Παρασκευή βράδυ γύρω στις 9:30. Σέρνομαι στην κυριολεξία στην δεξιά λωρίδα της ανόδου της Κηφισίας στο ύψος του Αμαρουσίου με το άθλιο παπί (λόγω της κατάστασής του) που κυκλοφορώ αυτή την εποχή μετά από δωδεκάωρο εξαντλητικής δουλειάς και δεν σκέφτομαι τίποτα άλλο παρά τη στιγμή που θα βάλω το κλειδί στην εξώπορτα του σπιτιού μου.
Κίνηση αρκετή λόγω ώρας και ημέρας.
Σταματημένος στο φανάρι του Γερμανού (εκεί που κάνοντας δεξιά ο δρόμος οδηγεί προς Λ. Πεντέλης) ακούω ξαφνικά πίσω μου κάτι να να βροντάει πλησιάζοντας αργά. Ενα ΚΤΜ EXC SM χωρίς καθόλου φώτα σταματάει δίπλα μου. Αναβάτης με κράνος, κοντομάνικο, βερμούδα, γάντι καλοκαιρινό, κοιτάει εξεταστικά γύρω του σκανάροντας την ευρύτερη περιοχή. Με το πράσινο φεύγει μπροστά και το σηκώνει σούζα. Επιχειρέι να στρίψει σηκωμένος στην ανοιχτή αριστερή που ακολουθεί αλλά κάποιο ΙΧ τον εμποδίζει και εγκαταλείπει την προσπάθεια.
Στο επόμενο φανάρι, πάλι δεξιά λωρίδα εγώ, δίπλα μου κι εκείνος. Ιδια ρουτίνα, σκανάρισμα της περιοχής, μπροστά, πίσω, πάνω, κάτω. Με το πράσινο δεν φεύγει αμέσως, φεύγω εγώ μπροστά αυτή τη φορά ήρεμα. Ακούω πάλι να βροντάει πισω μου και με περνά, με σούζα, από δεξιά και ΟΡΘΙΟΣ πατώντας πάνω στη σέλα. Ανέβηκε έτσι ολη την μεγάλη ανηφορικη ευθεία που οδηγεί στη έισοδο της Κηφισιάς μέχρι που χάθηκε στα στενά της.
Να σας πώ ότι δεν έσκασα ένα χαμόγελο μέσα από το κράνος θα ήταν ψέμα. Κυριώς σκεπτόμενος ότι είχε διαλέξει το ιδανικό σημείο για "προπόνηση".
Το ΚΑΤ είναι στο τέλος της ευθείας σε απόσταση ενός λεπτού...
Απάντηση με παράθεση
Κοίταγε όμως....
)
Μιλάω εκ πείρας 
