμε έσκασε μύτη κατευθείαν η ουγγρική highway patrol, πήραμε την φώτο μας αλλά χωρίς την πόζα.


241225

[dukeandthecity]

Σε όλη την διάρκεια του ταξιδιού με στοίχειωνε η ιστορία του Νώντα. Όχι τόσο το γεγονός πως ένας έμπειρος αναβάτης βρέθηκε στο λάθος σημείο την λάθος ώρα, όσο στο τραγικό της όλης υπόθεσης – Ήταν η αρχή της καινούριας τους ζωής με τον άνθρωπο που επέλεξε να το περάσει, πόσο πιο ειρωνικό να στο «σχεδιάσει» κάποιος. Σε όλη την διάρκεια του ταξιδιού μας, αυτή η σκέψη υπήρχε στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Ίσως για αυτό και να ήμουν ιδιαίτερα προσεκτικός στην οδήγηση μου, μέχρι σε σημείο κότας θα έλεγα. Την μοναδική φορά που αφέθηκα στην ασφάλεια του Ουγγρικού αυτοκινητόδρομου, ακολούθησα (σε απόσταση αναπνοής) προπορευόμενη νταλίκα που προσπερνούσε λεωφορείο. Μάλιστα «σφήνωσα» ανάμεσα στην νταλίκα και τον πρόεδρα, που ήταν ήδη στην δεξιά λωρίδα και ήδη εξέταζα την σκέψη να χωθώ ανάμεσα στα δυο προπορευόμενα μεγαθήρια. Σε κλάσματα του δευτερολέπτου (έτσι όπως πάντα συμβαίνει) ακούστηκε ένας εκκωφαντικός κρότος και κομμάτια ελαστικού από την νταλίκα άρχισαν να εκσφενδονίζονται αριστερά και δεξιά του δρόμου. Εκείνη την ημέρα, έκτος από σώβρακο άλλαξα και κάλτσες.
Στην Βουδαπέστη φτάσαμε γύρω στις 18:30 και κατευθυνθήκαμε προς το κέντρο της πόλης, που ήταν και το Lord Apartments. Καλό, καθαρό και σε νορμάλ τιμή αν και λίγο στριμόκωλο. Με υπόγειο παρκινγκ παρακαλώ για τις μοτόρες – Μια θέση στάθμευσης για τις δυο μοτοσικλέτες. Ακολουθησαν τα γνωστά μποτέ των αλητήριων μηχανόβιων και βουρ στην Βούδα για τουρισμό. Η γειτονιά μας είχε ενδιαφέροντα κτήρια:


241226

[dukeandthecity]

Αλλά και ολίγη από την Βασιλική του Αγ. Στέφανου. «Έλα πρόεδρε στήσου, σε παίρνω» (μαζί με όλους τους 800 εκατομμύρια τουρίστες)


241227

[dukeandthecity]

«Ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή» Καθόλου μετριοπαθείς δηλώσεις στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, κεφάλαιο ιδ’, εδάφιο 6.


241228

[dukeandthecity]

Στην Βασιλική του Αγ, Στεφάνου δεν μπήκαμε και έτσι δεν μπορώ να σας μεταφέρω εντυπώσεις από το εσωτερικό της ή από τον τρούλο που μπορείς να τον επισκεφτείς. Υπάρχει ένα μπαλκονάκι περιμετρικά του τρούλου που (υποτίθεται) έχει τρομερή θέα της πλατείας, του Δούναβη και της Πέστης. Εγώ ξέρω ότι περιμετρικά της πλατείας έχει αρκετά μπαρ, καφετέριες και εστιατόρια με τσιμπημένες τιμές. Κατηφορίσαμε προς το ποτάμι για να συναντήσουμε το κοινοβούλιο της Ουγγαρίας. Στον δρόμο μας συναντήσαμε ένα παραλληλόγραμμο σιντριβάνι που πετούσε νερό από το πλακόστρωτο προς τα πάνω κατά μήκος κάθε του πλευράς. Κυλιόμενα άφηνε μια «πόρτα» που δεν πετούσε νερό και έτσι κάποιοι τολμηροί περπατούσαν μέσα στην καρδιά του σιντριβανιού.


241229

[dukeandthecity]

Εντύπωση μας έκανε το γεγονός ότι αρκετός κόσμος έψαχνε στα σκουπίδια για χρήσιμα υλικά. Όχι οι παραδοσιακοί τσιγγάνοι που έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα με τα αυτοσχέδια καροτσάκια τους, αλλά και ούτε κάποιου είδους μετανάστες. Ούτε καν για ρακοσυλλέκτες δεν τους έκανες. Ήταν οι κλασσικοί homeless της Μ. Βρετανίας και οι clochard της Γαλλίας. Άνθρωποι αξιοπρεπέστατοι κάποτε που η τύχη (ή η ατυχία καλύτερα) τους έφτασε στην εξαθλίωση. Δίπλα στο κοινοβούλιο είχε ένα παρκάκι τα γρασίδια του οποίου θα φιλοξενούσε 4 άνδρες. Προτίμησα να φωτογραφήσω την σημαία:


241230

[dukeandthecity]

Το κοινοβούλιο είναι χτισμένο πρώτο τραπέζι Δούναβης. Θα μπορούσες να το χαρακτηρίσεις και σαν beach front villa. Έχει δωμάτια που κοιτάνε στην πλατεία αλλά τα ακριβά κοιτάνε στην πισίνα:


