View Full Version : GR2SCO - 2011 - Highlights Of The Highlands
σοκάκια και σκάλες και περάσματα, κοντά στο κάστρο
χοντροκομμένο ή ψιλοκομμένο ?:p:p:p
το διάσημο παμπ Last Drop έχει καλό φαγητό
Δύο ημέρες και δύο νύχτες περιπλανηθήκαμε στο Εδιμβούργο, το απολαύσαμε δεόντως, αλλά τώρα είναι η ώρα να φύγουμε για την φύση, για την γνήσια Σκωτία, για τα Highlands. Έχω ονειρευτεί περίπου πως πρέπει να είναι, τώρα είμαι πια ανυπόμονος να δω, πόσο οι εικόνες στο μυαλό διαφέρουν ή όχι από την πραγματικότητα.
Εν μέσο δυνατής βροχής αφήνουμε πίσω την πόλη και κατευθυνόμαστε στην βορειοδυτική πλευρά, να δούμε μία σπάνια γέφυρα. Να σας πω, ότι κατάλαβα πολλά μέσα στις πυκνές σταγόνες, θα σας έλεγα ψέματα.
Επόμενη στάση που έχουμε στο GPS θα είναι για κάστρο Sterling και πριν από αυτό το Falkirk γνωστό και για τη ανισόπεδη, περιστρεφόμενη κατασκευή, που αλλάζει επίπεδο νερού [όπως οι μηχανισμοί στα ποτάμια, στα φράγματα, που ανεβάζει ή κατεβάζει ολόκληρο πλοίο ένα επίπεδο πάνω ή κάτω]. Και τα δύο έχουν όπως και άλλη, κοινή αναφορά. Στην ιστορία. Ο θρυλικός ήρωας των Σκωτσέζων, ο Williams Wallace του 13ου αιώνα. Ένωσε όλες τις βόρειες φυλές [Σκωτσέζοι] σε κοινό αγώνα ενάντια στον νότιο εχθρό [Άγγλοι]. Επική ταινία του σκηνοθέτησε και πρωταγωνιστούσε ο Mel Gibson, Braveheart αναφέρεται ακριβώς στον William Wallace.
Πρώτο στο δρόμο μας είναι το Falkirk, όπου φτάνουμε με αρκετή βροχή. Ο μηχανισμός μόλις άρχισε να περιστρέφεται και θα χρειαστεί 45 λεπτά, για να ολοκληρωθεί η διαδικασία. Μπορείς να επιβιβαστείς σε ένα πλοιάριο, μάλλον θυμίζει πιο πολύ ένα βαγόνι του μετρό, και να κάνεις την περιστροφή μαζί με το μηχανισμό. Αλλά μετά θέλουμε 2χ45 λεπτά και αυτό είναι αδύνατον. Το πρόγραμμά μας όχι μόνο είναι γεμάτο, αλλά όταν ξεκινάς με βροχή, είναι πανεύκολο κάπου να χάσεις χρόνο λόγο μικρότερης ταχύτητας και στο τέλος της ημέρας να κυνηγάς κάθε λεπτό φωτός, που τόσο μεγαλόκαρδα σπατάλησες το πρωί. Για αυτό εξερευνούμε λίγο το εκθεσιακό χώρο και μετά από μερικές «βροχήβρεχτες» φωτογραφίες καβαλάμε τις μηχανές και φεύγουμε. Το ότι ο κόσμος είναι μικρός μας δόθηκε απόδειξη μέσα σε ένα πρωινό εις διπλούν. Το πρώτο, αν και το μάθαμε τελικά αρκετά αργότερα, ήταν όταν μία παρέα Ελλήνων ήταν ήδη στην «ρόδα» στο Falkirk, μα ς είδαν όταν φτάναμε, καταλάβανε από τις μηχανές και τις πινακίδες, ότι είμαστε συμπατριώτες, αλλά παρά τα σινιάλα, που μας κάνανε, εμείς δεν τους καταλάβαμε. Τουλάχιστον μας βγάλανε κάποιες φωτογραφίες από εκεί, από ψηλά και όταν έγραψαν το ταξιδιωτικό τους, τις έβαλαν και αυτές μέσα. Ένας αναγνώστης, που τυγχάνει να γνωρίζει και εμάς μας ειδοποίησε και μας τις έστειλε. Ευχαριστούμε παιδιά! Ούτε στην άλλη άκρη της γης μην τολμάτε με την γκόμενα. Πάντα μόνο με την νόμιμη σύζυγο ή τουλάχιστον για λόγους incognito μη βγάζετε το κράνος! [τώρα που το σκέφτομαι, Ο Θανάσης εκεί στο Falkirk δεν έβγαλε καθόλου το κράνος..... τάχαμ’ λόγω βροχής...... λες?... :D
