View Full Version : Ένα με απ' όλα. Μια Ευρωπαϊκή περιπλάνηση.
Κυριακή απόγευμα, μόλις άλλαξα λάδια στην μηχανή και αποφασίζω να γράψω τις εντυπώσεις μου από το 1ο μου ταξίδι με μοτοσυκλέτα.
Έχει περάσει μια βδομάδα από τότε που επέστρεψα αλλά αισθάνομαι ακόμα «μουδιασμένος». Η δουλειά, οι συνήθειες, το γεγονός ότι δεν θα πάω σε άλλο μέρος μόλις ξημερώσει και γενικά η καθημερινότητα με έχουν επηρεάσει περισσότερο από όσο νόμιζα.
Την βδομάδα αυτή έχω διηγηθεί το ταξίδι μου, ή μέρη του, αρκετές φορές και με αρκετούς διαφορετικούς τρόπους, αναλόγως το κοινό στο οποίο απευθύνομαι.
Είμαι προβληματισμένος για το πώς να γράψω. Να γίνω περιγραφικός; Να αποτυπώσω συναισθήματα; Να περιγράψω εμπειρίες; Ανοίγω ένα τετράδιο που είχα μαζί μου και έγραφα 2-3 πραγματάκια που και που. Παραθέτω το 1ο κομμάτι που έγραψα:
“Watching Bulgarians play is like watching pandas mate” *
Τα χωριά της νότιας Βουλγαρίας είναι αληθινά. Ίσως αυτό να μην είναι το κατάλληλο επίθετο για να τα περιγράψω αλλά είναι το μόνο που μπορώ να σκεφτώ τώρα. Το τώρα είναι 2:07 ώρα Ελλάδος, δεν ξέρω εάν υπάρχει διαφορά ώρας μεταξύ Ελλάδας και Βουλγαρίας και δεν με νοιάζει. Μετά από 9 ώρες στην σέλα του Versys το 2:07 είναι αργά. Η περασμένη ώρα και οι 7 μπύρες που καταναλώθηκαν από την στιγμή που έφτασα στο Veliko Tarnovo δυσκολεύουν πολύ την καταγραφή των σκέψεων αυτών.
Ας προσπαθήσω όμως να ανατρέξω σε ότι πέρασε από το μυαλό μου σήμερα. Η αναχώρηση έλαβε χώρα στις 9:30 από την Δράμα. Ο φίλος μου ο Γιώργος (nickname Ζάχος) με φιλοξένησε στο σπίτι του για 2 μέρες και ήταν μια καλή ευκαιρία να μάθω τα νέα του, να πεταχτώ μέχρι την Καβάλα να δω γνωστούς και φίλους από τα φοιτητικά μου χρόνια και να δω μερικές λεπτομέρειες για το ταξίδι. Το ταξίδι. 3 χρόνια τώρα γυρνάει στο μυαλό μου ένα τέτοιο ταξίδι. Ο προορισμός έχει αλλάξει ουκ ολίγες φορές αλλά η ιδέα είναι η ίδια, «ταξίδι στην Ευρώπη με μηχανή». Σήμερα λοιπόν, ξαπλωμένος στις μαξιλάρες ενός hostel στην Βουλγαρία και γράφοντας ότι μου έρθει στο κεφάλι θα έλεγα πως πήγε καλά.
1218 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου. 500 περίπου διανύθηκαν σήμερα σε 9 ώρες. Ο κώλος μου πονάει, το κεφάλι μου γυρίζει. Παύση. Ο Vic, ο Simon και ο Marc επέστρεψαν. Δεν με προσέχουν, το σχολιάζω, γελάμε. Αναφερόμαστε στην Βουλγαρία (**) και λέμε πως θα τα πούμε το πρωί. Κάθονται στον υπολογιστή και προσπαθώ να αγνοήσω τις ομιλίες και να θυμηθώ τις σκέψεις μου. Εκνευρίζομαι. Όχι με αυτούς, με εμένα. Δεν μπορώ να θυμηθώ. Καθ’ όλη την διαδρομή από τα σύνορα μέχρι την Plovdiv αφηγούμουν τις σκέψεις μου στον εαυτό μου. Τώρα μπορώ να θυμηθώ μόνο τα μισά.
Μπορώ να θυμηθώ τον Γιόχαν και τον πατέρα του, τους τεχνίτες της πέτρας οι οποίοι ήταν η πρώτη μου γνωριμία στην Βουλγαρία. Λίγα χιλιόμετρα από τα σύνορα, βλέπω τον 1ο τεχνίτη, σκέφτομαι να σταματήσω μα δεν το κάνω. Βλέπω κι άλλους, συνεχίζω. Σκέφτομαι πως αυτό το ταξίδι έχει να κάνει με ανθρώπους και στην πρώτη ευκαιρία σταματάω. Εκεί ήταν ο Γιόχαν με τον πατέρα του. Ο Γιόχαν μιλούσε αγγλικά τέλεια, Τους παίρνω μερικές φωτογραφίες και με ρωτάνε που πηγαίνω. «Στην Βουλγαρία θα μείνω στο Veliko Tarnovo» λέω. «It’s far» λέει ο Γιόχαν. «Τελικά θα καταλήξω Amsterdam» συνεχίζω. «Nice trip» αποκρίνεται. Μιλάμε για λίγο για τις πέτρες, σφίγγουμε τα χέρια και συνεχίζω. «Ωραία», σκέφτομαι, «αν συνεχίσω έτσι δεν θα φτάσω ποτέ», και έτσι συνέχισα. Προσπαθώ να θυμηθώ τι άλλο σκεφτόμουν τις ατελείωτες αυτές ώρες επάνω στην μηχανή. Σκεφτόμουν πόσοι άραγε μοτοσικλετιστές να είναι διασκορπισμένοι στην Ευρώπη σκεπτόμενοι παρόμοια πράγματα. Δεν ξέρω γιατί, μα με απασχόλησε μόνο η Ευρώπη. Φαντάζομαι λόγω οικειότητας. Σκεφτόμουν εάν το τεράστιο χαμόγελο που φώτισε το πρόσωπο της πανέμορφης κοπέλας στο καφέ στην άκρη του δρόμου ενώ πέρναγα το προκάλεσα εγώ ή κάτι άλλο. Η αλήθεια λίγη σημασία έχει. Επιλέγω να πιστέψω πως ήμουν εγώ.
Υπήρχαν κι άλλες σκέψεις. Πολλές. Σκέψεις τις οποίες δεν θυμάμαι τώρα. Θυμάμαι όμως την σωματική υπόσταση του ταξιδιού. Ήταν εξουθενωτική. 500 χλμ σε 9 ώρες. Βγάλτε μέση ωριαία. 80% επαρχιακοί δρόμοι. Η άσφαλτος σκατά. Λακκούβες, μπαλώματα, αγελάδες, άλογα, άμαξες. Η διαδρομή υπέροχη. Όσο οδηγούσα τόσο εκνευριζόμουν γιατί συνειδητοποιούσα πως η διαδρομή θα διαρκέσει περισσότερο από όσο υπολόγιζα. Ήθελα να σταματήσω σε κάθε στροφή. Να πάρω φωτογραφίες. Να προσπαθήσω να χωρέσω την ομορφιά σε ένα κάδρο. Όσα μπορούσα τα προσπέρασα. Δεν μπορούσα να προσπεράσω τον πιτσιρικά ο οποίος ψάρευε σε 10 πόντους νερού από την κορφή ενός αποχετευτικού αγωγού. Δεν μπορούσα να προσπεράσω τις πανέμορφες λίμνες και τις τεράστιες εκτάσεις πράσινου. Σιγά σιγά το σκηνικό αλλάζει. Τα βουνά δίνουν την θέση τους σε μια ξερή πεδιάδα και η δροσιά σε μια ενοχλητική αίσθηση ζέστης.
