Ο τύπος ψάχνει απεγνωσμένα για δουλειά, αλλά είναι ανειδίκευτος. Πάει,
λοιπόν, σ' ένα εργοστάσιο και του λέει ο ιδιοκτήτης:
"Δεν χρειάζεται να ξέρεις τίποτε. Ορίστε. Θα παίρνεις από εδώ κάθε μια
βίδα όπως θα περνάει από μπροστά σου και θα την
πετάς στο κουτί εδώ. Εντάξει;". "Εντάξει". Την άλλη μέρα, τον ρωτάει ο
ιδιοκτήτης: "Όλα εύκολα;". "Περίπατος", λέει ο εργάτης.
"Ε, τότε", του λέει το αφεντικό, "δεν θα σου κάνει κόπο να παίρνεις και
κάθε παξιμάδι, έτσι;". "Όχι", λέει ο εργάτης. Την άλλη
μέρα, τον ξαναρωτάει ο ιδιοκτήτης: "Εύκολο;". "Εύκολο". "Ε, τότε, όπως
κάθεσαι που κάθεσαι, δεν ρίχνεις και μια κλοτσιά στο
κουτί με τις βίδες, μόλις γεμίζει να το στέλνεις στον ιμάντα, πιο
κάτω;". Τι να πει ο εργάτης, λέει ναι. Ο ιδιοκτήτης, όμως, είναι...
αδίστακτος. Την άλλη μέρα, πάει και λέει στον εργάτη: "Εύκολο δεν είναι;
Οπότε τώρα που πήρες το 'κολάι', δεν ρίχνεις και μια
κλοτσιά στο κουτί με τα παξιμάδια, όταν θα γεμίζει;". Ο εργάτης συμφωνεί
μεν, αλλά... τα 'χει πάρει στο κρανίο. Οπότε καθώς
φεύγει ο ιδιοκτήτης, του φωνάζει: "Να σας πω. Μια και κάθομαι και δεν
κάνω και τίποτε δύσκολο, δεν μου βάζετε και ένα...
πινέλο στον κώλο, να βάφω και τα κάγκελα συγχρόνως;"!
Απάντηση με παράθεση
