View Full Version : Ελλάδα - Τουρκία - Ιράν - Αρμενία - Γεωργία - Τουρκία - Ελλάδα
05 Σεπ 2012 - 25 Σεπ 2012
Λίγες παρόλες για πρόλογο.
Όποτε το βλέμμα μου πέφτει πάνω σε παγκόσμιους χάρτες το μυαλό μου κολλάει και αρχίζει να σκέφτεται διαδρομές… Το είχα από μικρός αυτό. Οι χώρες, οι αποστάσεις, οι ήπειροι με μαγνήτιζαν και μου δημιουργούσαν πολλά ερωτήματα. Η περιέργεια για το «πώς να είναι εκεί το τοπίο, οι άνθρωποι» με έκανε να επιλέξω τη μηχανή σαν προέκτασή μου και όχι το αυτοκίνητο. Ξέρω ότι η σύνδεση είναι πολύ σουρεάλ αλλά σας διαβεβαιώνω ότι είμαι ένα φυσιολογικό παιδί όπως όλα τα άλλα (όπως έλεγε και ο Πάνος Μιχαλόπουλος στην Στροφή).
Πρώτη φορά εξωτερικό βγήκα το 2000 με τον «κάπτεν». Ένα απίστευτο ταξίδι που έληξε άδοξα αφού έχασα όλα μου τα χαρτιά στην Μarina Βaltica και γύρισα στην Ελλάδα ως επαναπατριζόμενος. Από τότε μπήκε μέσα μου το μικρόβιο (όχι να χάνω τα χαρτιά μου). Ακολούθησε Μαρόκο, Τυνησία, Νορντκάπ και, εσχάτως, ευρύτερα Βαλκάνια (Οκτώβριος 2012) και Ιράν (Σεπτέμβρης 2012), για το οποίο θα ήθελα να μοιραστώ μερικές από τις εμπειρίες μου μαζί σας.
Ένα μεγάλο πρόβλημα που αντιμετώπιζα (ευτυχώς το έχω ξεπεράσει χρόνια τώρα) είναι αυτό της παρέας. Πάντα αναζητούσα κάποιον/α να φύγουμε μαζί. Φίλο, σχέση, γκόμενα, άλλες μηχανές προκειμένου να φύγουμε… Δεν με ένοιαζε ο προορισμός με ένοιαζε μόνο να γνωρίσω καινούργια μέρη. Πάντα όμως συναντούσα τα γνωστά προβλήματα. Δεν μπορώ να πάρω άδεια, δεν έχω λεφτά, θα μου χαλάσει το μαλλί με το κράνος τόσες μέρες, δεν με αφήνει η γυναίκα, το μηχανάκι μου θα τα φτύσει, τι? Θα κοιμόμαστε σε σκηνή? απαπαπαπαπα κ.λπ. Όλοι συνηγορούσαν ότι είναι πολύ καλή ιδέα να πάμε εκεί και εκεί και εκεί, αλλά τελικά έμεναν όλα ασκήσεις επί χάρτου… Μέχρι που ξύπνησα μια μέρα ύστερα από ένα μεγάλο στραπάτσο και το κεφάλι μου άρχισε να μου φωνάζει: φύγε μόνος σου, μην περιμένεις, φύγε γιατί θα μεγαλώσεις και θα λες τι μαλακία έκανα που δεν πήγα εκεί και εκεί και εκεί. Φύγε! Και έφυγα…
292311
dimitris777
08/06/2013, 22:19
:beer:
:a014: :a014: :a014: :a014: :beer:
MG-KTiNoS
09/06/2013, 08:56
:):a014:
Η επιλογή του Ιράν ως κύριο προορισμό ενός ταξιδιού είναι κάτι που στριφογύριζε στο μυαλό μου αρκετό καιρό πριν. Μάζεψα πληροφορίες για την χώρα, σημείωσα κάποια μέρη που ήθελα να δω, σχεδίασα μια διαδρομή που θα ακολουθούσα και αυτό ήταν. Όσοι ενδιαφέρονται, καλό είναι να γνωρίζουν ότι η πρεσβεία του Ιράν δίνει βίζα μόνο για 10 μέρες, χρονικό περιθώριο ελάχιστο για να «δεις» την 18η σε έκταση χώρα στον κόσμο. Αναγκαία επίσης είναι και η παρακολούθηση των πολιτικών εξελίξεων, τουλάχιστον για ένα εξάμηνο πιο πριν, λόγω της γνωστής συμπάθειας που τρέφουν τα δυτική κράτη για αυτή τη χώρα με ό,τι συνέπειες μπορεί να έχει αυτό (π.χ ενδεχόμενη άρνηση βίζας λόγω πολεμικού κλίματος).
Το ταξίδι ξεκίνησε από την Χίο. Δυστυχώς συνέπεσε με το τέλος των μεγάλων πυρκαγιών που κατέκαψαν το νησί και η τελευταία εικόνα μου αφήνοντας την Ελλάδα ήταν μια πικρία, ένας θυμός και ένα αναπάντητο γιατί. Από το λιμάνι πέρασα απέναντι στο Τσεσμέ και μετά Σμύρνη.
Τσεσμέ
292316
Η βενζίνη διαχρονικά στην Τουρκία είναι στον θεό. Εγώ την βρήκα από 1,95€ μέχρι 2,05€ το λίτρο. Το τρανσάλπ με σταθερά 100χλμ/ώρα καίει περίπου 18χλμ/λίτρο, κατανάλωση που δεν βάζει φωτιά στην τσέπη. Η Σμύρνη εξωτερικά δεν μου άρεσε. Πολύ νέφος, πολλά μπλόκια και οι οδηγοί είναι χάροι. Έμοιαζε πολύ με το Αθηναϊκό οικοδομικό μπάχαλο, οπότε όποιες σκέψεις για μια εσωτερική περιπλάνηση έγιναν καπνός.
Σμύρνη
292317
Από Σμύρνη πήγα Kula-Usak-Αφιόν Καραχισάρ και είχα κάπου 250χλμ για την Άγκυρα. Εκεί, μεταξύ τσιγάρου και σάντουιτς, έφαγα ένα φλας, έβαλα κάτω τον χάρτη και αποφάσισα να πάω στο Goreme, στο κέντρο της Καππαδοκίας κατευθείαν. Θα έκανα 450χλμ, θα έφτανα βράδυ, αλλά θα γλύτωνα 130χλμ και ένα δεύτερο στήσιμο σκηνής. Επιπλέον, στο Goreme είχα δει ότι υπάρχουν τρία κάμπινγκ και σίγουρα θα έβρισκα ένα από αυτά. Έτσι συνέχισα για Aksehir-Konya-Aksaray-Nerehir και τελικά Goreme, όπου έφτασα κατά τις 23:30 συνεπέστατος στην υπόσχεση που είχα δώσει στον εαυτό μου ότι δεν θα ξαναοδηγήσω νύχτα σε ξένη χώρα, ότι θα βρίσκω κατάλυμα πριν βραδιάσει και άλλες τέτοιες Χριστουγεννιάτικες ιστορίες. Μετά από πολλές ερωτήσεις βρήκα το kaya κάμπινγκ και έστησα σκηνή στις 00:00. Τον καμπιγκτζή (κλίνεται κατά το γαμιτζής=αυτός που πάει τη νύφη στους γάμους) δεν τον βρήκα αλλά αφού δεν με ξύπνησε κανένας το βράδυ πάει να πει ότι όλα ήταν οκ.
Τουρκία-Yenisehir προς Afyonkarahisar
292319
Η διαδρομή μέχρι το Goreme δεν μου είπε κάτι. Ατελείωτα χωράφια παντού (όλοι σχεδόν οι λόφοι ήταν καλλιεργημένοι) με διάσπαρτα βουνά και κάποια σκόρπια πεύκα. Κάτι το οποίο απόλαυσα ήταν η οδήγηση το βράδυ. Παρά το κρύο, ο ουρανός ήταν υπέροχος, γεμάτος αστέρια. Οι γαλαξίες φαινόντουσαν πεντακάθαρα. Κάποια στιγμή έσβησα τα φώτα για να απολαύσω την διαδρομή καλύτερα. Η πρώτη μου μέρα τελείωσε με 920χλμ.
Τουρκία-Yenisehir προς Afyonkarahisar
292321
ΗΟΡΝΕΤακιας
09/06/2013, 11:13
συνεχισε γιατι μας τρεχουν τα σαλια :a8:
Με αφετηρία το κάμπινγκ κάθισα σχεδόν τρεις μέρες και γύρισα όλη την ευρύτερη περιοχή με τα πόδια και με το μηχανάκι. Στο κάμπινγκ γνώρισα 4 Καναδούς και δύο Γάλλους και κάναμε κάποιες μίνι εκδρομές. Είδα την υπόγεια πόλη της Ozkonak...
292331
292332
τα κάστρα της Ortahisar...
292338
292339
και του Uchisar...
292340
292341
περπάτησα την κοιλάδα των Ρόδων...
292342
292343
292344
και άλλα πολλά...
Τουρκία-Καππαδοκία (Cavusin)
292345
Τουρκία-Καππαδοκία (Goreme open air museum)
292346
Τουρκία-Καππαδοκία (Uchisar)
292347
Εκεί που βγάζω το καπέλο στους Τούρκους είναι για το πώς διαχειρίζονται τον Τουρισμό. Είναι άριστοι γνώστες του αντικειμένου, έχουν φτιάξει πολύ καλές εγκαταστάσεις και προσπαθούν (και το καταφέρνουν) να αρμέγουν τον τουρίστα όπου τους δοθεί η ευκαιρία. Από γελοιότητες του τύπου 2€ ένα ποτήρι φυσικό χυμό πορτοκάλι μέχρι και 7,5€ για είσοδο σε “μουσεία” που δεν αξίζουν ούτε 2€. Ενώ δεν έχουν πράγματα να δείξουν, αυτά που έχουν τα υπερπροβάλλουν, τα καλλωπίζουν και με ένα όμορφο αμπαλάζ τα σερβίρουν στον κόσμο. Πολλοί τουρίστες, πολύ χρήμα και στην τελική... μπράβο τους.
Στις 09/09 ξύπνησα το πρωί στις 06:30 γιατί ήθελα να ξεκινήσω νωρίς. Εκεί μου λύθηκε μια απορία για τα αερόστατα που έβλεπα σε όλη την Καππαδοκία προσγειωμένα στο έδαφος. Προφανώς σηκώνονταν νωρίς που ο ατμοσφαιρικός αέρας είναι κρύος και έτσι δεν καταναλώνουν πολλή ενέργεια για την ανύψωσή τους και την παραμονή τους στον αέρα. Για όποιον ενδιαφέρεται, το φουλ τριπ κοστίζει 100€ το κεφάλι και διαρκεί περίπου 2 ώρες.
292348
Μάζεψα, χαιρέτησα την παρέα και έφυγα από την Άβανο με προορισμό το Kayseri. Κάτι που παρατήρησα είναι ότι στα βενζινάδικα για να σου βάλουν βενζίνη χτυπάνε τα νούμερα της πινακίδας σου στην αντλία. Φαντάζομαι ότι έτσι καταγράφουν πού και πώς κινείσαι. Φυσικά κάποιοι δεν μπήκαν καν στον κόπο. Έβαλαν βενζίνη, πήραν το μαρούλι και γεια σας.