Η δεύτερη απόδειξη μας περίμενε όταν ανεβαίναμε μέσα στην πόλη προς το κάστρο Stirling. Σχετικά μεγάλη ανηφόρα, γλιστερό και επικίνδυνο πλακόστρωτο. Φορτωμένες μηχανές μέσα στην βροχή αγκομαχούν με τους οδηγούς να κάνουν μόνο λεπτούς χειρισμούς, όπως ακριβώς απαιτούσαν οι περιστάσεις. Έτσι είμαστε, ο Θανάσης μπροστά και εμείς τους ακολουθούμε. Ξαφνικά κατεβαίνουν από επάνω δύο μηχανές. Μία adve και μία κανονική 1200. Μονοκάβαλες. Δεν νομίζω ότι κανένας μπορούσε μέσα από τα βρεγμένα κράνη να καταλάβει οτιδήποτε, ιδιαίτερα κάτω από αυτές τις καιρικές συνθήκες. Μηχανικά χαιρετιόμαστε με τους άλλους μηχανόβιους. Δεν ξέρω γιατί, διαίσθηση προφανώς, με κάνει να σταματήσω και να γυρίσω το κεφάλι, να δω πινακίδες. Ήμουν κατά κάποια έκτη αίσθηση βέβαιος, ότι πρόκειται για Έλληνες. Και πράγματι, η πινακίδα το επιβεβαιώνει. Πατάω κόρνα. Ο πρώτος οδηγός σταμάτησε άμεσα, σαν να το περίμενε, την κόρνα. Κάνουν αναστροφή και οι δύο, αφού είναι μονοκάβαλοι και αισθητά πιο εύκολοι στους χειρισμούς σε σχέση με εμάς. Μας φτάνουν.
Ανεβάζω το κράνος και διακρίνω τον πρώτο οδηγό. Απίστευτο! Είναι ο Νώντας. Εκείνος, που ήταν μαζί μου στο περίφημο τότε Ιράν. Απίστευτο! Μένει στην Θεσσαλονίκη, από την εποχή του Ιράν δεν τον συνάντησα πουθενά στην Ελλάδα και πρέπει να συναντηθούμε μπροστά σε ένα κάστρο στην Σκωτία? Η σύμπτωση πραγματικά παίζει περίεργα παιχνίδια όταν θέλει. Η δεύτερη μηχανή οδηγεί η γυναίκα του, η Έλενα. Προέρχεται από 650, αλλά ανέβηκε στα κυβικά. Τα παιδιά είχαν γάμο το Μάιο και αυτό το ταξίδι ήταν ένα το γαμήλιό τους. Άκου τι μπορεί να συμβεί. Να συναντήσω τον Νώντα από Ισπαχάν στο βρεγμένο Stirling Σκωτίας.
Ο Νώντας κάνει παύση για τσιγάρο, εγκάρδιες κουβέντες. Κάνουμε στα γρήγορα κάποιες φωτό και αποχαιρετιζόμαστε. Εμείς ανεβαίνουμε επάνω στο κάστρο, αλλά το άκρος τουριστικό μέρος, με πολλά πούλμαν και γεμάτο παρκινγκ πας αποθαρρύνει.
Επόμενος σταθμός είναι το Killin http://en.wikipedia.org/wiki/Falls_of_Dochart
με θυμωμένο άγριο ποτάμι, το οποίο μάλλον λόγω βροχής βλέπουμε και πιο επιθετικό. Σταματάμε για ζεστή ψαρόσουπα, είναι εξαίσια. Η Βάνα δεν μπορεί να ζεσταθεί με τίποτε, άσχετα με το τι ρούχα φοράει. Ο Θανάσης όμως μας πληροφορεί, να μην δίνουμε σημασία, η Βάνα έχει χαλασμένο θερμοστάτη.
BMW 1200 GSA - Highlands - k@ύλα!!!!!!!!!
Μετά την στάση συνέχεια δίνεται στο Pitlochry http://en.wikipedia.org/wiki/Pitlochry
Καστράκι χωμένο μέσα στα πράσινα. Και παρακάτω μυστηριώδες όνομα ενός άλλου: Blair Castle
http://en.wikipedia.org/wiki/Blair_Castle
Είμαστε πια μακριά από το Εδιμβούργο, βαθιά χωμένοι στην υπαίθρο, στην φύση. Οδηγούμε άνετα επάνω σε άσφαλτο, που σαν να μην τη νοιάζει, εάν είναι βρεγμένη ή στεγνή, πάντα την ίδια σιγουριά μας παρέχει. Η επίστρωση δεν είναι λεία, αλλά πορώδη, πάντως εμείς δεν έχουμε δει ποτέ κάτι καλύτερο για βροχή. Και για οδήγηση στα αριστερά δεν χρειάζεται να συγκεντρωνόμαστε και πολύ, βγαίνει αβίαστα.
