View Full Version : GR2SCO - 2011 - Highlights Of The Highlands
Επιτρέψτε μου μία μικρή παρένθεση, αλλά ελπίζω να σας αρέσει ή και ακόμα να φανεί χρήσιμη. Πρόκειται για ένα ιδιαίτερο ρεστοράν. Μου το σύστησε κάποτε ένας φίλος και το επισκεφτήκαμε τότε, πριν μερικά χρόνια, όταν ήμασταν εκεί με το αυτοκίνητο. Το κατάστημα είναι στον κύριο δρόμο στην μέση του Ile de Saint Louis, στον επιμήκη δρόμο, που είναι στο κέντρο και είναι παράλληλος με τον ποταμό [και για πιο εύκολο.. :D, έχει το ίδιο όνομα, Rue Saint-Louis]. Πρόκειται για πολύ περίεργο μαγαζί, σε στυλ μεσαιωνικό. Όχι μόνο ο διάκοσμος του εσωτερικού, που είναι ξύλινος, κάθεσαι σε μεγάλα ξύλινα τραπέζια, αντί καρέκλες υπάρχουν κορμοί δένδρων με γούνες επάνω, όπως και στους τοίχους, αλλά κρέμονται και παλιά όπλα, αγροτικά εργαλεία κτλ. Αλλά μέχρι εδώ δεν είναι τόσο εντυπωσιακό, το βρίσκεις ίσως σε πολλά μαγαζιά του «παραδοσιακού στιλ». Προσθέστε, ότι πληρώνεις ένα αρχικό τίμημα [αρκετά λογικό μάλιστα] για ότι θα καταναλώσεις, είτε σε φαγητό είτε σε κρασί. Στο πνεύμα σε βάζει το πρόγευμα-σαλάτα. Έρχεται στο τραπέζι ένα μεγάλο καλάθι [με επιμελώς πλυμένα, αλλά ωμά] με λαχανικά. Τι θέλεις? Ραπανάκια σε ματσάκια, κρεμμύδια, πράσο, ντομάτες, αγγούρια πολλών τύπων και σχημάτων. Κοιτάμε κάπως αιφνιδιασμένοι πρώτα. Αμέσως το γκαρσόνι προσθέτει και ένα πιάτο σε κάθε έναν, μαχαιράκι κουζίνας και μπαχαρικά. Παρακαλώ, ορίστε, εξυπηρετηθείτε, ότι τραβάει η όρεξή σας. Και ξεκινάς με τα ραπανάκια, τις ντομάτες. Δίπλα σε ένα κοινό σημείο για όλους, που θυμίζει σκεπασμένο πηγάδι και εκεί, όπως θα έβλεπες σε κάθε μπουφέ, βρίσκεις κάποια έτοιμα σος, από επάνω κρέμονται σε σχοινάκια μεγάλη ποικιλία αλλαντικών από ξερά σαλαμιών, καπνιστών μπουτιών, λουκάνικων σε όλα τα παράξενα σχήματα, μην φανταστείτε απλά ίσια κορμιά του σουπερμάρκετ, αλλά όλων των τα ορεκτικά . Βάζεις και κόβεις ότι λαχταράς.
Αφού επιλέγεις κρασί κόκκινο ή άσπρο, μάλλον ικανοποιητικής ποιότητας, σταδιακά έρχονται και τα «κύρια πιάτα». Αυτά είναι μεγάλα κοντοσούβλια ή σπαθιά ή εργαλεία του τζακιού, με διάφορα ψημένα κρέατα και εάν θέλεις δοκιμάζεις και σου κόβει..... όσο πεις! Και έρχεται επόμενο κρέας και επόμενη δοκιμή. Αργότερα, και καταλαβαίνετε σε ποικιλία προφανώς, έρχονται και τα τυριά. Εγώ πήγα με την Ελπίδα με την ελπίδα [chic] να βρούμε το μαγαζί, γιατί το περιέγραφα στον Θανάση και του άρεσε η ιδέα, αλλά είχαμε ατυχία. Κλειστό όλον τον Αύγουστο, δυστυχώς. Ενώ και τότε αρχές Αυγούστου ήταν, αυτήν την φορά ατυχήσαμε. Όσον αφορά τιμή, επειδή ήμασταν έξι μεγάλοι και πέντε παιδιά, που πληρώνουν κλιμακωτά ανάλογα με την ηλικία της, δεν είμαι απόλυτα σίγουρος για την εγκυρότητα της τιμής, πάντως υπολογίστε περίπου 30-35 Ευρώ το άτομο. Εάν σκεφτείς, ότι στο Παρίσι δεν τρως να χορτάσεις πουθενά παρακάτω από 80 Ευρώ, εκτός από fast food, η τιμές δεν ξεφεύγουν ενώ προσφέρει μία διαφορετική εμπειρία. Δοκιμάστε.
΄
http://www.nosancetreslesgaulois.com/FR/
Αφήνουμε λοιπόν το νησί χωρίς τα εξασφαλίσουμε την καλή την έκπληξη και μάλιστα αρχίζει κάπως να αλλάζει και ο καιρός προς το χειρότερα. Τα δικά μας αδιάβροχα κρέμονται στο ξενοδοχείο μετά από το βρόχινο δρόμο από την Γενεύη προς Παρίσι. Κάνουμε βολτίτσες και καταλήγουμε σιγά σιγά προς την περιοχή του Πύργου Άιφελ, όπου εν τω μεταξύ δώσαμε ραντεβού με τα παιδιά, που κάτω από τις καιρικές συνθήκες απλά θα πάρουν το μετρό. Βρεθήκαμε σε ένα μπιστρό-ευγευσιγνωστήριο με διάφορες πικάντικες λιχουδιές, σπάνια αλλαντικά με καλό κρασί. Όπως θα λέγαμε ένα πρόγευμα. Λίγο δίπλα ένα μικρό shopping από την Ελπίδα για τα κορίτσια μας.