(to be continued)
tigionapas
09/06/2013, 13:40
:beer:anamenoume kialoooooo
tsompanis
09/06/2013, 14:22
ένα τέτοιο ταξιδιωτικό έψαχνα να διαβάσω!
έχει πολύ ψωμί εδώ....βάλε πράμα φίλε!!!!! δώσε και σώσε λέμε :beer:
:a18:
Δώσε φωτό για τους πεινασμένους!
akispoulis
09/06/2013, 15:58
:beer:
Στο Kayseri ουσιαστικά φεύγεις από την Καππαδοκία. Περίμενα άλλη μια βαρετή, άνευ ουσίας διαδρομή αλλά μετά από 50 χιλιόμετρα περίπου στο Gemerek έγινε η ανατροπή (όχι του εμετικού Πρετεντέρη, η άλλη). Ανέβηκα σε υψόμετρο 1200 μέτρα και το πάρτι άρχισε. Βουνά , υψίπεδα, οροπέδια, χρώματα, φιδωτοί δρόμοι, μεγάλο έργο, πανέμορφη διαδρομή. Κάποιες σκόρπιες λίμνες, ένα φράγμα, μικρά ποτάμια και η απεραντοσύνη των υψιπέδων.
292368
292369
292370
Καθαρή ατμόσφαιρα, μεγάλη ορατότητα, τα σύννεφα μαζί με τον ουρανό να τα αισθάνεσαι πιο κοντά σου και τα γεράκια και οι αετοί να σε συνοδεύουν σε όλη την διαδρομή.
Ακολούθησε η Sivas (Σεβάστεια; δεν γνωρίζω) και ο δρόμος ανέβηκε στα 1650 μέτρα.
292371
292372
292373
Εκεί είδα και τα πρώτα ΤΟΜΒ μαζί με άλλα οχήματα μεταφοράς προσωπικού. Τα πυροβόλα τους ήταν φυσικά στραμμένα στα βουνά…
Πιο μετά, και λίγο πριν το Zara-Gemecik είδα και τις πρώτες συστάδες δέντρων πάνω στα βουνά κάτι το οποίο δεν είχα δει μέχρι τώρα. Ο δρόμος να ανεβαίνει στα 2000 μέτρα, να πέφτει στα 1200, να ξανανεβαίνει και να ξαναπέφτει, και το γαϊτανάκι να μην έχει τελειωμό.
292374
Μετά το Gemecik διέσχισα πανέμορφα φαράγγια.
292375
Στο τελευταίο από αυτά και πριν την Refahiye έφαγα ένα πεντάλεπτο χαλάζι το οποίο πέρασε σχεδόν αμέσως το ταλαιπωρημένο μου μπουφάν και αυτό σκέφτηκα ότι δεν είναι καλό γιατί στον Καύκασο θα είχα να μαζέψω πολλές φάπες...
292376
13 χλμ από το Erzincan βρήκα το κάμπινγκ που είχα τσεκάρει στο ίντερνετ. Δηλαδή ένα εργοτάξιο βρήκα. Τον καμπιγκτζή δεν τον βρήκα αμέσως (τι πρωτότυπο), ψάχνοντας τον πέτυχα μέσα στο σπίτι του, έκλεισα την συμφωνία -στην νοηματική πάντα- και έστησα την σκηνή πάνω σε κάτι πλακάκια κάτω από ένα υπόστεγο γιατί το βράδυ θα έπεφτε βροχή με το τουλούμι.
292377
Μια σοβαρή παρατήρηση που αξίζει να την λάβει κανείς υπόψη του είναι ότι η Ανατολία είναι μακράν το ομορφότερο κομμάτι της χώρας και ας μην έχω επισκεφτεί τα παράλια. Είναι η πύλη για κάτι το διαφορετικό. Μετά το Goreme σταματάνε και άλλα πράγματα, όπως π.χ τα εργοστάσια. Η περιοχή είναι πιο τραχιά, πιο άγρια και πιο απομονωμένη. Τα χωριά, οι πόλεις είναι πιο κοντά στις αρχές του αιώνα παρά στο τέλος του. Το ίδιο και τα σπίτια, οι άνθρωποι.
Η σημερινή διαδρομή επιβεβαίωσε τις εκτιμήσεις μου. Από το Erzincan πήγα Tercan-Ascale-Erzurum-Horasan-Eleskirt-Agri. Ήταν σταθερά πάνω από τα 1500 μέτρα υψόμετρο, γεμάτη φαράγγια και ποτάμια. Κοντά στο Agri o δρόμος ακολουθούσε ουσιαστικά ένα μεγάλο ποτάμι με τις γέφυρες να σε περνάνε πότε από την μία και πότε από την άλλη πλευρά του φαραγγιού.
292378
292379
Εκεί είδα και εκτεταμένα έργα κατασκευής σιδηρόδρομου. Τούνελ που δεν περνάνε μέσα από τα βουνά αλλά είναι τοποθετημένα στα ριζά των βουνών πάνω από τις γραμμές για να τις προστατεύουν από κατολισθήσεις.
292380
Μετά το Agri άρχισε να δεσπόζει καθαρά το Αραράτ. Φάνηκε ξαφνικά μετά από μια ανηφορική στροφή στα δεξιά του δρόμου. Η εικόνα ήταν επιβλητική. 5.137 μέτρα λέει ο χάρτης μου. Η χιονισμένη του κορυφή σκεπάζει όλο το γύρω τοπίο. Υπάρχει και μία δεύτερη κορυφή, επίσης χιονισμένη, που ξεχωρίζει αλλά η πρώτη ήταν τυλιγμένη στα σύννεφα.
292386
Με το Αραράτ να με κοιτάει (ένιωσα όπως με το όρος Φεγγάρι στην Σαμοθράκη) συνέχισα προς Dogubayazit. Στον δρόμο είδα και πινακίδα που έλεγε Ιράν 43 χλμ.
292387
292388
Επιτέλους σκέφτηκα. Φτάνοντας, δοκίμασα και πήρα ένα δρόμο που ανέβαινε βόρεια για να δω το βουνό καλύτερα.
292389
292390
Είχε όμως αρχίσει να νυχτώνει, ψιλόβρεχε και επιπλέον τα σύννεφα είχαν καλύψει το μισό βουνό, οπότε γύρισα στην πόλη. Βρήκα ξενοδοχείο, έκανα το κορυφαίο παρκάρισμα της μηχανής εντός του διαδρόμου και βγήκα στην πόλη να πάρω κανα τηλέφωνο τη 'φουκαριάρα τη μάνα μου' και να τις πω ότι τα ντολμαδάκια που μου φτιάχνει είναι μακράν καλύτερα από τις αχυρόμπαλες που έφαγα πριν δυο μέρες και να περπατήσω μέσα στην πόλη.
292391
Η πόλη ήταν η κλασική τουρκική πόλη. Μίζερη, βρώμικη, άθλια. Η μόστρα είναι καλή αλλά τόσο βαθιά στην Ανατολία δεν έχει φτάσει ακόμα.
292392
292393
292394
Άντε και το πρωί στους Χομεϊνίδες…
Λίγα λόγια για την Τουρκία…
Η Τουρκία εκσυγχρονίζεται. Είτε ασπάζεσαι το μοτό «Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του» είτε αυτό του «Μαρμαρωμένου Βασιλιά», ο εκσυγχρονισμός στις υποδομές της χώρας είναι ένα γεγονός που δεν περνάει απαρατήρητο και δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Είδα ανοικοδόμηση και κατασκευή δρόμων και σιδηρόδρομων σε όλη την διαδρομή (2.000 χλμ μέχρι τώρα). Σχεδόν σε κάθε πόλη που πέρασα χτίζονταν ολόκληρα συγκροτήματα από κατοικίες ενώ οι διανοίξεις δρόμων και οι ασφαλτοστρώσεις είναι σε τέτοιο βαθμό που το δικό μας το 2004 κυριολεκτικά ήταν απλά lego μπροστά τους. Δεν ξέρω αν σε αυτά (δηλαδή οικοδομή και δρόμους) στηρίζεται η ανάπτυξη της Τουρκίας ή αν λόγω της ανάπτυξης γίνονται όλα αυτά τα μαζικά έργα (νομίζω ότι φέτος το ΑΕΠ της έφτασε τα 600δις€), ξέρω όμως ότι πέρα από τα πέτσινα οικονομικά νούμερα οι δρόμοι, γέφυρες, σιδηρόδρομοι είναι υπαρκτοί και θα μείνουν.
Στον αντίποδα είδα πολλή φτώχεια σχεδόν στο σύνολο της χώρας. Είδα ελάχιστα πολυτελή αυτοκίνητα εκτός πόλεων και αυτοί που τα οδηγούσαν πήγαιναν δύο φορές σαν χάροι (μάλλον μεγαλώνει τα @@ του οδηγού η πολυτελής κούρσα). Νο1 σε κυκλοφορία μου φαίνεται ότι είναι το Dacia. Το γνωστό τσαουσεσκικό ρουμάνικο αυτοκίνητο. Οι πόλεις πέρα από κάποια 'διαφορετικά σπίτια' είναι γεμάτες με ίδιες κατασκευές, πολυκατοικίες με 4-5-6-7-8-9-10 ορόφους, μονοκόμματες, τεράστιες.
292395
Θυμίζει 100% ανατολικό μπλοκ, στο πιο χρωματιστό όμως. Η μαντίλα είναι must και το τακούνι παίζει πολύ στις μεγάλες πόλεις .Όλα αυτά όμως ξεθωριάζουν όσο απομακρύνεσαι από τα παράλια. Οι δε σημαίες αποτελούν προέκταση όλων των κυβερνητικών κτιρίων, ενώ τις βλέπεις και σε πολλά μαγαζιά, σπίτια και μπαλκόνια. Στις κορυφές των λόφων γύρω από τους δρόμους παρατηρείς πολλά ηρώα τα οποία αποπνέουν μια αίσθηση υπερηφάνειας και μάχης. Με το 25% περίπου του πληθυσμού να αποτελείται από άλλα φύλα (Κούρδοι, Αρμένιοι κ.λπ) μου φαίνεται ότι ο Ερντογάν πάει να κρύψει τους δαίμονές του κάτω από το χαλάκι…
Αυτό όμως που δεν μπορεί να κρυφτεί είναι η φτώχεια της χώρας. Τα παλιά αυτοκίνητα, οι ιδιοκατασκευές στα σπίτια, οι στέγες με τις λαμαρίνες, οι βρώμικες πόλεις πέρα από τους κεντρικούς δρόμους, το πλήθος των αρχαίων εργοστασίων, τα πεπαλαιωμένα φορτηγά που σε πνίγουν στα καυσαέρια, οι μαντήλες, οι μιναρέδες, τα τζαμιά, ο κόσμος που στρώνει την πετσέτα για να προσευχηθεί, μου έδειξαν ότι είναι ένα κράτος που μπορεί στα νούμερα να τα πηγαίνει καλά αλλά αυτήν την ανάπτυξη δεν την καρπώνεται το σύνολο του πληθυσμού αλλά μία συγκεκριμένη ελίτ η οποία κάνει και κουμάντο. Σας θυμίζει κάτι αυτό;
Επιπλέον εντύπωση μου έκανε και το εύρος της κτηνοτροφίας που έχει αυτή η χώρα. Κοπάδια με βοοειδή θα συναντήσει κανείς σχεδόν σε όλη την χώρα (άσχετο αν βόσκουν και πίνουν νερό πολλές φορές από τα σκουπίδια) και το γάλα τους είναι πολύ εύγεστο και δεν έχει σχέση με τα νεροζούμια που πίνουμε εδώ. Και μιας και είπα σκουπίδια, θυμήθηκα αυτήν την κατάρα των μουσουλμάνων να βρωμίζουν ακατάπαυστα όπου σταθούν και όπου βρεθούν. Υπάρχουν σωροί από σκουπίδια στις πόλεις, στην ύπαιθρο, στους δρόμους ενώ είδα και μύρισα αρκετές φορές καμένα σκουπίδια. Όσοι έχουν επισκεφτεί μουσουλμανικές χώρες ξέρουν καλά τι λέω…
Τέλος να πω ότι η Τουρκία έχει φοβερή οδική σήμανση. Μου θυμίζει πολύ την Ιταλία. Αν ξέρεις το μέρος που θες να πας και κανα δυό ενδιάμεσους σταθμούς οι πινακίδες θα σε οδηγήσουν είτε είσαι στην εθνική, είτε σε επαρχιακό δρόμο, είτε σε πόλη θα την βρεις την άκρη σύντομα και χωρίς ταλαιπωρία.