Φτάνω στην Φιλιππούπολη. Εδώ σχεδίαζα να φάω κάτι και να συνεχίσω. Όμως είμαι πίσω στο πρόγραμμα, οπότε τράπεζα – βενζίνη και φύγαμε. Εθνική οδός. Γρήγορα αλλά βαρετά χιλιόμετρα. 180 km/h και ο προορισμός πλησιάζει. Η εθνική τελείωσε. Πίσω στους επαρχιακούς. Με κάθε στροφή, αρκετός χαμένος χρόνος. Τα χιλιόμετρα εάν και λίγα στον αριθμό, φαίνονται πολλά. Πολλά λόγω της κούρασης και των δρόμων. Δρόμοι υπό κατασκευή (χώμα) αλλά και ολοκαίνουργια κομμάτια στα οποία θα ζήλευε ένα supersport. Φτάνω επιτέλους στον προορισμό. Veliko Tarnovo. Η παλιά πρωτεύουσα της Βουλγαρίας. Πανέμορφη πόλη. Εκνευρίζομαι κι άλλο. Η ώρα είναι σχεδόν 6. Υπολόγιζα να είμαι εδώ κατά τις 2. Σκατά. Βρίσκω το hostel. Αφήνω τα πράγματα, πίνω μια μπύρα με τα παιδιά που μένουν εκεί και φεύγω για να πάρω καμιά φωτογραφία όσο ακόμα έχει φως. Όπως επιστρέφω στο hostel βρίσκω τα παιδιά τα οποία πάνε για φαγητό και τους ακολουθώ.
Η συζήτηση στο φαγητό κινήθηκε γύρω από πολλά θέματα, άλλα σοβαρά, άλλα χιουμοριστικά. Μετά το φαγητό βρεθήκαμε σε ένα περίεργο bar με νεαρούς σε ηλικία Βούλγαρους, περίεργη μουσική και φθηνή μπύρα. Εκεί παρατήρησα τον Άγγλο της παρέας να τσουγγρίζει την μπύρα του με τους Βούλγαρους λέγοντας «Γεια μας!». Κάτι το οποίο φυσικά έμαθε κατά το δείπνο. Αυτή η εικόνα ήταν ότι χρειαζόμουν για να επιστρέψω και να κοιμηθώ γαλήνια αναρωτώμενος τι διάολο θα συναντήσω αύριο
*,** Το σχόλιο αυτό το έκανε ο Marc όταν μπήκε στο hostel και με προέτρεψε να το σημειώσω όταν με είδε να γράφω. Το σημείωσα λοιπόν στο πάνω μέρος της σελίδας οπού και πήρε την μορφή του τίτλου.
Σημείωση : Μην δώσετε σημασία σε ότι φαίνεται ασυνάρτητο στο παραπάνω κείμενο. Όπως θα καταλάβατε δεν ήμουν και στην καλύτερη κατάσταση όταν το έγραφα και η μεταφορά ήταν αυτούσια.
Το παραπάνω ήταν η αποτύπωση των σκέψεων μου την πρώτη νύχτα του ταξιδιού εκτός Ελλάδος. Ήταν ένας μεγάλος πρόλογος. Δεν θα συνεχίσω έτσι το ταξιδιωτικό γιατί θα είναι πολύ μεγάλο και γιατί ο τρόπος γραφής άλλαξε στην πορεία και κάποια στιγμή σταμάτησε. Επέλεξα αυτό το κομμάτι γιατί δείχνει τα πρώιμα συναισθήματα που μου γέννησε το ταξίδι και είναι πιστεύω αντιπροσωπευτικά και εύκολα εντοπίσιμα.
Στις στροφές τις Καβάλας με τον φίλο μου τον Ζάχο.
179840
Απολαμβάνωντας την Βουλγάρικη φύση.
179841
Πολλά δέντρα και πολλές λίμνες, ένας φυσικός θυσαυρός τόσο κοντά στην Ελλάδα.
179842
Ο πιτσιρικάς που ψάρευε στην μέση του πουθενά, χωρίς καμία πιθανότητα να πιάσει κάτι, ήταν ένας τέλειος συμβολισμός της ελπίδας.
179847
Παρόμοια κάρα συνάντησα πολλές φορές στην Νότια Βουλγαρία. Οι επιβάτες τους, πάντα χαρούμενοι και φιλικοί, χαιρετούσαν καθώς πέρναγα.
179848
Το πανέμορφο Veliko Tarnovo.
179850
Στο εστιατόριο με τα παιδιά από το hostel. Στην φωτογραφία είμαι με τον Vic και τον Oyo.
179851
Έτοιμος να ξυπνήσω και την Leela και να αρχίσουμε το ταξίδι προς Sibiu, Ρουμανία.
179852
Κάπως έτσι λοιπόν πέρασε η πρώτη μου μέρα ταξιδεύοντας με μηχανή εκτός των συνόρων. Το μυαλό μου γεμάτο έντονες εικόνες. Εικόνες οι οποίες συνέχισαν και στο υπόλοιπο ταξίδι αλλά έγιναν πιο απαλές, τα Βαλκάνια δημιουργούν στον ταξιδιώτη μια αίσθηση που δύσκολα περιγράφεται. Ίσως να μην είναι η ομορφότερη φύση, σίγουρα δεν είναι οι καλύτεροι δρόμοι αλλά έχουν αυτό το αίσθημα του πάθους, του μυστηρίου, του αγνώστου αλλά ταυτόχρονα του οικείου και του πραγματικού. Η επιτυχία της πρώτης διανυκτέρευσης με γέμισε αυτοπεποίθηση και ήμουν έτοιμος να συνεχίσω για Ρουμανία.
Στην Ρουμανία διεξαγόταν ο αγώνας Red Bull Romaniacs. Ένας αγώνας τον οποίο εδώ και 3 χρόνια που γνωρίζω την ύπαρξη του, θέλω να πάω να τον δω. Μετά από το πρωινό στο hostel, αρνήθηκα με δυσκολία την πρόταση των παιδιών που είχα γνωρίσει εχθές να πάμε να δούμε το κάστρο, σκεπτόμενος πως δεν θέλω να οδηγάω νύχτα και πως η διαδρομή μπορεί να είναι απρόβλεπτη. Χαιρετώ τα παιδιά και την Eva, την ιδιοκτήτρια του hostel, με την υπόσχεση πως θα ξαναπάω, βγάζω την μηχανή από το κελάρι που πέρασε την νύχτα, φορτώνω και φεύγω. Μετά από μια σύντομη και παράλογη συνάντηση με Βούλγαρους αστυνομικούς οι οποίοι βαρέθηκαν να προσπαθούν να κερδίσουν το λάδωμα τους και με άφησαν να φύγω χαμογελώντας και χτυπώντας με συγκαταβατικά στην πλάτη, είμαι στον δρόμο για τα σύνορα.