Μετά επιλέγουμε κοντινή brasserie για το βραδινό μας, ενώ αρχίζει κάπως να ψιχαλίζει. Καθόμαστε έξω, η θερμοκρασία έπεσε αισθητά, αλλά ακόμα αντέχεται. Όταν τελειώνουμε και πληρώνουμε, αρχίζει να δυναμώνει η βροχή. Αμείλικτα. Υπό κανονικές συνθήκες θα χρειαζόμασταν όχι πάνω από ένα τεταρτάκι να φτάσουμε στο ξενοδοχείο. Υπό βροχή και με αργή κίνηση των υπολοίπων αυτοκινήτων και σε γλιστερό παριζιάνικο πλακόστρωτο θέλουμε το διπλάσιο. Και κυρίως ντρεπόμαστε, γιατί θυμίζουμε μάλλον άμυαλους ερασιτέχνες, επικίνδυνους και βλαμμένους. Ένα χαζό ζευγάρι μοτοσικλετιστών. Ελπίζω να την διέκριναν στην βροχή και την πινακίδα και δεν κάναμε και εθνική ντροπή. Που είναι όλος ο εξοπλισμός, που καμιά φορά με κοροϊδεύουν, ότι είμαι περπατητό φιγουρίνι καταστήματος της BMW? Που είναι όλα τα Touratech, Wunderlich? Αντί αυτών έχω επάνω μου μία μπλούζα/μπουφανάκι, όχι αδιάβροχη, που αμέσως γέμισε με νερό, αλλά γράφει BMW. Αλλά δεν φταίει η BMW, ο βλάκας που το φοράει φταίει. Στο ξενοδοχείο φτάνουμε σαν βρεγμένες κότες και αντί για τις κρεμασμένες [και όχι ακόμα στεγνές] στολές αδιάβροχων προσπαθούμε σε κάθε πόμολο από κάποια ντουλάπα να βάλουμε τα μόλις νέο-βρεγμένα. Όσο μεγάλος και είσαι, παραμένεις αδιόρθωτος και επιπόλαιος, μαλώνω τον εαυτό μου. Αλλά το κέφι δεν μας χάλασε, εξάλλου, μετά από ένα καλό καυτό ντους όλα ήταν αλλιώς....:p
Το επόμενο πρωί είχαμε πρωινό στο ξενοδοχείο, δεν γινόταν αλλιώς, ήταν ήδη στην τιμή, αλλά τουλάχιστον άξιζε. Σερβιρόταν σε υπόγειο, σε κάποια κατακόμβη, αλλά νοστιμιά ουράνια. Βγαίνουμε έξω στις μηχανές, να φύγουμε για το Τούνελ και Λονδίνο και όόόπα! Το πίσω μου λάστιχο κάθεται στην ζάντα. Αμάν! Τώρα, Κυριακάτικα πρωί? Παντού κλειστά? Και κλειστά εισιτήρια για το τούνελ? Γρήγορες κινήσεις.... Ο Θανάσης αστραπιαία βγάζει το κομπρεσεράκι του, αλλά αυτό, για λόγους προστασίας της μπαταρίας αποσυνδέεται στο canbus. Αναγκαστικά ξανά κλείνεις την μηχανή και ξανά βάζεις προς. Όταν η πίεση έστω ξεπέρασε την μία ατμόσφαιρα, καβαλάμε την βαριά μηχανή και πάμε να βρούμε κανονικό βενζινάδικο με κανονικό κομπρεσέρ. Αφού και έτσι και αλλιώς κατευθυνόμαστε στην έξοδο της πόλης, σε λίγο βρίσκουμε ανοικτό βενζινάδικο.
Φουλάρουμε και τα ντεπόζιτα και το λάστιχο και ξεκινάμε για Calais. Το λάστιχο έδειχνε, ότι βαστάει και σταδιακά ανεβάζουμε την ταχύτητα μέχρι τα 160χλμ/ω. Στην εθνική όμως δεν θα καταλάβετε τόσο εύκολα, όπως σε έναν επαρχιακό δρόμο, ότι η πίεση σταδιακά μειώνεται. Οι κλίσεις της μηχανής δεν είναι μεγάλες, για να καταλάβεις διαφορετική συμπεριφορά στις στροφές και σε ευθεία, ότι το λάστιχο σιγά σιγά κάθεται δεν το καταλαβαίνεις σχεδόν καθόλου. Από το Παρίσι μέχρι το Calais θέλουμε απλά 280χλμ. Κάπου στην μέση σταματάμε και συμπληρώνουμε.
Ήδη το είχε ανάγκη, αλλά μας μένουν κάτι παραπάνω από 100 χλμ μέχρι το τούνελ. Και όντως φτάνουμε με περιθώριο περίπου μισάωρο. Το λάστιχο κάπως κράταγε. Αποφασίζουμε να ξεκινήσουμε άμεσα την διαδικασία του τούνελ, έχει ουρά κιόλας. Επόμενη φροντίδα λάστιχου ας γίνει επί αγγλικού εδάφους. Όταν αγοράζαμε τα εισιτήρια μέσο ιντερνέτ, κάτι που κατεβάζει την τιμή πραγματικά αισθητά, νομίζαμε, ότι έχουμε εισιτήρια αυστηρά για εκείνο το τραίνο, που αναχωρεί π.χ. ακριβώς στην ώρα αναγραφόμενη στο εισιτήριο.
Στην πράξη όμως δεν λειτουργεί έτσι. Εμείς ξεκινήσαμε διαδικασία μισή ώρα πριν και επιβιβαστήκαμε σε τραίνο επίσης μισή ώρα πριν την κανονική μας. Άρα κερδίσαμε ένα καλό μισάωρο και μας ικανοποίησε αυτό, γιατί κάπως μέχρι το Λονδίνο θα φτάσουμε και εκεί πρέπει πλέον υποχρεωτικά να λύσουμε το πρόβλημα με το λάστιχα αποτελεσματικότερα.
Μέχρι το Λονδίνο ας γεμίζουμε συμπληρώνοντας στα βενζινάδικα. Όταν ξεκινήσαμε στο αγγλικό έδαφος, το λάστιχο ήδη πάλι ήθελε αέρα. Ευτυχώς μετά από δύο χιλιόμετρα έχουμε μπροστά ένα βενζινάδικο. Cool, σωθήκαμε. Αλλά! Στην Αγγλία τον αέρα τον πληρώνεις!!!! Έχει κομπρεσέρ με κερματοδέκτη, αλλά παρά του ότι είχε γραπτές οδηγίες και μερικές εικονίτσες, εμείς προφανώς είμαστε κατώτερου νοητικού επίπεδου του μέσου αγγλοσάξονα. Διαδοχικά σπαταλήσαμε πάνω από δύο λίρες, μέχρι να καταλάβουμε, ότι ίσως και να μην λειτουργούσε σωστά. Μοναδική λύση και πάλι, το πρόχειρο κομπρεσεράκι του Θανάση. Απλά δεν είχε την δύναμη να συμπληρώνει πίεση σε λάστιχο με ήδη περίπου 1-1,5 ατμόσφαιρες, κάτι που και πάλι δεν είναι επαρκές για μία βαριά φορτωμένη GSA. Και εκτός αυτού, δεν μπορείς να αναπτύξεις μεγάλη ταχύτητα, διότι το μισοάδειο λάστιχο θα ζεσταθεί γρήγορα και θα φθαρεί το πέλμα. Δεν είχαμε άλλη λύση από το να προχωρήσουμε σε κάποιο επόμενο βενζινάδικο.
Πράγματι σε λίγο βλέπουμε ταμπέλα, ότι μετά από 20 μίλια θα έχουμε επόμενο σταθμό. Όλοι κάπως ανακουφιστήκαμε, γιατί αυτό δεν είναι τόσο μακριά, θα αντέξουμε. Όμως, αυτόν τον υπολογισμό τον κάναμε με «ευρωπαϊκό σκεπτικό», πως πρέπει να είναι σταθμοί ανεφοδιασμού σε οτοστράδα. Το πιο συνηθισμένο δεν είναι, να είναι μεγάλος σταθμός δίπλα στο δρόμο, για κάθε κατεύθυνση ένας. Ναι, καμιά φορά μπορεί να είναι μόνο ένας, και τους ενώνει κάποια γέφυρα ή υπόγειος δρόμος. Αλλά αυτό μόνο σπάνια. Δυστυχώς στην Αγγλία αυτό δεν είναι το συνηθισμένο. Βλέπουμε ταμπέλα και βγαίνουμε από την εθνική και διαπιστώνουμε επόμενη ταμπέλα, να περάσουμε πάνω από την εθνική και σε άλλα 10 μίλια θα είναι βενζινάδικο. Ας είναι και έτσι, αλλά .... κομπρεσέρ προκοπής θα έχει? Για αυτό φεύγει πρώτα ο Θανάσης για διερεύνηση, γιατί το λάστιχό μου ήταν πια σε απελπιστική κατάσταση και πρώτα είδε, ότι όλα λειτουργούν και επέστρεψε να με πάρει. Εκεί λύθηκε το μυστήριο του κερματοδέκτη [απλά, αυτός εδώ λειτουργούσε λίγο πιο κανονικά] και συμπληρώσαμε επαρκώς τον αέρα για να φτάσουμε μέχρι το Λονδίνο πια. Πέρασε εκείνη την ώρα και μία δυνατή μπόρα βροχής, άρα εκμεταλλευτήκαμε το βενζινάδικο και για καφέ και ανασύνταξη.