___
Αύριο πάμε Ιράν. :wave2:
Δυνατή εισαγωγή και ακόμη πιο τζαμάτη αφήγηση.Ότι και να σου πω,μιας και έχω μια ιδιαίτερη εικόνα για τους μοναχικούς
καβαλάρηδες,πάντα Γερός-Υγιείς,να χτίζουν τέτοια ταξίδια λιθαράκια στο μοτοσυκλετιστικό γίγνεσθαι....:a014:
Σε ζηλεύω φίλε μου περιμένω τη συνέχεια ......:)
ΙΡΑΝ
Ξεκίνησα το πρωί από το Dogubayazit για τα σύνορα. Η απόσταση είναι περίπου 35 χλμ. Είχε ψιλόβροχο και ο ουρανός ήταν σκοτεινός. Ο δρόμος (όπως πάντα συμβαίνει σε όλα τα σύνορα που έχω περάσει εκτός Ευρώπης) ήταν άθλιος γεμάτος λακούβες και με μηδενική συντήρηση. Χαμένος στις σκέψεις μου, και με το Αραράτ να με παρακολουθεί διακριτικά, βρέθηκα ξαφνικά στα σύνορα.
Κλασική περίπτωση βλάβης… Πιτσικόμηδες που σε αγαστή συνεργασία με τους τελώνηδες προσφέρονται να σε βοηθήσουν με την διεκπεραίωση των εγγράφων και μετά σου ζητάνε χρήματα για την υπηρεσία τους, ατελείωτο περίμενε για να πάρεις τα έγγραφά σου, να τα δουν , να τα ξαναδούν, να τα δουν Χιώτικα (δύο –δύο), να τα δει ένας, να τα δουν όλοι μαζί, να τα δουν όλοι μαζί και να σε δείχνουν κ.λπ. Καινούργιο στοιχείο ήταν μία υπάλληλος (συστήθηκε σαν εκπρόσωπος του Υπουργείου Τουρισμού του Ιράν) με έβαλε μέσα σε ένα γραφείο και αφού μου έκανε μια μίνι ανάκριση μου είπε να μην αλλάξω λεφτά εκτός τραπέζης, να μην δεχθώ να με φιλοξενήσουν, να πάω στην Τεχεράνη (μου το είπε τρεις φορές αυτό), να αποφύγω την διανυκτέρευση στην ύπαιθρο και άλλα που δεν θυμάμαι.
Εγώ, παίρνοντας την πιο μαλακόφατσα που μπορούσα να πάρω, έδινα απαντήσεις του τύπου: μα υπάρχουν άλλα μέρη για να αλλάξει κανείς χρήματα; Τι λέτε τώρα να πάω να μείνω σε ανθρώπους που δεν γνωρίζω; Τι δουλειά έχω εγώ να μένω στην ύπαιθρο. Φυσικά και δεν έκανα τίποτα από αυτά που μου είπε. Της ζήτησα ένα χάρτη της χώρας, μου απάντησε ότι δυστυχώς είχαν τελειώσει, σκέφτηκα ότι ποτέ δεν είχαν εκδοθεί αλλά δεν το είπα. Κλείνοντας την «συνέντευξη» μου είπε να προσέχω την ασφάλεια μου και τη σωματική μου ακεραιότητα όσο κυκλοφορώ στην χώρα. Εγώ τότε πήρα την φάτσα του Υπερμαλάκα και της απάντησα μα είναι δυνατόν να κινδυνεύω στο Ιράν; Θεωρώ ότι η χώρα σας είναι απόλυτα ασφαλής. Οπότε εκείνη θα είπε το κωλόπαιδο με κοροϊδεύει, εγώ είπα σιγά μην είναι του Υπουργείου Τουρισμού η φόλα, χαιρετηθήκαμε (χωρίς να δώσουμε τα χέρια) και η αυλαία έπεσε.
Ένα δεύτερο στοιχείο που συνάντησα πρώτη φορά σε διέλευση συνόρων ήταν ότι αφού είχα επιτέλους τελειώσει με όλες τις διεκπεραιώσεις (μου πήρε κοντά δύο ώρες), οι τελώνηδες κρατούσαν τα χαρτιά μου και μου τα κουνούσαν. Δεν μου τα έδιναν στα χέρια μου αν δεν τους έδινα 30€. Προς στιγμήν σκέφτηκα να τα πάρω νταϊλίκι αλλά σύντομα κατάλαβα ότι δεν με παίρνει. Οπότε παζάρι στο παζάρι κλείσαμε στα 15€, πήρα τα χαρτιά και ο διαιτητής σφύριξε την έναρξη του αγώνα. Επιτέλους μπήκα στο Ιράν…
Η είσοδος μου θύμισε Μαρόκο. Ξεχαρβαλωμένοι δρόμοι και μια διάχυτη μυρωδιά πετρελαίου να γεμίζει την ατμόσφαιρα. Ξεκίνησα για το Μaku. Άλλο να το λες και άλλο να το κάνεις. Πινακίδες μηδέν και στα Περσικά ενώ από την αρχή κατάλαβα ότι ο χάρτης μου είχε να ενημερωθεί από την εποχή του Σάχη.
292421
Μετά KHOU-SALMAS-ORIMIYE. Σκοπός μου να περάσω από την λίμνη που είχα δει στο google maps γιατί ο δικός μου map ήταν μάπα, και μετά μέσω Azarshar να πάω Ταυρίδα. Η διαδρομή δεν με ενθουσίασε. Άγρια, τραχιά βουνά με αραιή βλάστηση όπου αυτή υπήρχε, ερημικές εκτάσεις, εξαθλιωμένες πόλεις και χωριά, πολλά σκουπίδια...
292422
292423
...πινακίδες με τους ηγέτες...
292424
και μετά η λίμνη.
292425
Είχε ένα υπέροχο ροζ χρώμα, μάλλον αποτέλεσμα κάποιας άλγης που θα ζει στην επιφάνεια του νερού. Βρήκα τον δρόμο για την γέφυρα που διασχίζει την λίμνη και συνέχισα. Είχε διόδια αλλά δεν με άφησαν να πληρώσω. Δυστυχώς ένα ψιλόβροχο που σκοτείνιασε τον ουρανό + το γεγονός ότι είχε αρχίσει να νυχτώνει (είναι 1½ ώρες μπροστά) δεν με άφησε να δω πολλά πράγματα.
Έκανα την υπόλοιπη διαδρομή από το Azarhar μέχρι την Ταυρίδα μέσα στην νύχτα με δυνατό αέρα να με χτυπάει από πλάγια. Φτάνοντας στην Ταυρίδα και μετά από μικρή περιπλάνηση, βρήκα ένα ξενοδοχείο με 400.000 rial ή 40.000 Tούμαν και την έπεσα.Το ξενοδοχείο ήταν αξιοπρεπές αλλά η κουβέρτα ήταν για τρελές νύχτες !!!
292426
Τα χρήματα στο Ιράν έχουν ένα περίεργο μέτρο. Εξαρτάται πόσο θα αλλάξεις τα € ή τα $. Η τράπεζα όταν πήγα έδινε για 1€ = 1.150 Τούμαν ή 15.000 Rial. Είχα διαβάσει στο ιντερνετ ότι αν καταφέρεις να αλλάξεις 1€ προς 21.000 Rial είναι μια πολύ καλή τιμή. Άλλαξα από την πλευρά της Τουρκίας όσο περίμενα τα χαρτιά μου με 1€ προς 19.000 Rial μετά από 20 λεπτά παζάρι και ατελείωτα γραψίματα στο μπλοκάκι μου. Φούσκωσα σαν το παγώνι ότι έπιασα μια δίκαιη τιμή, φυσικά μετά συνειδητοποίησα ότι έφαγα παλτό.
Συνεπώς ερχόμαστε στην ταμπακιέρα που είναι η τιμή της βενζίνης. Λόγω εμπάργκο η τιμή της είχε διπλασιαστεί και είχε πάει στα 7.000 Rial. Ο Αχμαντινετζάν είχε πει ότι τον Φεβρουάριο του 2013 θα ολοκληρωνόταν η κατασκευή ενός εργοστασίου διύλισης και ότι η χώρα του θα σταματούσε τις εισαγωγές βενζίνης αφού θα μπορούσε να παράξει και να καλύψει το 100% της εγχώριας ζήτησης). Συνεπώς κάποιος που θα επισκεφτεί την χώρα πιο μετά ενδεχομένως να την βρει φθηνότερη. Να ξέρετε ότι η τιμή της βενζίνης είναι φιξ σε όλο το Ιράν (υπάρχουν μόνο δύο κρατικές εταιρίες πετρελαιοειδών στην χώρα).
292427
Βγάζοντας το κομπιουτεράκι, βλέπουμε ότι αν άλλαζα σε τράπεζα θα πλήρωνα 0,5€/λίτρο. Τώρα πλήρωσα 0,39€/ l και αργότερα που άλλαξα 1€ προς 29.000 Rial μου κόστισε 0,24€/l. Όσο δηλαδή η διαφορά που έχει η τιμή από βενζινάδικα της πόλης σε σχέση με αυτά της Εθνικής οδού ή της Κρήτης στην Ελλάδα. Δύο γλυκά που πήρα σε ένα ζαχαροπλαστείο στην Ταυρίδα μου κόστισαν 6.000 Rial. Η χώρα είναι πραγματικά φτηνή!!!
Σαν πρώτη εντύπωση έχω να πω ότι έμεινα μαγκωμένος. Το Ιράν δεν ήταν όπως το περίμενα. Είδα απίστευτη κίνηση στους δρόμους, οι οδηγοί είναι ΧΑΡΙΛΑΟΙ (ο ορισμός του χάρου – ό,τι χειρότερο έχω συναντήσει στις 20 χώρες που έχω μέχρι τώρα οδηγήσει στο εξωτερικό) και δεν είναι τόσο απόμακρο και πρωτόγονο όσο θα το ήθελα. Βέβαια αυτή είναι η πρώτη μέρα. Πάντως από αύριο υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι θα φροντίσω να μην ξαναταξιδέψω βράδυ…
292428
Ξεκίνησα από την Ταυρίδα να πάω προς Τεχεράνη . Η διαδρομή που είχα σκοπό να κάνω σήμερα ήταν Tauris-Zanjan-Takestan-Karaj-Tehran-Qom-kashan και ήταν συνολικά 920χλμ. Σαν διαδρομή δεν έλεγε και πολλά, αλλά αυτό είναι καθαρά προσωπική εκτίμηση.