100 χιλιομετράκια καλού επαρχιακού δρόμου (και οι προηγούμενοι επαρχιακοί κοντά στο Veliko Tarnovo ήταν καλοί, τους αδίκησα στις σημειώσεις μου) φτάνω στην γέφυρα που διασχίζει τον Δούναβη και σε πάει στο συνοριακό φυλάκιο της Ρουμανίας. Η γέφυρα εντυπωσιακή, αλλά ο δρόμος επάνω της κακός. Η θέα του Δούναβη όμως είχε κερδίσει όλη μου την προσοχή. Ήταν η πρώτη φορά που τον είδα αλλά στην συνέχεια του ταξιδιού θα τον διέσχιζα πολλές ακόμα. Σκεφτόμουν πόσο έχει επηρεάσει αυτό το ποτάμι την Ευρώπη και ότι θα ήθελα να κάνω μια διαδρομή παράλληλα του όπως είχα δει σε μια σειρά του discovery νομίζω. Από την αρχή του, μέχρι το δέλτα στην Μαύρη Θάλασσα. Μπήκε στο trip wish list. Αλλάζω χρήματα, δεν παίρνω την κάρτα που χρειάζεται για να οδηγάς στην Ρουμανία, γενικά δεν με απασχόλησαν πολύ τέτοιες λεπτομέρειες, και πάω για Βουκουρέστι όπου έλεγα να πιω έναν καφέ και να συνεχίσω για Sibiu οπού ήταν και η πόλη στην οποία γινόταν το Romaniacs.
Γενικά η οδήγηση στην Ρουμανία ήταν κάτι που δεν θέλω να ξανακάνω. Δεν ξέρω αν ήμουν άτυχος και πέτυχα όλα τα στραβά στον δρόμο αλλά πραγματικά θεωρώ ότι είμαι τυχερός που δεν είχα κάποιο ατύχημα. Κάνω γύρω στα 3 χιλιόμετρα μέσα στο Βουκουρέστι πριν αποφασίσω να γυρίσω πίσω και να πάω κατευθείαν για εθνική προς Sibiu. Αν η Αθήνα είναι χάος, δεν ξέρω πως μπορώ να περιγράψω το Βουκουρέστι. Τα φανάρια είχαν λίγη σημασία, οι κόρνες και το θράσος περισσότερη. Σε δρόμο με 2 λωρίδες ανά κατεύθυνση και πεζοδρόμιο στην μέση, σταματάει μπροστά μου στην δεξιά λωρίδα ταξιτζής, παίρνει πελάτη, κόβει όλο το τιμόνι αριστερά, καβαλάει πεζοδρόμιο και πάει στο αντίθετο… Ένα κομμάτι του δρόμου λίγο έξω από την πόλη ήταν υπό κατασκευή με αποτέλεσμα να πετάνε παντού χαλίκια από τα αυτοκίνητα τα οποία πήγαιναν υπερβολικά γρήγορα. Μέτρησα μια μελανιά στο γόνατο και εάν δεν είχα και κλειστή την ζελατίνα, θα μέτραγα και μάτι…
Ο δρόμος μέχρι το Sibiu ήταν λίγο εθνική και λίγο επαρχιακός, η εθνική βαρετή, ο επαρχιακός πανέμορφος, καλός σε μερικά κομμάτια του, χάλια σε άλλα. Πολλές νταλίκες παντού, πιστεύω πως τα μισά περίπου οχήματα που είδα, ήταν νταλίκες. Όλοι οι οδηγοί, νταλίκες και ΙΧ, δεν σου έδιναν καμία σημασία, τι μυγάκι, τι μηχανή. Προσπερνάγανε στο χιλιοστό, τρέχανε πολύ και όταν αποφάσιζες να κάνεις καμιά πιο ασυνήθιστη προσπέραση, μάζευες τα καντήλια σου. Η διαδρομή όμως ήταν μαγευτική, αριστερά μου είχα καταπράσινο θεόρατο δάσος, και δεξιά μου λίμνες και ποτάμι. Στεναχωρήθηκα πολύ που δεν μπόρεσα να την απολαύσω.
Καμιά 80αριά χιλιόμετρα πριν το Sibiu αρχίζει να βρέχει και κάνει την οδήγηση ακόμα πιο δυσάρεστη. Στα 80 αυτά χιλιόμετρα είδα 3 καραμπόλες… Σε μία στάση για να τσεκάρω εάν έχω το πορτοφόλι μου, το οποίο δεν ένοιωθα με τα χοντρά γάντια, σταματάει μπροστά μου ένα αμάξι με alarm. Αρχικά απορώ αλλά μετά παρατηρώ την πινακίδα και ένα γνώριμο αυτοκόλλητο στο πίσω μέρος. Οι πινακίδες ήταν ελληνικές, το αυτοκόλλητο ήταν το σήμα του off-road.gr και ο οδηγός ήταν ο Σπύρος.
Ο Σπύρος Κατσιμαλής είναι ο δημιουργός του www.off-road.gr (http://www.off-road.gr/) και βρισκόταν εκεί για το Romaniacs φυσικά. Με ενημέρωσε πως αγωνίζονται και 2 Έλληνες, ο Γιώργος Μανωλίδης και ο Γιώργος Κοινωνάς στους οποίους αξίζει ένα μεγάλο μπράβο γιατί πήραν μέρος με δικά τους έξοδα και μερικούς χορηγούς. Φτάνοντας στο Sibiu, βρίσκω πάλι τον Σπύρο, βρίσκω ένα hostel και πάω προς τα paddocks. Εκεί γνωρίζω τους 2 Γιώργηδες και 2 φίλους τους που είχαν έρθει να παρακολουθήσουν τον αγώνα, τον Χρήστο και τον Σπύρο. Κάναμε ένα βολτάκι στο πανέμορφο Sibiu και πήγαμε σε μερικά bar τα οποία, όπως και στην Βουλγαρία, ήταν όλα υπόγεια.
Στο Sibiu υπάρχουν αμέτρητα κλασσικά κτήρια, άλλα περισσότερο άλλα λιγότερο συντηρημένα. Όλα όμως πολύ όμορφα.
179853
Η Μεγάλη Πλατεία την νύχτα.
179856
Η έντονη ζέστη ήταν μια καλή δικαιολογία για να παίξουν τα πιτσιρίκια στο συντριβάνι της πλατείας.
179857
Οι επόμενες 2 μέρες περιελάμβαναν τον Πρόλογο, το πιο γνωστό μέρος του Romaniacs, και την 1η μέρα του 4ήμερου αγώνα.
Ο Πρόλογος είναι ένα event το οποίο διεξάγεται μέσα στην πόλη, περιλαμβάνει ευφάνταστα και δύσκολα εμπόδια και δεν είναι μέρος του κανονικού αγώνα. Ο φετινός Πρόλογος όμως ήταν φτωχότερος από άλλες φορές, αλλά εξίσου εντυπωσιακός.
Ενώ οι Dirty Brothers (το όνομα της ομάδας των Κοινωνά – Μανωλίδη) πήγαιναν πολύ καλά, ο Κοινωνάς είχε μια πτώση η οποία προκάλεσε την ανάφλεξη του KTM του. Ο ίδιος έπαθε μόνο ένα μικρό έγκαυμα αλλά η μηχανή είχε γίνει χάλια. Παρά την απίστευτη αυτή ατυχία τα παιδιά δεν το βάλανε κάτω και με την βοήθεια των φίλων τους κατάφεραν να επισκευάσουν την μηχανή και να την έχουν έτοιμη για τον αγώνα την επόμενη μέρα, κερδίζοντας τον θαυμασμό όλων των paddocks.