Καθώς πλησιάζουμε το Inverness,το σημερινό τέλος, προσθέτουμε και την επί τούτου παράκαμψη μέσο Knockando και Rothes. Εδώ ήμασταν πραγματικά σε μικρούς δρόμους. Μάλιστα, το GPS μου επέλεξε τελευταία στιγμή λίγο διαφορετική διαδρομή, την πιο κοντή, προκειμένου να μας «κεράσει» κάτι ασφάλτινα μονοπάτια, που αλλιώς δεν τα βρίσκαμε. Περίπου όπως σε ένα οικισμό, εσείς, ως ντόπιος ξέρετε όλες τις τρύπες και συντομεύσεις, έτσι και εδώ μας πέρασε από στενούς δρόμους μέσα από δάσους. Ως αφορμή είχαμε τα αποστακτήρια
http://en.wikipedia.org/wiki/Knockando
http://en.wikipedia.org/wiki/Rothes
αλλά για εμάς μέτραγε τελικά περισσότερο η διαδρομή.
Να γιατί GS, στρίβει σαν τραίνο!!!:p:p:p
Στο Inverness φτάνουμε από παραλιακή με μεγάλο φαρδύ δρόμο. Είναι το πρώτο μέρος στην διαδρομή, όπου δεν έχουμε φροντίσει καθόλου το κατάλυμα. Μερικά φροντίσαμε από την πατρίδα, άλλα καθοδόν από προηγούμενα ξενοδοχεία που είχαν ιντερνέτ. Εδώ για πρώτη φορά θα προσπαθήσουμε για B&Β, δηλαδή bed and breakfast. Ο τρόπος αρκετά διαδεδομένος στην Μεγάλη Βρετανία και κυρίως στην Σκωτία. Απλά περνάτε αργά από την περιοχή με μονοκατοικίες και σε κάθε δεύτερη έχει το σήμα BB, συνήθως μαζί με την διευκρίνιση, εάν έχει ελεύθερες κλίνες ή όχι, για να μην κουράζεστε άδικα. Η τιμή συνήθως δεν είναι διαπραγματεύσιμη και δεν είναι τόσο φτηνά, όπως θα νόμιζε κανείς, αλλά σίγουρα αισθητά πιο φθηνά από τα ξενοδοχεία. Γενικώς οι τιμές εδώ είναι αρκετά πιο ψηλές με την Ευρώπη, μία και εδώ μετράνε με λίρες, ενώ τιμές αριθμητικά δεν διαφέρουν τόσο από την Ευρώπη. Υπολογίστε, ότι δύσκολα θα βρείτε ΒΒ κάτω από 50 λίρες για το ζευγάρι και ανάλογα με την πολυτέλεια [μην φανταστείτε τίποτε εξωφρενικό!] ανεβαίνετε. Ναι βρήκαμε και με 25-30-40, αλλά αυτό σημαίνει συνήθως σε ένα απομακρυσμένο χωριό έχω από την πόλη, και 20 χλμ μακριά. Με τέτοια [φθηνότερη] λύση συνεπάγεται να ταξιδεύετε στην πόλη για φαγητό και βόλτα, μετά πάλι πίσω. Όταν λοιπόν θα προσθέσετε στην αρχική τιμή και την βενζίνη και τον χρόνο σας [πόσο τιμάται αλήθεια μία ώρα άδειας σε τόσο μεγάλο ταξίδι, τι κόστος έχει μία ημέρα κατά μέσο όρο.....], τελικά φτάνετε την τιμή πόλης.
Αυτή την φορά είναι στο Inverness όλα γεμάτα και με αρκετή τύχη βρίσκουμε έναν συνταξιούχο, αλλά ήταν περίπτωση! Μόνος του, τσαχπίνης, μας έφτιαξε δύσκολο πρωινό [για άνδρα] και γενικώς τα έφερνε βόλτα πάρα πολύ καλά χωρίς βοήθεια γυναικείου χεριού [ίσως εκτός καθαρισμού, αλλά αυτό δεν το είδαμε, δεν ξέρουμε]. Ο μπάρμπας μας έβαλε σε ένα πάρα πολύ καθαρό χώρο, με όλες τις ανέσεις, το πρωί η εξυπηρέτησή του ήταν υποδειγματική, το πρωινό πλούσιο και ως προς ποικιλία και ως προς ποσότητα.