292429
292430
MG-KTiNoS
10/06/2013, 15:11
play ball....
:eek:
Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον κομμάτι ήταν κοντά στο Takestan. Λόφοι με κόκκινα και πράσινα πετρώματα διαβρωμένοι από το νερό και τον αέρα έσπαγαν την μονοτονία του τοπίου και έδωσαν λίγο χρώμα στην διαδρομή.
292431
292432
292433
Το υπόλοιπο κομμάτι ήταν λίγο πολύ το ίδιο. Ο δρόμος να περνάει μέσα από την πετρώδη έρημο, πού και πού συναντούσα κάποια χωράφια, κάποιες πόλεις, κάποια εργοστάσια και στο βάθος του ορίζοντα δέσποζαν ατελείωτα βουνά οροσειρές γυμνές, τραχιές και πανύψηλες.
Έφτασα στην Τεχεράνη όταν βράδιαζε. Συνάντησα πινακίδα που έγραφε Τεχεράνη 30χλμ και η αστική δόμηση είχε ήδη αρχίσει. Η πόλη ήταν όπως την περίμενα, όπως είχα διαβάσει. Τεράστια, πολύβουη, με πολλά πάρκα και πλατείες, γέφυρες και ατελείωτη κίνηση στους δρόμους.
292436
292437
292438
Έκανα καλά που είχα αποφασίσει να συνεχίσω γιατί ταλαιπωρήθηκα πολύ για να βγω από την πόλη. Η μηδενική σήμανση με είχε ήδη κουράσει. Ο δε μάπα χάρτης μου (που δεν είχε τον αυτοκινητόδρομο από την Ταυρίδα προς το Kashan) δεν βοηθούσε καθόλου. Εδώ να πω ότι στα διόδια πάλι δεν με άφησαν να πληρώσω. Βασικά οι πινακίδες στους αυτοκινητόδρομους έδειχναν ότι απαγορεύεται η κυκλοφορία των μηχανών στους αυτοκινητόδρομους αλλά δεν με σταμάτησε κάποιο μπλόκο. Και είχε πάρα πολλά. Μέτρησα δέκα για όριο ταχύτητας μέχρι την Τεχεράνη (που σταματούσαν κάργα αυτοκίνητα) από την Ταυρίδα και μετά βαρέθηκα και σταμάτησα να μετράω.
Επίσης, μπλόκα είχε και στις εισόδους και τις εξόδους των πόλεων. Τεράστια σαμαράκια (πιο πολύ για αναχώματα έμοιαζαν) σε ανάγκαζαν να σταματήσεις ήθελες δεν ήθελες για να τα περάσεις. Τα λεωφορεία τα σταματούσαν σχεδόν όλα και έβγαζαν επιβάτες και αποσκευές και τους έκαναν έλεγχο. Από περιέργεια σταμάτησα μόνος μου σε ένα μπλόκο για να κάνω ένα τσιγάρο και να φάω κάτι και είδα όλη την διαδικασία. Με πλησίασαν κάποια άτομα πιάσαμε κουβέντα (ο θεός να την κάνει) στη νοηματική, μου έδωσαν γλυκά, νερό, φρούτα, τους έδωσα στυλό, τσιγάρα, τραβήξαμε και κάποιες φωτογραφίες και συνέχισα.
Δεν υπάρχει αστυνομία στο Ιράν. Υπάρχουν οι φρουροί της επανάστασης που κάνουν τους στρατιώτες, τους αστυνομικούς και γενικά καλύπτουν όλες τις υπηρεσίες ασφάλειας της χώρας. Φυσικά ελάχιστοι μιλάνε Αγγλικά και μιλάω για τους μορφωμένους. Πάντως συνεννόηση βγάζω.
Από την Τεχεράνη μέχρι την Qom η απόσταση είναι 125χλμ. Η Qom είναι η ιερή τους πόλη. Παρά τις εκ νέου διαβεβαιώσεις στον εαυτό μου και τις λοιπές υποσχέσεις περί του αντιθέτου, την διαδρομή την έκανα βράδυ. Το απίστευτο είναι ότι όλη η διαδρομή ήταν φωταγωγημένη. Οδήγησα 125 χιλιόμετρα με συνεχή, αδιάλειπτο φωτισμό. Δεν έχω ξανασυναντήσει κάτι τέτοιο. Ο δρόμος είχε τρεις λωρίδες για κάθε ρεύμα. Το έκαναν αυτό για επίδειξη δύναμης; Για σεβασμό προς την ιερή τους πόλη; Δεν ξέρω. Ξέρω όμως ότι σε περίοδο με σκληρό εμπάργκο είχαν φωταγωγήσει 125 ολόκληρα χιλιόμετρα. Με έναν πρόχειρο υπολογισμό διαπίστωσα ότι θα είχαν τοποθετήσει τουλάχιστον 20.000 στύλους με διπλές λάμπες κατά μήκος του δρόμου. Και αυτό δεν είναι λίγο…
Άραξα μπροστά (από την απέναντι πλευρά) από ένα τεράστιο τζαμί που είχε ένα πράσινο χρώμα, που μου θύμιζε πλακάκια μπάνιου, για να κάνω τσιγάρο και να φάω κάτι.
292439
Η εμφάνισή μου να ξέρετε ήταν γένια ενός μηνός και μαλλιά (όσα μου έχουν μείνει) κουρεμένα στον ένα πόντο. Ίσως αυτό να προσέλκυσε έναν κελεμπία (ιμάμη) ντυμένο στα άσπρα με μεγάλη γενειάδα και αυτό το πράγμα που φοράνε στο κεφάλι για σκουφί; καπέλο; Ακολούθησε ο εξής απολαυστικός διάλογος στη νοηματική με λίγες λέξεις έτσι για να σπάει την μονοτονία...
- Από πού είσαι;
Έχοντας συνηθίσει τη χροιά της ερώτησης - γιατί με είχαν ρωτήσει άπειρες φορές μέχρι τώρα του απάντησα:
- Unan (Έτσι μας ξέρουν από Τουρκία και Ανατολικά)
Ο κελεμπίας μου έκανε κάτι νοήματα ότι γιατί είχα έρθει εδώ, μου έδειχνε μια το τζαμί, μια το τρανσαλπ, μια τον ουρανό και πετάει και την ατάκα:
- Μούσλιμ;
- Νο Νο, του λέω εγώ και χωρίς να είμαι ιδιαίτερα θρήσκος (= εκκλησία μόνο το Πάσχα) συνεχίζω και του λέω: Κρίστιαν Όρθοντοξ.
Ο κελεμπίας γουρλώνει τα μάτια του κάνει μεταβολή επιτόπου και φεύγει με ταχύ βήμα. Με τον που τον βλέπω να φεύγει λέω στον εαυτό μου: Τι μαλακία έκανες τώρα απέναντι από το ιερό τους μαγαζί; Πετάω το τσιγάρο, χώνω τα γάντια στο μπουφάν, φοράω κράνος και βγαίνω στην εθνική και κατευθείαν τέρμα γκάζι. Εκεί είδα ότι το γεροτρανσαλπ(μοντέλο 2000) πιάνει κοντερίσια τα 165χλμ/ώρα, ευχαρίστησα την Honda για τον κινητήρα της, και έκοψα ταχύτητα μετά από περίπου 10 χλμ. 90 χλμ μετά μπήκα στην Kashan πέτυχα κάτι πιτσιρίκια στο δρόμο με ένα μηχανάκι (μόνο μέχρι 125cc κυκλοφορούν στο Ιράν) τους είπα να με πάνε σε ένα ξενοδοχείο και αυτό είναι όλο.
Άραξα και την έπεσα για ύπνο, αφού πρώτα τράβηξα φωτογραφίες σε κάτι απίθανα μηχανάκια (όλα μια κοψιά).
292440
292441
292443
Ένα μεγάλο πρόβλημα που αντιμετώπιζα (ευτυχώς το έχω ξεπεράσει χρόνια τώρα) είναι αυτό της παρέας. Πάντα αναζητούσα κάποιον/α να φύγουμε μαζί. Φίλο, σχέση, γκόμενα, άλλες μηχανές προκειμένου να φύγουμε….......
...........φύγε μόνος σου, μην περιμένεις, φύγε γιατί θα μεγαλώσεις και θα λες τι μαλακία έκανα που δεν πήγα εκεί και εκεί και εκεί. Φύγε! Και έφυγα…
292311
Με κέρδισες από εδώ :beer::beer::beer:
Το πρωί γύρισα λίγο την πόλη...
292451
292452
...και κατέληξα στους κήπους του Fin. Νερό, δέντρα μέσα σε ένα πρώην παλάτι, μία καλή «σταγόνα δροσιάς» στο γενικότερο λιοπύρι της χώρας.
292454
292455
292456
Εκεί έφαγα και μία παγωτέλα που τα έσπαγε και μετά έκανα περίπου 300χλμ και πήγα στο Ισπαχάν. Είχα ακούσει και διαβάσει πάρα πολλά για αυτήν την πόλη και ήθελα να τη δω από κοντά. Βρήκα δωμάτιο σε ένα hostel και αργότερα ένα συγκάτοικο από την Μαλαισία τον Jey. Το απόγευμα κάναμε μια βόλτα μέσα στην πόλη.
292457
Η πόλη στο σύνολό της είναι καλή. Είχε όμορφη είσοδο με δέντρα και κήπους (όπως άλλωστε οι περισσότερες μεγάλες πόλεις στο Ιράν) και είχε ξεφυτρώσει κυριολεκτικά μέσα στην έρημο. Η διαδρομή από το Κashan προς το Ισπαχάν (Esphanan) στο μεγαλύτερο μέρος της ήταν πανέμορφη. Ο δρόμος διέσχιζε τα βουνά, σκαρφάλωνε και μετά κατέβαινε σε φαράγγια, πού και πού συναντούσε μερικά μικρά ποτάμια και μετά αφού απέδρασε από τις «Συμπληγάδες» ξεχύθηκε στην έρημο.
292458
292460
292461
Όλος ο ορίζοντας γύρω μου ήταν άδειος, κενός. Μια αχανής έκταση να ξεροψήνεται στον ήλιο. Και εκεί ακριβώς μετά από αρκετά χιλιόμετρα άρχισε να αχνοφαίνεται η πόλη στο βάθος του ορίζοντα. Προσπαθούσα να φανταστώ την αγαλλίαση των καραβανιών όταν την διέκριναν για πρώτη φορά μετά από μέρες κοπιαστικού ταξιδιού και την ανακούφιση που θα τους προσέφερε αυτό το πρώτο βλέμμα.
292462
Πίσω στην πόλη λοιπόν.