241232

[dukeandthecity]

Ιδιαίτερα το σούρουπο η πόλη ντύνεται με μαγικά χρώματα. Και όλα της τα φώτα καθρεπτίζονται στο ποτάμι. Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι τουρίστες ήταν ερωτευμένα ζευγάρια (και ξέμπαρκοι Ασιάτες). Με είχε συνεπάρει η ατμόσφαιρα που πήγα να θωπεύσω το μπούτι του πρόεδρα αλλά συγκρατήθηκα


241233

[dukeandthecity]

Η πεζοπορία μας είχε ανοίξει την όρεξη και η ώρα ήταν περασμένη. Οι όποιες απόπειρες είχαμε κάνει σε μενού εστιατόριων κοντά στο κέντρο μας είχαν αποθαρρύνει με τις τιμές τους. Αποφασίσαμε να ξεμακρύνουμε λίγο από το κέντρο και να δοκιμάσουμε την τύχη μας προς τον πεζόδρομο της Vaci Utca. Όταν ακόμα σχεδιάζαμε το ταξίδι, την μελέτη για την πόλη της Βουδαπέστης την είχα αναλάβει εγώ. Που θα πάμε, τι θα φάμε, τι θα δούμε, που θα πιούμε. Ιδιαίτερα για το τελευταίο κομμάτι είχα βρει τους περισσότερους τουριστικούς οδηγούς να προειδοποιούν ότι τα περισσότερα μπαρς/κώλομπαρς στην Vaci Utca είναι places to avoid. Ιστορίες για τουρίστες που τους «ψάρεψαν» κοπέλες και τους τράβηξαν στα κακόφημα μαγαζιά τους συνοδεύονται με δόσεις βίας για να πληρώσουν τον υπέρογκο λογαριασμό. Βούλωσα τα αυτιά του προέδρου με βουλοκέρι, δέθηκα σφιχτά στο κατάρτι και φύγαμε για Vaci Utca. Η μόνη δικαιολογία που τους δίνω είναι ότι ήταν Κυριακή βράδυ. Κατά τα άλλα η ξενέρα η ίδια. Στο φαί μας έπιασαν το κ@λο και δεν συναντήσαμε, παρόλες τις φιλότιμες προσπάθειες μου, ούτε μια κορασίδα να εκμεταλλευτεί την τουριστική μου άγνοια. Η πιο ενδιαφέρουσα στιγμή της βραδιάς ήταν η συνάντηση μας με το ποδήλατο-ταξί ημιfiat 127:


241234

[dukeandthecity]

Τον μπουλο στο μπαούλο, κυρίες και κύριοι, καθώς την επομένη μας περίμενε μια δύσκολη τουριστική ημέρα στην Πέστη.

Ημέρα 3η – 29 Αυγούστου - Βουδαπέστη και πάλι.

Για την τουριστική ημέρα μας δεν θα γράψω πολλά. Μάλλον κάποια στοιχεία για το τι είναι οι φωτογραφίες που θα παραθέσω παρακάτω. Συνοπτικά να πω εδώ την γνώμη μου για την Βουδαπέστη. Κάστρο-άγαλμα-εκκλησία. Πωρόλιθος μαυρισμένος από την ρύπανση, μπρούτζος οξειδωμένος πράσινος. Μπουκαλάκι νερό στο κάστρο - 500 φιορίνια, 3 μπουκαλάκια νερό στο μίνι μάρκετ της γειτονιάς μας 340 φιορίνια. Ο κόσμος σου δίνει την εντύπωση ότι είναι «δυτικοευρωπαικά» ευγενικός αλλά όχι για πολλά-πολλά. Η μέρα μας ξεκίνησε με πρωινό στην γειτονιά που βρίσκετε η μεγαλύτερη εβραϊκή συναγωγή στην Ευρασία και δεύτερη μεγαλύτερη στον κόσμο.


241235

[dukeandthecity]

Αποφασίσαμε να την επισκεφτούμε (και οι δύο μας δεν είχαμε ξαναπάει σε συναγωγή) και πληρώσαμε το αντίτιμο που δεν περιλάμβανε οργανωμένη τουρ. Η εξωτερική άποψη της συναγωγής:


241236

[dukeandthecity]

Η συναγωγή έχει πάρει την ονομασία της από την οδό Dohany στην οποία εφάπτεται. Επίσης το σπίτι του Θεόδωρου Herzl (πατέρα του Σιωνισμού) ήταν δίπλα στην συναγωγή. Κατά την διάρκεια του Β παγκοσμίου πολέμου η οδός Dohany ήταν το όριο του εβραϊκού Ghetto της Βουδαπέστης στο οποίο έβρισκαν καταφύγιο και άλλοι κατατρεγμένοι του Γ Ράιχ. Το χειμώνα του 44-45 πάνω από 2.000 άνθρωποι πέθαναν από τις κακουχίες και τις αρρώστιες και είναι θαμμένοι στην αυλή που σήμερα είναι η συναγωγή.


241237

[dukeandthecity]

:wave2:

[dukeandthecity]

Στο πίσω μέρος του συγκροτήματος βρίσκεται και το μνημείο για τα θύματα του ολοκαυτώματος. Πάνω από 400.000 Ούγγροι-εβραίοι θανατώθηκαν από τους ναζί.