Μια κοντινή βόλτα για να παρακολουθήσουμε την 1η μέρα του αγώνα ήταν ότι χρειάστηκε για να λατρέψω την φύση της Ρουμανίας και να ζηλέψω που δεν είχα ένα εντουράκι για να βολτάρω. Πελώριοι καταπράσινοι λόφοι, κυρίως γρασίδι και μερικές συστάδες δέντρων εδώ κι εκεί, παρακάτω πυκνό δάσος, παρακάτω ποταμάκια και μικρά φαράγγια. Χωμάτινος παράδεισος, κάποια στιγμή θα οδηγήσω ένα τζιπάκι ή ένα εντουράκι σε αυτά τα μέρη…
Ο αγώνας είχε πολλά πρόσωπα, τεράστιες φλαταδούρες, ανηφόρες – γκρεμούς, στενά μονοπάτια και τερματισμό μέσα στο Sibiu μετά από μερικά τεχνητά εμπόδια. Δεν είχαμε δει τους Γιώργηδες καθόλου αλλά τους είδαμε μετά, στα paddocks. Είχαν άλλη μια ατυχία, το GasGas του Μανωλίδη είχε σπάσει τον άξονα της τρόμπας νερού. Μετά από πολύωρες εργασίες και πατέντες έγινε μια επισκευή η οποία όπως έμαθα μετά δεν άντεξε. Μετά από την ανταπόκριση μου σχετικά με το rider’s meeting (τα παιδιά δεν μπορούσαν να πάνε γιατί έφτιαχναν το GasGas) τους ευχήθηκα καλή τύχη και τους αποχαιρέτησα μιας και την επόμενη έφευγα για Βουδαπέστη.
Οι αριθμοί των 2 Ελλήνων αγωνιζόμενων.
179861
Ομάδα Σουηδών στρατιωτικών με την υποστήριξη του Σουηδικού Στρατού. Φανταστείτε να ρωτάγαμε κι εμείς εδώ για κάτι τέτοιο.
179862
Romaniacs Prologue 2009, 1.
179865
Romaniacs Prologue 2009, 2.
179866
Romaniacs Prologue 2009, 3.
179867
Romaniacs Prologue 2009, 4.
179868
Η παρακάτω κυρία, ντυμένη στα καλά της, όποτε άκουγε το πλήθος να χειροκροτεί άρχιζε να χορεύει και να πανηγυρίζει ξέφρενα. Δεν χρειάζεται να είσαι λοιπόν φανατικός χωμάτινος ή έστω μοτοσυκλετιστής για να ευχαριστηθείς ένα θέαμα σαν αυτό.
179869
Η μηχανή του Κοινωνά μετά το ατύχημα του και την φωτιά.
179870
Η διαθέση παρέμεινε καλή και το γελιό δεν έλειψε ποτέ.
179871
Κατά την ανακατασκευή...
179872
... και το αποτέλεσμα αυτής.
Η ομάδα που κατάφερε να ανακατεσκευάσει μια καμένη μηχανή και κέρδισε τον σεβασμό όλων των paddocks. "Ποιος χρειάζεται εργοστασιακή ομάδα;"
179873
Το 1ο spectator point στην 1η μέρα του αγώνα.
179874
Πρόβατα μαζεμένα στην σκιά στην απέναντι πλαγιά.
179875
Μοναχική καλύβα σε μια πλαγιά παραπέρα.
179876
Οι μηχανές των θεατών παρκαρισμένες.
179877
Άφιξη των αγωνιζόμενων.
179878
Διατάραξη ησυχίας.
179880
Το εμπόδιο του spectator point.
179881
Για κάποιους εύκολο...
179882
... για άλλους δύσκολο.
179883
Η διαδρομή μέσα στο Sibiu, δίπλα στο ποτάμι.
179884
Το wallride, η ατραξιόν της συγκεκριμένης μέρας. Οι αναβάτες είχαν την επιλογή να μην το περάσουν αλλά όσοι το επιχειρούσαν είχαν bonus 20 λεπτών.
179885
Μια αναμενόμενη κατάληξη.
Εξωτερικό λινκ λόγω μεγέθους αρχείου. Θέλει λίγη ωρίτσα το loading, υπομονή.
http://img136.imageshack.us/img136/3092/bloomw.gif
Ο τερματισμός της 1ης ημέρας.
179887
Οι επισκευές στο GasGas, κράτησαν μέχρι αργά.
179888
Είχα μπροστά μου 400 χιλιόμετρα Ρουμάνικου επαρχιακού δρόμου μέχρι τα σύνορα και η προηγούμενη διαδρομή με είχε τρομάξει λίγο. Ευτυχώς τα πράγματα ήταν καλύτερα, ο δρόμος μια χαρά, ο καιρός ζεστός και η κίνηση λιγότερη. Είδα βέβαια 2 νταλίκες έξω από τον δρόμο και κάθε 5 λεπτά έβλεπα ένα σκοτωμένο ζώο στον δρόμο. Λίγο πριν από τα σύνορα, φτάνω σε ένα μποτιλιάρισμα. 1 λωρίδα ανά κατεύθυνση, στην δικιά μου τα οχήματα ήταν σταματημένα, η άλλη άδεια. Κοιτάζοντας λίγο μπροστά μπορούσα να δω αυτοκίνητα μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι. Βγαίνω λοιπόν στο αντίθετο και αρχίζω να πηγαίνω.
Αυτό που ακολούθησε ήταν μία από τις πιο σουρεαλιστικές στιγμές της ζωής μου. Πιστεύω πως ήταν ότι πιο κοντά θα ζήσω ποτέ στο μονοπλάνο με το μποτιλιάρισμα (http://www.youtube.com/watch?v=wC9d9rxjuhg) του Godard στο Weekend. Καθώς πέρναγα σιγά-σιγά ανάμεσα από τα διάφορα πηγαδάκια οδηγών οι οποίοι με αγριοκοιτούσαν λίγο, είδα πιτσιρίκια να χοροπηδάνε πάνω σε καπώ, οδηγούς να έχουν βάλει δυνατά την μουσική και να χορεύουν, άλλους να κάθονται κάτω από δέντρα στην άκρη και να πίνουν μπύρες, ένας άλλος είχε βγάλει ψησταριά και έψηνε, ανάμεσα στα αμάξια υπήρχε και μια άμαξα, άλλοι από την γύρω περιοχή άδραξαν την ευκαιρία και προσπαθούσαν να πουλήσουν στους οδηγούς ότι μπορούσαν να βρουν. Περνώντας μέσα από αυτό, δεν σταμάτησα να βγάλω ούτε μια φωτογραφία. Δεν ήθελα να θυσιάσω την εμπειρία για μερικές φωτογραφίες. Όπως έχουν γράψει κι άλλοι για την οδήγηση στις Άλπεις, απλά θες να συνεχίσεις να οδηγείς. Ανόμοια σύγκριση ίσως, αλλά τα συναισθήματα είναι όμοια. Η αιτία του μποτιλιαρίσματος ήταν φυσικά μια νταλίκα η οποία ήταν κάθετα στον δρόμο και παντού κάτω λάδια. Μετά από λίγη αναμονή για να ρίξουν χώμα, περνάω και φτάνω στα σύνορα.