292464
292465
292466
Το Ισπαχάν είναι καθαρό, (μάζευαν τα σκουπίδια συνέχεια), όμορφο έχει πλήθος πάρκων και δημόσιων κτιρίων, πολύ πράσινο, μουσεία και μια τεράστια κεντρική πλατεία σε σχήμα ορθογώνιου παραλληλόγραμμου με δύο παλάτια μέσα και ένα τζαμί. Πήγαμε στο ένα παλάτι (5.οοο Rial είσοδος = περίπου 0,25€) αλλά εκτός από την θέα στην πλατεία και την πόλη δεν είχε κάτι άλλο να μου πει.
292467
292468
Γύρω από την πλατεία και κάτω από τις στοές υπήρχε το παζάρι. Όπως στην πλειοψηφία του μουσουλμανικού κόσμου η διαρρύθμιση ήταν η ίδια. Οι έμποροι έχουν χωριστεί σε «συνοικίες» οπότε μπορείς να βρεις αυτό που ψάχνεις αν βρεις την κατάλληλη «συνοικία». Οι τιμές είναι πραγματικά εξευτελιστικές. Αντικείμενα που εδώ τα πληρώνεις 15€ εκεί τα αγοράζεις για 1,5€. Και φυσικά σε ποσοστό 85% είναι κατασκευασμένα στο Ιραν.
292470
292471
292472
Και ξαναφυσικά... μηχανάκια. Πάρτε κάποιες φωτό με τα απίστευτα δίτροχα που μόνο εδώ μπορεί να βρει κανείς!
292475
292476
292477
Στη συνέχεια πήγαμε στη γέφυρα με τα 33 τόξα. Στα καρποστάλ το ποτάμι είχε νερό αλλά τώρα ήταν τελείως ξερό.
292479
Κάπου στο δρόμο φάγαμε σάντουιτς με κεμπάμπ + πατάτες + νερό (3,5€) σε δυτικού τύπου ταχυφαγείο. Υπήρχε ατελείωτη κίνηση στους δρόμους από πεζούς αλλά και αυτοκίνητα και μηχανάκια (125cc όλα ίδια εμφανισιακά αλλά διαφορετικές μάρκες, made in China στην πλειοψηφία τους).Στα όρια της πόλης χτιζόταν ένα τεράστιο εμπορικό κέντρο (στην Τεχεράνη επίσης είδα ένα και ήταν τεράστιο και πίττα!).
Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι στο Ισπαχάν είδα το Ιράν που αλλάζει. Μέτρησα 8 άτομα που είχαν κάνει πλαστική στην μύτη (6 γυναίκες, 2 άντρες), είδα τις νεαρές να φοράνε τζιν και να έχουν την μαντίλα πιο πίσω έτσι ώστε άφηναν να φαίνεται το μαλλί τους, ήταν βαμμένες, υπήρχαν δυτικού τύπου καταστήματα και η γενική εικόνα βάδιζε προς την Δύση.
Φυσικά υπήρχαν και οι νίντζα –φουλ μαύρο να φαίνονται μόνο τα μάτια- αλλά οι ηλικίες τους ήταν μεγάλες. Η νέα γενιά φαίνεται ότι βιάζεται να τα αποτινάξει όλα αυτά.
292482
Στο δρόμο οι γυναίκες με κοιτούσαν (κάτι που μου έκανε εντύπωση) και κανα δύο με χαιρέτησαν φευγαλέα (κάτι που με εξέπληξε). Άσε δε τα κρυφόγελα από άλλες που σχολίαζαν αυτά που έλεγα με τον Jey αν και είμαι 100% σίγουρος ότι δεν καταλάβαιναν λέξη. Οι άντρες από την μεριά τους προσπαθούσαν να μιμηθούν τον δυτικό τρόπο ντυσίματος ενώ πολλά κουρέματα θα τα έβλεπες και σε ευρωπαϊκές πόλεις και θα τα χαρακτήριζες «in». Όταν είδα και Ιρανούς με ξυρισμένο στήθος τότε τα είδα όλα. Ίσως για αυτό να φτιάχνονται εμπορικά κέντρα, ίσως για αυτό να κυκλοφορούν τηλέφωνα galaxy S. Μπορεί ο Αχμαντινετζάντ να τα χρησιμοποιεί όλα αυτά σαν βαλβίδα εκτόνωσης προς τους πολίτες της χώρας του, γιατί κατά τα άλλα ο έλεγχος παραμένει παντού και είναι συχνότατος ειδικά στις εθνικές και στις εισόδους και εξόδους των πόλεων.
292484
Το βράδυ που γυρίσαμε στο hostel και ενώ ετοιμαζόμαστε να κοιμηθούμε, ο Jey βγάζει ένα βαζάκι βαζελίνη από το σακίδιό του το ακουμπάει στο κομοδίνο και με κοιτάει με ένα περίεργο βλέμμα. Δεν είναι ότι δεν τον είχα ή ότι είμαι κανα σαπάκι, αλλά με αυτούς τους σχιζομάτηδες έχω ένα θέμα λόγω καράτε-βαράτε κ.λπ. 'Jey είσαι Gay;', σκέφτηκα να του πω αλλά δεν το έκανα. Καλού κακού όμως κόλλησα τον κώλο μου στον τοίχο και έβαλα μπροστά μου το τανγκμπακ, την βαλίτσα που είχα για το ταξίδι, μπουκάλια με νερό και ό,τι άλλο είχα. Προφανώς το κατάλαβε το μήνυμα γιατί το πρωί ξύπνησα όπως είχα ξαπλώσει –ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ.
Συνεχίζεται...
Carlos.1on2
10/06/2013, 18:43
:beer:beer::beer:
dimitris777
10/06/2013, 19:35
:a014::a014: αντε ρε φιλε...πωωωω επιτελους κυλισε λιγο αιμα στις φλεβες!!
Άφησα το Ισπαχάν και είχα σκοπό να καταλήξω στην Υazd αφού πρώτα όμως περνούσα από την Pasargad και την Περσέπολη. Ακολούθησα την διαδρομή Ισπαχάν-Sahreza-Abadeh-Pasargad-Persepolis (ή έτσι νόμιζα…).
292499
292500
292501
Στην Pasargad επισκέφτηκα τον τάφο του βασιλιά Κύρου + μερικά άλλα οικοδομήματα. Είσοδος φιξ τιμή 5.000Rial.
292505
292506
292507
35χλμ νοτιότερα ήταν η Περσέπολη. Είδα την πινακίδα έστριψα δεξιά έκανα μερικά χιλιόμετρα και έφτασα. Δεν θυμόμουνα να είχα διαβάσει ότι η Περσέπολη είχε λαξευμένους πάνω σε βράχο τάφους. Και ορθά δεν θυμόμουνα ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ. Μέρες αργότερα συνειδητοποίησα ότι δεν είχα πάει στην Περσέπολη (ήταν 12χλμ από εκεί που ήμουνα) αλλά στους τάφους του Δαρείου, του Αρταξέρξη και άλλων βασιλιάδων. Απένειμα στον εαυτό μου το βραβείο του αρχιπαλτού της Ανατολής και μου υποσχέθηκα ότι κάποια στιγμή που θα με βγάλει ο δρόμος για Νεπάλ να ξαναπεράσω από εκεί.
Πάντως και οι εικόνες που αντίκρισα εκεί ήταν πανέμορφες. Υπήρχαν αναπαραστάσεις της Περσικής ιστορίας λαξευμένες πάνω στα βράχια. Ο πολιτισμός τους αποτυπώνεται στον τρόπο με τον οποίο έχουν σμιλέψει τους βράχους, τους τάφους, τις εικόνες τους.
292508
292509
292510
292514
Καμία σχέση με τις μουσουλμανικές σαχλαμάρες των τζαμιών που μου θυμίζουν πλακάκια μπάνιου αγορασμένα από τον Λακιώτη. Επιπλέον σε δύο ή τρεις (δεν θυμάμαι) αναπαραστάσεις του 300μχ υπήρχαν και λαξευμένες εκφράσεις στα αρχαία Ελληνικά.
292515
Ύστερα από αυτό μου γεννήθηκε η περιέργεια να επισκεφτώ το αρχαιολογικό μουσείο στην Τεχεράνη αν και αμφέβαλα αν θα το έβρισκα εύκολα. Η σήμανση είναι πραγματικά άθλια έως ανύπαρκτη και ταλαιπωρούμαι αλλά και χάνω χρόνο όποτε μπαίνω στις πόλεις τους (κάτι που σπάνια μπορώ να το αποφύγω-βλέπε περιφερειακή οδός). Αυτό σε συνδυασμό με το γεγονός ότι δεν μιλάνε Αγγλικά με έχει κουράσει αρκετά. Βέβαια πασχίζουν με σκίτσα και νοήματα να με εξυπηρετήσουν.
Εδώ πρέπει να κάνω μια παρένθεση και να πω ότι οι Ιρανοί είναι απίστευτα ζεστοί, φιλικοί και φιλόξενοι. Θα σε εξυπηρετήσουν, θα σε ρωτήσουν αν θέλεις κάτι, θα σου πουν ακολούθησέ με και θα σε πάνε εκεί που θέλεις, θα σου προσφέρουν φαγητό, τσάι, φρούτα, γλυκά. Είναι δηλαδή ακόμα αγνοί, δεν τους έχει χαλάσει το χρήμα, ειδικά στις μικρότερες πόλεις. Δεν ξέρω αν αυτό έχει να κάνει με το γεγονός ότι είμαι ξένος. Στους αυτοκινητόδρομους τα αμάξια με προσεγγίζουν σε σημείο να με ακουμπήσουν για να μου δώσουν το χέρι εν κινήσει, με χαιρετάνε, μου φωνάζουν, μου κορνάρουν. Όπου σταματάω μαζεύονται γύρω μου, κυκλώνουν το μηχανάκι, το χαϊδεύουν, το αγγίζουν, πιάνουν τις μανέτες, τη ζελατίνα, σαν να θέλουν να αγγίξουν το όνειρο. Με ρωτάνε από πού έρχομαι, αν θέλω κάτι , πόσο κοστίζει το τρανσάλπ και πολλά άλλα. Σε καμία στιγμή δεν ένιωσα ότι κινδυνεύω. Βέβαια αυτό από ένα σημείο και μετά καταντάει ενοχλητικό σε σημείο να μην μπορώ να βρω ένα σημείο να κάνω ένα τσιγάρο ήσυχος.
Εντωμεταξύ δεν έχω δει άλλη μηχανή μέχρι τώρα. Βλέπω κάτι Behran, κάτι Zomorod κάτι Raniran (όλα 125cc) αλλά πέρα από αυτά τίποτα. Μου φαίνεται ότι το γεροτρανσάλπ είναι το μοναδικό 650ντάρι σε όλο το Ιράν!
Γύρισα μετά το φιάσκο της Περσέπολης προς Pasagrad και άλλαξα πορεία για Safashar-Abarkuh-Taft και μετά Yazd. H διαδρομή ήταν τυπική Ιρανική έρημος.