Ξεκινάμε για Λονδίνο, όπου είχαμε φροντίσει να έχουμε έτοιμο ξενοδοχείο. Αλλά στο δρόμο θέλαμε, με τίμημα μία μικρή παράκαμψη, να επισκεφτούμε πρώτα το Wimbledon. Ως τενίστας δεν μπορώ να περνάω από την Mekka και να μην προσκυνήσω!
Φυσικά πήραμε και σουβενίρ και δωράκια για άλλους συμπαίκτες μου στην πατρίδα, μέχρι εδώ λογικά. Αλλά καθόλου δεν κατάλαβα, πως θα βολευτεί ο Θανάσης με το δώρο το οποίο επέλεξε. Αγόρασε μεγάλη ομπρέλα, εκείνη την κλασική, την αριστοκρατική, που δεν διπλώνει, που όταν δεν βρέχει γίνεται μπαστούνι περιπάτου, τέλος πάντων σχέδιο εκατό ετών πριν, τεράστιο σε μέγεθος. Μα, τώρα Θανάση, όταν το ταξίδι μας ακόμα ξεκινά και έχουμε μπροστά μας ακόμα τόσα χιλιόμετρα, εσύ θα έχεις από τώρα και στο εξής προβλήματα με το πως να δένεις μία τεράστια ομπρέλα? Αλλά ο Θανάσης είχε εύκολη λύση, έτοιμη. Απλά την έβαλε παράλληλα με την τσάντα, που είχε πάνω από την πλαϊνή βαλίτσα και τέρμα. Μπορεί λίγο να προεξείχε πίσω, αλλά όχι και τόσο, για να θυμίζει φορτηγό με μεγάλες σανίδες και κόκκινο πανάκι δεμένο στο τέλος. Σε κάθε περίπτωση, για κάθε ενδιαφερόμενο, που ρωτάει
«Γιατί GS?»
«Επειδή μπορεί να την φορτώσεις όπως καμία άλλη μηχανή, ταξιδεύεις με πολύ άνεση και παίρνεις μαζί άνετα και μεγάλη ομπρέλα ή μικρότερα σκι!»
Αφήνουμε το Wimbledon και σιγά σιγά μπαίνουμε στα νότια προάστια του Λονδίνου. Ένα από αυτά είναι και το Sutton. Αυτόματα χαμογέλασα, γιατί αυτό το προάστιο το επέλεξα κάποτε τυχαία, όταν έπαιζα Football Manager. Το πήρα από την .... 6η εθνική και προχώρησα όλες τις κατηγορίες και τελικά κέρδισα και Championship. Όχι, δεν μπορώ να συγκριθώ ούτε με τον Rehnhagel, με τον Guardiola ή Mourinho, απλά έπαιζα και όταν έχανα, έκανα επαναφόρτωση του παιχνιδιού. Anyway, το Sutton δεν με υποδέχτηκε ως αρμόζει, δηλαδή ως ήρωα, αλλά με κάμερες παρακολούθησης ταχύτητας. Το μόνο που έμεινε ήταν να πάει ο Θανάσης μπροστά, που είχε αρχείο με τις κάμερες στο Zumo του και έτσι περάσαμε αλώβητοι.
Αλήθεια είναι, ότι έτσι και αλλιώς δεν μπορείς να προσπερνάς εδώ τόσο εύκολα, ακόμα δεν συνηθίσαμε την οδήγηση αριστερά και δεν έχουμε την άνεση. Εγώ τουλάχιστον οδήγησα αριστερά τελευταία προ πενταετίας στην Κύπρο για μία μέρα αμάξι και πριν από αυτό πρέπει να πάω και άλλα πέντε χρόνια πίσω στην Μάλτα και Ασία, για περίπου σύνολο εβδομαδιαία πείρα.
Cpt. Haddock
15/04/2012, 10:04
Γιατρέ, προχώρα στο ψητο. 9 σελιδες κι ακομα αυτοκινητόδρομους βλέπουμε :beer:
Τουλάχιστον σε αυτή την μικρή ταχύτητα δεν φοβόμουν τόσο για το λάστιχο, δεν μπορεί να ζεσταθεί επικίνδυνα, αν και πάλι έχανε. Βρίσκουμε το ξενοδοχείο και με μεγάλη ικαναποίηση διαπιστώνουμε, ότι βρίσκεται ακριβώς απέναντι από ένα βενζινάδικο. Τώρα είναι κλειστό, είναι Κυριακή μεσημέρι, αλλά αύριο Δεύτέρα σίγουρα θα μας βοηθήσει, να γεμίσουμε το λάστιχο και να βρούμε ένα σωστό συνεργείο. Στην ρεσεψιόν το ευγενικό [ινδικό] προσωπικό μας ετοίμασε σε χρόνο μηδέν δύο εναλλακτικές διευθύνσεις με κατάλληλα συνεργεία, μαζί με εκτύπωση χαρτών από google maps.
Για το κέντρο Λονδίνου θα πάρουμε λεωφορείο, γιατί σίγουρα είναι πιο καλή λύση από μαλακό λάστιχο. Και προπαντός εγώ ακόμα ποτέ, παρά τα πενήντα μου, δεν ανέβηκα σε διώροφο λεωφορείο.
Δεν είμαστε μακριά από το κέντρο, αλλά για να πάμε πεζοί σίγουρα δεν είναι. Περίπου τέσσερεις ή λίγο μετά βρεθήκαμε πια στο κέντρο και θέλαμε να εισπνεύσουμε όσο περισσότερο από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα γίνεται. Όχι, δεν είχαμε σκοπό να πάμε στο διάσημο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας ούτε σε γκαλερί ούτε στο θέατρο. Είμαστε εδώ απλά περαστικοί για ένα απόγευμα, όπως χθες στο Παρίσι, άρα η κατάσταση προσφέρεται περισσότερο για βόλτα και μία πρώτη αναγνώριση. Εάν θα πάμε σε κάποιο μουσείο, δεν θα μένει ο χρόνος για τίποτε άλλο και δεν θα αποκομίσουμε τίποτε. Το Λονδίνο προφανώς θέλει ένα διπλό τετραήμερο και πάλι θα έχεις πολλά ακόμα να δεις και την επόμενη φορά. Για μας ήταν κύριος σκοπός να πάρουμε μία γεύση από την πόλη και δεν υπήρχε κανένας λόγος να μην το κάνουμε.
Το μόνο που με απογοήτευσε το Λονδίνο ήταν η απόλυτη απουσία της λονδρέζικης προφοράς. Πουθενά δεν την άκουσα. Η εξήγηση απλή. Το Λονδίνο δεν είναι εδώ και καιρό αγγλικό, αλλά ένας σύγχρονος Βαβυλώνας όλων των γλωσσών, εθνικοτήτων. Με μεγάλη υπεροχή Ινδών [ή Πακιστανών], αλλά ειλικρινά, να ακούσω την «βασιλική» ή τουλάχιστον «θατσερική» προφορά δεν κατάφερα, is n’t it?
Βολτάραμε, που και που στάση σε κάποιο παμπ για μία μικρή παύση, μπιρίτσα, κυρίως στην περιοχή Westminster, Trafalgar, τελικά φάγαμε και πάλι βόλτα και στο τέλος και παγωτό και περίπου στις ένδεκα βρισκόμαστε πίσω στο ξενοδοχείο. Μία λοξή ματιά στο άδειο λάστιχο μου υπενθύμισε, ότι θα έχουμε το πρωί και πάλι κάποια καθυστέρηση.