Μετά από ντους λοιπόν βγαίνουμε έξω, αυτήν την φορά πεζοί, αφού η σχετικά κεντρική τοποθέτηση του «δικού μας» ΒΒ προσφερόταν. Το Inverness είναι ευχάριστη πόλη με ποτάμι, γέφυρες και όμορφα κτήρια κυρίως δίπλα στο ποτάμι. Πρέπει να ξέρουμε όμως, ότι για φαγητό εδώ δεν πάμε μετά τις οκτώ. Μην σας παραπλανεί το ότι βλέπετε κόσμο μέσα στα εστιατόρια και έτσι λέτε, ότι θα περάσετε αργότερα. Απλά θα σας δοθεί η απάντηση, ότι η κουζίνα έκλεισε. Μα τώρα που φτάσαμε? Λυπάμαι. Έτσι απλά!. Τελευταία στιγμή βρίσκουμε ένα που μας δέχεται. Λίγο πριν ήπιαμε μία μπίρα στα όρθια σε ένα παμπ με ζωντανή μουσική και ακόμα πιο πριν συναντήσαμε μία άλλη ομάδα Ελλήνων αναβατών. Άρα σήμερα ήδη τρίτη κατά σειρά παρέα Ελλήνων. Αυτή εδώ ήταν μεικτή από αγόρια και κορίτσια, νομίζω ένα VStrom, μία GS και ακόμα κάποιος γιαπωνέζος SS.. Μετά το φαγητό κάνουμε άλλη μία βόλτα, μικρότερη, για να συνέλθουμε, γιατί προς το ΒΒ το έχουμε ανηφορικά και αμέσως μετά το φαγητό είναι κάπως... «λαχανιστικό». Με αυτόν τον τρόπο αισίως φτάνουμε στον πραγματικό Βορρά, στην καρδιά των Highlands. Γιατί το Inverness ως τέτοιο θεωρείται. Από εδώ και προς έχουμε να κάνουμε με τα σχετικά πιο απόμακρα μέρη, το βόρειο ακρωτήριο της Σκωτίας και την παραλιακή διαδρομή στον Βορρά.
Αύριο συγκεκριμένα έχουμε στο πρόγραμμα το ακρωτήριο John O’Groats. Ξυπνάμε σε ένα όμορφο πρωινό. Το Inverness θα μας αποχαιρετήσει με ήλιο λοιπόν. Ο παππούς ετοίμασε ένα ονειρεμένο πρωινό. Από σορούς με φρέσκα ψωμάκια, από επιλογές διάφορων σπιτικών μαρμελάδων και αγγλική βάση με sausage, beams,αυγά κτλ. Το πρωινό το ετοίμασε για μας σε ένα γυάλινο εξώστη, τραπέζι με πορσελάνες. Ακριβώς απέξω έχουμε παρκαρισμένες τις μηχανές μας. Δηλαδή τρως φοβερό πρωινό και χαζεύεις το ζευγάρι των δύο φορτωμένων adve, έτοιμων για επόμενη ημέρα. Το όνειρο του bmwδάκια. Εμείς βέβαια, για δύο λόγους τιμήσαμε τον παππού και την προετοιμασία του. Πρώτον η εθνική μας υποχρέωση, να αποδείξουμε ότι η Ελλάδα πράγματι βρίσκεται σε βαθιά κρίση και εμείς οι ίδιοι είμαστε υποσιτισμένοι, δεύτερον δεν θέλαμε να τελειώσει εκείνο το όνειρο, το καθαρό περιβάλλον, καλό φαγητό και έξω οι μηχανές μας. Ξέρω, ότι με καταλαβαίνετε.....:p
Ξεκινάμε με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Σήμερα θα είναι μεγάλη, αλλά super ημέρα, είμαστε σίγουροι. Ο δρόμος πάει βόρια, ακολουθεί την ακτογραμμή. Είναι ποικιλότροπος. Άλλοτε κοντά σε μεγάλες παραλίες, άλλοτε πάνω από βραχώδη ακτή, μόλις λίγο απομακρυνθεί από την θάλασσα, για τα καλά μας δείχνει, ότι είμαστε στα highlands, με της φύση να οργιάσει, πόα διαφορετικών αποχρώσεων. John O’Groats από καθαρά γεωγραφικής πλευράς δεν είναι το βορειότερο μέρος της Σκωτίας, και ας έτσι νομίζει ο κόσμος. Εάν θα ήμασταν αυστηροί, το βορειότερο μέρος είναι ένας μεγάλος βράχος πάνω από την θάλασσα μερικά μίλια πιο δυτικά και ονομάζεται Dunnet Head Cliff. Θα πάμε και εκεί.
Προς το παρόν πλησιάζουμε στο John O’Groats. Και βεβαίως έχει ανοικτό το κλασικό κιόσκι/καφέ-μπαρ με τις φωτογραφίες των McGregor και Boorman από το ξεκίνημα του Long Way Down to 2008 μαζί με το προσωπικό του κιόσκι. Υπάρχει και βιβλίο επισκεπτών, ο Θανάσης προσθέτει το δικό μας ταξίδι στα τόσα άλλα και χαιρετισμούς από την Ελλάδα. Απαραίτητες αναμνηστικές φωτογραφίες στο γνωστό χιλιομετροδείκτη.