292518
292519
Στην Yazd έφτασα βράδυ (τι πρωτότυπο). Άραξα σε μια πλατεία να κάνω ένα τσιγάρο, και εκεί πέρασε ένα αμάξι και άφησε ένα κοντό λεπτό παλικαράκι. Πλησίασε και αφού συνεννοηθήκαμε με νοήματα μη πήγε σε έναν παρακείμενο φούρνο και μου αγόρασε 3 τεράστιες πίτες (που έχουν για ψωμί) και με μετά μου έδειξε τον δρόμο για ένα ξενοδοχείο. Το ξενοδοχείο ήταν πεντάστερο. Τα αστέρια στο Ιράν δίνονται με ακρίβεια, όχι όπως συμβαίνει στην Ελλάδα. Τα 3 αστέρια εκεί αντιστοιχούν στα τετράστερα δικά μας και αυτό δεν είναι υπερβολή. Το ξενοδοχείο μου φάνηκε ακριβό (47€) οπότε βγήκα από την ρεσεψιόν για να ψάξω για κάτι πιο φτηνό. Βγαίνοντας πέφτω πάλι πάνω στο τυπάκι. Βλέπω ότι κρατούσε ασύρματο στα χέρια και την κατάλαβα ότι είναι ασφαλίτης, κάτι που μου το επιβεβαίωσε αργότερα ο ίδιος. Παρόλα αυτά με οδήγησε με το αυτοκίνητό του σε άλλο ξενοδοχείο του ιρανικού υπουργείου τουρισμού. Καθίσαμε λίγο στο εστιατόριο, τα είπαμε, πάντα με σκίτσα και νοήματα, και έφυγε. Ωραίο τυπάκι και εξυπηρετικότατο.
292521
292522
Versace. Όχι παίζουμε... :lol:
292523
Το πρωί πήρα ταξί και πήγα στην παλιά πόλη της Yazd. Είναι πλινθόκτιστη και η πλειοψηφία των σπιτιών έχουν κάτι ψηλές κατασκευές σαν καμινάδες οι οποίες συγκεντρώνουν την υγρασία και λειτουργούν σαν κλιματιστικά.
292524
Η παλιά πόλη είναι ένα συνονθύλευμα από σοκάκια και πλινθόκτιστα σπίτια που αν δεν υπήρχαν τα καλώδια ρεύματος θα νόμιζες ότι είχες κάνει βήματα πίσω στο χρόνο. Ήταν αρκετά όμορφη.
292525
292526
Iran - Yazd (παλιά πόλη)
292528
292530
292531
Iran - Yazd (παλιά πόλη)
292533
292534
292536
Iran - Yazd (παλιά πόλη)
292538
292539
292540
Πήγα στο παζάρι και έκανα μερικές αγορές. Οι τιμές ήταν εξευτελιστικές. Γυρνώντας άλλαξα χρήματα. Αυτή τη φορά, χωρίς ιδιαίτερο παζάρι, άλλαξα 1€ προς 29.000 Rial (το παλτό που έλεγα).
Γύρισα στο ξενοδοχείο μάζεψα και διασχίζοντας την πόλη έφυγα με κατεύθυνση για Νain. Μετά Ardestan-Kashan-Qοm για να καταλήξω πάλι Τεχεράνη με σκοπό να δω το μουσείο.
292545
292546
292547
292549
292550
292551
Έφτασα στις 19:30 τοπική ώρα. Από τότε μέχρι και τις 22:30 έψαχνα να βρω ξενοδοχείο. Στην Τεχεράνη είχαν κάποια μάζωξη διπλωμάτες από την Μέση Ανατολή (μου θύμισαν πολύ στο ντύσιμο τους παπατζήδες της Oμόνοιας) και όλα τα ξενοδοχεία ήταν φουλ. Βρήκα τρία γεμάτα, ένα κλειστό, έφαγα απίστευτη ταλαιπωρία, οδήγησα 100χλμ μέσα στην πόλη, πνίγηκα στο καυσαέριο και την κίνηση και αποφάσισα να φύγω για Chalus. Να διέσχιζα δηλαδή μια απόσταση 123χλμ σε μια περιοχή μέσα από βουνά με κορυφές στα 4.000 και 4.500 μέτρα και να κατέληγα στην Κασπία. Θα ήθελα να την κάνω μέρα αυτήν την διαδρομή αλλά λόγω ανάγκης θα την έκανα νύχτα.
Αφού πέρασα ένα Γολγοθά μέχρι να βγω από την Τεχεράνη (ρωτώντας και αλλάζοντας πορεία συνέχεια) κατά τις 00:00 κατάφερα να βγω έξω από την πόλη και στον δρόμο για την Κασπία. Εκεί μετά από μια γέφυρα κοντά στο φράγμα του Αμπού Καμίρ είδα πολλές σκηνές στημένες ακόμα και στην άκρη του δρόμου. Βρήκα έναν τσος τον ρώτησα τι θέλουν όλοι αυτοί εδώ, αυτός μου έκανε νόημα να στήσω όπου θέλω, έστησα και εγώ λοιπόν πάνω σε κάτι γρασίδια και καληνύχτα.
292552
292553
Την τύχη μου γαμώ, το πρωί στις 06:30 με ξύπνησε ένας τύπος που ήθελε να ποτίσει αφού μου ζήτησε πρώτα 50 φορές συγγνώμη. Καλύτερα, σκέφτηκα, να φτάσω νωρίς στην Ardebil. Είχα περίπου 123χλμ μέχρι την Chalus. Ήπια το γάλα που αγόρασα από ένα μαγαζί που βρήκα (είμαι λάτρης του γάλακτος-δεν πίνω καφέ αλλά όπου βρω γάλα το σκίζω) και μπήκα στο φαράγγι.
Η διαδρομή ήταν απλά φανταστική. Η ωραιότερη που έχω κάνει μέχρι τώρα στο Ιράν. Ο δρόμος ανηφορίζει φιδωτά στις πλαγιές των βουνών ενώ ένα ποτάμι υπάρχει πάντα στο βάθος του φαραγγιού, ανεβαίνει υψομετρικά μέχρι τα 2500 μέτρα περίπου, περνάει από τούνελ, φράγματα με λίμνες (μέτρησα 4), φτάνει πολύ κοντά στις κορυφές και μετά ξεκινά η κάθοδος μέσα στην ομίχλη η οποία σε οδηγεί σε ένα τελείως διαφορετικό τοπίο, δασωμένο με πάρα πολύ πράσινο ανάμεσα σε ένα πανύψηλο φαράγγι. Πάμε.
292554
292555
292556
Ιράν-Τεχεράνη προς Pol-e-Khab
292557
Ιράν-Pol-e-Khab προς Gachsar
292558
292559
Ιράν-Gachsar προς Chalus
292560
292561
292562
292563
292564
292565
Κάπου εκεί έκανα μια μεγάλη στάση και άλλαξα λάδια στο τρανσάλπ (τα κουβαλούσα από Ελλάδα μαζί μου- τα έβαλα σε μπουκάλια νερού και τα χάρισα αργότερα σε ένα συνεργείο στην Chalus).
Ο δρόμος συνεχίζει να πηγαίνει μαζί με το ποτάμι, κάπου το χάνει, κάπου το ξαναβρίσκει και μετά από αρκετά χιλιόμετρα το φαράγγι ανοίγει και το τοπίο πρασινίζει τελείως.
292566
292567
292568
Ιράν-Gachsar προς Chalus
292569
292570
292571
Λίγο αργότερα και στο τελευταίο ύψωμα βλέπεις την Κασπία Θάλασσα. Η οποία είναι πραγματικά θάλασσα. Τεράστια. Απλώς τεράστια. Η διαδρομή ήταν υπέροχη. Μοναδική παραφωνία τα σκουπίδια, τα οποία υπήρχαν παντού και η απίστευτη κίνηση που σε συνδυασμό με την στενότητα του δρόμου (μία λωρίδα ανά ρεύμα) δεν σε άφηνε να χαλαρώσεις και να την απολαύσεις.
Από την Chalus άρχισε το μαρτύριο μου. Ένιωθα ότι οδηγούσα την διαδρομή Κόρινθο Πάτρα από τον παλιό στις 15 Αυγούστου. Πέρασα Ramsar-Rasht-Hashtpar και κατέληξα στην Astara. Ο δρόμος περνούσε μέσα από παραλιακές πόλεις, γεμάτος ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ κίνηση και σαμαράκια. Εντωμεταξύ αυτές οι ανεξήγητες υποτιθέμενες παρακάμψεις που σε οδηγούν εκτός της πόλης αλλά στην πραγματικότητα σε περνάνε δύο φορές μέσα από αυτήν δεν με βοηθάνε καθόλου με ότι αυτό συνεπάγεται σε κίνηση και χάσιμο χρόνου.
Η περιοχή βρίθει από ξενοδοχεία και μονοκατοικίες. Είδα αρκετά τζιπ, διαφημίσεις για τζετ σκι και γενικά υπήρχε διάχυτος ένας αέρας «πλούτου» στην περιοχή.
292572
292573
292574
292575
292576
Η νότια όχθη της Κασπίας είναι αγαπημένο θέρετρο των Ιρανών. Εντύπωση μου έκαναν δύο πράγματα: Πρώτον ο μεγάλος αριθμός ποταμών που κατέληγαν στην λίμνη και δεύτερον οι ιδιοκτησίες που με τις περιφράξεις τους άφηναν συγκεκριμένα σημεία πρόσβασης στις όχθες της. Μέχρι το Hastpar τα πράγματα από θέμα κίνησης ήταν φρικτά. Μετά η κατάσταση έστρωσε λίγο ενώ μια στάση για τσιγάρο και λίγο φαγητό στις όχθες της λίμνης την ώρα που έπεφτε ο ήλιος ήταν η αποζημίωση μου.
292577
Στην Αstara, κοντά στο λιμάνι, βρήκα ένα σημείο που μαζεύονταν όσοι ήθελαν να περάσουν τα σύνορα (προς Αζερμπαϊτζάν) έστησα την σκηνή μου και την έπεσα για ύπνο κατάκοπος ύστερα από 12 ή 13 ταλαιπωρημένες ώρες στο τιμόνι της μηχανής. Και όλες αυτές οι ώρες για μόλις 550 χλμ…
Φανταστικό οδοιπορικό! Keep riding mate! :beer:
George_M.
11/06/2013, 02:36
γλαφυρος με γερες δοσεις αυτοσαρκασμου κ πολλες φωτο απο μερη που δεν εχουμε δει.τι αλλο να ζητησει κανεις απ'ενα αληθινο ταξιδιωτικο?
αναμενουμε την συνεχεια κ σ'ευχαριστουμε προκαταβολικα!
γλαφυρος με γερες δοσεις αυτοσαρκασμου κ πολλες φωτο απο μερη που δεν εχουμε δει.τι αλλο να ζητησει κανεις απ'ενα αληθινο ταξιδιωτικο?
αναμενουμε την συνεχεια κ σ'ευχαριστουμε προκαταβολικα!
Το αυτό..:beer:
diamantis_dia
11/06/2013, 13:55
Ωραίο ταξιδιωτικό :beer:
Uriah Heep
11/06/2013, 14:07
Δεν θυμόμουνα να είχα διαβάσει ότι η Περσέπολη είχε λαξευμένους πάνω σε βράχο τάφους. Και ορθά δεν θυμόμουνα ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ.
ΕΧΕΙ!
Uriah Heep
11/06/2013, 14:16
Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι στο Ισπαχάν είδα το Ιράν που αλλάζει. Μέτρησα 8 άτομα που είχαν κάνει πλαστική στην μύτη (6 γυναίκες, 2 άντρες), είδα τις νεαρές να φοράνε τζιν............
