Αφορμή γι' αυτό το ποίημα (Όχι ότι το έγραψα για σοβαρό. Έτσι μου 'ρθε), στάθηκε η παρακάτω εύθυμη κουβέντα
http://www.moto.gr/forums/showthread...5&pagenumber=2
Τα στιχάκια αυτά είναι η συνέχεια του παλιού αυτού πόστ
Ο άντρας ο πολλαβαρύς
Όταν ξυπνάω το πρωί, το μάτι μου το τρίβω
Βγάζω τον Ηolborn τον βαρύ, και ευθής αμέσως στρίβω
Έναν πικρό ελληνικό, χτυπώ στο πι και φί
Και μπινελίκια ρίχνω, κατάρα και ευχή
Ωσάν μερακλωθώ, χορεύω πεντοζάλη
Μα στις χαρές μου μόνο ακούω, τους δίσκους του Πασχάλη
Χορεύω και ζεϊμπέκικο, είμαι μορτάκι ζωηρό
Τις φούρλες μου εγώ φέρνω, και ευθής το ρίχνω στο πιοτό
Από μικρός εγούσταρα, την τσικουδιά να πίνω
Και αντάρτικα όπου ποθώ, εγώ ξερώ να στήνω
Σαν καβαλάω μηχανή, σαν καβαλώ το άτι
Ο Χάρος ο κατήμαυρος, μου κλείνει εμέ το μάτι
Τα κυριλέ δε τα μπορώ, κουστούμια κι' αηδίες
Μέγαρα μουσικής, άριες και κυρίες
Σκαρπίνια γυαλισμένα, εμφάνιση στη τρίχα
Μιας λεφτά και μεγαλεία, εγώ ποτέ δεν είχα
Η αλυσιδίτσα η χρυσή, κρεμάμενη στο στήθος
Και τα τατού τα ναυτικά, στο χέρι μου είναι πλήθος
Δράκοι και γοργόνες, καρδούλα με σταυρό
Κι' ενα τατού που γράφει, "Σουλίτσα σ' αγαπώ"
Το κλάμα δεν το ντρέπομαι, εδάκρυσε το μάτι
Όταν η κοπέλα η άκαρδη, την καρδούλα μου επάτει
Η καρδιά μου είναι τρυφερή, ωσάν χρυσή αλυσίδα
Κακία δεν εκρατησα, με άλλον σαν την είδα
Χρήστος Π.
Απάντηση με παράθεση