Μετά θα φεύγουμε ακριβώς δυτικά, πάλι κατά μήκος της ακτής μέχρι το άλλο άκρο της Σκωτίας, το βορειοδυτικό τέλος της. Πρώτη μικρή και πολύ ευχάριστη στάση είναι στο καστράκι Castle of Mey, το οποίο είναι αγγλικό έδαφος εντός σκωτικού, κάτι όπως πρεσβείες ανά τον κόσμο. Ανήκει στην Αγγλική Βασίλισσα και το status αυτό είναι ακόμα από το μεσαίωνα - http://en.wikipedia.org/wiki/Castle_of_mey
Νομίζω ότι εκεί δοκιμάσαμε για πρώτη φορά τις φωτογραφικές μας ικανότητες σε πανοραμική έκδοση. Το κάστρο προσεγγίζεται μέσα από τεράστιο κήπο με δρόμο σαν από ταινία εποχής. Το κάθε αυτό κτήριο σε πολύ καλή κατάσταση, αν και εμείς εμπνευστήκαμε από γκαζόν για τις καλλιτεχνικές μας αναζητήσεις...;)
Καλλιτεχνικές αναζητήσεις
Μετά, να μην αφήσουμε τίποτε να πάει χαμένο περνάμε και από το αληθινό βορειότερο μέρος, δηλαδή το Dunnet Head Cliff. Μέσα από πόα, στενός δρόμος για ένα αμάξι προς ένα βράχο σαν στο Nordcapp.
Μεγάλο παρκινγκ, πινακίδα. Βοηθάμε σε ένα ζευγάρι Ιταλών με GS , να βγάλουν φωτογραφίες και συνεχίζουμε προς Δύση.
σε ελληνικούς δρόμους.....
...
...
με Έλληνες οδηγούς...΄
....
...
πόσα λεπτά ζωής δίνετε σε αυτό το παλικάρι?
θα ολοκληρώσει έστω ένα χιλιόμετρο????!!!
:D:nono::D:nono:
Για μερικές πρώτες δεκάδες χιλιομέτρων είμαι κάπως απογοητευμένος. Ο δρόμος είναι λίγο πιο μέσα από την ακτή και δεν προσφέρει απολύτως τίποτα το ενδιαφέρον. Ή δεν βλέπεις τίποτε ή κάτι άσχημα θερμοκήπια. Τίποτε το ιδιαίτερο. Ευτυχώς η κατάσταση σταδιακά αλλάζει και μετά έρχεται η πόλη Thurso. Μικρή πόλη, περιποιημένη, συμπαθητική, καθαρή. Όπως το Τυμπάκι στην Νότια Κρήτη? Ακριβώς, καμία σχέση!
Μετά το Thurso σιγά σιγά η διαδρομή αρχίζει να δείχνει τις αρετές της.
Ξαφνικά ο δρόμος θα αφήσει την ακτή και γίνεται στενός και στριφτερός. Ζεσταίνεται η ημέρα, καθώς ο ήλιος ανεβαίνει, ζεσταίνονται και τα λάστιχά μας και οι καρδιές μας. Εμπεδώνουμε την αρχή προτεραιότητας σε στενό δρόμο. Η βασική έννοια είναι η οικονομία. Για να έχουμε μικρή δαπάνη για κατασκευή δρόμου, τον αφήνουμε με μία και μόνο λωρίδα, εξάλλου, πόση κίνηση θα έχει εδώ στην άκρη της Σκωτίας? Αλλά θα προσθέσουμε κάθε τόσο ένα σαν φάρδεμα, σαν παρκινγκ, σαν στάση λεωφορείου, όπου θα μπορέσουν τα δύο αυτοκίνητα που κινούνται σε διαφορετικές κατευθύνσεις να χωρέσουν. Και τηρείται αυστηρά αρχή, ότι περιμένεις, εάν βλέπεις, ότι ήδη κάποιος κινείται επάνω στο στενό δρόμο προς εσένα. Όπως είδαμε, κανένας όχι μόνο δεν θα το παραβίασε, αλλά καλύτερα έδινε προτεραιότητα εάν δεν ήταν σίγουρος, ποιος θα είχε δίκιο. Εμείς με τις μηχανές είχαμε και εύκολο έργο και απόλυτη κατανόηση από όλους τους οδηγούς. Ο τρόπος αυτός [μία λωρίδα], ίσως ιδανικός για λόγους οικονομίας σε κάποιες απομακρυσμένες περιφέρειες της Ευρώπης έχει και έναν απαραβίαστο εφαρμοστικό κανόνα. Νοτιότερα του γεωγραφικού ύψους της Ανκόνας είναι απαγορευμένος. Γιατί η βασική του αρχή καλής λειτουργίας είναι ο σεβασμός.