Το πρωί είχαμε ραντεβού με τον Θανάση νωρίς κάτω στις μηχανές, προκειμένου να δώσουμε «τελική λύση» στο πίσω λάστιχό μου, λίγο μετά τις 8, λέγαμε. Αλλά εγώ προς το πρωί δεν είχα πια ύπνο, έτσι κατέβηκα μόνος μου κάτω, έβγαλα τις βαλίτσες και τις πήγα σε μία γωνία στην ρεσεψιόν, για να ξαλαφρώσω την μηχανή. Το λάστιχο καθόταν θλιμμένο στην ζάντα, τόσο πολύ, που ήταν σαφές, ότι εάν θα καθίσω επάνω στην σέλα, το λάστιχο θα το σκίσω εντελώς. Επειδή ακόμα είναι αρκετά νωρίς, σκέφτηκα, ότι το να περάσω απέναντι στο βενζινάδικο σπρώχνοντας την μηχανή θα είναι εύκολο. Αλλά όμως, μόλις έβαλα την μηχανή από το κεντρικό στο πλαϊνό σταντ, κατάλαβα επακριβώς την διαφορά μεταξύ του «πολύ άδειο» και του «εντελώς άδειο». Μεγάάάλη διαφορά στο με πόση δύναμη πρέπει να προσπαθήσεις. Σίγουρα δεν ήταν τόσο εύκολο, όπως ήλπιζα, ότι απλά θα περάσω αέρινα απέναντι στο βενζινάδικο. Συγκεκριμένα, με τον τρόπο όπως μπορούσα να πάω, σήμαινε, ότι πρέπει να πάω ταπεινά σε κάποια διασταύρωση, καμιά εκατοστή μέτρα, με το πράσινο να περάσω απέναντι και πάλι εκατό μέτρα να φτάσω βενζινάδικο. Έφτασα μούσκεμα. Έβριζα τον εαυτό μου, γιατί δεν περίμενα τον φίλο, γιατί με δύο άτομα θα ήταν παιχνίδι. Όμως ντρεπόμουνα, ότι ήδη τόσες φορές ο Θανάσης βοηθούσε με το κομπρεσεράκι του, που αισθανόμουν, ότι θα πρέπει να πάρω και εγώ κάποια πρωτοβουλία, όχι να με «φροντίζει» ο Θανάσης. Μάλιστα, σχεδίαζα, μήπως και προλάβω να κάνω όλη την επισκευή ακόμα όσο οι υπόλοιποι κοιμούνται, για να μην καθυστερώ την παρέα καθόλου. Φτάνω λοιπόν στο βενζινάδικο, ζητάω από τον υπάλληλο ψιλά [αν και ολοφάνερα δεν καταλάβαινε γιατί] και με τελευταίες δυνάμεις φτάνω την μηχανή στο κομπρεσέρ. Τι έκπληξη! Κανονικό, δωρεάν, ευρωπαϊκό κομπρεσέρ χωρίς πολλά κουμπιά, ένα On και ένα Off και παρείχε δυνατό και δωρεάν αέρα. Για αυτό άραγε απορούσε ο υπάλληλος....τι τα θέλει τα ψιλά? Στο καλό, δεν μπορούσε έτσι να είναι και χθες? Εδώ θα σας ορκιστώ, ότι σε όλο το ταξίδι αυτό εδώ ήταν το μοναδικό δωρεάν μηχάνημα, που συναντήσαμε. Πουθενά αλλού, παντού τα ηλίθια μηχανήματα με τους χαλασμένους κερματοδέκτες. Ήμουν παπί, για πλάτη ούτε μιλάω, κρόταφοι κόκκινοι και υγροί, αλλά πανευτυχής, ότι έχω αέρα. Πόσο λίγο μας φτάνει για να είμαστε ευτυχισμένοι! Μία και βρισκόμουν εκεί και αισθάνθηκα υποχρεωμένος στον υπάλληλο, έβαλα και βενζίνη και ξεκίνησα για το συνεργείο μοτοσικλετών.
Εκεί ήμουν μακράν πρώτος πελάτης, στεκόμουν μπροστά στο ακόμα κλειστό μαγαζί, αλλά ήρεμος πια, εδώ θα δοθεί η λύση. Σε περίπου μισή ώρα ήρθε πρώτος άνθρωπος, όπως αποδείχθηκε, ο ιδιοκτήτης του συνεργείου, ξεκλείδωσε την πόρτα και σε λίγο άρχισαν να προσέρχονται και οι υπάλληλοι. Δεν μπορώ να πω, ότι θα ήταν ακριβώς αγενής, πάντως σίγουρα ήταν «κρύα μουσούδα». Πρώτα έβγαζε από το κατάστημα όλες τις μηχανές, που ήταν παρκαρισμένες μάσα, για τις παρατάξει έξω από το συνεργείο. Για αυτό είχε αυστηρά περιγραμμένο χώρο στην άσφαλτο του δρόμου. Εγώ ήδη παρκάριζα εκεί, εν αναμονή να με πάρει προς επισκευή μέσα. Αντί αυτού με προειδοποίησε, ότι αυτός θα χρειαστεί όλο το χώρο αυτό, προκειμένου να βγάλει τις μηχανές και πρέπει να μετακινηθώ και προσοχή, δίπλα, αριστερά και δεξιά είναι απαγορευτικό και να την βάλω κάπου αλλού προσωρινά, γιατί θα κινδύνευα με τσουχτερό πρόστιμο από την τροχαία. Τι υπονοεί, αναρωτιέμαι, γιατί τέτοια εξήγηση είναι εντελώς ακατανόητη προς Έλληνα. Μα, φυσικά, να τσουλήσω την μηχανή μου για την ώρα στο διπλανό δρόμο, πίσω από την γωνία, μέχρι να έρθει η σειρά μου. Η σειρά μου?΄
Εάν αυτό γινόταν στην Ελλάδα [αλλά και για τους Τσέχους βάζω το χέρι στην φωτιά], θα έβλεπε την πινακίδα, τα σπασμένα μου αγγλικά, την απόσταση από την οποία έρχομαι, να επισκεφτώ την χώρα του και κυρίως, δεν θα μιλούσε σε καμία περίπτωση για σειρά. Τι σειρά όταν ο άλλος σε περιμένει με μηχανή από μακριά Δευτέρα πρωί από νωρίς στο μαγαζί του, για να επισκευαστεί λάστιχο και να συνεχίσει το ταξίδι του? Οπουδήποτε στην Ευρώπη, νομίζω, θα ερχόμασταν πιο κοντά όχι μόνο ως πελάτης/συνεργείο, αλλά και ως άνθρωποι. Θα ρώταγε, από που πέρασα, πως ήταν, τις εντυπώσεις ίσως και θα είχε βαλθεί να με εξυπηρετήσει με τον καλύτερο τρόπο. Κατά πάσα πιθανότητα θα είχε όμως μία μικρή καθυστέρηση στο προγραμματισμένο άδειασμα συνεργείου, θα ερχόταν οι υπάλληλοι και δεν θα μπορούσαν άμεσα να πιάσουν δουλειά. Άρα, η ανθρωπιά πιθανόν να έχει άμεση επίπτωση σε παραγωγικότητα. Ακριβώς αυτό, που μας προσάπτουν οι Ευρωπαίοι. Εδώ ακριβώς έγινε το μάθημα της διαφορετικότητας. Σίγουρα, ο Έλληνας θα ήταν λιγότερο παραγωγικός, αλλά πολύ πιο ανθρώπινος. Anyway, αυτό είδα, αυτό περιγράφω. Στην Ελλάδα είναι σίγουρο, ότι θα ήμουν πρώτος για με βοηθήσουν και μάλιστα με επερωτήσεις για το ταξίδι, τις εμπειρίες κτλ. Εδώ ούτε αυτό. Μόνο όταν ήρθε ο τελευταίος υπάλληλος, ένας νεαρός, προφανώς που είχε ως αντικείμενο τα λάστιχα [ενώ τόσοι άλλοι ήδη δούλευαν επάνω στις ντεμονταρισμένες μηχανές], με έβαλαν μέσα και άρχισαν να ενδιαφέρονται. Η αναμονή μου από την ώρα, που άνοιξε το συνεργείο ήταν περίπου μισή ώρα. Η ταχύτητα, με την οποία κινούνται οι υπάλληλοι δεν είναι μεγαλύτερη του Έλληνα εργαζόμενου, απεναντίας! Το συνεργείο έχει πάνω από επτά μηχανικούς, είναι γεμάτο από δουλειά, προφανώς καλή επιχείρηση. Αλλά κάπου εδώ είναι η διαφορά μας. Η συναισθηματικότητα, η παραγωγικότητα. Δεν είμαστε τεμπέληδες και εργαζόμαστε περισσότερες ώρες από άλλους λαούς, παρόλα αυτά, η παραγωγικότητα μας δεν είναι καλή. Σίγουρα ένα κομμάτι οφείλεται σε κακή οργάνωση και εκτεταμένη γραφειοκρατία. Αλλά, δεν ξέρω πως να το εξηγήσω, χωρίς να μην κατανοήσετε, τι θέλω να πω: [ και νομίζω ότι μιλώ από καρδιάς περισσότερων Ελλήνων], δεν νομίζω ότι θέλουμε να εξευρωπαϊστούμε, να αυξήσουμε την παραγωγικότητά μας, εάν είναι να χάνουμε τις διαπροσωπικές σχέσεις, την ζεστασιά. Στο τέλος, φανταστείτε, παρακολουθώντας τους, όχι μόνο δεν αισθανόμουν προσβεβλημένος, αλλά τους λυπόμουν. Ως ακόμα.....πως να το πω, .... ακατέργαστους. Και δεν ήταν μόνο ο συγκεκριμένος ιδιοκτήτης, κανένας από τους υπαλλήλους, όλοι ντόπιοι Άγγλοι, δεν συγκινήθηκε με έναν ταξιδιώτη από μακριά, έστω για ένα φευγαλέο χαμόγελο.