Ψάξτο λίγο καλύτερα...
Εμένα στην αρχή μΕ λέγανε ότι το πάθανε στο kick box... Μιλάω για τον λευκοπλάστη πάνω στη μύτη.;)
Σας ευχαριστώ πολύ για την ανταπόκριση και τα σχόλιά σας, αλλά θέλω να καταγγείλω ότι τα emoticons με τις μπύρες και τα ποπ κορν μου έχουν ανοίξει την όρεξη και σε λίγο θα χωράω μόνο σε παντελόνι ψαρέματος (ξέρετε, αυτό για τα ποτάμια).
ΕΧΕΙ!
Άμα δε σε θέλει... :(
Ψάξτο λίγο καλύτερα...
Εμένα στην αρχή μΕ λέγανε ότι το πάθανε στο kick box... Μιλάω για τον λευκοπλάστη πάνω στη μύτη.;)
Αν δεν κάνουν καμιά τσακωνιά και το κλείσουν το Ιράν, θα τους ρωτήσω όταν ξαναπεράσω. ;)
Η σημερινή μέρα θα ήταν η τελευταία στο Ιράν. Με εικόνα μόνο από το google maps για τον δρόμο που συνδέει την Αρμενία με το Ιράν, ξεκίνησα για Vanabin – Ardebil - Meshkin Shahr – Ahar, μετά Kaleybar (ή Chaleybar) και μετά άγνωστο. Η διαδρομή μέχρι την Ahar ήταν καταπράσινη (στο μεγαλύτερο μέρος της) με σχετικά όμορφα τοπία.
Ιράν-Astara προς Vanabin
292662
292663
292664
Ιράν-Ardebil προς Meshkin Shahr
292665
292666
Στην πόλη κλασικά χασομέρησα 1 ώρα μέχρι να βρω τον δρόμο για Kaleybar. Αξιόλογη εικόνα στην περιοχή και στο δρόμο πριν την Ahar ήταν το βουνό Sabalan που υψωνόταν περίπου στα 4.000 μέτρα στο βάθος του τοπίου.
292667
Από την Ahar τράβηξα βόρεια και αμέσως η εικόνα άλλαξε τελείως. Διαδρομή στα 2000 μέτρα με φανταστικά τοπία, στροφές, βουνά ένας ορίζοντας γεμάτος υψομετρικές εναλλαγές, καθαρός αέρας, ένα ατελείωτο πάνω κάτω σε ένα μαγευτικό τοπίο.
292668
292669
Σκηνές νομάδων στη μέση του πουθενά, με τα κοπάδια τους στα 2000 μέτρα, συμπλήρωναν την ομορφιά του τοπίου.
292670
292671
Ευτυχώς σκέφτηκα, τουλάχιστον θα φύγω με όμορφες εικόνες. 10χλμ πριν από το Kaleibar, σε ένα βενζινάδικο, πέτυχα ένα ταξί με δύο τύπους μέσα που προσφερθήκανε να με οδηγήσουν μέχρι ενός σημείου κοντά στα σύνορα.
Το Kaleibar ξεπροβάλει ξαφνικά στην μέση μιας μεγάλης κατηφόρας και σε κάνει να αναρωτιέσαι πως είναι δυνατόν να πήγαν άνθρωποι να κατοικήσουν σε αυτή την στρούγκα.
292672
292673
Από εκεί η πόλη Norduz (στα σύνορα με την Αρμενία) απείχε 170χλμ. Κάναμε περίπου 70 χιλιόμετρα μαζί μέχρι την Jananlu σε μια διαδρομή όλα τα λεφτά. Ο δρόμος στο μεγαλύτερο μέρος του ακολουθούσε ένα ποτάμι και στεφανωνόταν από ψηλά βράχια ενώ συχνά πυκνά περνούσε μέσα από φαράγγια. Πράσινο, στροφές, νερά καινούργια άσφαλτος, πραγματικά το απόλαυσα (γι' αυτό και δεν έχω πολλές φωτό :look:).
292674
292675
Στο χωριό που φτάσαμε υπήρχε ένα σταυροδρόμι. Μου είπαν να κάνω αριστερά και στα 100χλμ θα έβρισκα την Norduz και την Αρμενία.
292677
Οδήγησα αρκετά χιλιόμετρα κατά μήκος μιας πεδιάδας με ποτάμια και καλλιέργειες.
292679
πλυντήριο
292680
Jananlu
292682
Ο ήλιος είχε αρχίσει να δύει και οι εικόνες ήταν πραγματικά μαγευτικές. Εντωμεταξύ τα βουνά άρχισαν και πάλι να κάνουν δειλά την εμφάνισή τους και η διαδρομή γινόταν ακόμα πιο όμορφη. Ολόκληρα χωριουδάκια με πλινθόκτιστα σπίτια ξεπρόβαλαν στις πλαγιές των βουνών φέρνοντάς μου εικόνες από τα όρη του Άτλαντα στο Μαρόκο.
292684
292685
Η διαδρομή προσέφερε πολλά σημεία για κάμπινγκ. Σταμάτησα σε κανα δύο να τα βολιδοσκοπήσω αλλά το πλήθος των κουνουπιών με απέτρεψε από οποιαδήποτε άλλη ενέργεια. Βέβαια το παρακείμενο ποτάμι και η ιδέα ενός μπάνιου (είχα 2 ½ μέρες να πλυθώ) ήταν ελκυστικότατα αλλά οι βελόνες των κουνουπιών με ενοχλούσαν περισσότερο, οπότε είπα να συνεχίσω για Αρμενία.
Είχε νυχτώσει όταν πέρασα ένα χωριό; πόλη; που είχε μια αψίδα στα δεξιά η οποία έγραφε με φωτεινά γράμματα "Free Area Zone" αλλά δεν έδωσα σημασία. Στο ενδιάμεσο της διαδρομής έβλεπα πινακίδες μόνο για Jolfa και ύστερα από κάποιες μπερδεμένες πληροφορίες ενός κατοίκου πήγαινα για εκεί. Φυσικά πινακίδες που να έγραφαν προς Αρμενία ή προς Norduz δεν είδα πουθενά οπότε υπέθεσα ότι η πόλη που αναζητώ για να κάνω το πέρασμα είναι η Jolfa.
Οδηγώντας μέσα στην νύχτα χωμένος στο σκοτάδι φτάνω σε μια δεύτερη περιοχή που έγραφε "Free Area Zone". Αυτή την φορά ο δρόμος σε οδηγούσε σε αυτή την αψίδα. Εκεί με σταμάτησαν κάτι φαντάροι. Κατεβαίνω από το μηχανάκι τους δείχνω πίσω από την αψίδα και τους ρωτάω 'Αρμένια'; Αυτοί με κοιτάνε με έκπληξη και μου λένε δείχνοντας με το χέρι τους πίσω μου (από εκεί που είχα έρθει) 'Αρμενιστάν'. Τους κοιτάω, ξανασηκώνω το χέρι μου δείχνω πίσω τους και τους ρωτάω «και εκεί τι είναι;» χωρίς να καταλάβουν τι τους έλεγα αλλά καταλαβαίνοντας την κίνηση μου λένε 'Αζερμπαϊτζάν'.
Εκείνη την στιγμή μου ήρθε στο μυαλό μου η σκηνή με τον Βέγγο στο Θου Βου που ενώ έχουν ξεκινήσει για Θεσσαλονίκη 45 χιλιόμετρα από την πόλη επιβιβάζονται σε φορτηγό και ξαναγυρνάνε Αθήνα. Οπότε κοιτάω τον φαντάρο που μου έδειξε ότι πίσω μου είναι η Αρμενία και του λέω «πώς το πες αυτό, Αντίχριστε; (http://www.youtube.com/watch?v=TCMNmYEfPL0)» και ξαπλώνω στην άσφαλτο γελώντας. Τελικά οι φαντάροι (που ήταν 7) με σήκωσαν, μου έδωσαν τσάι, με έβαλαν μέσα στο τολ που έμεναν μου έδωσαν φαγητό (πούστη με κινέζο -ο στρατός είναι σε όλο τον κόσμο ο ίδιος), νερό, γλυκά και ένα γαμάτο γιαούρτι σε ημίρρευστη μορφή που το έπινες από το μπουκάλι. Αφού πέρασε λίγη ώρα πιάσαμε κουβέντα (στη νοηματική και σκιτσογραφική πάντα με σκόρπιες Αγγλικές λέξεις) και βγάζαμε φωτογραφίες.
292687
Η ώρα είχε πάει περίπου 22:00 και εκεί που σκεφτόμουνα να τους πω να με αφήσουν να στήσω την σκηνή κάπου στο πίσω μέρος του στρατοπέδου και να την πέσω για ύπνο (αφού έκανα ένα μπανάκι πρώτα) και το πρωί που θα έβλεπα να ξεκινήσω για Norduz, εμφανίζονται από την μεριά της Jolfa και με κατεύθυνση αντίθετη από αυτήν που είχα έρθει δύο πεζό 405, υπερφορτωμένα, με δύο Ιρανικές οικογένειες μέσα. Κατεύθυνση; Αρμενία – Ερεβάν. Σε χρόνο μηδέν έγιναν οι απαραίτητες συνεννοήσεις και χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα ανάμεσα στα δύο πεζό με κατεύθυνση την Norduz και την Αρμενία.
Μου έκατσε καλά, σκέφτηκα. Εκτός του ότι ξέρουν τον δρόμο και τις διαδικασίες στα τελωνεία το κυριότερο είναι ότι θα με γλυτώσουν από όλους αυτούς τους πιτσικόμηδες που σου πουλάνε εκδούλευση στα σύνορα και είναι περισσότερο ενοχλητικοί παρά απαραίτητοι. Πραγματικά έτσι έγιναν τα πράγματα. Εκτός από ένα κόλλημα που έφαγαν οι Ιρανοί τελώνηδες και κοιτούσαν και ξανακοιτούσαν τα χαρτιά μου και κυρίως του τρανσάλπ, όλα κύλησαν ομαλά. Δύο σφραγίδες και λίγο μετά τις 00:00 βρισκόμασταν στον δρόμο για το τελωνείο της Αρμενίας. Αρνητική εντύπωση μου έκανε το πλήθος των εγγράφων που συμπλήρωσαν οι δύο οικογένειες .Ένα για την τράπεζα, ένα για το τελωνείο, ένα για την αστυνομία και άλλο ένα (δεν ξέρω για ποιον) προκειμένου να τους επιτραπεί η έξοδος από την χώρα.
Περάσαμε μια γέφυρα και μετά Αρμενία. Έφυγα από το Ιράν έχοντας κάνει 4.388 χιλιόμετρα…
Υπάρχουν πολλά πράγματα που μου έμειναν από το Ιράν. Καταρχήν τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται. Παρά την φαινομενικά ελεύθερη ζωή που διάγει ο απλός κόσμος ο έλεγχος από το κράτος είναι τακτικός και προσαρμοσμένος σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής τους. Από τα φανερά μπλόκα και τον Χομεϊνί και Χαμενέι που υπάρχουν σε όλα τα χαρτονομίσματά τους, μέχρι τους διάφορους τύπους που ξεπροβάλλουν από το πουθενά χωρίς απαραίτητα να φοράνε κάποια στολή και σου κάνουν κάποιες συστάσεις. Προσωπικά μου συνέβη δύο φορές. Την μία στο πέρασμα από την Τεχεράνη στην Κασπία όπου εκεί που είχα σταματήσει και έβγαζα φωτογραφίες τα φράγματα, εμφανίστηκε ένας φαντάρος από το πουθενά και μου έκανε νόημα να σταματήσω και μία δεύτερη έξω από το τελωνείο της Norduz αλλά στην άκρη της πόλης που εμφανίστηκε ένας τύπος με πολιτικά (αργότερα ήρθε και ένας φαντάρος) και επειδή έβγαζα φωτογραφίες μου ζήτησε να του δείξω τι είχα τραβήξει και μου είπε να διαγράψω και κάποιες.