ανά πάσα στιγμή όμως ο δρόμος κρύβει εκπλήξεις
Έτσι φτάνουμε σε μία γεωγραφική μεγάλη εγκοπή μέσα στην στεριά, στο τέλος της είναι μικρή πόλη Tongue. Η πόλη είναι βασικά ελάχιστα έξω από το κύριο δρόμο, αλλά εμείς δεν αντέξαμε και κάναμε την μικρή παράκαμψη γιατί μας ενδιέφερε. Ε, λοιπόν, μετά το Tongue αρχίζει το πανηγύρι. Και όποιος κάποτε θα περάσετε από εκεί, θα με θυμηθείτε. Μετά το Tongue και σχεδόν μέχρι το Durness είναι οδηγητική απόλαυση. Ο δρόμος στενός. Οι μηχανές μας ξεπερνούν με τις βαλίτσες και τις τσάντες το ένα μέτρο και δέκα και όταν είμαστε σε στροφή, ξαπλωμένες, πολύ παραπάνω. Ο δρόμος όχι μόνο είναι στενός, αλλά είναι και χαραγμένος «απότομα», δηλαδή όχι ομαλά. Όταν έχεις μεγάλο βράχο στην μέση, το πιο φθηνό είναι μία στροφή γύρο από το βράχο. Εάν πας σβέλτα, και για λόγους ασφαλείας να μην βγεις από την ιδανική γραμμή εδώ έχεις περιθώριο λάθους περίπου δέκα εκατοστά. Θα πρέπει να αλλάζεις γρήγορα ταχύτητα, να ξαπλώνεις την μηχανή, να λαμβάνεις υπόψη και τις πέτρες στην άκρη του δρόμου, γιατί εύκολα θα τις χτυπήσεις με τις βαλίτσες, εάν πλαγιάσεις πολύ. Σε τέτοιο δρόμο το να είσαι σβέλτος είναι κάτι τελείως διαφορετικό από το στρίψεις το γκάζι στην εθνική. Εδώ θέλει τόλμη, αλλά κυρίως εξυπνάδα, πρόβλεψη, συγχρονισμό, τεχνική κατάρτιση ως οδηγός και πείρα μαζί. Την τόλμη καλύτερα αφήστε την στο σπίτι. Εάν λίγο θα το παρακάνετε και θα ξεφύγετε πέραν τον δέκα εκατοστών λάθους, είτε θα βγείτε έξω από την στροφή [χωρίς προστασία, κατευθείαν μέσα στις πέτρες και ότι γίνει], είτε θα τρακάρετε με την βαλίτσα το εσωτερικό της στροφής είτε θα τα κάνετε όλα τόσο απότομα, που η συνοδηγός θα κάνει εμετό και θα σας βρίζει. Έλα να βρεις τώρα την χρυσή τομή. Εμείς προσπαθήσαμε να μην δυσκολεύουμε τα κορίτσια μας και να είναι η οδήγηση ανεκτά ομαλή, αλλά και να το ευχαριστηθούμε. Πιστεύω, ότι τα καταφέραμε αρκετά καλά. Σε όλο αυτό το κομμάτι το μάτι δεν χορταίνει εικόνες. Μην μιλώ για την άσφαλτο τόσο πολύ και φανταστείτε, ότι δεν έχει φύση! Απεναντίας, είναι απίστευτη διαδρομή κυρίως από την πλευρά της φύσης. Δεν ξέρεις τι να πρωτοκοιτάξεις. Την άγρια πετρώδη ακτή, την ξαφνική αμμουδιά σε ήρεμο κόλπο? Την παλέτα των χρωμάτων και τις αποχρώσεις της πράσινης και της λιλά? Πραγματικά η διαδρομή είναι μεγάλη απόλαυση.
Στο Durness είμαστε νομίζω περίπου στις τρεις ή τέσσερεις και εκεί το εξερευνούμε μπαίνοντας σε κάτι μικρούς δρόμους έξω από κύριο πέρασμα που μας λένε για view point, cafeé και τα σχετικά. Τελικά δεν καθίσαμε εκεί, αλλά προχωρήσαμε λίγο πιο νότια και σε ένα κάμπινγκ, που είχε πολύ κίνηση στις κεντρικές εγκαταστάσεις παραγγέλνουμε fish and chips and beer. Έτσι, για ανασύνταξη. Οι εντυπώσεις καλές, ο καιρός λίγο τελευταία χάλασε, όχι πολύ, απλά έγινε πιο μουντός και καθώς κρύβεται ο ήλιος, πέφτει και θερμοκρασία. Ανταλλάσουμε τις εμπειρίες, τις εικόνες. Τα κορίτσια καλά κρατούν.