Έχω μπροστά μου λίγα χιλιόμετρα επαρχιακού, καμιά 150άρα σε εθνική και μετά Βουδαπέστη. Από τα πρώτα χιλιόμετρα χάνεται η αίσθηση των Βαλκανίων και μπαίνω πλέον σε mood κεντρικής Ευρώπης. Το μόνο που παρέμεινε ίδιο στις 2 χώρες ήταν οι πάγκοι με φρούτα και λαχανικά που βρισκόντουσαν έξω από τα σπίτια κοντά στον δρόμο. Στην εθνική είδα τεράστιες πινακίδες οι οποίες έδειχναν έναν μοτοσικλετιστή μέσα από τον καθρέφτη ενός αυτοκινήτου και από κάτω έγραφαν (φαντάζομαι) «Προσέχετε τους μοτοσικλετιστές». Ωραία, σκέφτηκα, θα έχουν πολλές μοτοσυκλέτες εδώ. Αυτό που αντίκρισα στην Βουδαπέστη όμως δεν μπορούσα να το φανταστώ.
Οδηγώντας μέσα στην πόλη όλοι με χαιρετούσαν και απλά υπέθεσα πως βλέπουν τις βαλίτσες και χαιρετάνε όπως θα κάνανε στην εθνική. Έκανα λάθος όμως. Όλοι χαιρετάνε όλους παντού. Scooters, supersports, choppers. Σε κάθε φανάρι σταμάταγα και έκανα νεύματα δεξιά και αριστερά. Δεν χρειάζεται καν να είσαι πάνω στην μηχανή, δίπλα της και κρατώντας το κράνος, πάλι χαιρετάνε. Στην αρχή μου φάνηκε γελοίο, όσο περισσότερα οδήγαγα όμως τόσο περισσότερα ένιωθα σαν μέλος μιας «φυλής», μιας ιδιαίτερης ομάδας, και αυτό ήταν μια πολύ ωραία αίσθηση. Μια αίσθηση εντελώς αντίθετη από αυτό που νοιώθω όταν οδηγάω στην Αθήνα που όταν βγαίνουμε στον δρόμο είμαστε έτοιμοι να φάμε ο ένας τον λαιμό του άλλου.
Στην Βουδαπέστη έφτασα αργά το μεσημέρι και αντιμετώπισα ένα πρόβλημα. Οι προηγούμενες πόλεις που διανυκτέρευσα, Veliko Tarnovo και Sibiu, ήταν μικρές πόλεις οπότε η πλοήγηση σε αυτές ήταν σχετικά εύκολη. Βρίσκεις την κεντρική πλατεία, τον κεντρικό δρόμο και είσαι οκ. Η Βουδαπέστη όμως είναι μια πόλη με σχεδόν 2.000.000 κατοίκους. Χωρίς καλό χάρτη και χωρίς να έχω ιδέα για την δομή της πόλης ήμουν λίγο χαμένος. Σε μια από τις πολλές στάσεις που έκανα για να προσπαθήσω να βγάλω άκρη με τον γενικό χάρτη που είχα περνάει μια Africa δίπλα μου και με κοιτάει, μετά από λίγο, ξαναγυρνάει από το πεζοδρόμιο και με ρωτάει «Έλληνας είσαι;».
Ο οδηγός ήταν ο Adam. Ούγγρος ο οποίος μιλάει τέλεια Ελληνικά, έχει ταξιδέψει πολύ στην Ελλάδα, είναι συντηρητής αρχαιοτήτων στο Αρχαιολογικό Μουσείο και ασχολείται με το πρόγραμμα Erasmus για τις ανταλλαγές φοιτητών Συντήρησης Αρχαιοτήτων από το ΤΕΙ Αθήνας. Εκείνες τις μέρες φιλοξενούσε στο σπίτι του μια Ελληνίδα φοιτήτρια η οποία πριν έμενε σε hostel. Παίρνει λοιπόν τηλέφωνο, και προσφέρεται να με πάει μέχρι το hostel. Το βρίσκει εύκολα αλλά ήταν γεμάτο. Μου σχεδιάζει λοιπόν έναν πρόχειρο χάρτη της Βουδαπέστης, μου λέει που μπορώ να βρω ένα άλλο hostel, μου δίνει την διεύθυνση και το τηλέφωνο του και φεύγει γιατί είχε κάποιες υποχρεώσεις. Το σχεδιάγραμμα με βοήθησε πολύ και βρίσκω εύκολα ένα άλλο hostel το οποίο ήταν κι αυτό γεμάτο αλλά μου έδωσαν έναν αναλυτικό χάρτη της πόλης. Βρίσκω άλλο, γεμάτο. Το επόμενο το ίδιο, και το επόμενο από αυτό. Συνολικά πρέπει να πήγα σε 6-7 hostels, όλα γεμάτα.
Τις προηγούμενες μέρες στην Βουδαπέστη γινόταν το φεστιβάλ Sziget, ένα από τα μεγαλύτερα μουσικά φεστιβάλ της Ευρώπης. Το Σαββατοκύριακο διεξαγόταν το Red Bull Air Race και την Κυριακή ήταν η εθνική εορτή της Ουγγαρίας. Η εύρεση καταλύματος λοιπόν ήταν σχεδόν αδύνατη. Έχει πλέον βραδιάσει, πρέπει να ήταν 9 – 10 όταν είπα να πάρω τον Adam ένα τηλέφωνο να τον ρωτήσω εάν υπάρχει κανένα camping πριν πάω να την πέσω σε κανένα βουνό ή φύγω για Βιέννη που ήξερα ότι υπάρχει σπίτι να με φιλοξενήσει. Πάντα πρόθυμος να βοηθήσει, ο Adam με καλεί από το σπίτι του για να μου δώσει οδηγίες για ένα camping λίγο έξω από την πόλη. Βρίσκω εύκολα το σπίτι του, μου σχεδιάζει πάλι έναν χάρτη και ξεκινάω για να βρω το camping. Μετά από μερικές βόλτες (χάθηκα αρκετές φορές) βρίσκω ένα camping. Από το μεσημέρι που έφτασα Βουδαπέστη, έστησα την σκηνή στις 00:30.
Το σχέδιο ήταν να μείνω στην Βουδαπέστη μία νύχτα και να συνεχίσω. To Air Race, η εθνική εορτή της Ουγγαρίας και η υπόσχεση πως είναι εντυπωσιακή, αλλά και η ομορφιά της Βουδαπέστης με κράτησαν 4. Τις 4 αυτές μέρες οδήγησα 350 χιλιόμετρα μέσα στην πόλη, υπνωτίστηκα από τον έντονο χαρακτήρα της Βουδαπέστης, τα πανέμορφα κτήρια της, τους δραστήριους, φιλικούς και κεφάτους ανθρώπους, έμεινα άφωνος βλέποντας από κοντά το Red Bull Air Race, εξεπλάγην όταν γνώρισα την Ελληνίδα που φιλοξενούσε ο Adam και αποδείχθηκε ότι την είχα γνωρίσει και στην Ελλάδα κάποτε, συζήτησα με μια παρέα Ελλήνων κατοίκων για την ζωή εκεί και τις διαφορές με την Ελλάδα, εκτίμησα την φιλοξενία και την διάθεση για βοήθεια του Adam η οποία με έκανε να νοιώσω πραγματικά ταξιδιώτης και έμεινα με ανοιχτό το στόμα βλέποντας πυροτεχνήματα πάνω από τον Δούναβη για 30 λεπτά.
Ο Adam την ώρα που με πέτυχε στον δρόμο.
179889
Η Leela περιμένωντας καρτερικά έξω από την σκηνή για να αρχίσει η εξερεύνηση της Βουδαπέστης.