Οι Άγγλοι όταν στο πάρτι θα πιούν, θα χαλαρώσουν γραβάτες και είναι άμεσοι και συντροφικοί. Αλλά όλα αυτά χάνονται όταν είναι ... ξεμέθυστοι.
Ακόμα δεν τελείωσα, όταν έφτασε και ο Θανάσης, για παρέα και συμπαράσταση. Το λάστιχο επισκευάστηκε με θερμή μέθοδο σωστά, ελέχθη και στα πλάγια, μήπως έχει υποστεί μεγάλη καταπόνηση και στο σκελετό, αλλά ευτυχώς όλα καλά. Το πολύ πολύ θα μειωθεί αντοχή στα χιλιόμετρα, ως συνέπεια αυξημένης θερμοκρασίας για κάποια χιλιόμετρα στις εθνικές.
Επιστροφή στο ξενοδοχείο, εγώ απαραίτητο δροσιστικό ντους και αλλαγή ρούχων, για να μην ξεκινάω ιδρωμένος, αλλά φρέσκος και κεφάτος. Όλα τα άλλα τα ανέλαβαν για την ώρα τα κορίτσια, όλες οι αποσκευές, check-out, όλα έτοιμα. Είμαστε καλό team. Περίπου στις δέκα είμαστε πανέτοιμοι να φύγουμε.
Αλλά αυτήν την φορά, εθελοντικά, θυσιάζουμε και άλλη μία ώρα, απλά να βολτάρουμε στο Λονδίνο. Ο ήλιος μας βοηθάει, περνάμε από διάφορους λεωφόρους, τα κορίτσια «πυροβολούν» με τις φωτογραφικές μηχανές ότι έχει ενδιαφέρον.
Τελικά παίρνουμε την κατεύθυνση προς βορρά, για να περάσουμε από τα βόρια προάστια και τέλος να μπούμε στην οτοστράδα.
Αυτή είναι σχεδόν μποτιλιαρισμένη, δεν ξεπερνάμε τα 80χλμ/ω παρά το ότι ως μηχανές μας είναι εύκολο να αλλάζουμε λωρίδες ή ακόμα και βοηθητική στην ανάγκη. Μετά από περίπου εκατό χιλιόμετρα η κατάσταση κάπως βελτιώνεται, εμείς έτσι και αλλιώς στρίβουμε για Silverstone. Για μένα δεν είχε ιδιαίτερη σημασία, αλλά για τον Θανάση ναι, οπότε περνάμε από μέσα, μερικές φωτό και πέρασμα από το visitors centre. Για μένα έκανε εντύπωση αντίθετα ο δρόμος μέχρι εκεί. Στην εθνική δεν βλέπεις τίποτε, εδώ, σε μικρούς δρόμους μεταξύ των χωριών βλέπεις περιποιημένο το γκαζόν, ακόμα και μακριά από χωριό. Μεγάλοι οι δρόμοι, συνήθως όχι διασταυρώσεις αλλά κυκλικές πλατείες, καμιά φορά μαζί με φανάρια. Στους μικρούς δρόμους πρέπει να προσέχουμε πιο πολύ την οδήγηση στα αριστερά. Στην εθνική είναι αυτονόητο, στον επαρχιακό δρόμο θέλει συγκέντρωση. Μετά το Silverstone συνεχίζουμε για Liverpool.