241238

[dukeandthecity]

Το έργο της Imre Varga αναπαριστά μια θλιμμένη ιτιά και στα «φύλλα» της αναγράφονται τα ονόματα των θυμάτων:


241239

[dukeandthecity]

Το εσωτερικό του ναού είναι εντυπωσιακό από τους πολυελαίους που κρέμονται από το ταβάνι αλλά και από την απουσία οποιοδήποτε έντονου θρησκευτικού στοιχείου (εικόνα-επιγραφή)


241240

[dukeandthecity]

Εσωτερικό συνέχεια:


241241

[dukeandthecity]

Η χαρά του αντί-σιωνιστή :D


241242

[dukeandthecity]

Άποψη από το εξωτερικό:


241243

[dukeandthecity]

Κάγκελα παντού:


241244

[dukeandthecity]

Αρκετά με του εβραίους, πάμε να δούμε και την απέναντι πλευρά στην Βούδα. Ενώ η Πέστη ήταν ένα μείγμα Ούγγρων και Σέρβων ή Βούδα ήταν πάντα Γερμανό-κουλτουράτη. Εξού και τα κάστρα, τα αγάλματα και οι μεγαλοπρεπείς κήποι. Ξεκινήσαμε από τον λόφο της Citadella:


241245

[dukeandthecity]

Από τον συγκεκριμένο λόφο μπορείς να δεις και τις οκτώ γέφυρες του Δούναβη, το νησάκι στο ποτάμι και γενικά την Βουδαπέστη στο πιάτο. Ευτυχώς πήγαμε με τις μηχανές γιατί αν είχαμε ξεκινήσει με τα πόδια το μόνο που θα βλέπαμε ήταν κανα σπινθηρογράφημα με θάλλιο.


241246

[dukeandthecity]

Συναντήσαμε και αρκετούς ασιάτες με τις φωτογραφικές τους μηχανές να έχουν πάρει φωτιά. Σε μια τέτοια συμπαθέστατη κυρία εμπιστευτήκαμε και την δικιά μας μηχανή για αναμνηστική φωτό. Μετά από ένα μισάωρο πόζας, δυο αποτυχημένες απόπειρες να την πατήσει τουριστικό λεωφορείο και ακατάληπτους διαλόγους ιδού το αποτέλεσμα:


241247

[dukeandthecity]

Τα μαζέυουμε και βούρ για το κάστρο. Μέσα στο κάστρο ύπαρχει μια ολόκληρη πολειτεία με ξενοδοχεία, γραφεία, καφέ/εστιατόρεια και σπίτια. Η είσοδος στο κάστρο γίνεται με την μοτοσυκλέτα σας πολύ ευκολα. Πλησιάζεται προς την μπάρα και αυτή ανοίγει. Στο εσωτερικο του κάστρου όλα είναι όμορφα και ταχτοποιήμένα:


241248

[dukeandthecity]

:)


241249

[dukeandthecity]

Εκεί ήταν ο αστερίξ:


241250

[dukeandthecity]

Και ένα συμπαθητικό πλασματάκι με το οποίο ανταλλάξαμε φιλάκια:


241251

[dukeandthecity]

Ένα υπερσύγχρονο Hilton που δεν κολλούσε με την υπόλοιπη αρχιτεκτονική του χώρου:


241252

[dukeandthecity]

Και λουλούδια με φόντο κάποιον Ούγγρο μέγα Αλέκο. Επίσης, για να μάθετε και εσείς κάτι, αν το άγαλμα αναπαριστά τον ήρωα με το άλογο του σούζα, σημαίνει ότι ο ήρωας σκοτώθηκε στην μάχη. Αν είναι το άλογο σαν τον από κάτω, τότε ο ήρωας πέθανε από φυσικά αίτια :


241253

[dukeandthecity]

«Τι γελάς ρε, σου λέω από εδώ το Νοβοσιμπίρσκ είναι μια ευθεία»


241254

[dukeandthecity]

Έχει και η Βουδαπέστη νησί:


241255

[dukeandthecity]

Το μοναδικό «ξύσιμο» που πραγματοποίησε ο πρόεδρας σε όλο το ταξίδι:


241256

[dukeandthecity]

Στο σημείο που είναι το μνημείο με το πουλί (turul) δύο καρακόλια μας έκαναν νόημα ότι απαγορεύεται το παρκάρισμα. Όταν τελειώσαμε την βόλτα μας στο κάστρο και επιστρέψαμε στο σημείο που τελικά παρκάραμε, βρήκαμε και ένα αυτοκίνητο δίπλα μας με τούρκικες πινακίδες. Οι δυο Έλληνες και ο Τούρκος:


241257

[dukeandthecity]

Ομορφιές του κάστρου: :blush:


241258

[dukeandthecity]

Κάστρο τέλος. Καβαλάμε για αναζήτηση μπίρας και συνέχεια της τουρ από την μεριά της Πέστης. Το πρόγραμμα περιελάμβανε ακόμα το House of Terror και την πλατεία των Ηρώων.