179890
Το 1ο camping, Romay Camping.
179891
To 2o capming, Mini Camping, με την μισή τιμή και ομορφότερο περιβάλλον.
179892
Ο Δούναβης κοντά στο camping. Τα κουνούπια κατά την διάρκεια λήψης της φωτογραφίας αυτής με ανάγκασαν να την τραβήξω φορώντας το κράνος.
179893
Η Βουδαπέστη έτοιμη να υποδεχτεί το Red Bull Air Race.
179894
Εικαστική παρέμβαση σε ένα από τα φανάρια της πόλης.
179895
Το εντυπωσιακό κτήριο της Βουλής, τη νύχτα.
179896
Η γέφυρα Szechenyi.
179897
Η γέφυρα από την μεριά της Buda, οδηγούσε σε αυτό το τούνελ το οποίο με την σειρά του οδηγούσε σε έναν περιφερειακό. Προσέξτε τους ανθρώπους στην κορυφή του.
179898
Η βουλή, η γέφυρα Szechenyi και ένα αεροπλάνο. To Air Race έχει αρχίσει.
179899
Στο Air Race, τα αεροπλάνα χρονομετρούνται ενώ κάνουν μια διαδρομή περνώντας μέσα από ορισμένες πύλες. Στις μπλε πύλες πρέπει να περάσουν με τα φτερά οριζόντια με το έδαφος...
179900
...ενώ στις κόκκινες με τα φτερά κάθετα. Σε διαφορετική περίπτωση υπάρχει χρονική ποινή.
179901
Air Race είχα δει κάποτε στην τηλεόραση. Και μάλιστα στην Βουδαπέστη. Μου φάνηκε ενδιαφέρον σαν ιδέα και αρκετά θεαματικό αλλά δεν με είχε ξετρελάνει κιόλας. Οκ, αεροπλάνα να κάνουν αγώνα, πόσο ενδιαφέρον μπορεί να είναι; Τελικά είναι ένα από τα εντυπωσιακότερα πράγματα που έχω δει. Τα αεροπλάνα κινούνται με 370 km/h σε πολύ κοντινή απόσταση από το έδαφος, και κατά συνέπεια τους θεατές. Ο ήχος μόνο αυτων τον κινητήρων είναι αρκετός για να υπνωτίσει, όταν μάλιστα συνοδεύεται από τις γρήγορες αλλά απαλές αλλαγές πορείας των αεροπλάνων, δημιουργούν μια αξέχαστη εμπειρία.
179902
Εκτός από τον αγώνα, το πρόγραμμα περιελάμβανε και επιδείξεις με έναν πιλότο ελικοπτέρου ο οποίο έκανε πράγματα τα οποία θα ορκιζόμουν πως δεν γίνονται με ελικόπτερο...
179903
...αλλά και τους Flying Bulls, μια ομάδα πιλότων οι οποίοι έκαναν εντυπωσιακούς ελιγμούς και σχηματισμούς.
179904
Το Γυράδικο του Γαβρίλου το οποίο προσφέρει έναν από τους καλύτερους γύρους που έχω φάει. Εάν βρεθείτε στην Βουδαπέστη περάστε να του πείτε ένα γεια.
179908
Επίσκεψη στο χωριό Μπελογιάννης, ένα χωριό ιδρυμένο από πολιτικούς πρόσφυγες κατά την διάρκεια του εμφυλίου στην Ελλάδα.
179909
Όλες οι πινακίδες στα Ελληνικά και στα Ουγγρικά. Την βράδυ της ίδιας μέρας που το επισκέφτηκα είχε και ελληνικό γλέντι στο οποίο δεν μπόρεσα να παρευρεθώ γιατί ήμουν καλεσμένος του Adam για να δούμε τα πυροτεχνήματα που θα φώτιζαν τον Δούναβη με αφορμή την Εθνική Εορτή της Ουγγαρίας.
179910
20 Αυγούστου είναι η Μέρα του Αγίου Στεφάνου. Η μέρα που μεταφέρθηκαν τα λείψανα του Αγίου Στεφάνου στην Βούδα. Ο Άγιος Στέφανος, γνωστός με το όνομα Vajk πριν ασπαστεί τον Χριστιανισμό, ήταν ουσιαστικά ο ιδρυτής της Ουγγαρίας, όταν κέρδισε την διαμάχη με τον παγανιστή θείο τους και ένωσε τις παγανιστικές φυλές σε ένα έθνος.
Μέσα στον χώρο του παλατιού, εκατοντάδες πάγκοι πουλάνε διάφορα παραδοσιακά προϊόντα.
179911
Και ο κόσμος συρρέει κατά χιλιάδες. Στις όχθες του Δουναβή υπολογίζεται πως μαζεύονται 1.000.000 άνθρωποι για το σόου με τα πυροτεχνήματα.
Ξεχασμένη φωτό από το παραπάνω post.
179912
Στις πολεμήστρες του κάστρου με τον Adam και την οικογένια του. Στην φωτογραφία ο Adam, η γυναίκα του, και η αγέννητη τότε κόρη τους. Τώρα πρέπει να βρίσκεται και αυτή στον κόσμο.
179913
Μερικά από τα πυροτεχνήματα. Η όλη εμπειρία ήταν εξωπραγματική. Πυροτεχνήματα πάνω από τις γέφυρες, κατα μήκος του Δούναβη και πάνω από έναν κοντινό λόφο. Σας προτρέπω να ψάξετε για video από τον εορτασμό αυτό, ή ακόμα καλύτερα να κάνετε ένα ταξίδι στην Βουδαπέστη εκείνες τις μέρες.
179914
Τα πυροτεχνήματα τα συνόδευε μια απαλή μουσική και στο τέλος τους, ενώ η μουσική είχε σταματήσει, ακούστηκαν 1.000.000 άνρθωποι να ζητοκραυγάζουν. Πραγματικά πρωτόγνωρη εμπειρία.
179915
Μετά την Βουδαπέστη είχα κανονίσει να περάσω από Σλοβακία να συναντήσω τον Μενέλαο (menos). Ακολούθησα λοιπόν μια πανέμορφη διαδρομή παράλληλα του Δούναβη και περνώντας μια γέφυρα, μπήκα στην Σλοβακία. Συνέχεια σε επαρχιακούς δρόμους μέχρι την Nitra, την πόλη στην οποία μένει ο Μενέλαος.
Οι δρόμοι στην Σλοβακία ήταν έρημοι. Έβλεπα πολύ λίγα οχήματα να κινούνται, γεγονός που προκαλούσε ένα περίεργο συναίσθημα. Απόλυτα μόνος, σε μια χώρα για την οποία ξέρω ελάχιστα, σε μικρούς πανέμορφους καταπράσινους επαρχιακούς δρόμους χωρίς αναλυτικό χάρτη και χωρίς πολλές πινακίδες. Δεν γαμιέται, “All those who wander are not lost”, πάμε προς τα εκεί.