Πρώτα όμως έπρεπε να φροντίζουμε νέες μπότες για τον Θανάση. Έφευγε για το ταξίδι με σχεδόν καινούργια Rev it, αλλά στην Αγγλία σε δυνατή βροχή έμπαζαν αμέσως. Κατά σύμπτωση την ίδια μέρα ξεκίνησε και στα δικά μου το ίδιο, αλλά τα Infinity μου είναι του 2008, αγορασμένα για το τότε Ιράν και ποτέ δεν τους έκανα καμία, ούτε την στοιχειώδη, περιποίηση. Ούτε κρέμες, ούτε λίπος, τίποτε. Βρίσκω μία ρωγμή επάνω στο σημείο, με το οποίο ακουμπάμε τον μοχλό ταχυτήτων. Αλλά για την ώρα βρέχει μέσα μόνο σε πολύ δυνατή βροχή. Θέλω να πω, για εκδρομές στην Ελλάδα ή Ασία, όπου έχουμε τόσο δυνατή βροχή πιο σπάνια μου αρκούν ακόμα και επιπλέον τα έχω ήδη αναπαυτικά ανοικτά και κυρίως έχω μαζί τους ... σχέση....:p
Για αυτό δεν θέλω να λύνω τώρα εν θερμό. Ο Θανάσης όμως μεγαλύτερο πρόβλημα και κάτι πρέπει να κάνουμε. Του λέω με σιγουριά, ότι ξέρω που να πάμε. Με κοιτάει περίεργα, γιατί ξέρει, ότι ποτέ δεν ήμουν στην Αγγλία και ίσως να σκεφτόταν, ποια είναι εκείνη η πινακίδα, που εγώ πρόσεξα και αυτός όχι. Αλήθεια κρύβεται όμως στο GPS μου. Ο ιδιοκτήτης της Touratech στην Τσεχία μου έδωσε κάποτε, για κάθε ενδεχόμενο, όταν πήγα Μαρόκο, ένα αρχείο με τους αντιπροσώπους BMW στην Ευρώπη. Τα πέρασα τότε στα Points Of Interest, αλλά ποτέ δεν τα χρειάστηκα. Μέχρι τώρα. Πάμε Θανάση, ακολούθησε με, θέλουμε μόνο 15χλμ! Το Garmin με οδήγησε αλάνθαστα μπροστά στην αντιπροσωπεία και ο Θανάσης έμεινε... κάγκελο. Το Zumo του έχει μέσα και το δίκτυο των ραντάρ και άλλα νέα καλούδια, έτσι πιθανώς υποτίμησε το παλαιότερο μου 278C, δεν θα φανταζόταν, ότι μπορεί να έχω κάτι μέσα, που το δικό του να μην έχει. Και όμως! Το στιλ των καταστημάτων BMW είναι παντού το ίδιο περίπου, όπως τα γνωρίζουμε από την Ελλάδα, την Γερμανία. Γυάλινες επιφάνειες, ίδιες γραμματοσειρές, ίδια οργάνωση, ίδια σταντ για ρούχα και αξεσουάρ. Θανάσης τελικά παίρνει ένα ημίψηλο touring μποτάκι και επειδή και στο αδιάβροχο έχει ζημιά, του διαλύεται στο κάβαλο, αγοράζει εκ νέου το ίδιο. Εγώ λιμπίζομαι πολλά, αλλά τελικά με νικάει η σκρουτσίαση. Ή ίσως απλή λογική, που λέει, ότι δεν αγοράζεις μόνο και μόνο επειδή βρέθηκες στο κατάστημα, ιδιαίτερα, όταν τίποτα δεν χρειάζεσαι. Anyway, πίνουμε προσφερόμενο καφέ, χάνουμε ευχάριστη ωρίτσα και ο Θανάσης 400 Ευρώ...:D
σε μποτιλιάρισμα παντός τύπου η δεξιά βοηθητική [συγνώμη, η αριστερά βοηθητική] μας έσωζε
Στο σχεδιασμό ταξιδιού είχαμε αμφιβολίες, εάν είναι σωστότερο να διανυκτερεύσουμε καλύτερα στο Liverpool ή στο Manchester. Ήταν σίγουρο, ότι δεν προλαβαίνουμε να δούμε και τις δύο πόλεις. Μόνο μία και εκεί φυσικά κέρδισαν οι Beatles. Μάθαμε μάλιστα, ότι σχετικά πρόσφατα ο δήμος έκανε μία προσπάθεια αναβάθμισης των παραδοσιακά κακόφημων περιοχών του λιμανιού. Τα μετέτρεψε σε καταστήματα, boutique, ζώνες για πεζούς, ποδήλατα, καλόγουστα μπαράκια και η παραβατικότητα και υψηλή εγκληματικότητα ως δια μαγείας εξαφανίστηκαν. Όταν αναβαθμίζεις μία περιοχή όπως τα docks του Liverpool, είναι ένα καλό πείραμα και για άλλες περιπτώσεις. Κάτι ανάλογο έγινε και στο γαλλικό Bordeaux με την ίδια επιτυχία. Στην είσοδο στο Liverpool, επάνω στο ύψωμα είναι μία σειρά σπιτιών κατά μήκος του δρόμου όπως ακριβώς την εποχή των Beatles, μόνο που σήμερα είναι με χαρούμενα χρώματα και δείχνουν περιποιημένα. Δεν αποκλείεται όμως αυτήν την διαφορά να την μόνο αντιλαμβανόμαστε έτσι, γιατί την εποχή Beatles τα βλέπαμε όλα ασπρόμαυρα, λόγω των φιλμ και η σειρά των σπιτιών έδειχνε πολύ πιο μίζερη και δυστυχής.
Ο δρόμος ξαφνικά κατεβαίνει, μία μεγάλη κατηφόρα μέχρι το επίπεδο θάλασσας, στο κανάλι. Καθώς κατεβαίνετε προς την θάλασσα, δεν μπορείτε να παραβλέψετε ένα μεγάλο και επιβλητικό καθεδρικό. Δεσπόζει εκεί ψηλά και κοιτά επιβλέπει όλους τους πιστούς του Liverpool. Το χρώμα το είναι πολύ διαφορετικό από όλους τους άλλους καθεδρικούς, που έχω δει, φυσικά και η αρχιτεκτονική είναι ...αγγλικανική. Πρέπει να το εξερευνήσουμε, αλλά το αφήνουμε για αργότερα, τώρα κάτω στην παλαιά προβλήτα, όπου ένα από τα μέτρα αναβάθμισης του χώρου, όπως την περιέγραψα είναι και το προσιτό μοτέλ Campanile, αλυσίδα πολύ πυκνή στην Γαλλία, αλλά στα νησιά έχει μόνο μερικά λίγα ξενοδοχεία. Ξέρω, ίσως διαβάσατε και άλλα οδοιπορικά μου, οπότε θα σας φανεί σαν επανάληψη, αλλά εγώ πάντα το τονίζω. Το Campanile είναι ακριβώς αυτό, που ένας ταξιδιώτης με μηχανή χρειάζεται. Πάντα καθαρό, πάντα προσιτό, με δικό του παρκινγκ. Ξεφόρτωμα, ντους και άντε έξω. Για το πρωί έχεις και καφέ ή τσάι εκεί στο δωμάτιο, εάν δεν θέλεις να πας για κανονικό πρωινό, αλλά μία γουλιά καφέ την έχεις ανάγκη. Εμείς είχαμε κλείσει ιντερνετικά από Λονδίνο, το check-in ήταν γρήγορο.
Ο πρώτος σταθμός ο καθεδρικός ναός. Χωρίς εισιτήριο, αν και έχει μέσα στο κτήριο πολλές audio-visual παρουσιάσεις για την ανέγερση. Δεν πρόκειται για μεσαιωνικό δημιούργημα, αλλά για σύγχρονο. Ο διάκοσμος και κυρίως το χρώμα της πέτρας σου σταμάταγε την αναπνοή. Πρέπει να πάτε, αξίζει.
Εμείς καθίσαμε εκεί περίπου μία ώρα και μετά καβαλώντας τις μηχανές, κατεβήκαμε κάτω στην καρδιά του Liverpool, να το κάνουμε ζιγκ-ζαγκ και πέρα-δώθε, όπως πάντα σε άγνωστο μέρος, που θέλεις να προσανατολιστείς. Μερικές φορές περάσαμε τις κύριες αρτηρίες πόλης, μετά μερικές μικρότερες και παρκάραμε τις μηχανές για να περπατήσουμε τους μικρούς δρόμους με απαγορευμένη κυκλοφορία.
Ο πιο γνωστός δρόμος, σχετικά μικρός, αλλά ιστορικά βαρυσήμαντος είναι η Mathew Street. Πρώτα επίσκεψη στο κλασικό κατάστημα Beatles, με σουβενίρ, μπλουζάκια, αναμνηστικά.
Μετά το MUST είναι φυσικά το Cavern Club. Ναι, το όνομα από μόνο του υποδηλώνει το χαρακτήρα του κλαμπ, αλλά εδώ για πρώτη φορά πραγματικά συνειδητοποίησα, γιατί η underground μουσική έχει αυτό το όνομα. Γιατί απλά, εδώ το underground εννοεί το τρίτο κάτω από την επιφάνεια όροφο, δηλαδή πραγματικά βαθιά υπόγειο. Κατεβαίναμε γυριστές φαρδιές σκάλες, στους τοίχους τούβλα και κατεβαίναμε και κατεβαίναμε. Τελικά, ανοίγει μπροστά μας ένα μεγάλο σύμπλεγμα από στοές, διαδρόμους, αίθουσες μικρότερες και μεγαλύτερες. Σε όλες κάτι γινόταν. Αλλού το μπαρ, αλλού έπαιζαν μουσική, αλλού προβολή video wall, παραδίπλα άλλο ένα Beatles Tribute συγκρότημα. Και σουβενίρ. Πήρα για τον γιο μου πένα κιθάρας. Ένα από τα συγκροτήματα ήταν ένα δύο από νεαρά αγόρια με κιθάρες στα χέρια, φυσαρμόνικες στερεωμένες στους λαιμούς και με τα πόδια οδηγούσαν μεγάλα τύμπανα. Τι κατάφερε αυτό το ντουέτο, ήταν απίθανο. Σε διπλανή αίθουσα έπαιζαν μουσική, που μου θύμιζε ήχο Oasis.
