Ημέρα: Παρασκευή, 30 Μαρτίου (το σωτήριο για τους χριστιανούς έτος) 2007
Τόπος: Θεσσαλονίκη
Περιοχή: Κέντρο
Οδός: Μητροπόλεως (μπροστά από το καφέ apallou)
Ώρα: 14:57
Έχω φτάσει όπως πάντα στην ώρα μου σε ένα ακόμα ραντεβού, προκειμένου να πιω ένα καφεδάκι με τη Σοφία. Καιρός ήταν…εκμεταλλεύτηκα με τον καλύτερο τρόπο το ρεπό από τη δουλειά και γέμισα τη μέρα με ραντεβού για καφέδες και μπύρες μέχρι τις 8:00 το βράδυ όταν και ξεκινά η εκπομπή μου στο ιντερνετικο ραδιοφονικό σταθμό…. Κατεβαίνω από τη μηχανή, βγάζω το κρανάκι μου και το τοποθετώ στο κιτίο αποσκευών. Η Σοφία δεν αργεί πολύ – μόλις 8 λεπτά πράγμα σπάνιο για γυναίκα και ειδικά για τη Σοφία – και το ραντεβού πάει μια χαρά…Λίγο πριν τις 5:00, ο Στέφανος μου τηλεφωνεί για να πάμε κάπου αλλού για καφέ, ο οποίος θα συνδυαζόταν με ανάγνωση του ΜΟΤΟ και 2-3 αγγλικών περιοδικών μοτοσικλέτας, κάτι που γίνεται συχνά… Βγαίνω από το καφέ, αποχαιρετώ τη Σοφία και ψάχνω για τα κλειδιά… ξεκινά στο μεταξύ τη κουβέντα με το Στέφανο…
- Ρε συ….πες μου είναι δυνατόν;;;;;
- Τι έκανες πάλι….
- Άφησα το κλειδί πάνω στη μηχανή…
- Είσαι ο ορισμός της αφηρημάδας. Καλά…δε σου έχω πει με το που κατεβαίνει από τη μηχανή να φωνάζεις «κλειδιά»;…αλλά θα μου πεις…ραντεβού με γκόμενα είχες…όλα τα έγραψες στην μ….αρα σου…μλκ….
- Ρε συ…έχω ένα παράπονο…
- Πες το…να σ’ ακούσω…
- Μα καλά, πως και δεν το κλέψανε;
- Ποιος να θέλει ένα καραγκιοζοβεστρομ, με αυτοκόλλητα Ρόσσι, και γιοσιμούρα χωρίς ταμπελάκι ρε συ;;;; εγώ θα προτημούσα το ντίο που είναι δίπλα…βολικό, γρήγορο, όχι σα το δικο σου σου το κουλάδι…
Η απάντηση στην ερώτηση που έθεσα ρητορικά πρώτα στον εαυτό μου και μετά στον Στέφανο απαντήθηκε…Ήταν η 4η η 5η φορά που άφησα τα κλειδιά πάνω στη μηχανή. Ήταν όμως η πρώτη φορά που τα άφησα στο ON….
Η μηχανή είναι ακόμα εκεί, εγώ κινούμαι με το παλιό μου μηχανάκι και θα πρέπει να πληρώσω πολύ φθηνά τη μλκία που έκανα, καθώς απλά θα πρέπει να φορτίσω τη μπαταρία…
Καλημέρες παιδιά, να στε καλά