241259

[dukeandthecity]

Το συγκεκριμένο οίκημα είναι ο φόβος και ο τρόμος των Ούγγρων. Ήταν κτήριο της γκεστάπο στην διάρκεια του Β παγκοσμίου πολέμου και μετέπειτα το κτήριο της AVH (το αντίστοιχο της KGB). Ουκ ολίγοι μαρτύρησαν εκεί μέσα:


241260

[dukeandthecity]

Και από την άλλη γωνία:


241261

[dukeandthecity]

Μνημείο έξω από το σπίτι του τρόμου που συμβολίζει το σιδηρούν παραπέτασμα:


241262

[dukeandthecity]

Δυστυχώς (ή ευτυχώς γλιτώσαμε το ψυχοπλάκωμα) το μουσείο δεν δούλευε την Δευτέρα και έτσι κατευθυνθήκαμε στο τέλος της Andrássy Avenue στην πλατεία των Ηρώων.


241263

[dukeandthecity]

Να με συμπαθάτε άλλα ήμουν όλη την ημέρα στο πόδι και δεν άντεχα άλλο άγαλμα και μνημείο. Έτσι δεν ακολούθησα ένα (τυχαίο) ελληνικό γκρουπ με τουρίστες και ξεναγό για να μάθω ποιοι ήταν όλοι αυτοί οι παρατεταγμένοι και πράσινοι. Βρήκα τοπικά ενδιαφέροντα:


241264

[dukeandthecity]

Έλα εδώ που πας, πονανε τα ποδάρια μου σου λέω…


241265

[dukeandthecity]

Άντε και λίγο από πράσινα άλογα:


241266

[dukeandthecity]

Η εξουθένωση ήταν μεγάλη. Αποφασίσαμε να γυρίσουμε λίγο την πόλη με τις μηχανές καθώς και από τις δύο μεριές του ποταμίου έχει δυο παραποτάμιες λεωφόρους. Ρίξαμε μερικές τσάρκες σε γειτονιές πιο έξω από το κέντρο και φυσικά τις απαραίτητες αναμνηστικές φωτό:


241267

[dukeandthecity]

Σπίτι για μπάνιο, βραδινή έξοδος για φαί και επιτόπιες μπύρες ακολουθησαν αλλά με φειδώ καθώς η επόμενη μέρα ήταν ταξιδιάρικη.



Ημέρα 4η -30 Αυγούστου – Βουδαπέστη – Κρακοβία (460 χλμ).

Του Αλέξανδρου σήμερα και το ξύπνημα ήταν πρωινό. Εγώ πετάχτηκα στην πόλη για αγορά σουβενίρ για την φαμίλια και ο πρόεδρας απολάμβανε το Ελληνικό πρωινό του (φραπέ+μάλμπορο). Ο «μη έχων BMW στην παρέα» τον είχε πιάσει άγχος να φύγουμε νωρίς μη τυχών και δεν φτάσουμε έγκαιρα στην Πολωνία. Ο «δε γ@μιετε» της παρέας ψώνισε δυο μπουγάτσες με κρέμα από το τοπικό φούρνο και αφού τις σκίσαμε, αρματωθήκαμε για την συνέχεια του ταξιδιού. Την προηγουμένη είχαμε σχεδιάσει να επισκεφτούμε το house of horror άλλα μάλλον θα γίνει σε κάποια μελλοντική επίσκεψη μας στην όμορφη Βουδαπέστη. Ο προεδρας μπροστά με το GPS, εγώ από πίσω να ρεμβάζω διασχίζαμε ακόμη την πόλη όταν σταματήσαμε δεξιά στην κεντρική λεωφόρο για να έρθει το GPS στα ίσια του. Ο πρόεδρας πατούσε τα κουμπιά του GPS και εγώ στους καθρέπτες μου είδα ένα φορτηγάκι που ήθελε να στρίψει δεξιά και μας περίμενε. Για να κάνω τον καλό, πάω να προσπεράσω τον ακινητοποιημένο πρόεδρα για να τον περιμένω λίγο παρακάτω αλλά η τιτανομαχία που ακολουθησε μου ράγισε την καρδιά. Πλαστική γερμανική βαλίτσα bmw VS αλουμινένια γερμανική βαλίτσα tenere σημειώσατε 2(ευτυχώς δεν πέσαμε). Έσπασε το ένα από τα 2 «αυτάκια» της βαλίτσας που πιάνουν στο υποπλαίσιο της μηχανής και σε αυτήν την θέα άρχισα ένα ιδιόρρυθμο θρησκευτικό τελετουργικό για να ταιριάζει και με την μέρα. Στο πεζοδρόμιο της Βουδαπέστης ένας αλλόφρων δερματοφέρων νεανίας αράδιαζε τα σώβρακα και τις φανέλες από το εσωτερικό της βαλίτσας καθώς «τραγουδούσε» όλους τους αγίους και ιδιαίτερα την ιεραρχική κεφαλή αυτών. Με έναν ιμάντα το λύσαμε το θέμα (προσωρινά) αν και προς στιγμήν χαλάστηκα αρκετά. Όχι τόσο με την ζημιά αλλά με τον ανόητο τρόπο που προήλθε. Ο δεξιός καθρέπτης ρυθμίστηκε ώστε να βλέπει βαλίτσα και ξεκινήσαμε. Τα σύνορα της Ουγγαρίας – Σλοβακίας ήταν τα τυπικά.