Βρήκαμε και μία μεγάλη, τώρα άδεια αίθουσα, σε μισοσκόταδο, όπου ήταν η κύρια αίθουσα, όπου τότε έπαιζαν τα Σκαθάρια. Στον τοίχο είχε πίσω από γυαλί και την κιθάρα του McCarthy όταν έπαιξε συμπτωματικά και με μεγάλα κέφια τότε, το 1999 όταν επισκέφτηκε το κλαμπ και από την ατμόσφαιρα προφανώς εμπνεύστηκε και έδωσε πραγματικό ρεσιτάλ.
Ανεβήκαμε από τον υπόκοσμο στην επιφάνεια και σουλατσάραμε στα στενά του κέντρου, μέχρι να βρούμε ένα ικανοποιητικό παμπ, να καθίσουμε να φάμε. Εδώ, και πάλι, όπως σε όλη την Αγγλία, συνειδητοποιήσαμε, ότι μέσος όρος αντίληψης του μέσου Άγγλου είναι ... περίεργα χαμηλά και κυρίως περιορισμένης προσαρμογής. Για να μην παρεξηγηθούν οι αγγλολιγούριδες, θα πρέπει να το ορίσω ακριβώς. Θα έλεγα, ως πρώτη παρατήρηση, ότι ο μέσος άνθρωπος είναι έτοιμος για μέση απαίτηση και είναι πρόθυμος. Αλλά η οποιαδήποτε παραλλαγή τον αποδιοργανώνει άμεσα και τον ζαλίζει. Θα σας δώσω απλό παράδειγμα, πως παραγγέλνουμε φαγητό. Εμείς είμαστε τέσσερεις, άρα, λογικά πρέπει να αναμένουν τέσσερα, πιθανόν διαφορετικά πιάτα. Αυτό ήδη όμως γέμισε την RAM τους και ότι παραπάνω όχι μόνο δεν μπορούν να συγκρατήσουν, αλλά τους κόβεται και η μιλιά! CPU χτυπάει κόκκινο και τέρμα! Τις περισσότερες φορές το έγραψαν σε χαρτί, έτρεχαν να το πουν στην κουζίνα [άραγε άδειασαν την RAM στον δίσκο?] και επέστρεψαν στο τραπέζι, να πάρουν το υπόλοιπο της αγγελίας, π.χ. μπίρες. Σε καμία περίπτωση όμως δεν μπορείς να κάνεις τροποποιήσεις, ακόμα και τις μικρές, μη μιλώ καν για τις εκτός καταλόγου. Το δοκιμάσαμε πολλάκις και πάντα βλέπαμε γκριμάτσες απογοήτευσης και τρόμου. Δεν μπορούν να σκεφτούν ούτε και τα απλά. Δεν υπάρχει δυνατότητα να πείτε [και να καταγράψουν τόσο τεράστιο αριθμό bits], στο πρώτο πιάτο κατά σειρά το θέλετε ψημένο medium, στο δεύτερο πιάτο παρακαλώ αντί προτεινόμενο ρύζι πατάτες και στα πιάτα 3. Και 4., που είναι ίδια, ας φέρουν σαλάτα πριν από το κύριο πιάτο. No Way! Απελπισμένα γυρίζουν το κεφάλι αριστερά και δεξιά, ξεφυσάνε και τελικά, το ζήσαμε..... ενώ το ξανά διευκρινίζουν επί χάρτου τρεις φορές, ότι η επιθυμία μας συμφωνεί με την καταγραφή τους.... [χώρια που επιστρέφει δύο τρεις φορές ξανά από την κουζίνα για σιγουριά], το τελικό αποτέλεσμα είναι διαφορετικό. Το κρέας είναι raw, αντί μπιφτέκι έρχεται ψάρι. Στις μπίρες τα καταφέρνουν καλύτερα. Το ίδιο αντιμετωπίζουμε στα ξενοδοχεία. Είμαστε δύο ζευγάρια. Δεν τολμάμε να πούμε στο τσεκ-ιν, ότι το ένα ζευγάρι έχει ήδη από ιντερνέτ, ενώ το άλλο όχι, ότι και στα δύο δωμάτια θα θέλαμε το τάδε upgrade, εάν υπάρχει δυνατότητα, να ξυπνήσουν το ένα δωμάτιο διαφορετική ώρα από το άλλο και ότι στο τέλος, κάποιο από τα ζευγάρια θα πληρώσει και για τα δύο με κάρτα. Τα χάνουν. Μη τους δυσκολεύετε, θα βγείτε χαμένοι, γιατί για να ξεκαθαρίσετε κατάσταση κατόπιν δεν έχουν την αντίστοιχη έλικα στον εγκέφαλο και θα μπλεχτείτε. Αργά, προοδευτικά, σταθερά. Λιτές διαταγές ΜΟΝΟ! Τα ίδια αντιμετωπίσαμε στο δρόμο, εάν περιπλέκαμε την ερώτηση πέραν του «πάμε καλά για Σκωτία?». Ποτέ δεν βγάλαμε άκρη, τι φταίει. Χαμηλότερο μέσο IQ? Στιλ ζωής πιο προγραμματισμένος σε σχέση με την στερεά Ευρώπη? Δεν ξέρουμε, αλλά όπως οι Έλληνες είναι άπιαστοι στον αυτοσχεδιασμό [ακόμα και εκεί που ΔΕΝ πρέπει, με τα γνωστά άσχημα αποτελέσματα], μας φαίνονται οι Έλληνες μυαλά-διαμάντια σε σχέση με τους Άγγλους. Και όπως μπορώ να κρίνω, οι Τσέχοι είναι πολύ πιο κοντά στους Έλληνες, παρά στους Άγγλους. Στην Ευρώπη δεν θα συναντήσετε, εκτός από εντελώς μεθυσμένο Ρώσο ή Γερμανό την στιγμή που ήδη πέφτει από καρέκλα μετά από πολλές βότκες ή μπίρες με το ίδιο «αγελαδίσιο βλέμμα», με το άδειο βλέμμα του ψαριού, που είναι εκτός τόπου του χρόνου.
Άρα, να παραγγέλνετε με φειδώ και υπογράφοντας πρώτα υπεύθυνη δήλωση, ότι σε περίπτωση αλλαγής πράττετε αναλαμβάνοντας οι ίδιοι το ρίσκο.... :D
modern liverpool [riverside]
Από το παμπ πάμε στο ξενοδοχείο. Το πρωί, ακόμα πριν αφήσουμε πίσω μας το Liverpool, κάνουμε μία στροφή μέσα στα παλιά ναυπηγία και βολτάρουμε ξανά. Μερικές φωτογραφίες κάτω στην θάλασσα, όπου τα κτήρια [του κέντρου που φτάνει μέχρι κάτω στο επίπεδο θάλασσας] είναι επί το πλείστον μοντέρνα και με ιδιαίτερη αρχιτεκτονική, ενώ τα κτήρια του ιστορικού κέντρου φυσικά είναι πιο παλιά. Γενικά, το Liverpool μας άρεσε πάρα πολύ και σε σχέση με το Manchester, νομίζω ότι κάναμε την καλύτερη επιλογή. Φεύγοντας προς τον Βορρά περνάμε τελικά την γνήσια βιομηχανική περιοχή, παραποτάμια της πόλης στην βόρεια πλευρά.