Τελικά βρίσκω εύκολα την Nitra και τον Μενέλαο και καθόμαστε στην πλατεία για μια μπυρίτσα. Αφού μου έδωσε μια γενική εικόνα για την χώρα, συζητήσαμε για ταξίδια, διαδρομές και γενικά περί των πάντων, είπαμε να πάμε προς Bratislava. Στον δρόμο κάναμε μια στάση στο Senec, για να δω πως περνάνε τις διακοπές τους οι Σλοβάκοι. Η περιοχή έχει μια πανέμορφη και πεντακάθαρη λίμνη στην οποία υπάρχουν καφετέριες , ξενοδοχεία, bar και τα σχετικά. Η παραλία που πήγαμε ήταν γεμάτη κόσμο, όπως και όλη η περιοχή, και πραγματικά με χάλασε που ήμουν με όλον τον εξοπλισμό και όχι με ένα μαγιό. Στην καφετέρια που κάτσαμε, η οποία ήταν πάνω στο νερό, ήπια και την φθηνότερη μπύρα του ταξιδιού, 0,75 ευρώ. Μετά από την γαλήνη και την ξεκούραση που προσέφερε το Senec, πήγαμε Bratislava.
Η Bratislava ήταν κι αυτή ήσυχη πόλη παρόλο που είναι η πρωτεύουσα. Αυτό έχει να κάνει με τον συνολικό πληθυσμό της Σλοβακίας ο οποίος είναι γύρω στα 5,5 εκατομμύρια διασκορπισμένα σε όλη την χώρα. Ένα γρήγορο φραπεδάκι στην ελληνική καφετέρια “areso” και ένα μικρό sightseeing στην παλιά πόλη. Η Bratislava δεν ήταν μια εντυπωσιακή πόλη, ήταν όμορφη και απλή, όπως και το υπόλοιπο κομμάτι της Σλοβακίας που είδα. Ήθελα να είμαι στην Βιέννη το βράδυ, οπότε δεν κάτσαμε για φαγητό. Πήγαμε παρέα με τον Μενέλαο μέχρι τα σύνορα οπού χαιρετηθήκαμε και είπαμε φυσικά πως θα τα ξαναπούμε κάπου, κάποτε.
Έρημοι δρόμοι. Παντού τριγύρω καλλιεργήσιμες εκτάσεις, άρα πεδιάδες, άρα ευθείες.
179930
Απλαμβάνοντας την μπυρα μας στο Senec. Σε αυτό το περιβάλλον η μπύρα κόστιζε 75 λεπτά, και το νερό 1 ευρώ.
- "Άσε, κερνάω εγώ"
- "Σιγά ρε, θα μπεις μέσα"
179931
Eλληνική καφετέρεια στην Bratislava, και φυσικά φραπεδάκι.
179932
Μαζί με τον Man at Work.
179935
Η Παλιά Πόλη της Bratislava.
179939
Ενώ περπατάμε λοιπόν και περνάμε από την Παλιά Πόλη, την όπερα, το δημαρχείο κτλ. Μπροστά από ένα ξενοδοχείο βλέπουμε και το παρακάτω...
179940
Για όσους δεν το κατάλαβαν, ορίστε.
179941
Μια Veyron από τις περίπου 200 που έχουν κατασκευαστεί με τιμή βασικής έκδοσης, 1.100.000?.
Εδώ μαζί με τον Μενέλαο.
179942
Το αμφιβόλου αισθητικής οικοδόμημα που δεσπόζει πάνω από την γέφυρα στην είσοδο της πόλης.
179943
Στο μικρό κομμάτι της εθνικής που οδηγεί στην Βιέννη, κοιτάω τον δρόμο μπροστά μου και σε κάθε λωρίδα , πάνω στην άσφαλτο, γράφει μια μεγάλη ευρωπαϊκή πόλη. Bratislava, Wien, Brno και από πάνω τους βελάκια για το ποια κατεύθυνση πρέπει να ακολουθήσεις.
Εκεί, έχοντας μπροστά μου αυτές τις επιλογές, πάνω στην μηχανή μου, έχοντας αφήσει πίσω έναν συνάδελφο μοτοσικλετιστή ταξιδιώτη, με την δροσιά της νύχτας να έχει αντικαταστήσει την αφόρητη ζέστη, ένοιωσα μια μεγάλη αίσθηση ελευθερίας. Τέτοιες μικρές στιγμές ήταν που μου θύμιζαν γιατί κάνω αυτό το ταξίδι. Κάποια στιγμή συνηθίζεις την αίσθηση του ταξιδιού και του αγνώστου και βασίζεσαι σε τέτοιες μικρές συνειδητοποιήσεις για να «γυρίσουν» κάτι στο κεφάλι σου και να σε γεμίσουν πάλι με αυτήν την ακατανόητη, απροσδιόριστη αίσθηση χαράς που έχεις όταν ταξιδεύεις με την μηχανή σου.
Από τους 3 προορισμούς που βρισκόντουσαν μπροστά στα λάστιχα μου, πήγαινα στην Βιέννη. Στην Βιέννη μένει ο Manfred, ένας οικογενειακός φίλος ο οποίος θα με φιλοξενούσε για 2 μέρες γιατί μετά κατέβαινε Ελλάδα για τις διακοπές του. Αφού βρήκα το σπίτι του εντυπωσιακά εύκολα (όταν στρίβεις σε τυχαίους δρόμους σε μια πόλη που δεν έχεις ξαναπάει ποτέ και βρίσκεις την οδό που ψάχνεις αισθάνεσαι πολύ ωραία), τακτοποιήθηκα και βγήκαμε για μια γρήγορη βραδινή βόλτα στην Βιέννη.
Η Βιέννη, ενώ είναι μια αρκετά όμορφη πόλη, μου φάνηκε λίγο «βαριά». Όλα αυτά τα μνημεία, τα κτήρια, τα παλάτια, τα πάρκα, οι κατοικίες μεγάλων προσωπικοτήτων της ιστορίας (Mozart, Einstein, Freud και τόσοι άλλοι) μου προκαλούσαν ένα δέος το οποία δεν ταίριαζε με την διάθεση που είχα στο ταξίδι. Κάναμε μια αρκετά εκτενή ξενάγηση σε όλη την πόλη με το αυτοκίνητο του Manfred, και πήγαμε σε έναν λόφο που προσφέρει μια απίστευτη θέα όλης της πόλη καθώς και σε ένα μοναστήρι λίγο έξω από την Βιέννη. Το δάσος στην διαδρομή προς το μοναστήρι είναι το πυκνότερο που έχω δει ποτέ, τα δέντρα σχεδόν ακουμπούσαν το ένα το άλλο.
Εκεί θυμήθηκα τις ιστορίες που μας έλεγε ο Μανωλίδης για τον αγώνα Erzberg Rodeo στον οποίο είχε τρέξει και τους περίεργους κανονισμούς που έχουν οι Αυστριακοί για το δάσος. Μας έλεγε πως δεν επιτρέπεται τα φορτηγά να οδηγάνε την νύχτα σε βουνίσιους δρόμους γιατί «κοιμάται το δάσος» και πως αν θες να πας βόλτα με τα πόδια πρέπει να φοράς ειδικά παπούτσια.
Ακολούθησε ένα παραδοσιακό Αυστριακό γεύμα με λουκάνικα, καπνιστό χοιρινό και διάφορα λαχανικά τουρσί, και άλλη μια βόλτα στο κέντρο της Βιέννης, αυτή τη φορά με τα πόδια. Το επόμενο πρωί είχε πρωινό ξύπνημα γιατί ο Manfred έπρεπε να πάει στο αεροδρόμιο. Αφού τον αποχαιρέτησα και του ζήτησα να μεταφέρει τις ευχές μου και τα νέα μου στην Ελλάδα άρχισα την άνοδο προς Πράγα. Ο καιρός απειλητικός αλλά τελικά γλύτωσα το βρέξιμο. Οι επαρχιακοί της Αυστρίας είναι πολύ ωραίοι αλλά είχαν έντονη την παρουσία της αστυνομίας, οπότε όριο και απόλαυση της διαδρομής.