Το προβλεπόμενο τέλος σημερινής ημέρας είναι το δυτικό, παραλιακό Ullapool,που βρίσκεται γεωγραφικά λίγο πιο ψηλά από το Inverness, από το οποίο ξεκινήσαμε και εάν πηγαίναμε άμεσα, η απόσταση μεταξύ τους δεν φτάνει τα εκατό χιλιόμετρα. Αλλά ολόκληρος ο κύκλος, όπως τον κάνουμε, έχει 450 χιλιόμετρα. Όχι εύκολου δρόμου. Μετά την στάση κατεβαίνουμε πια νότια προς το Ullapool,κυρίως με μεγάλο δρόμο με ανοικτές στροφές, που επιτρέπει ταχύτητες 80-120χλμ/ω, ανάλογα. Εάν η ακτή στο Durness μου θύμιζε την Γρανιτένια ακτή της Βρετάνης, αυτή μου θυμίζει [κακή έκφραση, αφού δεν έχω πάει, έτσι φαντάζομαι απλά...] την νορβηγική Atlantic road. Αργότερα ο Θανάσης μου τα επιβεβαιώνει.
Όλη η σημερινή ημέρα ήταν ένα μικρό θαύμα. Συνεχίζουμε χαλαροί στο Ullapool, σβέλτα, χωρίς φόβο των τσουχτερών προστίμων της Νορβηγίας. Γενικά, η Σκωτία δεν είναι η χώρα, όπου η αστυνομία τιμωρεί συνεχώς τους οδηγούς. Όχι, οι οδηγοί δεν είναι ούτε δειλοί ούτε αργοί, είναι όμως λογικοί. Παραβιάζουν τα όρια, αλλά συνεκτιμώντας τις συνθήκες. Ποτέ δεν αισθανθήκαμε ούτε από την αστυνομία να μας κάνει γυμνάσια, ούτε ότι οι επικίνδυνοι οδηγοί μας απειλούν και δεν μας προστατεύει η αστυνομία. Όλα κυλούσαν ομαλά, μέσα σε λογικά πλαίσια και σαν στον αυτόματο πιλότο. Και όλα αυτά με ελάχιστη παρουσία αστυνομίας ως προς το κατασταλτικό έργο. Αντίθετα, όσον αφορά το προληπτικό της έργο, δηλαδή στα επικίνδυνα σημεία, επισκευές δρόμου ή σε τροχαία, εκεί ήταν πάντα παρούσα. Η κίνηση στους δρόμους γενικά το καλοκαίρι είναι πυκνή, είναι πολλοί οι τουρίστες. Βέβαια μέσα στην ημέρα διασκορπίζονται σε τόσους δρόμους, που δεν το καταλαβαίνεις. Μερική είναι στους παραλιακούς, άλλοι στην ενδοχώρα με τις λίμνες, αλλά το βράδυ στα ξενοδοχεία και άλλα καταλύματα καταλαβαίνεις, ότι όλα είναι γεμάτα.
Στο Ullapool θα φτάσουμε σούρουπο, με την πρώτη ματιά μας αρέσει. Πάλι δεν έχουμε κλείσει τίποτε, αλλά μας φαίνεται αρκετά μεγάλο, γνωρίζουμε για τουλάχιστον τρία ξενοδοχεία στο booking.com συν σίγουρα πολλά ΒΒ. Κάτι θα βρεθεί. Αλλά εδώ κάψαμε την γούνα μας. Γεμάτα, απελπιστικά γεμάτα. Όλα. Τα γυρίζουμε όλα και δεύτερη φορά, δοκιμάζουμε τα πάντα. Διπλό κλάμα, γιατί με τις βόλτες ψαξίματος εντοπίζουμε και δύο φοβερά παμπ που θα θέλαμε ήδη να καθόμαστε. Ξεχάσαμε, ότι έχουμε ΣΚ και η πόλη θα κλείσει όλες τις κλίνες και λόγω αυτού. Τι να κάνουμε, αρέσει - δεν αρέσει, θα πρέπει να συνεχίσουμε παρακάτω. Εκείνη την ώρα είμαστε σίγουρα κάπως κουρασμένοι, βράδιασε και εμείς είμαστε σε κάποια αβεβαιότητα. Εμείς με τον Θανάση καθόμαστε στις μηχανές και τα κορίτσια εναλλάξ κατέβαιναν και ρωτάνε στα ΒΒ εκεί, που δεν είναι σίγουρο, εάν έχουν ή όχι γεμάτο. Πολύ κέφι για μοίρασμα δεν έχουμε. Σε τέτοιες καταστάσεις όμως είναι ευκαιρία να καταλάβεις, με ποιον έχεις να κάνεις, πως λειτουργεί κάτω από πίεση. Πρέπει να αναγνωρίσω, ότι παρά τις δυσμενείς συνθήκες όλοι μας ως βαλβίδα έχουμε περισσότερο το χιούμορ και γέλιο, παρά την γκρίνια και βρισιές. Εγώ με την Ελπίδα πια γνωριζόμαστε, ότι μάλιστα σε συνθήκες ιδιαίτερης πίεσης τραβάμε πάντα το κουπί μαζί και πρόθυμα και συνεργαζόμαστε καλά, πάντως φαίνεται, ότι παρόμοια αντιδρούν και ο Θανάσης με την Βάνα.