241268

[dukeandthecity]

Βγήκαν οι φωτογραφίες και συνεχίσαμε. Η Σλοβακία είναι μια χώρα που σε κερδίζει με την πρώτη επίσκεψη από το πρώτο χωριό που συναντάς. Η ταμπέλα το έγραφε ξεκάθαρα «Men’s Club Emmanuel». Στάση δεν προβλέπονταν (ιδιαίτερα με τα νεύρα που είχα) και έτσι συνεχίσαμε την περιήγηση μας στο σλοβάκικο βορρά. Πριν το ταξίδι δεν είχα προκάμει να διαβάσω το ταξιδιωτικό του Liberec με τον γιο του που πέρασαν από τα ίδια μέρη ένα χρόνο νωρίτερα αλλά εντυπωσιάστηκα εξίσου με αυτούς. Το ασυνήθιστο (για μένα τουλάχιστον που μένω παραθαλάσσια) με αυτές τις χώρες είναι ότι οι μεγάλες πόλεις τους βρίσκονται ήδη σε κάποιο υψόμετρο και η οδήγηση προς το βουνό δεν σου κάνει κάποια ιδιαίτερη εντύπωση (μου το επισήμανε μια ψυχή στην Σόφια). Έτσι με ελάχιστη ανάβαση και ήρεμο στροφίλίκι φτάνεις στα χιονοδρομικά κέντρα της Σλοβακίας και σου κάνει εντύπωση ότι πιάνει εκεί χιόνι τον χειμώνα. Τα χιονοδρομικά αλλά και το τοπίο ήταν τυρολέζικο και παρόλο που αυτή την εποχή δεν είχε ψυχή φαντάζομαι ότι με φουλ χιόνι το χειμώνα θα επικρατεί πανικός. Πρέπει και η τοπική μαστροκώστα να έχει σαλέ εκεί.


241269

[dukeandthecity]

Διασχίζοντας το βουνό μπήκαμε στην Πολωνία από έναν δρόμο που θύμιζε ότι στο παρελθόν υπήρχε σύνορο. Ότι κτήριο υπήρχε που εξυπηρετούσε το σύνορο είχε γκρεμιστεί και έτσι στην θέση του υπήρχε ένα μεγάλο ασφάλτινο πλάτωμα με ένα δρόμο να το διασχίζει κάθετα. Η μία άκρη ήταν η Πολωνία και η άλλη η Ουγγαρία.


241270

[dukeandthecity]

Η είσοδος στην Πολωνία από εκείνο το σημείο της χώρας τουλάχιστον, θυμίζει Αυστρία. Τα σπίτια στα χωριά είναι όμορφα και συμμαζεμένα με περιποιημένους κήπους και το Audi στο προαύλιο. Εντύπωση μου έκανε ο Πολωνικός «Καλλικράτης» που έχουν εφαρμόσει, μόλις τελειώνει το σύνορο από το ένα χωριό ξεκινάει το επόμενο. Η ύπαιθρος ευνοεί το μάτι να ξεφύγει και ο δρόμος επιτρέπει-επιβάλει τις χαμηλές ταχύτητες. Τα όμορφα τελειώνουν κατά την προσέγγιση στο αστικό περιβάλλον της Κρακοβίας. Μετά τον περιφερειακό της Θεσσαλονίκης και αυτός της Κρακοβίας διεκδικούν την ιδιαιτερότητα να έχουν φανάρια. Αν βάλετε στην εικόνα και λίγο από μποτιλιάρισμα όπως και Πολωνούς να έρχονται από αριστερά και δεξιά το αποτέλεσμα μοιάζει αρκετά Βαλκανικό. Εκεί όμως τελειώνουν και οι ομοιότητες. Το GPS μας έβγαλε καρφί στο ξενοδοχείο και αφού παρκάραμε ακριβώς μπροστά στην πόρτα καθίσαμε να ξεκουραστούμε παρέα με μια (άντε δυο-τρεις) τοπική μπίρα. Στο φόντο (κάτω από το κράνος) φαίνεται η βαλίτσα που σπασμένη μεν αλλά με την βοήθεια της Παναγίας της ιμαντοκρατούσας δε, έφτασε στα άγια χώματα της Πολωνίας. Δεν είναι τυχαίο ότι όταν εξερευνούσαμε την Πολωνική ενδοχώρα, ανά τακτά χρονικά διαστήματα συναντούσαμε διάσπαρτα αγάλματα της Θεοτόκου. Το ίδιο συμβαίνει (αν και όχι τόσο συχνά) και στην Ρουμανία.


241271

[dukeandthecity]

Το υπόλοιπο της ημέρας περιλάμβανε ξεκούραση, τακτοποίηση των αποσκευών στο δωμάτιο-διάδρομο, μπανιάρισμα και προετοιμασία για αναζήτηση τροφής. Η έξοδος έγινε στο κέντρο της Κρακοβίας μιας και ήμασταν πολύ κοντά. Η πόλη υπήρξε η πρωτεύουσα της Πολωνίας μέχρι τα μέσα του 16 αιώνα και στην συνεχεία η πρωτεύουσα ανεξαρτήτων ή μη δουκάτων της περιοχής. Κατά τον Β παγκόσμιο πόλεμο ήταν η πρωτεύουσα –διακυβέρνησης της Γερμανίας και για αυτό την έβγαλε ψιλό καθαρή (από καταστροφές) με το τέλος του πολέμου. Στην Κρακοβία ήταν και το εργοστάσιο του γερμανού Σίντλερ που είχε κατά βάση εβραίους εργάτες. Με την έλευση των ελευθερωτών-κομμουνιστών η Κρακοβία μετατράπηκε από πανεπιστημιακό –ερευνητικό κέντρο σε βιομηχανική πόλη. Η κεντρική πλατεία της είναι από τις μεγαλύτερες στην Ευρώπη και στα πέριξ αυτής είναι γεμάτη με καφέ, εστιατόρια, εμπορικούς δρόμους και νυχτερινά κέντρα. Αυτό είναι και το μόνο κομμάτι της πόλης που επισκεφθήκαμε αλλά μας αποζημίωσε με την ομορφιά της.