Το εσωτερικό του καθεδρικού ναού του Αγίου Στεφάνου.
179945
Οι κήποι στο Belvedere.
179946
Μια λεπτομέρεια από το μοναστήρι που επισκεφτήκαμε και ακούσαμε τους ψαλμούς των μοναχών.
179947
Το πρώτο πράγμα που αντίκρισα στην Τσεχία ήταν casino, strip clubs, πολυκαταστήματα και, απ’ ότι μπορώ να φανταστώ, μπουρδέλα. Υπήρχαν τεράστιες ταμπέλες πάνω στον δρόμο που έδειχναν μια κοπέλα με εσώρουχα, έγραφαν μια τιμή (39 ή 49 ?) και μια επιγραφή από κάτω από την οποία μπορούσα να καταλάβω μόνο την λέξη “Sex”. Παρόλο που ήταν πρωί υπήρχε κινητικότητα στα πάντα.
Συνεχίζοντας, ο καιρός άρχισε να ανοίγει. Ο πρωινός ήλιος ήταν δυνατός αλλά υπήρχε ακόμα δροσιά. Η Τσέχικη εθνική με ενημερώνει πως η θερμοκρασία περιβάλλοντος είναι 21 βαθμοί και η θερμοκρασία ασφάλτου 31 (τώρα που το σκέφτομαι μου φαίνεται υπερβολικό). Ιδανικές συνθήκες, καταπράσινο περιβάλλον, αυτοκινητόδρομος με ανοιχτές μεγάλες στροφές και εγώ να ταξιδεύω. Άλλη μια μικρή μοτοσικλετιστική στιγμή μου. Παρακάτω συναντώ μια γέφυρα, σηκώνομαι όρθιος λοιπόν για να δω το ποτάμι, όπως έκανα στις περισσότερες γέφυρες, αλλά αντί για ποτάμι, βλέπω ένα χωριό! Ήταν η πρώτη φορά που βλέπω κάτι τέτοιο και ήταν πραγματικά πανέμορφο. Συνάντησα αρκετά τέτοια χωριά και στην Τσεχία και στην βόρεια Γερμανία. Χτισμένα μέσα σε ένα φαράγγι, με την εθνική να περνάει από πάνω τους, σαν να αποστασιοποιούνται κατά κάποιο τρόπο από την υπερανάπτυξη και τις μεγαλουπόλεις και να κάθονται γαλήνια στην γωνιά που έχουν επιλέξει.
Μπαίνοντας στην Πράγα η τύχη με βοήθησε να βρω εύκολα ένα hostel, και μάλιστα το καλύτερο όλου του ταξιδιού. Μπαίνοντας στο δωμάτιο γνώρισα τον Casler, έναν Αμερικάνο που ταξίδευε στην Ευρώπη ο οποίος ήταν ενθουσιασμένος με το γεγονός πως ταξίδευα με μηχανή και όχι με τρένο, και με ενημέρωσε πως παίζει ένα walking tour της πόλης σε λίγη ώρα. Αλλαγή υποδημάτων και μπλούζας και φύγαμε.
Τα walking tours τα θεωρώ must. Γίνονται από νέα άτομα, συνήθως άλλης εθνικότητας από την χώρα στην οποία δουλεύουν, οπότε έχουν μια εξωτερική ματιά στο όλο θέμα και δεν φοβούνται να σχολιάσουν ή να κριτικάρουν χιουμοριστικά. Επίσης είναι δωρεάν, στο τέλος δίνεις ένα φιλοδώρημα εάν πιστεύεις ότι άξιζε. Στις 3 ώρες περίπου του tour, έγινε μια μικρή ανασκόπηση στην ιστορία της Τσεχίας και ένα πέρασμα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα. Μέσω του tour γνώρισα αρκετά ακόμα άτομα, μεταξύ των οποίων ο Δημήτρης, ένας φοιτητής που είναι στο πρόγραμμα Erasmus στο Βερολίνο και βρισκόταν στην Πράγα για την συναυλία των Radiohead που γινόταν εκείνο το βράδυ. Όταν λοιπόν η υπόλοιπη παρέα πήγε στην συναυλία εγώ επέστρεψα για λίγη ξεκούραση και μπάνιο στο hostel.
Το βράδυ το πέρασα στο Cross Club με έναν άλλο Αμερικάνο και μια Αυστραλή που γνώρισα νωρίτερα. Το Cross Club είναι κι αυτό ένα must της Πράγας. Είναι όλο διακοσμημένο με κυλίνδρους, γρανάζια, πιστόνια, στροφάλους, πηνία, δισκόπλακες… καταλαβαίνετε. Απ’ έξω, οι τοίχοι του είναι ένα τεράστιο πλεκτό από τα παραπάνω αντικείμενα και το λαβυρινθώδες εσωτερικό του έχει μια διαφορετική αίσθηση σε κάθε ένα από τα δωμάτια αλλά πάντα στο ίδιο στυλ. Στο τραπέζι που καθόμασταν, κρεμόταν από πάνω μας ένα ολόκληρο μπλοκ. Η μουσικές επιλογές ήταν πολύ ενδιαφέρουσες (2tone ska, rock, indy) και οι μπύρες κόστιζαν 4 περίπου ευρώ οι 3.
Η επόμενη μέρα πέρασε πιο ήρεμα, με μπουγάδα γιατί είχα ξεμείνει από ρούχα και μερικές επισκέψεις σε μουσεία. Το μουσείο κομμουνισμού, το οποίο βρίσκεται πάνω από ένα McDonalds και δίπλα από ένα Casino, δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο μιας και η ιστορία του κομμουνισμού στην Πράγα είναι λίγο πολύ γνωστή (τουλάχιστον σε εμάς τους Ευρωπαίους γιατί ο Casler κάθισε 3 ώρες και διάβαζε τα πάντα). Δυστυχώς το μουσείο του Κυβισμού ήταν κλειστό και δεν πρόλαβα το μουσείο του Kafka. Άλλη φορά. Το απόγευμα το πέρασα στο hostel έχοντας μια πολυ ενδιαφέρουσα συζήτηση με ένα ζευγάρι Φιλανδών και έναν Βέλγο για την ιστορία, την πολιτική αλλά και την καθημερινότητα της Ευρώπης και τις διαφορές μεταξύ των χωρών μας.
Μια νυχτερινή βόλτα με την Leela (το όνομα του Versys μου) στην Πράγα οπού απογοητευτικά λίγο από το πόσο ήρεμα ήταν τα πάντα και επιστροφή για την τελευταία νύχτα. Στην Πράγα αποφάσισα πως ο επόμενος σταθμός μου θα ήταν το Βερολίνο. Το σκεφτόμουν από την Βιέννη αλλά αφού είδα το πόσο κοντά ήταν και γνώρισα και τον Δημήτρη που προσφέρθηκε να με φιλοξενήσει, δεν μπορούσα να μην πάω.
Το διάσημο Αστρονομικό Ρολόι της Πράγας.
179948
Δείγμα από την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική της πόλης.
179953
Το τέλος του walking tour.
179955
H Charles Bridge και ο ποταμός Vltava.
179957
Skoda, παλιό, κάμπριο, ροζ. Instant cult.
179958
Powered by vBulletin® Copyright © 2025 vBulletin Solutions, Inc. All rights reserved.