Με την Ελπίδα είμαστε μία φορά στην νότια Πορτογαλία, το 2001 και τότε ήταν ακόμα πολύ πιο πίσω σε σχέση με το 2004, που μερικοί Έλληνες γνώρισαν το Faro. Το 2001 ήταν υποβαθμισμένο και με πολύ άσχημους δρόμους. Κάνουμε όλη την ημέρα εκεί κάτω και τελικά πλησιάζουμε την Λισσαβώνα από Νότο, περνώντας πρώτα από μεγάλες βιομηχανικές περιοχές, ορυχεία λιγνίτη και μπαίνοντας στα προάστια της πρωτεύουσας δεν μας άρεσε καθόλου. Ναι, πιθανόν την αδικήσαμε, πρέπει να ξανά πάμε, αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση. Τότε, δεν μας άρεσε καθόλου και αηδιάσαμε. Και ρωτάει η Ελπίδα [οκτώ το βράδυ, μετά από όλη την ημέρα στο αμάξι], : «Και δεν μου λες, η Τσεχία? Πέφτει πολύ μακριά? Γιατί για την επιστροφή στην Ανκόνα έχουμε ακόμα τέσσερεις ημέρες, μήπως να κάναμε ένα ντου στους δικούς σου?»
«Βασικά Ελπίδα, εδώ δίπλα είναι, τίποτα δεν είναι, Πάμε? Ξάπλωσε και θα σε ξυπνήσω όταν φτάσουμε...:D» Και πράγματι, γεμίζουμε ρεζερβουάρ, τραβάμε για Πόρτο και μετά από 24 ώρες συνεχούς οδήγησης κάνουμε έκπληξη στους γονείς μου στην βόρεια Τσεχία. Οπότε, ναι, εμείς με την Ελπίδα δεν τραβάμε κανένα ζόρι, είμαστε ταξιδιωτικά αρκετά «βλαμμένοι». Άρα, το να μην υπάρχει ΒΒ σε κάποιο Ullapool, σιγά τα λάχανα! Τι να πάθεις μέσα στην Ευρώπη, μέσα στον πολιτισμό? Καλού κακού φουλάρουμε και τις δύο μηχανές στην έξοδο από την πόλη, ντυνόμαστε πιο ζεστά, γιατί η νύχτα, ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί και να είναι μακριά.... και ξεκινάμε.
Στην αρχή ρωτάμε παντού στην έξοδο της πόλης, μετά τα κτήρια έτσι και αλλιώς αραιώνουν και δεν έχεις που να ρωτάς. Κάπως έτσι, άθελα, φτάνουμε μέχρι και το Kyle, που βασικά είναι ένα από μέρη του αυριανού προγράμματος. Το Kyle είναι στην στεριά, αλλά έχει και λιμάνι και κυρίως μεγάλη γέφυρα, με την οποία είναι ενωμένο με το νησί Skye και το αντίστοιχο μέρος στο νησί λέγεται Kyleakin. Στο Kyle, κατά σύμπτωση και μόνο τελικά, βρίσκουμε ένα ΒΒ. Γρήγορα αλλάζουμε [χωρίς μπάνιο..., δεν θα προλαβαίναμε να φάμε] και πάμε πεζοί να βρούμε κάτι να καταβροχθίσουμε. Το μόνο που μας ενέπνεε εκείνη την στιγμή ήταν ένα ινδικό ρεστοράν. Έχω φάει και καλύτερα ινδικά, αλλά εκείνη την στιγμή δεν είχαμε άλλες επιλογές.
Το πρωί θα ξεκινήσουμε πρώτα λίγο πίσω, για να δούμε το πιο γνωστό μέρος, το σήμα κατατεθέν της Σκωτίας, το πιο φωτογραφισμένο κάστρο των Highlands – Eilean Donan Castle ΄
http://en.wikipedia.org/wiki/Eilean_Donan_Castle#Eilean_Donan_castle
Είναι ακριβώς όπως την φανταζόμαστε την Σκωτία στην καλύτερη της έκδοση. Στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο καλό! Είτε το προσεγγίζετε από τον Βορρά, τότε βλέπετε από μακριά, πως δεσπόζει ως προτεταμένο κομμάτι γης μέσα στην λίμνη και την φυλάει. Είτε είστε κάτω και αντιμετωπίζετε τα χρώματα στο νερό, μαζί με τα φύκια και φύλλα δένδρων και πέτρες, μία πανδαισία χρωμάτων μαζί με τις αντανακλάσεις ηλίου και στο βάθος το ανακαινισμένο Eilean.. Ένας συνδυασμός ... που σου παίρνει το μυαλό.
Powered by vBulletin® Copyright © 2025 vBulletin Solutions, Inc. All rights reserved.