[dukeandthecity]

Ημέρα 5η -31 Αυγούστου – Κρακοβία – Oswiecim - Wieliczka (162 χλμ).
Η ημέρα περιελάμβανε τουρισμό στην ευρύτερη περιοχή της Κρακοβίας και συγκεκριμένα στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του auswitz και στο αλατωρυχείο στο wieliczka. Για το auswitz δεν έχω να πω πολλά πράγματα, οι φωτογραφίες μιλάνε από μόνες τους. Το μόνο που μπορώ να περιγράψω είναι διάφορα διαδικαστικά, για τα δυο στρατόπεδα. Στο auswitch I (στρατόπεδο συγκέντρωσης) οι οργανωμένες τουρ ξεκινάνε από τις 10:00 το πρωί ενώ για το auswitz II – Birkenau (στρατόπεδο εξόντωσης) το πρόγραμμα είναι ελεύθερο. Μπορεί κάποιος να πάει μεταξύ των 9:00 και 10:00 (στο Ι) και να μην μπει σε κάποιο τουρ. Αυτό προτείνεται σε όποιον θέλει να γυρίσει το στρατόπεδο με την άνεση του χωρίς να πρέπει να ακολουθεί τον tour guide (που ομολογουμένως πάει γρήγορα για να προλάβει να κάνει 3 τουρ στην βάρδια του). Αυτό ήταν και το δικό μας αρχικό πλάνο και για αυτό κανονίσαμε και πρωινό ξύπνημα. Αλλά ο Θεός γελάει όταν εσύ προγραμματίζεις και έτσι μια «στραβοδαχτυλιά» στο GPS του πρόεδρου, έκανε το πρόγραμμα μαντάρα. Για την ακρίβεια πρέπει να ακολουθήσαμε το original κομμάτι της διαδρομής που ακολούθησε ο κόκκινος στρατός στην προέλαση του προς το Βερολίνο. Δεν εξηγείται αλλιώς η αντίδραση του παππού με το καρυοφύλλι όταν μας «συνάντησε» στον μαντρότοιχο του, φάτσα κάρτα σε ένα αδιέξοδο ανηφορικό χωμάτινο μονοπάτι της Πολωνικής υπαίθρου. Ιδίως έτσι όπως ακούγονταν η εξάτμιση του tenere μέσα στο απόλυτο τιτίβισμα των πουλιών και μουγκάνισμα των αγελάδων είναι περίεργο που δεν μας την άναψε κιόλας. Φτάσαμε στο στρατόπεδο – μουσείο κατά τις 11:00 και ξεκινήσαμε την τουρ


241272

[dukeandthecity]

Η γνωστή πύλη:


241273

[dukeandthecity]

Βαγόνια που κλείδωναν στην επιβίβαση και άνοιγαν μόνο όταν ήταν πλέον αργά.


241274

[dukeandthecity]

Κόσμος που δεν ήξερε που πήγαινε και τι τον περίμενε:


241275

[Anty12]

Αγαπούλα...άντε συνέχα....!!!


241324

[dukeandthecity]

Το auswitz I ήταν πολωνικοί στρατώνες και για αυτό είναι χτισμένοι από τούβλο. Ήταν το αρχικό στρατόπεδο συγκέντρωσης και αρχικά «φιλοξενούσε» κρατούμενους Πολωνούς αντιστασιακούς (κυρίως). Εκεί ήταν οι περίφημες κλινικές του Dr. Death με τα πειράματα του, καθώς και ο τοίχος των λυγμών που πραγματοποιούσαν οι Ναζί τις εκτελέσεις τους. Οι άνθρωποι που σήμερα είναι μέχρι 40 χρόνων (όπως η αφεντομουτσουνάρα μου) γνωρίζουμε εξ ακοής ή από ιστορικά βιβλία για τα πάθη των εβραίων κατά την διάρκεια του Β παγκοσμίου πολέμου. Αντιθέτως έχουμε ζήσει γεγονότα εχθροπραξιών μεταξύ του κράτους του Ισραήλ και των Αράβων γειτόνων τους. Η επίσκεψη στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξόντωσης δεν σε κάνει να νιώσεις συμπάθεια για το έθνος των εβραίων. Αλλά πέρα από τις πολιτικές δεν μπορείς να μην νιώσεις μια απέραντη θλίψη για τα ατελείωτα βασανιστήρια στα οποία υποβλήθηκαν οι άνθρωποι (ανεξαρτήτως εθνικότητας και ιδιαιτερότητας).