Η παραοικονομία και η μαύρη αγορά έχουν βρει τα πατήματά τους και είναι εκεί για όσους έχουν πρόσβαση. Συγκεκριμένα οι άντρες από τις δύο οικογένειες έδιναν κατοσταδόλαρα κολλαριστά (πού τα βρήκαν; ) σε αυτούς που άλλαζαν χρήμα μέσα στο τελωνείο, μπροστά στα μάτια της αστυνομίας δίπλα στα γκισέ της τράπεζας και αυτοί τα έκαναν κατάθεση σε ένα ΑΤΜ και τους έδιναν μία κάρτα με κάποιον κωδικό. Η κάρτα της κατάθεσης άνηκε σε αυτούς που άλλαζαν χρήμα. Καραμπινάτη συναλλαγή και με προμήθεια.
Το εμπάργκο φαίνεται στα ανταλλακτικά. Έβλεπα συνέχεια αρχαία φορτηγά, λεωφορεία, αυτοκίνητα σταματημένα στην άκρη του δρόμου με τα καπό σηκωμένα. Τα λάστιχά τους ήταν ανύπαρκτα σε σημείο να απορείς πώς κινούνται ακόμα και δεν κάνουν πατινάζ.Τα καυσαέρια που έβγαζαν ειδικά τα φορτηγά στις ανηφόρες με είχαν διαλύσει τελείως και αυτό είναι ένα στοιχείο για την κατάσταση των κινητήρων τους και την ποιότητα των λιπαντικών που χρησιμοποιούσαν (αν χρησιμοποιούσαν).
292698
292699
292700
Η ποιότητα της βενζίνης μου φάνηκε καλή. Ενώ είχα πάρει πολλά βελτιωτικά μαζί μου, όταν μου τελείωσαν δεν είδα καμια σοβαρή διαφορά στην απόδοση του κινητήρα ούτε διαπίστωσα τίποτα μπερδέματα και «ξαφνικές αδυναμίες» στην λειτουργία του. Εδώ να πω ότι δεν ζόρισα το μηχανάκι ούτε με ταχύτητα ούτε ζορίστηκε από υψηλές λόγω καιρού θερμοκρασίες. Βέβαια, ένα κανάλι διοχέτευσης προϊόντων έχει βρεθεί από την Β.Κορέα και την Κίνα (π.χ. πολλές από τις αντλίες στα βενζινάδικα είναι Κορεάτικες ή Κινέζικες) ενώ πολλά από τα αυτοκίνητα/μηχανάκια κατασκευάζονται σε αυτές τις χώρες και συναρμολογούνται στο Ιράν. Τα αυτοκίνητα που κυκλοφορούν είναι στην πλειοψηφία τους Γαλλικά Renault & Peugeot, Ιαπωνικά Toyota και Κορεάτικα Κia. Υπάρχουν και ντόπια που συναρμολογούνται εκεί των κρατικών εταιριών Saba και Khodro τα οποία είναι αντιγραφές του Κia Pride και του Peugeot 405 αντίστοιχα.
292704
292706
Το εμπάργκο ίσως να ισχύει για τα πάντα εκτός από την the coca cola company. Είδα κουτάκια coca cola και pepsi να πωλούνται στους κήπους του Φιν (έξω από το Khasan) και... δεν μου φάνηκαν αντιγραφή. Δείτε και μόνοι σας.
292708
Αρνητικότατη εντύπωση μου έκανε η βρωμιά των Μουσουλμάνων. Είναι προφανώς στην κουλτούρα τους να πετάνε τα σκουπίδια όπου βρούνε. Το έχω δει στο Μαρόκο, στην Τυνησία ακόμα και στις μουσουλμανικές συνοικίες της Κοπεγχάγης, το συνάντησα και εδώ. Εδώ όμως το θέαμα είναι απίστευτο. Δεν υπάρχει άκρη δρόμου που να μην έχει σκουπίδια. Στην ύπαιθρο, στα πάρκινγκ, οι Ιρανοί στρώνουν και κάθονται να φάνε δίπλα στα σκουπίδια ,για να μην πω πάνω τους και φανώ υπερβολικός. Αρνητικότατο αλλά πραγματικότητα.
Σαν γενική σύνοψη θα έλεγα ότι προσωπικά αυτό που μου έλλειψε ήταν η απομόνωση αφού η εικόνα που συνάντησα δεν είχε καμία σχέση με αυτήν που είχα πλάσει στο μυαλό μου. Η κίνηση στους δρόμους ήταν ασταμάτητη και ήταν λίγες οι φορές που έμενα μόνος μου παρέα με το τρανσάλπ και το τοπίο…
___
Next stop: Αρμενία
Οι διαδικασίες για έκδοση βίζας ήταν κάτι παραπάνω από εξπρές. Με 8 $ βγάζεις επιτόπου (την κολλάνε πάνω στο διαβατήριο). Ο φαντάρος έριξε μια ματιά με τον φακό στο μηχανάκι, στο τελωνείο μου σφράγισαν απλά το διαβατήριο και αυτό ήταν. Έτοιμος και μέσα στην Αρμενία. Δεν μπορώ όμως να πω και το ίδιο για τις δύο οικογένειες. Ψάξιμο και ξαναψάξιμο + 35 $ λάδωμα η κάθε οικογένεια για να περάσει. Όποιος τους έβλεπε τους ζήταγε τα διαβατήρια και ζήταγε να ελέγξει τα αυτοκίνητα. Χρειάστηκα λιγότερο από μισή ώρα για να ξεμπλέξω, χρειάστηκαν κοντά δυό ώρες. Κερασάκι στην τούρτα κάποιοι τύποι έξω από τον χώρο του τελωνείου και μέσα στο έδαφος της Αρμενίας που ζητούσαν ασφάλεια από τους Ιρανούς.
Όλη αυτήν την ώρα μέχρι να ξεμπλέξουν γνωρίστηκα λίγο με τις οικογένειες. Στην μία ο οδοντίατρος πατέρας (του έλειπαν τα μισά δόντια) είχε γυναίκα και κόρη την οποία πήγαινε στο Ερεβάν για να σπουδάσει οδοντιατρική. Στην άλλη ο ξερακιανός πατέρας είχε γυναίκα και δύο κόρες και πήγαινε και αυτός Ερεβάν αλλά δεν κατάλαβα γιατί. Οι κόρες από τις οικογένειες με κοιτούσαν και κρυφογελούσαν συνέχεια, ενώ κάποια στιγμή ξεθάρρεψαν και μου ζητούσαν να βγάλουμε φωτογραφίες μαζί κάτι το οποίο δεν τους αρνήθηκα. Εκεί κάποια στιγμή έβγαλαν οι Ιρανοί στο καπό του αυτοκινήτου φαγητά τα οποία έφαγα και εγώ (δεν ξέρω τι ήταν αλλά μου φάνηκαν νοστιμότατα). Από την μεριά μου τους έδωσα μέλι και κάποιες βιταμίνες C που είχα μαζί μου.
Μπήκα Αρμενία στις δύο παρά (ήταν που δεν θα ξαναταξίδευα νύχτα). Ο καιρός ήταν δροσερός έως κρύος. Είχαμε κανονίσει να κινηθούμε προς Ερεβάν και να διανυκτερεύσουμε κάποια στιγμή στο δρόμο. Στην πρώτη διχάλα του δρόμου το ένα αυτοκίνητο χάθηκε και ξέμεινα με το άλλο και κατεύθυνση προς Ερεβάν. Μετά από περίπου 20 χλμ ανηφορικό και άλλα τόσα κατηφορικό δρόμο και σε ένα χωριό με δέκα σπίτια, μπροστά από ένα τσιμεντένιο πλάτωμα ο οδοντίατρος σταματάει και μου κάνει νόημα εδώ. Τι εδώ του λέω; Μου κάνει νόημα ότι ύπνο. Κλείσαμε, σκέφτηκα. Οι γυναίκες του κάνω; Μου κάνει νόημα στο αμάξι.
Χωρίς άλλες περιστροφές στήνουμε μια σκηνή «made in Jopan» (γαμήθηκα στο γέλιο μόλις είδα την ετικέτα) στρώνει μια κουβέρτα κάτω μου δίνει ένα μαξιλάρι και άλλη μία κουβέρτα και αυτό ήταν. Οι γυναίκες στο αμάξι (τις κλείδωσε κιόλας ο θεός) και εγώ με την στολή όπως ήμουνα με τον Ιρανό μέσα στην σκηνή. Βγάζω τις μπότες, τις βγάζω απ έξω απ την σκηνή... ο οδοντίατρος σκύβει τις πιάνει και τις βάζει μέσα. Βάλε και τ΄@@ μέσα, σκέφτηκα… Η ώρα ήταν 02:43...
Το πρωί, κατά τις έξι παρά, άκουσα κάτι θορύβους έξω από την σκηνή. Άνοιξα και είδα μια τραγοκεφαλή να με κοιτάει. Ήταν μέρος ενός κοπαδιού που περνούσε από εκεί.
292797
292798
Μετά από λίγο σηκώθηκε και η οικογένεια, μαζέψαμε και φύγαμε. Λίγο πιο κάτω πρωινό σε μια καβάτζα με βρύση, πάγκους και πλατάνια και συνέχεια για Ερεβάν.
292799
Το Ερεβάν απείχε από τα σύνορα 370χλμ. Η Αρμενία είναι περίεργη γεωγραφικά χώρα. Με έκταση λίγο μεγαλύτερη από την Πελοπόννησο (29.743 τ.χλμ) θα περίμενε κανείς ότι σε ελάχιστο χρόνο θα την είχε γυρίσει. Όμως λόγω των υψομετρικών διαφορών που έχει οι δρόμοι αναλώνουν πολλά χιλιόμετρα στο να τους ανέβεις και να τους κατέβεις. Το αποτέλεσμα είναι η χώρα καθώς και οι αποστάσεις να φαίνονται μεγαλύτερες από ό,τι είναι.
Η διαδρομή προς το Ερεβάν ήταν πανέμορφη. Συνεχείς εναλλαγές τοπίων με δασωμένα κομμάτια να δίνουν την θέση τους σε γυμνά υψίπεδα. Όμορφο τοπίο, άγριο, διαφορετικό από αυτά που έχω δει μέχρι τώρα. Κατά την διάρκεια της διαδρομής τα χωριά και οι πόλεις ξεπρόβαλλαν στις στροφές από την μέση του πουθενά σκαρφαλωμένα πάνω στις πλαγιές.
292800
292801
Powered by vBulletin® Copyright © 2025 vBulletin Solutions, Inc. All rights reserved.