Η φύση δίπλα στο δρόμο σταδιακά αλλάζει, όπως προχωράμε βόρια. Η στάση που θέλουμε να κάνουμε για ανεφοδιασμό αυτήν την φορά δεν θα είναι επί της εθνικής, αλλά επιλέγουμε να επισκεφτούμε μία πόλη, το Carlisle. Είναι μία μεσαία πόλη Αγγλίας, πολύ κοντά στην εθνική και θέλαμε να δούμε, τι αντιπροσωπεύει. Έχει ένα μικρό ιστορικό κέντρο και κυρίως μεγάλη, ενδιαφέρουσα πλατεία. Το shopping center μας είναι αδιάφορο, τέτοια βλέπεις παντού. Ο καφές στην πλατεία είναι επιβεβλημένος
Επισκέπτομαι και ένα μεγάλο κατάστημα self service φαρμακείο, όπου σε ατελείωτα ράφια έχει συμπληρώματα τροφής και βιταμίνες. Κάτι από αυτά κιόλας ψάχνω, αλλά εδώ με διευκολύνουν, γιατί εκτός της τιμής αναγράφεται σε κάθε είδος, σε κάθε συσκευασία και η τιμή ανά χάπι, δηλαδή εύκολα καταλαβαίνεις, εάν σε συμφέρει ή όχι η τάδε αγορά, ανάλογα με την προβλεπόμενη διάρκεια αγωγής. Ενδιαφέρον. Και σωστό.
Φεύγοντας από το Carlisle πιστεύαμε, ότι θα χωθούμε πλέον σε επαρχιακό δίκτυο. Είχαμε σκοπό να φτάσουμε στο Εδιμβούργο με τον δρόμο Α708 μετά το Moffat, ο δρόμος αυτός είναι και επίσημα χαρακτηρισμένος ως «ιδιαίτερου φυσικού κάλους» ή spectacular, εάν θέλετε. Μετά , απλά για την πληροφόρησή σας ο δρόμος θα πέρναγε από το Newton και η συνέχεια προς βορρά με τον δρόμο Α68.
Σταθήκαμε όμως άτυχοι. Μετά το Moffat είναι σταματημένο ημιφορτηγό που σταματάει κάθε διερχόμενο και εξηγεί [σε άπταιστα σκωτσέζικα...:D], ότι ο δρόμος αργότερα είναι κλειστός. Ανοικτός είναι από εδώ μόνο μέχρι τα επόμενα λίγα χωρία, μετά επισκευάζεται και δεν υπάρχει εκεί εναλλακτικό δίκτυο, θα έπρεπε να ξανά γυρίσουμε εδώ. Δηλαδή πρέπει να θυσιάσουμε όλη την spectacular διαδρομή προς Εδιμβούργο. Κρίμα, αλλά αφού δεν γίνεται αλλιώς, γυρίζουμε και βρίσκουμε άλλη οδό, κάτι μεταξύ του κύριου δρόμου για Εδιμβούργο και μικρών παράλληλων. Έτσι, για την βόλτα.
στάση για σούπα με μπίρα?
Στο Εδιμβούργο έχει αρχές κάθε Αυγούστου ένα φεστιβάλ, κάτι που κάτι την διαμονή μας εκεί πολύ πιο ενδιαφέρουσα, αλλά ταυτόχρονα έτσι εξαντλούνται οι δυνατότητες στα καταλύματα. Όλα τα ξενοδοχεία γεμάτα από νωρίς. Εμείς όμως το ξέραμε και προετοιμαστήκαμε τέλεια. Βρήκα στο ιντερνέτ ένα παραδοσιακό πύργο, έξω από κέντρο της πόλης, στο Carberry. Και όταν λέω πύργο, εννοώ κανονικό κάστρο, που λειτουργεί και ως ξενοδοχείο. Τι άλλο θέλαμε. Φτάσαμε Εδιμβούργο και θα μένουμε εδώ
http://www.booking.com/hotel/gb/carberry-tower.en.html?aid=311984;label=carberry-tower-H0vI9GO9_ONIV_pf1ugeXwS10783256353;ws=&gclid=CKGInZ7p-q4CFREPfAodGRJ0zw
αυτό με το τζάκι και τα μπαγκάζια είναι ρεσεψιόν!!!
επιτρέψτε μου αρκετές από το θαυμάσιο Εδιμβούργο
πόλη, ιδιαίτερα κάτω από το κάστρο [στην άλλη πλευρά όμως, όχι προς το κέντρο της πόλης], πήγαμε σε μία συναυλία [κρίμα που δεν ήταν οι Marillion ή έστω ο Fish μόνος του]. Όλες τις ημέρες της παραμονής μας η πόλη ζει στον ρυθμό του φεστιβάλ. Οι καλλιτέχνες όλων των ειδών, θέατρα, μικρές και μεγάλες σκηνές, αλλά και εκδηλώσεις στον κύριο δρόμο περιπάτου, που ξεκινάει από το κάστρο και λέγεται εύστοχα The Royal Mile. Πρόκειται για σάτιρα του δρόμου, αλλά και Μαύρο Θέατρο, κασκαντέρ και μουσικά συγκροτήματα, όλα τα έχει το φεστιβάλ. Αυτός ο δρόμος κλείνει κάθε απόγευμα και είναι γεμάτος από καταστήματα με παραδοσιακό kilt, σάλι, γκάιντα και μουσική. Η πόλη ονομάζεται και «Αθήνα του Βορρά» ακριβώς για την αγάπη της στις τέχνες. Σποραδικά ακούγαμε και ελληνικά. Σε μία μεγάλη, παραδοσιακή καφετέρια [ίσως να ήταν παλιά tea club .. :D ] βρήκα και μία Τσέχα και μία Πολωνέζα γκαρσόνες.
πήγαμε και συναυλία του Newton Faulkner
http://www.youtube.com/watch?v=n_k8_HSA1-o
Το Εδιμβούργο είναι κυριολεκτικά ένα πραγματικό μαργαριτάρι, αξίζει να πάτε ένα τριήμερο ή τετραήμερο και εάν μπορέσετε να προσθέσετε και μία έως δύο ημέρες, προκειμένου να κάνετε και κάποια εκδρομή σε κοντινές λίμνες [και τόσα πρακτορεία είναι διαθέσιμα να σας εξυπηρετήσουν!] θα έχετε μία πολύ καλή άποψη για την Σκωτία, η οποία θα περιέχει σχεδόν όλα τα σημαντικά. Οι παλιές εποχές προ τριακονταετίας, όταν τα ταξίδια με αεροπλάνο ήταν πολύ ακριβά τελείωσαν ανεπιστρεπτί και λίγοι είναι σήμερα αυτοί, οι πάνε με αυτοκίνητο και διαθέτουν ολόκληρη άδεια για ένα κράτος. Πληθώρα προσφορών, ευκαιριών από αεροπορικές εταιρίες. Βάλτε και στο στόχαστρο και το Εδιμβούργο λοιπόν, δεν θα απογοητευτείτε.
τα παμπ πίσω από το κάστρο
τσίπιδες!!!!!
ιδού οι αποδείξεις!!!
ένα audioguide για 8 αφτιά??
και μετά γελάμε με τους ξένους.... μία χωριάτικη και τέσσερα πιρούνια
:D:D:D
Powered by vBulletin® Copyright © 2025 vBulletin Solutions, Inc. All rights reserved.