[dukeandthecity]

:(


241343

[dukeandthecity]

Αδεια κουτιά από Zyklon B


241344

[dukeandthecity]

Αυτοσχέδια γυαλιά, απομεινάρια του μακελειού


241345

[dukeandthecity]

Απομεινάρια από παπούτσια (αρκετά ήταν παιδικά νούμερα)


241346

[dukeandthecity]

Το block 10. Το «εργαστήριο» του «angel of death»


241347

[dukeandthecity]

Το διπλανό κτήριο είναι το block 11. Εκεί «δίκαζε» και καταδίκαζε η γκεστάπο. Επίσης στα υπόγεια του υπάρχουν τα δωμάτια ανάκρισης και επιβολής ποινών. Στην παρακείμενη αυλή ανάμεσα στα block 10 και 11 πραγματοποιούσαν οι ναζί τις εκτελέσεις (πριν ακόμα ανοίξει το Birkenau).
H είσοδος στην αυλή:


241348

[dukeandthecity]

Ο τοίχος των δακρύων – των εκτελέσεων (είναι αναπαράσταση καθώς δεν υπάρχει το αυθεντικό):


241349

[dukeandthecity]

20.000 κόσμος (κυρίως πολωνοί αντιστασιακοί) εκτελέστηκαν στο συγκεκριμένο σημείο. Μερικές φώτο ακόμα μέσα από το camp:


241350

[dukeandthecity]

Το τέλος του βρήκε σε αυτό το σημείο ο διοικητής του στρατοπέδου Rudolf Hoess. Η κρεμάλα είναι αναπαράσταση αυτής, που στήθηκε το 1947 για τον Commandant. Στο σημείο που στήθηκε η κρεμάλα ήταν το κτήριο διοίκησης του στρατοπέδου. Σημαδιακό θα έλεγα…


241351

[dukeandthecity]

Και το auswitz Ι είχε θάλαμο αερίων και κρεματόριο. Στην φωτό διακρίνεται η καμινάδα του κρεματόριου. Όταν αργότερα ο αριθμός των εκτελέσεων μεγάλωσε κτίστηκε το Birkenau.


241352

[dukeandthecity]

Η πρώτη τουρ κράτησε γύρω στο 2ωρο. Τα πόδια μου πονούσαν και η ψυχή μου είχε μαυρίσει. Τι καλύτερο από μια επίσκεψη στο διπλανό στρατόπεδο εξόντωσης… το Birkenau.
H σιδηροδρομική γραμμή οδηγούσε στην ράμπα. Φανταστείτε ότι ο κοσμάκης έμπαινε στα βαγόνια από όλη την Ευρώπη (σε ένα ταξίδι προς το άγνωστο) και το πρώτο πράγμα που αντίκριζε ήταν η ράμπα.


241353

[dukeandthecity]

Σήμερα υπάρχει μια αναπαράσταση της ράμπας με ένα βαγόνι.


241354

[dukeandthecity]

Στην ράμπα πραγματοποιούνταν η διαλογή. Ο SS έδειχνε στον κοσμάκη τον δρόμο, είτε για αριστερά ή για δεξιά. Οι οδηγούντες προς τα δεξιά τους περίμενε σκληρή δουλεία σε απάνθρωπες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης. Οι κοιτώνες ήταν ξύλινοι και η θέρμανση ήταν ανύπαρκτη. Οι ναζί είχαν κατασκευάσει σόμπες από τούβλα (άλλωστε αυτές μονο διασώθηκαν από την καταστροφή των αποδείξεων στο τέλος του πολέμου) αλλά ξύλα για τις σόμπες δεν υπήρχαν. Εντέλει ο περισσότερος κόσμος κατέληγε από τις κακουχίες και την ταλαιπωρία. Φώτο από τις τουαλέτες:


241355

[dukeandthecity]

Όσοι πήγαιναν αριστερά στην διαλογή της ράμπας ήταν έτοιμοι για «μπάνιο». Τουλάχιστον έτσι τους έλεγαν. Οδηγούνταν στα αποδυτήρια όπου έβγαζαν τα ρούχα τους και τα τιμαλφή τους και έμπαιναν στην αίθουσα του μπάνιου. Τα φώτα έκλειναν και το αέριο έκανε τα υπόλοιπα. Σε λεπτομέρειες δεν μπαίνω, όποιος θέλει μπορεί να μάθει εύκολα τι παιζόταν στους θαλάμους. Το μόνο που να συμπληρώσω είναι ότι ο καθαρισμός των θαλάμων και η καύση των πτωμάτων στα κρεματόρια γίνονταν από τροφίμους του στρατοπέδου. Οι οποίοι και ήξεραν τι περιμένει τους ανυποψίαστους μελλοθάνατους. Αλλά πίστευαν ότι ο θάλαμος αερίων ήταν προτιμότερος από την ζωή στο στρατόπεδο. Οι 4 θάλαμοι κα τα αντίστοιχα κρεματόρια καταστράφηκαν από τους ναζί κατά την διάρκεια της άτακτης υποχώρησης τους προς την Γερμανική ενδοχώρα.


241356

[dukeandthecity]

Το μνημείο που στήθηκε για να τιμήσει την μνήμη των ανθρώπων που έχασαν την ζωή τους φέρει την ακόλουθη επιγραφή στις γλώσσες όλων των λαών που «φιλοξενήθηκαν» στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Άουσβιτς.


241357

[dukeandthecity]

Το μνημείο


241358

[dukeandthecity]

Σε όλες τις γλώσσες:


241359

[dukeandthecity]

Η θέα που για πολλούς έμελλε να είναι και η τελευταία τους:


241360

[dukeandthecity]

Περιττό να σας πω για το πόσο πονούσαν τα πόδια μου από το περπάτημα όλες αυτές τις ώρες. Εγώ μάλιστα αφού περπάτησα τα σπουδαιότερα σημεία του στρατοπέδου την έπεσα στην σκιά με λεμονάδες και νερά. Περιμένοντας τον πρόεδρα προτίμησα να αποθανατίσω δυο γερόντια με τα μοτόρια τους. Οι πινακίδες τους είναι από το κεμπέκ!!!


241361

[dukeandthecity]

Το πρόγραμμα κανονικά είχε ξεκούραση μετά φαγητού και μπύρας και ακολούθως επίσκεψη στο αλατωρυχείο. Έλα μου όμως που ήμασταν behind schedule και running late (γ@μω τα εγγλέζικα μου) και η πρωινή μας περιπέτεια στην πολωνική ύπαιθρο δεν μας άφηνε περιθώρια αισιοδοξίας για το υπόλοιπο της ημέρας. Έτσι, ζέψαμε τα ζα και με το στομάχι στην πλάτη (και τώρα πεινάω για αυτό είναι έντονο το συναίσθημα) πήραμε τον μπούλο μας. Εδώ να αναφέρω ότι μαζί μου είχα και την δεξιά (σπασμένη) βαλίτσα για να βάζουμε τα κράνη μας όταν κάναμε τουρισμό. Εν κινήσει όμως την βαλίτσα την έπιανα με ιμάντες και χταπόδια στην θέση του συνεπιβάτη.
Μετά από καμία ωρίτσα φτάσαμε και στο αλατωρυχείο και αναζητήσαμε θέση για παρκάρισμα. Το επίσημο παρκινγκ ήθελε να μας χρεώσει σαν αυτοκίνητα (παρόλο που δεν υπήρχε ψυχή μέσα σε αυτό) και σύντομα αντίκρισε τις πλάτες μας. Εγώ πρότεινα να τα βάλουμε μέσα σε ένα παρκακι που υπήρχε δίπλα και μόλις ξεκαβαλήσαμε μας πλησίασε ένα παλληκάρι και σε άπταιστα ελληνικά μας είπε ότι θα έχουμε πρόβλημα με την αστυνομία. Έτσι, ξανα-μανα στο παρκινγκ για παζάρι και εξασφαλίσαμε μια θέση αυτοκινήτου για δυο μοτοσυκλέτες. Νοτ μπαντ.


241362

[dukeandthecity]

Ο μύθος λέει ότι στο αλατωρυχείο κατοικούσαν μικρά ξωτικά με μεγάλα αυτιά. Μάλιστα συναντήσαμε ένα και ήταν τόοοοοσο γλυκούλικο το καλό μου:D


241363

[dukeandthecity]

Πληρώσαμε την είσοδο για το ορυχείο και ένα επιπλέον «καπέλο» για να μπορούμε να βγάζουμε φωτογραφίες (Πολωνική πατέντα) και μπήκαμε στα ενδότερα. Εδώ αξίζει να σημειώσω ότι την φωτογραφική μηχανή την είχα ξεχάσει στο ξενοδοχείο από το πρωί και έτσι είχαμε μόνο τα κινητά μας τηλέφωνα. Έτσι, ίσως έχετε παρατηρήσει ήδη ότι η ποιότητα των φωτό είναι λίγο για τον πέοντα. Φανταστείτε ότι από εδώ και πέρα δεν θα έχει και καθόλου φυσικό φωτισμό, για να μην πω ότι το μόνο φώς θα προέρχεται από τους ανθρακωρύχους γνωστούς και ως κωλοφωτιές.be gentle λοιπόν. Μια που είχαμε περπατήσει λίγο όλη την ημέρα έπρεπε να κατεβούμε 57 ορόφους κάτω από την γη, zu fuss, με φόβους και ψίθυρους για ανώμαλη προσγείωση. Μια ματιά στο φρεάτιο της ξύλινης κλίμακας…


241364

[dukeandthecity]

Για κάποιο ανεξήγητο λόγο το ηθικό ήτο ακμαιότατο (τώρα που ξαναβλέπω την φωτό μάλλον φταίει η ελλιπής οξυγόνωση)


241441

[dukeandthecity]

Λοιπόν λίγα λόγια για το έργο. Το ορυχείο ορυκτού αλατιού ξεκίνησε τον 13ο αιώνα και είναι από τα αρχαιότερα. Οι εξορύξεις συνεχίζονταν ανελλιπώς μέχρι και το 2007. Βέβαια όλα αυτά τα χρόνια υπήρξαν περίοδοι που το ορυχείο δεν δούλεψε, είτε για λόγους ασφαλείας ή γιατί η τιμή του αλατιού έπεφτε δραματικά. Το ορυχείο υπολογίζετε ότι το επισκέπτονται 1,2 εκατ. τουρίστες το χρόνο (νοτ μπαντ ατ ολ). Η όλη φάση φτάνει μέχρι και τα 330 μέτρα κάτω από την επιφάνεια ενώ το συνολικό μήκος των τούνελ είναι περι τα 300 χλμ!!!. Όπως μας πληροφόρησε η (ομορφούλα) ξεναγός μας, το ορυχείο είναι σαν ελβετικό τυρί, αλλά μόνο το 1% είναι επισκέψιμο για τους τουρίστες.


241442